Het zwatelen heeft weer een vervolg gekregen

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Gedachten onderzoeken is psychologie en heeft met zelfkennis eigenlijk niet zo veel van doen. Misschien dat je er psychisch wat stabieler van wordt, geen idee.

Wat jij hier aan het doen bent is sterker worden aan het idee. Je geraakt volledig thuis, beheerst de materie en bouwt het steeds verder uit, een web aan gedachten.

Zelfkennis onderzoekt kennis over het zelf. Niet de psyche, dat is een vak apart. Van psychologen lees ik op het gebied van zelfkennis soms gewoon onzin. Psychologie en zelfkennis dien je gescheiden te houden, mijn inziens.

De ouderwetse op een leer gestoelde psychologie is gericht op het inpasbaar maken van de mens in de maatschappij met het idee dat je daarin thuis voelen je weer gelukkig maakt. Vele mensen echter voelen zich daar juist helemaal niet thuis en hebben zelfmoordneigingen. Deze mensen zouden zich met bevindingen uit het gedegen zelfonderzoek wel geholpen zijn.
Maar de psychologie richt zich liever op het gros dat aan modernere kwalen leidt, het depressief worden van op zichzelf zijn, het niet langer meer bij elkaar kunnen hokken (of feesten), waar je van kinds af aan vertrouwd mee wordt gemaakt.

Je moet bij bewustzijn (het kennen) zijn. Bij de aanblik van een ander is er buiten de gedachten om al de vaststelling van een niet-ik. Alles wat je ziet (kent) dat ben je zelf niet. Dat is een ijzeren wet en die blijft in 'zijn' ook gehandhaafd.

In psychologische zin is er dan sprake van een niet volledig ik.
Daar begint de psychologie te dwalen.

Wat veroorzaakt dan de zelf-illusie? Dat is de onbewuste aanname dat je het lichaam wat waarneemt bent. Het waarnemen an sich wordt automatisch toegekend aan het lichaam. Het zijn toch jouw ogen die kijken? Het zijn toch jouw oren die horen? Je maakt je lichaam 'mijn' lichaam.

En dan ga je die zelf-illusie ook nog er eens versterken met een persoonlijk gemoed. Dan ben je jaloers of boos op niet-ik (de ander). Dan ben je gekwetst door niet-ik. Dan ben je teleurgesteld in niet-ik. Enz enz.

Wat er gebeurd waarom de zelf-illusie echt lijkt is dat het gemoed de illusie echt doet lijken. Je gemoed is jou de baas, dicteert jou een ego. In werkelijkheid doe je jezelf een ego aan.....

...

Ook hier weer zou de aandacht moeten liggen bij datgene wat versterkt (het ik).

Dat gezegd hebbende, dien je in het dagelijks leven toch in de rol van deze of gene ego te treden. Hoeveel weet ik van het egoloze 'zijn' ook heb, in de lichamelijke constitutie moet ik toch weer de wereld betreden. En als ik in die lichamelijke constitutie plezier maak met mijn vrienden (Om maar eens wat te bedenken) zeg ik dan dat dat vermeend is? Natuurlijk niet, in de illusie ervaar ik 'de ander' ook als een ander.

Het zou mooi worden als een stelletje tegen elkaar zegt: "Ik hou van jou"...en dan direct er achter aan zegt: "Maar het is wel vermeend hoor"! In deze wereld ervaart hetzelfde zichzelf als een ander. Ga gewoon op in de illusie anders maak je de ervaring kapot. Eenmaal het 'zijn' geweten is er niks op tegen om in de illusie op te gaan. In een film kun je ook 'helemaal zitten' en na afloop ga je verder alsof er niks aan de hand is geweest.

Je snap hopelijk toch wel dat gedegen zelfonderzoek uit komt op een arsenaal aan bevindingen. Niet alleen komt men op het vermeend zijn van de wereld. Dat 'vermeend' wordt hier, door mij in een bepaald context gebruikt voor het (tegen) spreken van wat gedegen zelfonderzoek (niet) is. Het is natuurlijk belachelijk dit te ventileren daar waar mensen (nog) in zichzelf geloven.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Je bedoelt dat jouw doener er uit is.
Dat geldt niet voor de alom aanwezige gelovers in de doener, kortom vrijwel de gehele mensheid.

Zo kun je dat stellen.. maar die 'doener is er nooit geweest noch is die er, Het wordt 'moeilijk' om m' te zien, niet 'hier niet daar. (De ánder)

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Het gaat nog niet helemaal de gewenste kant op maar er 'gebeurt' wat,

..

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Zo kun je dat stellen.. maar die 'doener is er nooit geweest noch is die er, Het wordt 'moeilijk' om m' te zien, niet 'hier niet daar. (De ánder)

Waar er geloof is (niet onderzocht wat het bestaan er van is) in een zichzelf (ik) is er vervolgens tevens de ander en de wereld. Mensen die geloven vragen een andere benadering.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Het persoonlijke gemoed kun je ook tot object van waarneming maken. Zelfs lichamelijke pijn kun je tot object van waarneming maken. Bij dat laatste zul je bemerken dat de pijn niet weggaat, maar dat de beleving minder intens is.

Vooral zoiets als pijn versterkt de illusie van lichamelijkheid. Net zoals stress de illusie van lichamelijkheid versterkt. Echter, het 'zijn' kent helemaal geen stress. Alleen de zelf-illusie kent stress. En als de zelf-illusie stress kent, kent het 'zijn' dat ook en blijft daarmee verborgen. Dan vallen 'zijn' en illusie samen.

Dit is wat in een moderne psychologie zou kunnen gaan functioneren.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Het 'opmerken noem ik zeer subtiel tot vrijwel, zeg maar gerust.. niet ervaarbaar.
Het worden, tijd, voorstelling, beleving kan 'Hier (Leeg) (Locatie-loos) niet zijn.
Het 'vaststellen daarentegen is alles behalve subtiel.. een onwrikbaar onweerlegbaar 'Zijn.

Ik vind dat jij de ogenschijnlijke discrepantie, (middels subjectieve relativiteit) onderhoudend weet te duiden.

..

Het vaststellen van 'zijn' is onwrikbaar, onweerlegbaar. En ook onherroepelijk. Precies dát doet de macht van de zelf-illusie breken. Simpelweg omdat je het 'zijn' bent.

Daarom spreek ik ook over een scheiding. De zelf-illusie Bassie is op een locatie, is op een tijd, is wordend etc etc etc. Het is in feite de zelf-illusie die tegelijkertijd met het 'zijn' realiseert ook illusie te 'zijn'.

En in die scheiding staan 'zijn' en worden tegenover elkaar. Het is de Leegte (zijn) wat de illusie voortbrengt.

Wat ons bij de zelf-illusie brengt. Was het rampzalig om een zelf-illusie te zijn? Ik vind (als zelf-illusie) van niet. Mits men maar zichzelf in een onderzoekende staat brengt. Zodat de gebrokenheid draagbaar is. Eenmaal de zelf-illusie verlaten wordt het ook zichtbaar hoe mensen in gebrokenheid leven. Dat is weer een nieuwe dimensie in mijn leven als zelf-illusie. Dat komt omdat het persoonlijk gemoed heeft plaats gemaakt door een gemoed wat bewogen wordt door Leegte. Een daadwerkelijk mededogen met de mensen die gebukt gaan onder de illusie.

Vandaar dat ik de zelf-illusie ook niet met geringschattende woorden afdoe. Het kan niet anders dan dat als dat men de zelf-illusie heeft verlaten begrippen als liefde en mededogen een andere betekenis krijgen.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Je snap hopelijk toch wel dat gedegen zelfonderzoek uit komt op een arsenaal aan bevindingen. Niet alleen komt men op het vermeend zijn van de wereld. Dat 'vermeend' wordt hier, door mij in een bepaald context gebruikt voor het (tegen) spreken van wat gedegen zelfonderzoek (niet) is. Het is natuurlijk belachelijk dit te ventileren daar waar mensen (nog) in zichzelf geloven.

De oplettende lezer ziet dat ik al tijden een keur aan bevindingen mede deel. Of de lezer nog in de zelf-illusie verkeert kan ik niet weten. Ik kan alleen iets weten als zij zichzelf te kennen geven. Over bv Guido, Sam of Anna maak ik me geen zorgen.

Tegen bv Marie kan ik alleen maar schrijven dat zij zijn en worden niet moet verhaspelen. Alles wat in de tijd is, is niet 'zijn'. In jouw favoriete spreektaal: dat (wat in de tijd is) mag geëlimineerd worden. Doch dat elimineren mag niet op dezelfde wijze geschieden als het ontstaan is, elimineren als een gedachte werkt niet.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Waar er geloof is (niet onderzocht wat het bestaan er van is) in een zichzelf (ik) is er vervolgens tevens de ander en de wereld. Mensen die geloven vragen een andere benadering.

Tja..
Dan zeg ik, mensen die 'geloven' moet je gewoon met rust laten.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Het kan niet anders dan dat als dat men de zelf-illusie heeft verlaten begrippen als liefde en mededogen een andere betekenis krijgen.

..

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Tja..
Dan zeg ik, mensen die 'geloven' moet je gewoon met rust laten.

Dus 'wetende' ga je niet zeggen 'ik hou van jou' en daarbij voegen 'maar het is wel vermeend hoor', zoals Bassie praktijk voert over zijn kennis. Waar het gros der mensheid gelovende is kom je alleen nog maar op een forum als dit aan je trekken. Maar je kunt ook 'menen te weten' en ook hier is waarneembaar dat er mensen zijn die nog in zichzelf geloven, hoewel de taal iets anders laat zien.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Doch dat elimineren mag niet op dezelfde wijze geschieden als het ontstaan is, elimineren als een gedachte werkt niet.

Het gaat er over dat het werkt niet of het mag.