Dit zegt God van zichzelf in een ongewoon gesprek met God.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Ik had het niet over mezelf.
Opmerkelijk dat je zoiets meteen in het persoonlijke vlak trekt (egodingetje).

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Ik daarentegen heb dit forum opgericht met een missie te weten te begeleiden bij gedegen zelfonderzoek,

Wat zeg je hier dan?

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Het ging daar niet over. De verdere detaillering kun je je besparen wanneer duidelijk is dat het geloof oorzakelijk is aan het bestaan van 'ik' daar ging het over. In de zoektocht naar 'wat' je bent kun je veranderlijkheid overslaan te onderzoeken want veranderlijkheden ben je niet.

'Ik is net zo veranderlijk als het geloof erin..
Het gaat erom te 'zien wat oorzakelijk is aan dat geloof, en niet of een/het 'ik wel of niet bestaat.. that's peanuts.

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Je stelt je regelmatig op als de maat van de dingen, die ben je niet. Het gros van de mensheid heeft gedachten die zij geloven en tot hen richt ik mij.

Je werkt dus met 'geloof en 'gelovigen, Bewust-'wording', i.p.v. Bewustzijn/Gewaarzijn.. zoals Bassie.

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Geloof bestaat uit gedachten, dus in deze geloof je je gedachten niet.

Mijn bevinding is dat er niet zo iets is als 'gedachten', en daarmee vervalt tegelijk de mogelijkheid erin te geloven.
(Er zijn in de loop der tijden zoveel woorden ontstaan, die geen ander nut hebben dan houvast geven aan.. verzinsels.)

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Wanneer je een beeld van je zelf kunt schetsen (je deelt vaker zomaar kenmerken van jezelf mee) heb je een zelfbeeld. Alles dienaangaande is bedacht en zijn dus gedachten, je bent bedacht en hebt daar onderdelen aan toegevoegd. Ergo je kunt jezelf (be)denken. Je kunt het 'jezelf gewaar zijn noemen' maar het is een zelfbeeld en bestaat uit gedachten.

Gewaarzijn is beeldloos.

Je mag in een wereld van gelovigen nooit stellen dat gedachten per definitie niet waar zijn. Dat dient onderzocht te worden.

Als er de innerlijke inzage is dat gedachten over iets anders gaan dan 'dat' wat denkt, dan vervalt ieder onderzoek. Het bevat ook een ijzeren logica welke zelfs een kind kan bedenken. Wie kan zijn gedachten terug halen van een uur terug? Die gedachten zijn in de 'verleden tijd'. Wie verkeert in de toekomst door aan de toekomst te denken? Niemand!

Ik ga dat niet tot vervelens toe herhalen. Ik vind het dermate onbelangrijk dat het niet in een zelfonderzoek thuishoort.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

1. Er is 'gewaarzijn.. maar dat denkt niet.

2. Waarnemer en waargenomene zijn een onverdeeld moment.

3. Het 'invullen middels herinnering, geheugen en verbeelding.. creëert de beleving van twee.

4. Gewaarzijn kent geen 'wording, en wat 'wordt, heeft daar geen weet van.

1. In gewaarzijn is het conceptuele denken van de persoon afwezig. Waaruit ik de conclusie trek dat het conceptuele denken aan de persoon toebehoort.

2. Zoals jij het schrijft klopt dat. Maar splits ik het uit naar waarnemend persoon en waargenomen moment (in de wereld) dan zijn beiden in een toestand van 'worden'. Dat noem ik zelf-wereldverhouding.

Maar haal ik de persoon er uit en keer ik volledig in mijzelf zonder enige 'bemoeienis' met de wereld. (ik vorm geen denkbeelden over de wereld en reageer niet op de wereld. Maar ik zie de wereld wel.) Dan is het zelf egoloos en heeft alleen nog de zelf-zelf verhouding. Die verhouding is egoloos omdat het een zuivere op-zichzelf-betrekking is. Presentie.

Present in de wereld is een andere verhouding dan presentie op zichzelf. Als persoon moet ik wel een verhouding met de wereld aan gaan, anders kan ik niet functioneren. Maar de zelf-zelf verhouding is altijd aanwezig op de achtergrond omdat ik er weet van heb. De zelf-zelf verhouding is feitelijk 'niets'.


3. Klopt. Daarom ben jij -Guido- voor mij tweede en voor jezelf eerste.
Vice versa is dat uiteraard ook het geval.

Dat komt omdat jij als persoon verschijnt aan mij. Dat wat verschijnt is altijd tweede. Dan zijn geheugen, verbeelding enz aan het werk.

4. Klopt. Gewaarzijn kent geen wording. Het kan alleen geweten worden middels het zijn gewaar zijn. Het kent plaats noch tijd. Alles wat wel plaats en tijd kent wordt gekend middels het 'zien'.

Zijn en zien treden tegelijkertijd op. Je zou kunnen zeggen dat gewaarzijn door het zien tot aanzijn (tegenwoordigheid) komt. Het 'zien' roept het 'zijn' tot leven.

Ga ik me als persoon bemoeien/reageren met wat ik 'zie' , dan treedt de zelf-illusie op.

Zodoende is er sprake van een gelaagdheid. Er is niks mis met de zelf-illusie als je weet dat het een illusie is. Het gaat om het begrijpen dat je als persoon een zelf-illusie bent. Dat doet de macht van de persoon tot nul brengen.

Dan kunnen twee mensen als 'tweeden' het verhaal betreden en in het verhaal figureren. Als tweede ben je altijd een figurant die in een bepaalde rol zit. Waarom zou ik de rol van vader, vriend, echtgenoot of whatever niet spelen?
Moet ik als gewaarzijn gaan rondlopen terwijl ik in een figurantenpak verpakt zit? (het lichaam dus)

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Dat is een zinloos onderzoek. Degene die onderzoekt is ook degene die onderzocht wordt. Dat gaat nooit wat worden, blijkens mijn onderzoek.

Het gaat er juist om om die "mijn" te onderzoeken. Pas als de onderzoeker of zoals je wil, de iemand die zo moedig is zijn eigen bestaan in vraag te stellen, komt weg te vallen in het onderzoek, vervalt ook de noodzaak aan moed, dan kost het niets meer. Maar het blijven draaien rond en verdedigen van "ik" en "mijn" daarvan moet toch eerst wel het wegkijken er van op zijn minst gezien worden.

Zolang dat "ik" en "mijn" zich voordoet zichzelf te bekrachtigen, is Waarheid nog niet ont-dekt.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Zie ook mijn voorgaande reactie aan Laurens. Alleen de persoon die je zelf bent tot object van waarneming maken (de stille getuige) kan een einde maken aan diezelfde persoon. Dan zie je de persoon die jezelf 'bent'. In dat 'zien' komt het 'zijn' (gewaar-zijn) tot leven.

In het 'zien', in realisatie komt niets tot leven dat er al niet was, in het zien is gezien dat er in werkelijkheid geen "je" is die ziet en geen persoon "die jezelf bent" die door die "je" gezien wordt. In dit zien is meteen helder dat er geen persoon is, noch dat die ergens uit of voorbij aan moet gaan. Als dit niet is gezien, dan is het zien nog teveel bedekt met die "je" die doordat die de moed niet heeft om zijn bestaan te onderzoeken erg begaan blijft met zichzelf... Dat is de bedekking, die eerst ont-dekt moet worden alvorens het zien niet meer bedekt is door het zich voordoen van iets (de "je die de persoon ziet die jezelf bent) dat zo sterk begaan blijft met zichzelf en "zijn" onderzoek.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Als iets moed kost dan is er iemand die moedig is.....

Inderdaad en zolang er iemand of iets is dat begaan blijft met zichzelf heeft die iemand of dat iets de moed nodig om zijn niet werkelijk bestaan te ont-dekken opdat het zien er niet meer belemmerd door wordt. Wat zich vaak voordoet als Waarheid te heet wordt en angst begint in te boezemen is de sluwheid om de "er is niemand" als gedachte aan te nemen om juist het onderzoek er naar te vermijden.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Ik heb me er nooit mee bezig gehouden of er een 'je' is. Het was nooit een geloof of een niet-geloof.

Ikken doen er nu eenmaal alles aan om te vermijden bezig te zijn met of er wel een "ik" is, dat is nu net de clou. Dit kan gezien zijn, maar dan moet dit zien eerst ont-dekt worden, ont-daan worden van dit vermijden.

Waarheid openbaart zich in verééniging. Waaruit begrepen kan worden dat Waarheid niet-twee is. Er staat niks meer tegen over elkaar, nog niet eens degene die een ander liefheeft.....

Begrijpen is niet aan de orde, net als veréénigen niet aan de orde is. Veréénigen gaat er van uit dat er in werkelijkheid twee onderscheiden zaken zijn die weer terug samen moeten komen (het hetzelfde als dat "ergens uit moeten komen"). Er staat nu al niks werkelijk tegen over elkaar, geen diegene en geen ander. De Werkelijkheid is noch twee, noch één, maar zonder twee: niet-twee. Dat valt niet te begrijpen, maar is wel te zien. Dat is het zien.

Edit: zien in de zin van realisatie, het zien van niet-twee, niet in de zin van zoals jij dat gebruikt, namelijk als het opdelende zien.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Mijn bevinding is oa dat er helemaal geen gedachten zijn.

Dit is er een ...

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

In het 'zien', in realisatie komt niets tot leven dat er al niet was, in het zien is gezien dat er in werkelijkheid geen "je" is die ziet en geen persoon "die jezelf bent" die door die "je" gezien wordt.

Dat roep ik al een jaar lang hier, is je dat ontgaan of zo?

In dit zien is meteen helder dat er geen persoon is, noch dat die ergens uit of voorbij aan moet gaan.

Dat schrijf ik ook al tijden. In het directe zien ziet het directe zien de persoon.
Hoe moeilijk kan het zijn? Het directe zien doet niet anders dan personen zien. (en andere zaken natuurlijk)
De crux is natuurlijk dat het directe zien ook de persoon ziet welke jij als verschijning bent.

Als dit niet is gezien, dan is het zien nog teveel bedekt met die "je" die doordat die de moed niet heeft om zijn bestaan te onderzoeken erg begaan blijft met zichzelf... Dat is de bedekking, die eerst ont-dekt moet worden alvorens het zien niet meer bedekt is door het zich voordoen van iets (de "je die de persoon ziet die jezelf bent) dat zo sterk begaan blijft met zichzelf en "zijn" onderzoek.

Ik ga niet mee in die eeuwige ego-attitude op dit forum. Je schrijft hier wat Laurens ook al sinds mensenheugenis schrijft. Dieper doorpakken, Dorje. Niet blijven hangen in die jacht op ego.

Begrijpen is niet aan de orde, net als veréénigen niet aan de orde is. Veréénigen gaat er van uit dat er in werkelijkheid twee onderscheiden zaken zijn die weer terug samen moeten komen (het hetzelfde als dat "ergens uit moeten komen").

Dat zijn dan zaken waar je nog niet aan toe bent gekomen. Jouw mentale toestand gaat steeds maar uit van iets wat één is. (Niet-twee) Dat is in gedachten vooruit lopen op de zaken, hetgeen ik niet aanbeveel.

Beschouw het geschrevene door mij voor jou maar als niet van toepassing zijnde.

Er staat nu al niks werkelijk tegen over elkaar, geen diegene en geen ander. De Werkelijkheid is noch twee, noch één, maar zonder twee: niet-twee. Dat valt niet te begrijpen, maar is wel te zien. Dat is het zien.

Edit: zien in de zin van realisatie, het zien van niet-twee, niet in de zin van zoals jij dat gebruikt, namelijk als het opdelende zien.

Ook nu al staat het zijnde tegenover het wordende. (Of de ziener tegenover dat wat gezien wordt) Dat valt te begrijpen vanuit het directe zien.

Het zijn kan nooit worden en het wordende kan nooit zijn. Ik zie veel mentale aannames bij je Dorje. Dat brengt je nergens.

We zouden een term als niet-twee niet nodig hebben als er ook niet wel-twee (het tweede) zou zijn. Alleen is wel-twee niet daadwerkelijk zijn. En zelfs het zijn is opgedeeld zonder zijn oorspronkelijke éénheid te verliezen.

Ik schrijf dit niet voor het eerst, maar jouw denken kan niet begrijpen hoe iets (het zijn) is opgedeeld en toch één is gebleven. Daar komen we bij God/Waarheid uit. Het is de reden dat bewustzijn en Waarheid niet synoniem zijn.

Schot voor de boeg voor degenen die daadwerkelijk in zelfkennis geïnteresseerd zijn. Iets wat één is , is juist bewusteloos. Iets wat één is kan niet 'iets' buiten zichzelf waarnemen, want dan zou er iets buiten God zijn en zou God niet meer één (niet-twee) zijn.

Terzijde: bewusteloos is hier niet bedoeld zoals wij mensen bewusteloos zijn.
God/Waarheid blijft een Mysterie, doch in zelfkennis wordt er een tipje van de sluier opgelicht.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Dit is er een ...

Nee, dat zijn woorden.

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Geloven een 'ik' te zijn is voldoende om als uitgangspunt te dienen.

Het lijkt me evident dat het niet om Laurens als die 'ik' ging waar in de eerste quote sprake van is.
Ik hang dat geloof een 'ik' te zijn, niet aan.

Er is in de eerste quote geprobeerd duidelijk te maken dat het voor het onderzoek voldoende is om van het 'geloof in een ik' uit te gaan.

Gezegd is herhaaldelijk dat je voor onderzoek naar wat je bent niet de gehele constellatie van dat ik de revue hoeft te laten passeren.

Daarover gaat het wat mij betreft en niet over Laurens. Oftewel je bent veel te uitvoerig en langdradig met dat 'ik' bezig. Zelfs de uitleg om aan te tonen dat het geen feitelijke aanwezigheid is, is in dat kader volstrekt overbodig. Geloven een 'ik' te zijn is voor de onderzoeker voldoende informatie waar hij mee verder kan. Van meer uitleg wordt iemand alleen maar 'wijzer'.

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

'Ik is net zo veranderlijk als het geloof erin..
Het gaat erom te 'zien wat oorzakelijk is aan dat geloof, en niet of een/het 'ik wel of niet bestaat.. that's peanuts.

Welnee in gedegen zelfonderzoek is dat van geen enkel belang.
Je hoeft niet alles tot in detail (i.c. tot zijn oorzaak) uit te diepen.
Noch kun je serieus menen dat het daarmee (daarvan kennis dragen) ongedaan te maken is of dat het zijn kracht verliest, dan wel aflaat bezit van je te nemen or whatever.

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Je werkt dus met 'geloof en 'gelovigen, Bewust-'wording', i.p.v. Bewustzijn/Gewaarzijn.. zoals Bassie.

Inderdaad ik werk, werken is de daadwerkelijke kracht iets te bewerkstelligen. Met lullen krijg je geen steen op elkaar. Met Bewustzijn kan niet worden gewerkt, dat ben je. Hoe dat met gewaarzijn zit kan ik niet zeggen want in mijn opinie ben je gewaarzijn niet, maar heb je gewaarzijn (in plaats daarvan schrijf ik daarvoor bewustzijn en om dat te onderscheiden van Bewustzijn met een kleine b).

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Mijn bevinding is dat er niet zo iets is als 'gedachten', en daarmee vervalt tegelijk de mogelijkheid erin te geloven.
(Er zijn in de loop der tijden zoveel woorden ontstaan, die geen ander nut hebben dan houvast geven aan.. verzinsels.)

Ik acht je in staat om dat wat wordt verstaan onder 'gedachten' weer gewoon weg te redeneren met je theoretische analyse (zoals hier met de onmogelijkheid daarin te kunnen geloven). Maar gedegen zelfonderzoek wijst uit dat er niks anders is dan gedachten. Daarbij komt dat je al die veranderlijkheid niet bent, de hele kermis staat of valt met het geloof er in.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Ik ga dat niet tot vervelens toe herhalen. Ik vind het dermate onbelangrijk dat het niet in een zelfonderzoek thuishoort.

Je bedoelt te zeggen dat dat in jouw onderzoek niet thuishoort.

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Nee, dat zijn woorden.

Oké dan, dit geschrevene spruit voort uit gedachten, zo goed?