maries gedachtenwereld

[katerie]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Dit hoort hier, op dit zeikdraadje..
Ik was vandaag ergens waar de wc van heren en van de dames samen in dezelfde ruimte waren.
De dames wc was bezet, en de heren wc was vrij.
Ik dacht:even snel.
Ik in de wc van de heren, deur op slot, en even plassen, zo boven de wc gehurkt..
Inneens gaat de deur open, dus toch niet goed op slot gedaan. Ik schrok heel even, het was een vrouw, die schrok ook, en deed de deur snel dicht. Het was een van de dames die bij de bespreking was..
Ik bleef verder plassen, en keek naar de schrik.
De gedachten: gelukkig geen man, en toen: boeie, ik ga ook naar de sauna, kan het me schelen..
En toen voelde ik me alleen geamuseerd....

Dit zeikverhaaltje doet me denken aan een wc-verhaaltje van Byron Katie.

Op een keer toen ik naar het damestoilet ging in een restaurant in mijn buurt, kwam er een vrouw uit het enige hokje. We glimlachten naar elkaar en terwijl ik de deur dichtdeed, begon ze te zingen en haar handen te wassen. 'Wat een prachtige stem!' dacht ik. Terwijl ik haar hoorde weglopen, merkte ik dat de wc-bril druipnat was. 'Hoe kan iemand zo onbeschoft zijn?' dacht ik. 'En hoe heeft ze het voor elkaar gekregen om over de hele bril te plassen? Heeft ze soms op de bril gestaan?' Toen bedacht ik dat ze een man was - een travestiet die falset zong in het damestoilet. Ik wilde achter haar (hem) aanlopen en hem vertellen wat een bende hij ervan gemaakt had. Terwijl ik de bril schoonmaakte, dacht ik na over alles wat ik tegen hem zou gaan zeggen. Toen trok ik door. Het water spoot omhoog uit de pot en spatte op de bril. En ik kon alleen maar lachen.

In dit geval was de natuurlijke loop van de gebeurtenissen vriendelijk genoeg om mijn verhaal te ontkrachten voordat het zich verder kon ontwikkelen. Meestal gebeurt dat niet; voordat ik het onderzoek ontdekte, wist ik niet hoe ik dergelijk denken moest stoppen. Kleine verhalen kweekten grotere; grotere verhalen kweekten gigantische theorieën over het leven, hoe verschrikkelijk het was en hoe gevaarlijk de wereld was. En uiteindelijk was ik te bang en depressief om mijn slaapkamer uit te gaan.

Als je je laat leiden door niet-onderzochte theorieën over wat er gebeurt en je dat niet eens beseft, leef je in wat ik 'de droom' noem. Vaak wordt de droom problematisch, soms verandert hij zelfs in een nachtmerrie. Op dit soort momenten zou je de waarheid van je theorieën kunnen testen door The Work te doen. The Work laat altijd maar weinig over van je onplezierige verhaal. Wie zou je zijn zonder dat verhaal? Hoeveel van je wereld bestaat uit niet-onderzochte verhalen? Daar zul je nooit achter komen als je niet op onderzoek uitgaat.

Uittreksel van: Katie. 'Vier vragen die je leven veranderen'. iBooks.

Dit is één van de ervaringen die heeft bijgedragen aan haar ontwaking verteld ze later.

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

En toen alleen het besef dat ik naar een verhaaltje keek, plassen, schrikken, en lopen naar het station.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

@Miha: En voor wanneer ga je anderen, zonder jouw destructief commentaar, hun al dan niet eigen verhaaltjes laten beleven zodat ze tot de ontdekking kunnen komen dat het allemaal maar verhaaltjes zijn???

In de 41ste eeuw, vanaf het jaar 4000 des heren, zie ik jou nog wel tot die ontdekking komen.
Zeik intussen maar verder in dit zeikdraadje van je zoals je bezig was over de sossen.

Oorspronkelijk geplaatst door katerie

@Byron Katie: In dit geval was de natuurlijke loop van de gebeurtenissen vriendelijk genoeg om mijn verhaal te ontkrachten voordat het zich verder kon ontwikkelen. Meestal gebeurt dat niet; voordat ik het onderzoek ontdekte, wist ik niet hoe ik dergelijk denken moest stoppen. Kleine verhalen kweekten grotere; grotere verhalen kweekten gigantische theorieën over het leven, hoe verschrikkelijk het was en hoe gevaarlijk de wereld was. En uiteindelijk was ik te bang en depressief om mijn slaapkamer uit te gaan.

Nou zou je zeggen dat je je deze wijze woorden wel in je oren zou knopen, maar nee je ontwikkeld zelf verhalen, kweekt ze tot gedachtenspinsels en van de vele poging jouw verhalen ook maar enigszins te ontkrachten trek je je totaal niks aan.

Oorspronkelijk geplaatst door katerie

In de 41ste eeuw, vanaf het jaar 4000 des heren, zie ik jou nog wel tot die ontdekking komen. Zeik intussen maar verder in dit zeikdraadje van je zoals je bezig was over de sossen.

Ken je de uitdrukking 'de splinter zien in andermans oog maar niet de balk in je eigen'.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

marie, ik vind jou een suffe muts, ik heb geen belangstelling in je verslaving aan je gedachten.
Deel het met wie wel zijn tijd kiest te voordoen.
Houd je infantiele ??? voor jezelf, ik geef er geen antwoord op.
Respect hoef jij van mij niet te verwachten, ik doe daar niet aan mee.
Trouwens, ik schrijf waar ik wil, als het je niet bevalt ga bij de Organisatie zeiken.
Zo, nu bestaat je niet meer..

Ha, ha, ha, en nu de brave, heilige maagd komen spelen na eerst als een losgelopen zot de anderen jouw onbenul te hebben verkocht...
Respect van jou verwachten na alle idiotie die je hier uitgekraamd hebt...
'ik schrijf wat ik wil' zeg je; daarvoor moet je eerst weten wat je wil; maar zelfs dat durf je niet onder ogen te komen...
Als je nog niet door heb dat ik nooit voor jou bestaan hebt; dat je zelfs in de verste verte niet weet wie ik ben en dat je hier gewoon tegen een zelf uitgevonden beeld aan het raaskallen bent...
De enige positieve vraag voor jou uit heel dat gebeuren zou kunnen zijn; maar daar heb je moed voor nodig en het ontbreekt je duidelijk daaraan; "waarom, waarom heb ik zulke beelden nodig om mijzelf voor de gek te houden?".

Enfin het ga je goed, als je van mijn draad blijft zal ik je zeker op de rest van het forum niet gaan opzoeken...

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Dit is vooral intellectuele praat, die het nadeel heeft dat het op zichzelf gaat leven en de mens eerder afsluit dan tot nader contact brengt met het Zijn, het ondeelbare geheel, zoals u zegt...
Blijk nu dat ik vooral voel dat ik deel uitmaak van dat ondeelbare geheel

Intellectuele praat dat wel, als het benadert wordt met het intellect, of nog meer als het benadert wordt met het gevoel. Maar vooraf aan intellect en vooraf aan gevoel is er eenvoudig geen ik als deel van iets ondeelbaar. Woorden die hier naar verwijzen, zijn mentaal (elk woord is mentaal), maar dienen niet met het intellect benadert te worden, net als een gedicht (in woorden wel mentaal) niet mentaal moet gelezen of beluisterd worden, want dan brengt het je nergens.

Net als een gedicht een bepaalde houding vraagt, vragen woorden die gaan over wat je werkelijk bent, ook een bepaalde houding, nl. één van openheid en flexibiliteit. Openheid opdat je niet direct afknapt op de onmogelijkheid het mentaal te begrijpen en de schijnbare tegenstrijdigheid die taal met zich meebrengt, en flexibiliteit om los te komen van de letterlijke (mentale) betekenis van woorden. Is die houding er niet, dan blijven de woorden mentaal.

Her zijn dus niet de woorden,uitspraken die mentaal zijn, het is de houding waarmee ze gelezen worden die ze mentaal maken of juist niet.

Neem nu de woorden van Nisargadatta: "In wijsheid ben ik niets. In liefde ben ik alles".
Als je dit met niet met de juiste houding leest, is het bullshit: er staat ten eerste "ik" (een object) en dan "niets" (de afwezigheid van objecten). Mentaal slaat dit nergens op, een contradictio in terminis. Hetzelfde voor die "ik" (individu) en alles (geen opdeling in individuen), het slaat echt nergens op, zeker al niet als je beide uitspraken achter elkaar leest, ze spreken elkaar gewoon compleet tegen.
Zonder de juiste houding kunnen deze woorden de "ik" die ze leest niet ontdoen van die "ik". Als ze zonder hetgeen ze blootleggen nagepraat worden, dan is dit inderdaad een mentaal spelletje.
Met de juiste houding (het niet afknappen op de onmogelijkheid en tegenstrijdigheid en het loskomen van de letterlijke betekenis van de woorden, zowel van de "ik", de "niets" en de "alles") kan dit wel.

Dat is het mooie aan taal, voor de één een mentale beperking, voor de andere een poort.

Maar goed, zoals een gedicht ook niet iedereen ligt, liggen bepaalde woorden ook niet iedereen. Dus prima, als je dit te mentaal vind.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Inderdaad en het gaat dan ook niet om mijn lichamelijke ik waarvan ik weet dat het vroeg of laat zal vergaan en ik heb ervaren dat dat zo goed is.

Een ik die los staat van het lichaam, zoiets als een ziel dan?

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Inderdaad een vraag die mentaal, intellectueel niet kan beantwoord worden en die er dan ook totaal niet toe doet

Zie je, als je de openheid mist, dan verwerp je de vraag als er niet toe doend. Je gooit dan misschien wel het kind met het badwater weg. Het badwater is het mentale, het kind is de mogelijkheid die het heeft om het mentale even tot stilstand te brengen en bewust te worden van wat er aan voorafgaat. Beter dan het afdoen als er totaal niet toe doend, zou je het er bij kunnen laten dat het jou niet ligt, niet?

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ik aanschouwde het aanschouwen, en de krampachtigheid.
Zo een ' schrik' brengt direct iets teweeg, een
opening/gelegenheid.
En toen alleen het besef dat ik naar een verhaaltje keek, plassen, schrikken, en lopen naar het station.

Dit doet mij ook ergens aan denken, nl. aan een techniek die Dzogchen meesters soms gebruiken om hun leerling(en) te introduceren in hun oorspronkelijke natuur.
Het begint met een doordeweekse meditatie zitting. De meester vooraan, de leerlingen, niets vermoedend mediteren in zijn aanwezigheid. Hij geeft wat instructies zoals "aanschouw gewoon alles wat er verschijnt in je geest" en "wat er ook gebeurt, blijf bij dit aanschouwen". De leerlingen zitten daar dan 10, 20, 30 minuten lang te worstelen om aanschouwend te blijven en dan opeens, out of the blue buldert de meester een kreet uit. Dit is zo onverwacht, ongewoon en vooral je hebt als leerling geen kader om dit een plaats te geven, dat alle mentale denkkaders plots wegvallen en enkel het aanschouwen (zonder inhoud) overblijft.
Het schrikeffect hiervan is herkenbaar in jouw plasmoment en de opening die dit geeft tot wat je van nature bent: aanschouwend bewustzijn en hoe stilaan de inhoud dan hier weer in verschijnt en het aanschouwen nog een tijdje spontaan (zonder moeite) aanhoudt. Mooi.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Intellectuele praat dat wel, als het benadert wordt met het intellect, of nog meer als het benadert wordt met het gevoel. Maar vooraf aan intellect en vooraf aan gevoel is er eenvoudig geen ik als deel van iets ondeelbaar. Woorden die hier naar verwijzen, zijn mentaal (elk woord is mentaal), maar dienen niet met het intellect benadert te worden, net als een gedicht (in woorden wel mentaal) niet mentaal moet gelezen of beluisterd worden, want dan brengt het je nergens.

Net als een gedicht een bepaalde houding vraagt, vragen woorden die gaan over wat je werkelijk bent, ook een bepaalde houding, nl. één van openheid en flexibiliteit. Openheid opdat je niet direct afknapt op de onmogelijkheid het mentaal te begrijpen en de schijnbare tegenstrijdigheid die taal met zich meebrengt, en flexibiliteit om los te komen van de letterlijke (mentale) betekenis van woorden. Is die houding er niet, dan blijven de woorden mentaal.

Her zijn dus niet de woorden,uitspraken die mentaal zijn, het is de houding waarmee ze gelezen worden die ze mentaal maken of juist niet.

Neem nu de woorden van Nisargadatta: "In wijsheid ben ik niets. In liefde ben ik alles".
Als je dit met niet met de juiste houding leest, is het bullshit: er staat ten eerste "ik" (een object) en dan "niets" (de afwezigheid van objecten). Mentaal slaat dit nergens op, een contradictio in terminis. Hetzelfde voor die "ik" (individu) en alles (geen opdeling in individuen), het slaat echt nergens op, zeker al niet als je beide uitspraken achter elkaar leest, ze spreken elkaar gewoon compleet tegen.
Zonder de juiste houding kunnen deze woorden de "ik" die ze leest niet ontdoen van die "ik". Als ze zonder hetgeen ze blootleggen nagepraat worden, dan is dit inderdaad een mentaal spelletje.
Met de juiste houding (het niet afknappen op de onmogelijkheid en tegenstrijdigheid en het loskomen van de letterlijke betekenis van de woorden, zowel van de "ik", de "niets" en de "alles") kan dit wel.

Dat is het mooie aan taal, voor de één een mentale beperking, voor de andere een poort.

Maar goed, zoals een gedicht ook niet iedereen ligt, liggen bepaalde woorden ook niet iedereen. Dus prima, als je dit te mentaal vind.


Een ik die los staat van het lichaam, zoiets als een ziel dan?


Zie je, als je de openheid mist, dan verwerp je de vraag als er niet toe doend. Je gooit dan misschien wel het kind met het badwater weg. Het badwater is het mentale, het kind is de mogelijkheid die het heeft om het mentale even tot stilstand te brengen en bewust te worden van wat er aan voorafgaat. Beter dan het afdoen als er totaal niet toe doend, zou je het er bij kunnen laten dat het jou niet ligt, niet?

Jij gaat ervan uit dat ik op voorhand jouw stellingen heb afgewezen; wat niet het geval is. Ik zit al verscheidene jaren op dit forum en zelfs ervoor waren vragen als:" van waar komen wij; waar gaan wij naar toe; waarom leven wij en zo verder... " schering en inslag...

Wat ik wil zeggen is dat zelfs met jouw standpunt en jouw uitleg, die ik niet tegenspreek, dikwijls in tegendeel zelf, men er niet komt en het is dat dat ik onderzoek...

Waarom volstaan, jouw en die van andere mensen hun, wetenswaardigheden niet om werkelijk een doorbraak te kennen in dit aardse bestaan???

Waarom wordt er in de bijbel gesproken over het verloren paradijs? Welk juist verloren schijnt te zijn toen de mens tot verstand leek te zijn gekomen???

Daar zijn vele waaroms...

En op dit ogenblik is voor mij het probleem dat door ons verstand de mens zich steeds meer en meer afgekeerd heeft van zijn innerlijke stem, (ik zie alleen het instinct als mogelijke veruiterlijking van die innerlijke stem, want de dieren hebben dat instinct niet afgezworen en handelen er nog steeds grotendeels naar)...
De mens heeft zich zo niet alleen afgekeerd van zijn innerlijke stem maar ook van zijn geschapen innerlijk zijn, een geschapen zijn dat, door de éénheid van alles, ook een scheppend vermogen heeft; leven is en leven geeft...
Het intellect heeft zich als de leider van en over het mensdom uitgeroepen. Maar het intellect weet uit zichzelf niets en kan alleen maar afleiden achteraf...
Vandaar dat de mens afgevoerd is van zijn innerlijke naar de beeldvorming die het voortgebracht heeft...
Wij kijken naar de schittering, maar wij zien de bron niet meer...

Oké, je probeert de terugweg te zoeken... Maar het is niet het verstand die je die terugweg zal aanwijzen omdat het verstand zelf bij de oorsprong niet aanwezig is en was...

Oké een lange inleiding om tot mijn punt te komen...
Wat ligt er aan de oorsprong van mijn levensweg??? Het ego, neen, maar wel die innerlijke stem die waarschijnlijk wel in direct contact stond met de schepper... en die stem, die eigen is aan elk geschapen zijn, die oorspronkelijke stem die totaal onderstoft is geraakt door zoveel verstandelijke theoriën, die innerlijke stem wil ik terug ontstoffen; ontdoen van de metersdikke stof die ons intellect erop gelegd heeft.
En daar komt mijn 'ik' te voorschijn; want zonder 'ik' geen 'innerlijke stem', geen direct contact meer met het echte 'zijn'...
Ik is de deur, de sleutel naar 'alles is één'...

Ik onken uw redenering dus niet... Maar mijn zoektocht is het verwijderen van alles dat mij verhindert om die éénheid te voelen, te zijn...

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Ik onken uw redenering dus niet... Maar mijn zoektocht is het verwijderen van alles dat mij verhindert om die éénheid te voelen, te zijn...

Ok, ik begrijp het. Fijne verderzetting van je zoektocht dan. Hopelijk zijn de lagen die je moet verwijderen niet evenveel als zandkorrels op het strand.
Success.

[katerie]

Oorspronkelijk geplaatst door katerie

Wat zit je hier toch nog steeds in een keurslijf van moeten's en niet mogen's....
Ik mag niet anderen leed berokkenen, zij moeten mij op dezelfde wijze respecteren.

Moeder marie, en dat noem jij vrijheid van te mogen kunnen / voelen etc.
Dat is niets anders dan de gevangenis van het denken waarin je rondjes blijft draaien.

[katerie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

@marie:...Hopelijk zijn de lagen die je moet verwijderen niet evenveel als zandkorrels op het strand.

Dan zijn die lagen wel degelijk. Eer marie de zandkorrels van het strand verwijdert heeft is ze enkele honderden incarnaties verder en bevind ze zich dus in de 41ste eeuw zoals ik eerder schreef.

[katerie]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

@marie:...
Zo, nu bestaat je niet meer..

Ik zet onze Laurens ook maar weer is in de niet bestaan of negeer modus.
Het begint hem toch wel hoog in zijn bol te zitten, zelfs Ben / Guido's schrijven van vandaag meent hij nog te moeten bekritiseren en corrigeren.
Zie...

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

@Guido: Lijkt met toch beter je eigen woorden te gebruiken dan aansluiting proberen te vinden bij Nowee.

Met deze warme dagen zou men nog kunnen zeggen dat je last van de warmte hebt, maar ik heb je nooit anders gekend. Je verbeelding blijft zich onafgebroken bemoeien met de verbeelding van je forumleden.

Ik herhaal nog maar is: die verbeelding dien je te doorzien Laurens, daarom heb je ook een forum opgericht, in de eerste plaats voor jezelf, zodat via het geven van onderricht aan anderen je eigen verbeelding zich niet langer met andermans verbeelding gaat bemoeien.