Aankomen

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Tine

Er wordt nooit gevraagd iets te ontkennen.

En wat als het "nemen van de doorgang" (zoals Looro het omschrijft) je noch in de hemel (de door jou gewenste toekomst) doet belanden, noch je op aarde (in je huidige vorm/je comfortzone) houdt, maar je iets brengt wat (voor jou persoonlijk dan) als de hel zou kunnen worden ervaren? Hoe groot is je bereidheid die "hem" (als onderzoeker) met een blindelings vertrouwen te volgen ZONDER de belofte van een hemel (iets beter) of de garantie te mogen behouden wat-nu-is?

Zo lang de toekomst (op hoger niveau) datgene zou zijn dat ik, mijn aardse ego in al zijn bekrompenheid zou wensen, ben ik zelfs nog niet op weg gegaan en ligt ik nog te dromen in mijn aards bestaan...

Ik ben al herhaaldelijk teruggeschrokken om passen te zetten in een meer geestelijke wereld (bestaande of niet, maar daar ik de passen niet zette weet ik het niet) omdat ik angst had. Angst waarvoor? Angst om mijzelf te verliezen? Angst om de kontrole te verliezen? Angst om de hel te kennen en er niet meer uit weg te geraken?

Ik zie dat niet als lafheid, maar als een teken van wijsheid en het inzicht dat ik er nog niet bereid toe ben. Ik ben misschien nog niet helemaal naakt en ik heb misschien nog te veel te verliezen.
Ik denk ook dat in die wereld die zoveel verfijnder is dan ons zuiver aards bestaan dat in die wereld gedachten, gevoelens, ideeën.... een enorme veel grotere en diepere inpakt hebben zodat we bij wijze van spreken uit angst of owv andere redenen de duivel kunnen opwekken.
Dus ik sta nog niet sterk genoeg in mijn schoenen; ik heb nog niet alle angst verloren en ik spring nog niet in de afgrond...

Ik geloof heel vast in liefhebbende scheppende krachten want anders was de heelheid, de verbondenheid en de schoonheid van ons aardse leven nooit tot ontwikkeling kunnen komen en al duizenden malen vernietigd door de van liefde verstoken krachten aan zijn oorsprong...

Bedankt Tine, voor je bijdrage hier, ze doen mij andere aspecten van het leven duidelijker zien.

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

De 'algemene éénheid' en 'mijn heil' zullen samenvallen de dag dat ik die algemene éénheid ben..., zolang ik dat niet ben is het slechts een cellule en niet het geheel dat bevrijd wordt.

Als ik nu zelf nalees, wat ik hier schrijf en wat ik in een flits voelde, dan wil dat dus zeggen dat ik, hier op aarde, eerst de algemene éénheid moet worden... het heil zal dan wel vanzelf volgen...

Het gaat wat mij betreft eerder om een ver-enig-ing dan om eenheid, want eenheid sluit zelfbewustzijn (het bewust kunnen ervaren van jezelf/het leven) uit. Eenheid kan dus eigenlijk niet (door een iemand) ervaren worden, vereniging wél.
Men is sowieso altijd een kanaal voor bewustzijn/leven maar dat kan serieus "verstopt" geraken door allerhande obstakels, waardoor het vrij stromen van dat leven belemmerd wordt.
Het "ik" is dus op zich geen hindernis voor de manifestaties van het leven (zelfs integendeel, het is immers het kanaal ervoor) maar het denkend/voelend ik (wat voor mij dus het ego is) kan wel obstakels "creëren" en in stand houden.
Het verschuiven van het ik-perspectief in de bewustzijnsstaat van "er is/bestaat geen ik" of "ik ben niet dat denkend/voelend ik", kan evengoed zo'n obstakel zijn -en dus eerder een tegen-werking t.o.v. het stromend leven- wanneer het er toe leidt dat men eerder een toeschouwer wordt van die werking dan een actieve "belichamer" ervan. Men heeft dan alleen maar de afstand vergroot in plaats van dat men dichter bij de vereniging is gekomen...
Leven/bewustzijn kan inderdaad "bestudeerd" (onderzocht) worden, en dat geldt dus ook voor de werking ervan in en rond jezelf, maar het effectieve be-leven (wat je ook het "zijn" zou kunnen noemen) gebeurt/vindt plaats IN/DOOR/MET een ik en daar afstand van nemen is eigenlijk "neen" zeggen tegen het be-leven...

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Tine

Het gaat wat mij betreft eerder om een ver-enig-ing dan om eenheid, want eenheid sluit zelfbewustzijn (het bewust kunnen ervaren van jezelf/het leven) uit. Eenheid kan dus eigenlijk niet (door een iemand) ervaren worden, vereniging wél.
Men is sowieso altijd een kanaal voor bewustzijn/leven maar dat kan serieus "verstopt" geraken door allerhande obstakels, waardoor het vrij stromen van dat leven belemmerd wordt.
Het "ik" is dus op zich geen hindernis voor de manifestaties van het leven (zelfs integendeel, het is immers het kanaal ervoor) maar het denkend/voelend ik (wat voor mij dus het ego is) kan wel obstakels "creëren" en in stand houden.
Het verschuiven van het ik-perspectief in de bewustzijnsstaat van "er is/bestaat geen ik" of "ik ben niet dat denkend/voelend ik", kan evengoed zo'n obstakel zijn -en dus eerder een tegen-werking t.o.v. het stromend leven- wanneer het er toe leidt dat men eerder een toeschouwer wordt van die werking dan een actieve "belichamer" ervan. Men heeft dan alleen maar de afstand vergroot in plaats van dat men dichter bij de vereniging is gekomen...
Leven/bewustzijn kan inderdaad "bestudeerd" (onderzocht) worden, en dat geldt dus ook voor de werking ervan in en rond jezelf, maar het effectieve be-leven (wat je ook het "zijn" zou kunnen noemen) gebeurt/vindt plaats IN/DOOR/MET een ik en daar afstand van nemen is eigenlijk "neen" zeggen tegen het be-leven...

Dat is wat ik een beetje aan advaita verwijt, dat ze het beleven afremmen. Zij antwoorden erop dat je niets moet laten, dat je enkel moet inzien en dat veel dan vanzelf verdwijnt...

Je hebt gelijk als je zegt dat het meer gaat over ver-enig-ing dan over eenheid, maar ik plaats hier de eenheid tegenover de dualiteit die door ons mensen zou geschapen zijn vanaf het moment dat we begonnen na te denken...

Zoals ik aan Esradha gezegd heb dat ze nu misschien eindelijk in staat zal zijn om het gewonde kind in haar terug te voelen en te zijn opdat het erna vredig in haar kan opgenomen worden; zo zie ik het verdwijnen van mijn ego, mijn ik niet als een afschuiven, een afremmen, maar als een oplossen in een groter geheel juist doordat ik het totaal doorleefd heb.
Ik ben een paar keer, bewust, zo diep in mijzelf doorgedrongen dat ik het niet-ik, het niets gevoeld en geleefd heb; het zijn en het niet-zijn die synoniem waren geworden...

[InX]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Dat is wat ik een beetje aan advaita verwijt, dat ze het beleven afremmen. Zij antwoorden erop dat je niets moet laten, dat je enkel moet inzien en dat veel dan vanzelf verdwijnt...

Ik herken de ervaring en het bijbehorende gevoel Marie.... Het is wat ik ooit Advaita Vendetta heb genoemd.

Inmiddels heb ik het dogma losgelaten en ontdekt dat Advaita eenzelfde boodschap heeft als welke levensfilosofie/religie dan ook.

Het "probleem" zit hem denk ik meer in de interpretatie door mensen gedaan....

Je hebt gelijk als je zegt dat het meer gaat over ver-enig-ing dan over eenheid, maar ik plaats hier de eenheid tegenover de dualiteit die door ons mensen zou geschapen zijn vanaf het moment dat we begonnen na te denken...

Zou het nut van dualiteit ook kunnen liggen in het feit dat we het "licht" niet kunnen kennen, als we niet weten wat "duister" is?

Zoals ik aan Esradha gezegd heb dat ze nu misschien eindelijk in staat zal zijn om het gewonde kind in haar terug te voelen en te zijn opdat het erna vredig in haar kan opgenomen worden; zo zie ik het verdwijnen van mijn ego, mijn ik niet als een afschuiven, een afremmen, maar als een oplossen in een groter geheel juist doordat ik het totaal doorleefd heb.
Ik ben een paar keer, bewust, zo diep in mijzelf doorgedrongen dat ik het niet-ik, het niets gevoeld en geleefd heb; het zijn en het niet-zijn die synoniem waren geworden...

Eenmaal volwassen is het ieders van ons, onze "eigen" verantwoordelijkheid om het kwetsbare kind in ons in bescherming te nemen. Afhankelijk van allerlei zaken, zullen we daar in slagen. Ons afhankelijk opstellen van derden (schuld en/of verantwoordelijkheid buiten onszelf leggen - en dat dan "Gods wil" noemen bv) draagt m.i. niet bij aan het oplossen van lijden. Gedragen weten vanuit vertrouwen, en ook vertrouwen dat anderen ook de beschikking hebben over dezelfde bron(nen)....
Dit is wat zo nu en hier bij mij opkomt.

[InX]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Nu hoor ik je, zei dove Jaap.

Waarom zou je de doorgang, de stap in het ravijn nemen?
Hoe weet je wat er aan de andere kant is als je dat niet weet?
Wat voor belang heb je er dan bij om aan de andere kant te zijn?
Wie is er zo onmetelijk gestoord?

Misschien kom 'je' er wel slechter uit.

Je kan nooit een ego-belang hebben om de doorgang te passeren.
Want ego gaat voor zekerheid. Beter de zekerheid van een lekkend dak dan de mogelijkheid buiten in de regen staan, nietwaar?

Mooi en her-kenning....
De moed van loslaten spreekt hieruit.... Vertrouwen zonder zekerheid.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door InX

Ik herken de ervaring en het bijbehorende gevoel Marie.... Het is wat ik ooit Advaita Vendetta heb genoemd.

Inmiddels heb ik het dogma losgelaten en ontdekt dat Advaita eenzelfde boodschap heeft als welke levensfilosofie/religie dan ook.

Het "probleem" zit hem denk ik meer in de interpretatie door mensen gedaan....

Inderdaad, maar men wil altijd tonen dat men het goed begrepen heeft en dan komt men tot verkeerd gedrag.
In eerste instantie zullen we altijd ons zelf moeten blijven en onze Eigen doorzochten en voor waar aangenomen meningen niet zo maar moeten afzweren, maar wel altijd openstaan om bij te leren..., bij te kennen

Zou het nut van dualiteit ook kunnen liggen in het feit dat we het "licht" niet kunnen kennen, als we niet weten wat "duister" is?

Inderdaad en ik denk dat het daarom ook is dat we steeds weer geboren worden, maar uiteindelijk zal de dualiteit in onszelf zich moeten oplossen. Licht en duisternis zijn geen tegengestelde waarden en het ene is niet goed en het andere is niet slecht.
Bij sommige gemeenschappen wordt het duister, de zwarte kleur gezien als symbool voor veiligheid, de veiligheid van de f?tus in de baarmoeder...

Eenmaal volwassen is het ieders van ons, onze "eigen" verantwoordelijkheid om het kwetsbare kind in ons in bescherming te nemen. Afhankelijk van allerlei zaken, zullen we daar in slagen. Ons afhankelijk opstellen van derden (schuld en/of verantwoordelijkheid buiten onszelf leggen - en dat dan "Gods wil" noemen bv) draagt m.i. niet bij aan het oplossen van lijden. Gedragen weten vanuit vertrouwen, en ook vertrouwen dat anderen ook de beschikking hebben over dezelfde bron(nen)....
Dit is wat zo nu en hier bij mij opkomt.

De schuld bij anderen leggen, niet zelf zijn verantwoordelijkheid opnemen voor zijn Eigen leven maak van ons inderdaad geen vrije mensen en die onvrijheid en gebondenheid uit zich dikwijls door pijnen in ons lichaam...
Pijn is gewoon het teken dat er iets verkeerd gaat met ons en niet alleen op lichaamlijk vlak...

Dank je voor het meedelen.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Dat is wat ik een beetje aan advaita verwijt, dat ze het beleven afremmen. Zij antwoorden erop dat je niets moet laten, dat je enkel moet inzien en dat veel dan vanzelf verdwijnt...

Ik zal het nog een keer vriendelijk vragen ? Dat wat je over advaita zegt telkens klopt van geen kanten. Het is jouw interpretatie van dat wat er over geschreven wordt. Ik heb geen 'aandelen advaita' maar het zou me een waar genoegen zijn als je jouw ideeën over advaita achterwege zou laten. De argeloze lezer hier zou een heel verkeerde (namelijk de jouwe) indruk van advaita kunnen krijgen. Bij voorbaat vriendelijk dank voor de medewerking.

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Ik zal het nog een keer vriendelijk vragen ? Dat wat je over advaita zegt telkens klopt van geen kanten. Het is jouw interpretatie van dat wat er over geschreven wordt. Ik heb geen 'aandelen advaita' maar het zou me een waar genoegen zijn als je jouw ideeën over advaita achterwege zou laten. De argeloze lezer hier zou een heel verkeerde (namelijk de jouwe) indruk van advaita kunnen krijgen. Bij voorbaat vriendelijk dank voor de medewerking.

Als overtuigingen er niet toe doen. En Marie een foutieve overtuiging over advaita heeft. Wat is dan het probleem nog, Rob? Wat zou het jou of mij kunnen schelen dat de 'argeloze lezer' een verkeerde indruk krijgt van advaita?

Ik lees hier zo veel onzin van diverse gebruikers, daar zou ik mij ook druk over kunnen maken. Maar al die onzin en foutieve aannames zijn kennelijk nodig in het grote kosmische spel. Daarmee wordt het wel een komisch spelWiNk

[Theo]

Bij deze richt ik mij maar even tot u in het bijzonder. Geloof niemand hier op dit forum! Ook mij niet uiteraard. Schrijft iemand wat interessants, ga het dan gewoon nader onderzoeken. Veel moeilijker gaat het niet worden.

Toen je leerde fietsen leek dat ook moeilijk. Je viel telkens maar en snapte niet hoe dat kon. Toen zette pappa zijwieltjes op je fietsje en kreeg je zelfvertrouwen. Op een nacht verwijderde pappa stiekem de zijwieltjes en zonder dat je het in de gaten had fietste je een eind heen. Pas toen je zag dat ze er niet meer waren werd je weer wat onzeker en begon te slingeren. En toen zag je ook dat je ze niet meer nodig had?

Beste argeloze wandelaar, jij bent niet gemaakt om te lopen. Jij bent gemaakt om te vliegen. Maar jij gelooft niet dat je vleugels hebt. Doch, op een dag zal de wind goed staan en zal je zweven door het luchtruim. Je zal een wereld waarnemen die je tot dusver nooit 'gezien' had. Die wereld bleek zich al die tijd al in jou te bevinden.

Geloof dus niemand! Geloof alleen je 'zelf'.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Als overtuigingen er niet toe doen. En Marie een foutieve overtuiging over advaita heeft. Wat is dan het probleem nog, Rob? Wat zou het jou of mij kunnen schelen dat de 'argeloze lezer' een verkeerde indruk krijgt van advaita?

Ik lees hier zo veel onzin van diverse gebruikers, daar zou ik mij ook druk over kunnen maken. Maar al die onzin en foutieve aannames zijn kennelijk nodig in het grote kosmische spel. Daarmee wordt het wel een komisch spelWiNk

Het was een vriendelijk verzoek aan Marie. Als het 'een probleem' zou zijn geweest dan had ik mij op andere maatregelen moeten bezinnen en had ik misschien het initiatief genomen om een Oosteuropese huurmoordenaar in te huren om haar verder spreken en schrijven te beletten.