Shankara

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Het komt niet binnen maar dat is kennelijk dan de bedoeling als je er niet rijp voor bent.
Ik vind dat erg wollig taalgebruik. Ook na ontleding kom ik daar niet uit.

Jij zegt bekend te zijn met zelfonderzoek waarin 'de onderzoeker' op gegeven moment niks anders is dan een overgenomen aanname. (Geloof)
En waar die ontnuchterende constatering, (Bevinding) ook nog wegvalt als onwerkelijk, blijft 'dat over wat alle aanleiding tot verder, dieper, onderzoek uitsluit, onmogelijk en daardoor onnodig maakt.. Het komen en gaan is tot zich-zelf afgerond, dan komt en gaat het niet meer, onbewogen en onveranderlijk is er nog slechts Tegenwoordigheid, wat zijnde 'dat, nergens aan refereert.

Bovenstaande noem ik dan ;De bevinding van onweerlegbare constateringen die 'dagen bij de praktijk van 'diep zelfonderzoek; Verwerkelijking.

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Dat is aan de ontvangerskant. Ik denk zelf dat Dorje dat niet zo op prijs stelt.

Dorje mag dan de ontvanger zijn, maar ik noch jij kunt weten wat daar gebeurd, alleen Dorje kan daar weet van hebben. Dus dat hij het niet op prijs zou stellen is slechts raden en gissen van jouw kant in dit geval.

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Heb je wel goed gekeken?

Ik schrijf uit 'zien , niet uit kijken.. in 'zien is geen mentor, leraar, guru, gids whatever, alleen in kijken zit de leraar, guru, gids, mentor.. autoriteit.

[Bassie]

Dat wat we doorgaans 'werkelijkheid' noemen , daarmee bedoelen we dat wat voor mij is. Dat wat ik zie. Maar dat is niet de werkelijkheid. Het innige gewaar zijn van 'zijn is vele malen werkelijker. Juist omdat het volstrekt en alleen tot zichzelf verhoudt. Juist omdat het he-le-maal niets is.

Is dat innige gewaarzijn van 'zijn een ervaring? In zekere zin wel. Iets ervaren doe ik als de persoon. Maar dan ervaar ik wat er vóór mij is, dan ervaar ik 'de wereld'. De 'ervaring' van gewaarzijn is van een geheel andere orde. Het is ervaren van 'zelf' terwijl het geheel buiten dat wat vóór mij is zich voltrekt. Jezelf niet als een lichaam ervaren, maar als dat wat zichzelf gewaar is. Terwijl je je gewoon bewust bent ván de wereld vóór je.

[Bassie]

In dat stille gewaarzijn ben ik geheel buiten mijzelf en toch ben ik 'zelf'.
Ik neem mijzelf waar alsof ik een ander ben. Daarom is waarnemen voor mij altijd iets waarnemen buiten mijzelf. Ik bezie mijzelf (Bassie) als was ik een ander. Dat is namelijk de essentie van 'waarnemen', namelijk alles als iets of iemand anders zien.

De verwarring is alleen dat door het waarnemen van een 'ander' je jezelf bestempelt tot 'ik'. Maar neem je 'ik' waar als een ander dan is alles en iedereen 'ander'.

In gewaarzijn ontmoet je je wezenlijke zelf: je zelf gewaarzijn zónder bewustzijnsinhoud. Je bent zelf leeg en de 'inhoud' die zie je aan gene zijde.
Je bént dan geledigd van bewustzijnsinhoud omdat je die inhoud zie! zie! zie!.

Niks geen 'vermeende' bewustzijnsinhoud. Dan ken je de betekenis van 'zien' niet. Het zien an sich is de relatie tussen leegte en inhoud.

Ik geef alleen maar woorden aan het woordloze en dat is omdat het stille, lege gewaarzijn net zo fascinerend is als Waarheid. Het overstijgt (letterlijk) geheel mijn leven als persoon. Simpel omdat de persoon -die evengoed geleefd moet- inhoud blijkt te zijn. Inhoud valt alleen te begrijpen vanuit leegte.....

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Dat wat we doorgaans 'werkelijkheid' noemen , daarmee bedoelen we dat wat voor mij is. Dat wat ik zie. Maar dat is niet de werkelijkheid. Het innige gewaar zijn van 'zijn is vele malen werkelijker. Juist omdat het volstrekt en alleen tot zichzelf verhoudt. Juist omdat het he-le-maal niets is.

Is dat innige gewaarzijn van 'zijn een ervaring? In zekere zin wel. Iets ervaren doe ik als de persoon. Maar dan ervaar ik wat er vóór mij is, dan ervaar ik 'de wereld'. De 'ervaring' van gewaarzijn is van een geheel andere orde. Het is ervaren van 'zelf' terwijl het geheel buiten dat wat vóór mij is zich voltrekt. Jezelf niet als een lichaam ervaren, maar als dat wat zichzelf gewaar is. Terwijl je je gewoon bewust bent ván de wereld vóór je.

Ik vind jouw duiding een prima 'poging.
Ik zie het niet als beterweten, eerder zie ik er een enthousiasme in van jouw kant.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

In dat stille gewaarzijn ben ik geheel buiten mijzelf en toch ben ik 'zelf'.
Ik neem mijzelf waar alsof ik een ander ben. Daarom is waarnemen voor mij altijd iets waarnemen buiten mijzelf. Ik bezie mijzelf (Bassie) als was ik een ander. Dat is namelijk de essentie van 'waarnemen', namelijk alles als iets of iemand anders zien.

De verwarring is alleen dat door het waarnemen van een 'ander' je jezelf bestempelt tot 'ik'. Maar neem je 'ik' waar als een ander dan is alles en iedereen 'ander'.

In gewaarzijn ontmoet je je wezenlijke zelf: je zelf gewaarzijn zónder bewustzijnsinhoud. Je bent zelf leeg en de 'inhoud' die zie je aan gene zijde.
Je bént dan geledigd van bewustzijnsinhoud omdat je die inhoud zie! zie! zie!.

Niks geen 'vermeende' bewustzijnsinhoud. Dan ken je de betekenis van 'zien' niet. Het zien an sich is de relatie tussen leegte en inhoud.

Ik geef alleen maar woorden aan het woordloze en dat is omdat het stille, lege gewaarzijn net zo fascinerend is als Waarheid. Het overstijgt (letterlijk) geheel mijn leven als persoon. Simpel omdat de persoon -die evengoed geleefd moet- inhoud blijkt te zijn. Inhoud valt alleen te begrijpen vanuit leegte.....

Geef er handen en voeten aan, en op gegeven moment loopt het vanzelf..
Maar praktisch 'beweeg je geen millimeter.

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Ik vind jouw duiding een prima 'poging.
Ik zie het niet als beterweten, eerder zie ik er een enthousiasme in van jouw kant.

Daarin ben ik het bijvoorbeeld oneens met het subjectieve standpunt van Guido, toch op vlak van de 'prima poging'. Jezelf als dat ervaren wat zichzelf gewaar is, is nog steeds een subjectieve ervaring, het is een prima poging om dat te duiden waar niet vooraf aan geraakt is, maar geen prima duiding van 'wat is' dat daar nog aan vooraf is en wat zelfs geen gewaarzijn van zichzelf nodig heeft om te zijn wat is. Het mist net dat beetje radicalere verder zien dan wat als een evidentie ervaren is.

Maar verder geen reden tot twist, noch met Guido, noch met Bassie.

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Dorje stelt niets niet zo op prijs van Guido. Guido reageert zoals hij reageert, met name zonder de relativiteit van zijn reactie uit het oog te verliezen. Wij zijn het niet zelden oneens over die relatieve duiding, maar daar komt nooit een twist uit. Een goede mentor gaat niet twisten over zijn relatieve uitgangspunten. Ik hang er vaak nog sterker aan vast dan Guido, in die zin kan hij best een mentor voor mij zijn. Het zou mij niet verbazen dat op sommige vlakken ik ook wel even een mentor zou kunnen zijn voor Guido. Het zou ook kunnen van niet, het maakt mij niet uit. M.a.w. het doet er niet toe. Wat er toe doet is of gezien wordt wat voor subjectiefs er soms opspeelt en waar aan vastgehouden en wat verdedigd wordt en of het de duiding wel ten goede komt, wie er ook op wijst, zelfs als jij er op wijst. Maar voor jou geldt gewoon hetzelfde, voor wat zich subjectief van jou laat zien. Dat dit subjectloos zou zijn, dat is hetgeen geen Waarheid is. Daar rammel ik aan, nergens anders aan.

Ik baseer me op eerdere uitlatingen van je aangaande advisering door Guido.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Daarin ben ik het bijvoorbeeld oneens met het subjectieve standpunt van Guido, toch op vlak van de 'prima poging'. Jezelf als dat ervaren wat zichzelf gewaar is, is nog steeds een subjectieve ervaring, het is een prima poging om dat te duiden waar niet vooraf aan geraakt is, maar geen prima duiding van 'wat is' dat daar nog aan vooraf is en wat zelfs geen gewaarzijn van zichzelf nodig heeft om te zijn wat is. Het mist net dat beetje radicalere verder zien dan wat als een evidentie ervaren is.

Maar verder geen reden tot twist, noch met Guido, noch met Bassie.

Oké.
Het duiden komt niet van wat daar nog aan vooraf is, alleen de verwerkelijking is daar aan vooraf, en dat laat zich niet duiden! Wat zich laat duiden zijn de pogingen van 'ervaren.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Voor jou klinkt het als baarlijke nonsens omdat je het niet verwezenlijkt hebt. Het wezen van de werkelijkheid (presentie, gewaarzijn) is nu eenmaal anders dan het wezenvan de persoon die je bent.

Het is werkelijk juist omdat het geen tegenpool heeft.
Ik als persoon heb niks anders dan tegenpolen.

Het is verschil weten tussen 'aanwezigheid' (werkelijkheid) en 'bestaan' (bestaan als een ding/persoon. Het gaat om een weten wat niet intellectueel is, maar jij leeft in de overtuiging dat de kenner niet gekend kan worden.

Verwezenlijken is letterlijk tot wees maken, afzonderen van de werkelijkheid en dat heb ik, uiteraard want dat doet gedegen zelfonderzoek, gedaan. Je zou verwezenlijken dan ook, zoals hier gebruikelijk is dat te doen, waarheidvinding kunnen noemen.
Het is nogal evident dat er verschil is tussen aanwezigheid (oftewel gewoon Bewustzijn) en bestaan. Met het woord Bewustzijn komt de tegenstelling met bestaan ook beter tot zijn recht. Dan hoeft ook datgene wat je alsmaar doet, de noodzaak dat nader te expliceren, niet.
Allemaal oude wijn in nieuwe zakken. Je tracht via een omweg hetzelfde te propageren.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Jij gebruikt gewaar zijn op dezelfde wijze als bewust zijn. Dan hebben die woorden geen betekenis.

Uiteraard hebben ze dat wél wanneer je gewaarzijn als synoniem voor bewustzijn gebruikt en vervolgens het onderscheid maakt met hoofdletters.

Gewaarzijn is 'dat' gewaar zijn wat geen enkele vorm heeft,.
Het is een gewaar zijn van 'presentie'.

Dat noem ik gewoon Bewustzijn.

Bewustzijn is bewust zijn van iets anders dan 'dat wat waarneemt'.

Daarom noem ik dat wat waarneemt bewustzijn en wat dat niet doet Bewustzijn.

'Dat wat waarneemt' neemt de zon waar. 'Dat wat waarneemt' is daarmee niet de zon.

De noodzaak van zo'n explicatie valt weg bij gebruik van Bewustzijn en bewustzijn.

Ik blijf het maar herhalen en het wil maar niet bij je indalen. Alles wat je waarneemt dat ben je niet.

Het wil maar niet bij je indalen, je bent de verschijnselen niet.

Dat wat we 'waarnemen' noemen kent een tweeledigheid:

1. Het waarnemen van iets wat ik niet ben. (de objecten)
2. In dat waarnemen word ik mijzelf gewaar: aanwezigheid.

Dat doet bewustzijn.
Wat het precies doet is van geen enkel belang inzake zelfonderzoek. Het bewustzijn behoort het relatieve toe en Bewustzijn het absolute.

In werkelijkheid neemt aanwezigheid (zijn) de zon waar.
In de zelf-illusie neemt de persoon/ego de zon waar.

Jouw 'werkelijkheid' hier is de afwezigheid van een 'ik' en dat wil je dan toeschrijven aan iets dat je aanwezigheid bent gaan noemen en ik Bewustzijn. Maar Bewustzijn is niet in staat tot zien.

Het is schijnbaar 'ik' die waarneemt. Maar ik moet toch steeds die zelf-illusie aannemen om de zon te kunnen waarnemen.

Dat dat 'ik' schijnbaar is volgt niet uit gevolgtrekkingen van ingevolge de logica opgebouwde verklaringen maar vraagt gedegen zelfonderzoek. De zelf illusie aannemen heb ik al gememoreerd als 'geloven dat jij en de wereld bestaat'. Afgezien daarvan dat het van de zotte is om telkens een zelf-illusie te gaan aannemen. Je gaat steeds meer hetzelfde zeggen als ik met andere bewoordingen, die de lading helemaal niet meer dekken. Oude wijn in nieuwe zakken doen.

En de reden hiervoor is dat ik als zelf-illusie een andere positie in neem dan mijn buurman als zelf-illusie. Beiden nemen we als zelf-illusie dezelfde zon waar. Het is de wijze waarop het universele zelf alle posities in neemt en toch één blijft.

Dit is dan ook een volstrekt irrelevante conclusie. Het universele zelf is synoniem aan Bewustzijn ook wel Zelf genoemd (om het te onderscheiden van het kleine zelfje).
Wat overigens het verschil is is ook al eens gememoreerd met de vermelding van het doen van verschillende ervaringen van een zonsondergang door verschillende personen.