Scheppend vermogen

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Uiteraard is dat scheppingsvermogen niet oneindig, anders had iedereen wel zijn eigen utopie op aarde. Het ging me er met dit topic om om te verkennen hoe ver dat scheppingsvermogen dan wel reikt.

Kijk uit dat je er niet weer een hoofd-zaak van maakt.
Wat helpt het je te weten hoe ver dat scheppingsvermogen reikt?

Hoe ver je scheppingsvermogen reikt is geen zaak van de theorie maar van de praktijk.
Zou ik zeggen ...

[Esradha]

Hoofdzaak of theorie waren niet mijn bedoeling.
'Ver' was misschien niet het juiste woord.
Na al het gepraat over wat je niet kan doen, wou ik de andere kant eens belichten/ruimte geven.

Kun je ook iets vertellen over die praktijk?

[Mars]

Esradha:
> Na al het gepraat over wat je niet kan doen, wou ik de andere kant eens belichten/ruimte geven.



---ooOoo---



Alsjeblief, een leuk luchtig wolkje voor Esradha.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Hoofdzaak of theorie waren niet mijn bedoeling.
'Ver' was misschien niet het juiste woord.
Na al het gepraat over wat je niet kan doen, wou ik de andere kant eens belichten/ruimte geven.

Kun je ook iets vertellen over die praktijk?

Het is ook nooit goed he? Mensen bedenken altijd wel weer iets vanuit hun beperkte waarneming. Het werkt zeker veel minder beperkend om iets te bekijken vanuit het oogpunt wat je wel kunt doen i.p.v. je alleen maar op de beperkingen te focussen. Er blijft vaak nog genoeg over, wat je wel kunt doen.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Hoofdzaak of theorie waren niet mijn bedoeling.
'Ver' was misschien niet het juiste woord.
Na al het gepraat over wat je niet kan doen, wou ik de andere kant eens belichten/ruimte geven.

Kun je ook iets vertellen over die praktijk?

Ik vind het ook mooi dat je de andere kant wilt belichten.

Volgens mij ben je bovengemiddeld intelligent en (mijn interpretatie) het risico daarvan is dat je te veel blijft bedenken, in de theorie blijft zitten of (plat gezegd) in je hoofd. Kan zijn dat ik er naast zit, dan biedt ik je op voorhand mijn excuses aan.

Als je (anders dan Sem) niks kunt met dat 'niet doen', dan rest je niet veel anders dan te gaan doen. Met 'verkennen' blijf je het risico lopen dat je aan de kant blijft staan, aan de kant van het 'niet doen'.

Over d? praktijk kan ik niet veel zeggen, alleen over de mijne. Ik merk dat ik in verschillende periodes een soort motto met mij mee draag. Nu is dat telkens het liedje 'in the field of opportunity, it's plowing time again' (een Neill Young song). Eerder was dat 'God zegen de greep' of 'kom ik om, dan kom ik om'; en zo zullen er nog vele geweest zijn.

Angst is de (mijn) grootste belemmering geweest. Welke angst dat precies is, is erg persoonlijk. Ik ken mijn angsten 'om niet geliefd te zijn' en 'om af te gaan, uitgelachen te worden'. Inmiddels heb ik ze al zo vaak getrotseerd dat ze niet noemenswaardig actueel meer zijn. Het tonen van moed, ondernemingszin, je nek uit steken, een risico nemen, tegen de stroom in roeien ... er zijn altijd mensen die het afkeuren maar vaak nog meer die het weten te waarderen. En bovenal heb ik niet het idee dat ik nog erg afhankelijk ben van de goedkeuring van wie dan ook. Ik heb een verantwoordelijke positie, neem dagelijks beslissingen die om mensen of (behoorlijk wat) geld gaan; die verantwoording neem ik en ik heb er geen punt mee om verantwoording af te leggen voor wat ik doe. Ik maak fouten, daarmee heb ik geen punt om dat ruiterlijk toe te geven en als dat zo is dan zal ik mijn stinkende best doen om het te corrigeren. Een belangrijke maatstaf is wat mijn lijf er van zegt (slaap ik nog goed?) en of ik mezelf nog recht in de spiegel kan aankijken. 's Morgens vroeg is dat een wat minder appetijtelijke aanblik dan wanneer ik fris gewassen en geschoren onder douche door ben gegaan, maar ik kan me zelf nog steeds recht in de ogen kijken. Dat is wel eens anders geweest, maar trouw zijn aan mezelf is nu voor mij van grote waarde. Verder heb ik (bijna) alles (nou ja, veel ...) gedaan wat god (of beter, zijn zogenaamde dienaren op aarde) verboden heeft. Er zijn dingen waar ik spijt van heb of die niet voor herhaling vatbaar zijn, maar ook die hebben me gevormd tot wat ik ben.

Nou ja, zo een beetje ... Eigenlijk niks bijzonders; ik doe maar wat ...

O ja, 'freedom is just another word for nothing left to loose' ("Me and Bobby McGee - in de uitvoering van Janis Joplin) is ook zo'n motto ...

En hoe ziet jouw praktijk er uit?

[Esradha]

Die praktijk voelt voor mij tweeledig. Ik kan zowel passief en afwachtend zijn als juist koppig en doortastend. Ik heb een neiging me te laten leven, me afhankelijk te maken van situaties en vooral te reageren op externe prikkels. Zonder afspraken kan het me zomaar gebeuren dat ik de hele dag achter de computer hang en om 4 uur denk, oh ja, laat ik eens gaan douchen en laat ik toch nog eens iets doen vandaag. Ik heb plannen, ideeën en wensen genoeg, maar weet er dan niet goed vorm aan te geven. Ik heb vaak moeite met de start van iets en dan zijn externe prikkels handig om je over die eerste aanzet heen te helpen.

Ik ga situaties niet snel uit de weg. Vooral vroeger kon ik ziek van de zenuwen zijn, maar ik ging toch. Ik wist dat het maar tijdelijk was en ik me weer goed zou voelen als ik door het onwennige heen was. Ondanks dat ik dat wist, heeft het toch nog jaren geduurd voordat ik niet meer de noodzaak had om mezelf ziek te maken. Ik sta mezelf niet zo snel toe om door angst een situatie te vermijden. Echter zijn het dan niet altijd zelf gekozen situaties, maar dat wat op mijn pad komt.

De wens me niet door angst klein te laten krijgen, is een intrinsieke motivatie. Daar probeer ik gebruik van te maken. Door mezelf in situaties te zetten waarin ik deze angst uitdaag en ik mijn grenzen moet verleggen. Nu bijvoorbeeld door die therapie af te spreken, in het verleden ook door een bepaalde studie te starten, specifieke opdracht te kiezen. Niet alleen in angst, maar ook op andere gebieden probeer ik er gebruik van te maken door externe prikkels te zoeken die mij intern motiveren om in beweging te komen. Door bijvoorbeeld bij een sportgroep aan te sluiten of recent een Wii te kopen, omdat oefenen dan geen noodzaak meer is, maar er leuke spelletjes zijn die me in beweging brengen.

Ik heb ook best initiatieven getoond naar andere mensen, proberen dingen van de grond te krijgen en ben er ook genoeg in op mijn gat gevallen. Dat raakt mij. Toch blijf ik het wel doen, zolang ik er maar enthousiast van word. Achter mijn angst schuilt een energieke, blije en sterke vrouw. Alleen komt deze nog niet goed tot haar recht door die angst, maar ook door moeite zelf richting te geven, zelf situaties te scheppen en kansen te creëren. In kleinere dingen zoals huishouden, mijn gezondheid en sociale contacten experimenteer ik ermee mezelf in beweging te krijgen. De grotere wensen zijn vaak nog vooral wensen waarvan ik niet weet hoe ik ze werkelijkheid kan krijgen.

Ik heb gemerkt dat het leven je vaak geeft wat je nodig hebt en er op een bepaalde manier wel voor je gezorgd wordt. Ik weet daar echter nog geen gebruik van te maken, er nog niet op te vertrouwen. Ik heb nog moeite met fouten maken, moeite met afwijzende reacties van anderen, een emotionele gevoeligheid die in werksituaties bijvoorbeeld onhandig kan zijn en nog een ingebouwd stemmetje die me wijst op wat er allemaal fout kan gaan. Mijn kracht komt nog vaker vanuit strijd dan vanuit rust en vertrouwen. Ik heb aan dat laatste wel geproefd, hetgeen me een drive geeft daar vrijheid in te vinden waar ik echter weer voor ga strijden en mezelf zo dus beetje in de weg zit. Mindfulness en tai chi geven me bijvoorbeeld wel technieken om voor rust te kiezen in plaats van strijd. Alleen moet ik die vervolgens ook nog uitvoeren en blijven uitvoeren.

Ik heb gemerkt dat wachten op externe prikkels en situaties mij lang niet altijd brengt waar ik zijn wil. Zonder die prikkels dreig ik zelfs helemaal niets te doen. Vandaar ook dat ik moeite heb met het niets doen verhaal, omdat mijn ervaring is dat ik juist mag leren actiever zelf mijn leven vorm te geven. En dan wordt het inderdaad een kwestie van doen. Doen en ervaren. En zo steeds meer ontdekken dat ik fouten kan maken, er altijd wel mensen zijn die me oké vinden en ik uiteindelijk altijd wel op mijn pootjes terecht kom.

[Mars]

Goed, herkenbaar verhaal, zenx.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Die praktijk voelt voor mij tweeledig. Ik kan zowel passief en afwachtend zijn als juist koppig en doortastend. Ik heb een neiging me te laten leven, me afhankelijk te maken van situaties en vooral te reageren op externe prikkels. Zonder afspraken kan het me zomaar gebeuren dat ik de hele dag achter de computer hang en om 4 uur denk, oh ja, laat ik eens gaan douchen en laat ik toch nog eens iets doen vandaag. Ik heb plannen, ideeën en wensen genoeg, maar weet er dan niet goed vorm aan te geven. Ik heb vaak moeite met de start van iets en dan zijn externe prikkels handig om je over die eerste aanzet heen te helpen.

Ik ga situaties niet snel uit de weg. Vooral vroeger kon ik ziek van de zenuwen zijn, maar ik ging toch. Ik wist dat het maar tijdelijk was en ik me weer goed zou voelen als ik door het onwennige heen was. Ondanks dat ik dat wist, heeft het toch nog jaren geduurd voordat ik niet meer de noodzaak had om mezelf ziek te maken. Ik sta mezelf niet zo snel toe om door angst een situatie te vermijden. Echter zijn het dan niet altijd zelf gekozen situaties, maar dat wat op mijn pad komt.

De wens me niet door angst klein te laten krijgen, is een intrinsieke motivatie. Daar probeer ik gebruik van te maken. Door mezelf in situaties te zetten waarin ik deze angst uitdaag en ik mijn grenzen moet verleggen. Nu bijvoorbeeld door die therapie af te spreken, in het verleden ook door een bepaalde studie te starten, specifieke opdracht te kiezen. Niet alleen in angst, maar ook op andere gebieden probeer ik er gebruik van te maken door externe prikkels te zoeken die mij intern motiveren om in beweging te komen. Door bijvoorbeeld bij een sportgroep aan te sluiten of recent een Wii te kopen, omdat oefenen dan geen noodzaak meer is, maar er leuke spelletjes zijn die me in beweging brengen.

Ik heb ook best initiatieven getoond naar andere mensen, proberen dingen van de grond te krijgen en ben er ook genoeg in op mijn gat gevallen. Dat raakt mij. Toch blijf ik het wel doen, zolang ik er maar enthousiast van word. Achter mijn angst schuilt een energieke, blije en sterke vrouw. Alleen komt deze nog niet goed tot haar recht door die angst, maar ook door moeite zelf richting te geven, zelf situaties te scheppen en kansen te creëren. In kleinere dingen zoals huishouden, mijn gezondheid en sociale contacten experimenteer ik ermee mezelf in beweging te krijgen. De grotere wensen zijn vaak nog vooral wensen waarvan ik niet weet hoe ik ze werkelijkheid kan krijgen.

Ik heb gemerkt dat het leven je vaak geeft wat je nodig hebt en er op een bepaalde manier wel voor je gezorgd wordt. Ik weet daar echter nog geen gebruik van te maken, er nog niet op te vertrouwen. Ik heb nog moeite met fouten maken, moeite met afwijzende reacties van anderen, een emotionele gevoeligheid die in werksituaties bijvoorbeeld onhandig kan zijn en nog een ingebouwd stemmetje die me wijst op wat er allemaal fout kan gaan. Mijn kracht komt nog vaker vanuit strijd dan vanuit rust en vertrouwen. Ik heb aan dat laatste wel geproefd, hetgeen me een drive geeft daar vrijheid in te vinden waar ik echter weer voor ga strijden en mezelf zo dus beetje in de weg zit. Mindfulness en tai chi geven me bijvoorbeeld wel technieken om voor rust te kiezen in plaats van strijd. Alleen moet ik die vervolgens ook nog uitvoeren en blijven uitvoeren.

Ik heb gemerkt dat wachten op externe prikkels en situaties mij lang niet altijd brengt waar ik zijn wil. Zonder die prikkels dreig ik zelfs helemaal niets te doen. Vandaar ook dat ik moeite heb met het niets doen verhaal, omdat mijn ervaring is dat ik juist mag leren actiever zelf mijn leven vorm te geven. En dan wordt het inderdaad een kwestie van doen. Doen en ervaren. En zo steeds meer ontdekken dat ik fouten kan maken, er altijd wel mensen zijn die me oké vinden en ik uiteindelijk altijd wel op mijn pootjes terecht kom.

Bedankt voor je uitgebreide reactie.
Mijn aandacht blijft bij het herlezen hangen bij deze zin:

Ondanks dat ik dat wist, heeft het toch nog jaren geduurd voordat ik niet meer de noodzaak had om mezelf ziek te maken.

Hoe zie je dat, jezelf ziek maken?

[Esradha]

Ziek worden van zenuwen en weer beter zijn als de zenuwen wegzakken.
Die zenuwen maak ik.
Ook is ziek zijn een mogelijk excuus om uit de situatie te stappen.
Iets wat ik eigenlijk nooit deed, maar toch steeds werd ik weer ziek.
Soms merk ik het nog wel eens, dat ik me ziek voel als ik ergens niet heen wil en me weer beter voel op het moment dat ik me daar overheen gezet heb.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Ziek worden van zenuwen en weer beter zijn als de zenuwen wegzakken.
Die zenuwen maak ik.
Ook is ziek zijn een mogelijk excuus om uit de situatie te stappen.
Iets wat ik eigenlijk nooit deed, maar toch steeds werd ik weer ziek.
Soms merk ik het nog wel eens, dat ik me ziek voel als ik ergens niet heen wil en me weer beter voel op het moment dat ik me daar overheen gezet heb.

Zou de spanning ook iets anders kunnen betekenen?
Dat je juist die weg (die spanning oproept) niet moet gaan?
Soms moet je je ergens overheen zetten, maar soms ook niet.
Maar ja, waar zit het verschil in?