Wat bent jij?

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

De term 'Zijn IS' is betekenisloos zoals jij hem hier gebruikt.
Iedereen op dit forum doet dat.

Omdat werkelijk alles bestaat uit betekenisgeven moet er een referentiekader van betekenisloos zijn.

Het verwijst niet naar wat 'is'. Voor de mens levende in tijd en ruimte, is de verschijning het zijnde (wat is). Voor mij is dat op dit moment ook zo, omdat ik nu als verschijnende vorm reageer op een andere verschijnende vorm (jij).

..

Anna schrijft het enig juiste en sluit ook weer aan bij Hans Laurentius.
(Alleen vernauwt ze het tot 'ego')
We moeten al onze relaties opgeven omdat we "zijnde de verschijning" per definitie relaties onderhouden met deze en gene.

Hoe het ook zei, het blijft betekenis geven in een vermeende wereld.

Dat betekent dus óók het opgeven van de relaties met iedereen die je lief is.
Dat is een geestelijk vertrek uit deze wereld, waarin je ook 'jezelf' achterlaat.

Vergeten wordt dat 'for the time being' even tijdelijk overal afscheid van moet worden genomen. Het effect is anders wanneer je van te voren toch al weet dat je het terugkrijgt, dus dat mag niet worden vermeldt (zie verder Abraham). Dus je moet alles achterlaten en maar zien wat er van komt.

Tegenover Marie verklaard als je moet naakt voor God verschijnen. Het is alsof jou eerst alles afgenomen moet worden aleer je notie krijg van hetgeen je bezit of verzamelt hebt. Je moet terug naar af om als Fenix uit de as te kunnen herrijzen. Bij Marie loopt het dan al dun in de broek.

In de bijbel komt een verhaal voor dat Abraham zijn enige en intens geliefde zoon moet offeren. Hij weet niet dat het gaat om het afscheid nemen van alles wat je lief is (en dat moet hij ook niet weten anders komt het niet tot dat intens diep gevoelde hart verscheurend afscheid nemen).

[Anna]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Dat betekent dus óók het opgeven van de relaties met iedereen die je lief is.
Dat is een geestelijk vertrek uit deze wereld, waarin je ook 'jezelf' achterlaat.

Dat betekent ook het opgeven van de relatie met jezelf.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Omdat werkelijk alles bestaat uit betekenisgeven moet er een referentiekader van betekenisloos zijn.

Het 'zijnde' is allerminst betekenisloos. Omdat het 'op zichzelf' gezien kan worden (zonder verhouding met wie of wat dan ook), maar tevens als uitstroming in het wordende. Het valt immers niet te ontkennen dat het zijnde aanwezig is in het wordende verschijnsel.

Hoe het ook zei, het blijft betekenis geven in een vermeende wereld.

Ik distantieer me van de term 'vermeend' (ten onrechte beschouwd). De wereld is wordend (veranderlijk) van moment tot moment. Tijd en ruimte hebben als kenmerk dat zij beschouwd kunnen worden door dat wat 'zijnde' is.

Vergeten wordt dat 'for the time being' even tijdelijk overal afscheid van moet worden genomen. Het effect is anders wanneer je van te voren toch al weet dat je het terugkrijgt, dus dat mag niet worden vermeldt (zie verder Abraham). Dus je moet alles achterlaten en maar zien wat er van komt.

Dat is het grote probleem, 'het' dient in alle ernst te geschieden. Het woord 'even' is dus niet van toepassing. Het is eigen aan de dood van de mens welke wij zijn en onze eigen eindigheid.

Ernst kan pas aan de orde zijn als we deze ernst op onszelf betrekken en de eindigheid welke gepaard gaat met het mens-zijn. Alleen dan kan onze eigen eindigheid het heden schenken.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Anna

Dat betekent ook het opgeven van de relatie met jezelf.

Eens. Waar ik op doelde is dat het 'jezelf' ongrijpbaar is, het opgeven van 'de wereld' is wel grijpbaar. Uiteindelijk worden zowel 'jezelf' als 'de wereld' opgegeven.

Grijpbaar dan wel ongrijpbaar bedoel ik in geestelijke zin.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Ik distantieer me van de term 'vermeend' (ten onrechte beschouwd). De wereld is wordend (veranderlijk) van moment tot moment. Tijd en ruimte hebben als kenmerk dat zij beschouwd kunnen worden door dat wat 'zijnde' is.

Het door mij uitgevoerde zelfonderzoek beperkt zich tot eigen verworvenheid. Vast is komen te staan dat het 'ik' niet bestaat en dientengevolge bestaat dat wat ik 'jij' noem evenmin. Dat deze aanwezigheid zich toch lijkt voor te doen is die vermeend'heid Het is grappig dat deze vermeende aanwezigheid tot uitdrukking kan komen in de deelname en een fictief bestaan hier op dit forum. Het geloof in het bestaan van elkaar doet de trick. Een betere uitdrukking van de omstandigheid van die vermeende wereld is niet denkbaar. In tijd en ruimte kan ik vervolgens alleen maar geloven.

Dat is het grote probleem, 'het' dient in alle ernst te geschieden. Het woord 'even' is dus niet van toepassing. Het is eigen aan de dood van de mens welke wij zijn en onze eigen eindigheid.

Wanneer wij ons niet langer meer identificeren met het 'ik' vallen we terug in wat overblijft, het zijn. De vermeende wereld blijft zich aandienen dus nemen we het geloof een 'ik' te zijn weer aan. In zekere zin is er sprake van zo'n tijdigheid van 'even' maar correct we moeten eerst volledig aan onszelf sterven. Bij de dood gebeurt dat als vanzelf maar dan heb je er niks meer aan.

Ernst kan pas aan de orde zijn als we deze ernst op onszelf betrekken en de eindigheid welke gepaard gaat met het mens-zijn. Alleen dan kan onze eigen eindigheid het heden schenken.

?

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Het door mij uitgevoerde zelfonderzoek beperkt zich tot eigen verworvenheid. Vast is komen te staan dat het 'ik' niet bestaat en dientengevolge bestaat dat wat ik 'jij' noem evenmin. Dat deze aanwezigheid zich toch lijkt voor te doen is die vermeend'heid Het is grappig dat deze vermeende aanwezigheid tot uitdrukking kan komen in de deelname en een fictief bestaan hier op dit forum. Het geloof in het bestaan van elkaar doet de trick. Een betere uitdrukking van de omstandigheid van die vermeende wereld is niet denkbaar. In tijd en ruimte kan ik vervolgens alleen maar geloven.

Binnen het zijnde kan het 'ik' (zelf) alleen vastgesteld worden aan de hand van degene die waarneemt. (de zelf-verhouding)

Binnen het wordende wordt het 'ik' (zelf) vastgesteld aan de hand van 'de wereld'.
(de zelf-wereld verhouding)

Binnen dit forum ben jij voor mij 'de wereld' en vice versa. Het kan niet anders dan dat wij (Laurens en Bassie) hier in de zelf-wereld verhouding opereren. Zodoende betreden wij beiden binnen dit forum de ik/jij illusie waar ik en jij tot leven komen.

Anders gezegd: met het uitspreken van het 'jij' (Laurens) schep ik tevens het 'ik' (Bassie). Ik betreed bewust de illusie. Als jouw opponent ben ik me bewust van het 'spiegeleffect', waarmee ik jou schep.

Wanneer wij ons niet langer meer identificeren met het 'ik' vallen we terug in wat overblijft, het zijn. De vermeende wereld blijft zich aandienen dus nemen we het geloof een 'ik' te zijn weer aan. In zekere zin is er sprake van zo'n tijdigheid van 'even' maar correct we moeten eerst volledig aan onszelf sterven. Bij de dood gebeurt dat als vanzelf maar dan heb je er niks meer aan.

Nope. Ik neem niet het geloof aan een 'ik' te zijn. Innerlijk blijft de zelf-verhouding in stand, ongeacht van jouw positie daarin. Uiterlijk neem ik de zelf-wereld verhouding aan ongeacht jouw positie daarin.

Waarmee ik INNERLIJK bij mezelf blijf, maar UITERLIJK op bewuste wijze de illusie betreed.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Ernst kan pas aan de orde zijn als we deze ernst op onszelf betrekken en de eindigheid welke gepaard gaat met het mens-zijn. Alleen dan kan onze eigen eindigheid het heden schenken.

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

?

Ik laat het ? bij jou, Laurens. Het vraagteken gaat over wat we vanmiddag besproken hebben: het verlaten van deze wereld.

Zelfkennis is niet louter een mentaal gebeuren waarin we elkaar bijpraten.
Ik geef jou en een ieder die dit leest een hint.

Dat de weg van @Boni niet de weg is, daar zijn we het over eens.

(Ik besta niet...blablabla....dus ik kan en mag doen wat ik wil....blablabla...ik neem mijzelf niet serieus....blablabla....enz enz enz.)

Zelfkennis is een ernstige zaak waarbij we het 'zelf' niet erg serieus nemen.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Nope. Ik neem niet het geloof aan een 'ik' te zijn. Innerlijk blijft de zelf-verhouding in stand, ongeacht van jouw positie daarin. Uiterlijk neem ik de zelf-wereld verhouding aan ongeacht jouw positie daarin.

Waarmee ik INNERLIJK bij mezelf blijf, maar UITERLIJK op bewuste wijze de illusie betreed.

Binnen de 'ik' optiek is de status quo uiteraard de beleefde werkelijkheid. Laat ik het zo zeggen, voor mij ziet het er uit als geloven nu ik bekend ben met de waarheid omtrent het 'ik'.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Zelfkennis is een ernstige zaak waarbij we het 'zelf' niet erg serieus nemen.

En toch is het zelf en alleen het zelf in staat dieper te gaan...
Oké, het ontdoen van alle dwaasheid, leugen, geloof, ongeloof... dat er rond hangt... Maar het zelf zelf ontkennen is jezelf afsnijden van het ZIJN.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Binnen de 'ik' optiek is de status quo uiteraard de beleefde werkelijkheid. Laat ik het zo zeggen, voor mij ziet het er uit als geloven nu ik bekend ben met de waarheid omtrent het 'ik'.

En toch is het zelf en alleen het zelf in staat dieper te gaan...
Oké, het ontdoen van alle dwaasheid, leugen, geloof, ongeloof... dat er rond hangt... Maar het zelf zelf ontkennen is jezelf afsnijden van het ZIJN.

En waar jij daarbij je 'ik' plaatst is jouw probleem; niet het mijne...