Het leven is simpel.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Aart

Ulla, omdat jij het bent spring ik nog even van toets naar toets.

Wat is verdriet, hoe ontstaat verdriet?

Er moet een reden bestaan waardoor verdriet kan ontstaan.

Als die reden er niet meer is zal er nooit verdriet ontstaan.

Ik heb het er niet over als verdriet om een EIGEN/ego reden al ontstaan is.

Dan is de werkelijkheid al lang versluierd en bevindt men zich in de EIGEN werkelijkheid.

De pest is enkel dat de EIGEN werkelijkheid voor de meeste mensen gelijk is en daarom denken ze dat het de werkelijkheid is.

Verdriet/missen is iets bedachts en kan enkel ontstaan vanuit afhankelijkheid, de afhankelijkheid die ooit realiteit was.

Ik mis nog dagelijks de baarmoeder en dan ben ik zo verdrietig, ik lijd er niet onder, ik heb het aanvaard.

Als de mens weer in zijn/haar heelheid staat zal er geen verdriet of een missen kunnen onstaan.

Wat is verdriet, hoe kan het ontstaan?

Hoe komt de hondenpoep onder mijn schoen?

Dat is mij allemaal duidelijk en hoef je mij niet meer uit te leggen Aart.
Een baarmoeder missen of een sterilisatie of iets anders ook geen item. (Al ben ik niet dol op operaties). En ook huisdieren moeten laten gaan gebeurt hier regelmatig. Vond het wel moeilijk als mijn kinderen daar wel veel verdriet van hadden. Ze zouden alleen maar boos zijn geworden als ik hun
gevoelens had willen analyseren. Ik noem dat dan ook valse troost, dus dat doe ik niet.

Daarom snap ik je wel. Je hanteert het kunstje, doorzie de reden van je verdriet en je hebt het niet meer. Je creëert juist op die manier een extra probleem met gehecht mogen zijn. Ik heb zelf dat probleem niet en heb dat ook al diepgaand mogen ervaren. Ik heb het juist als heel mooi ervaren, iets waar je altijd bang voor bent gewoon te kunnen overleven. Deze ervaring had ik juist niet willen missen.

Gehecht zijn op een manier dat je ook los kunt laten is ook een menselijke ervaring en gaat vooraf aan dat alles oplost en ook die ervaring niet meer aan de orde is. Dat wat jij dus benoemt.

De uitspraak van Nick Zervaas uit de documentaire die Sem aanhaalt verwoordt dat ook heel treffend: "Uitspreken van je zorgen bevrijdt het hart" Verdriet is in die zin hetzelfde gebeuren. Om het hart te bevrijden zijn alle ervaringen nodig. Waar jij misschien nu bent, is voor anderen nog niet aan de orde. Alles op zijn tijd.


Jou manier van beredeneren is nu vooral nuttig voor mensen welke
onnodig lijden onder hun verdriet over alles en nog wat.

Verdriet mogen hebben is een bevrijdende en mooie ervaring, als je het kunt toelaten en kunt aanvaarden en niet allerlei belemmernde gedachten erom heen bedenkt. In die zin net zo nuttig.

[Aart]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Dat is mij allemaal duidelijk en hoef je mij niet meer uit te leggen Aart.
Een baarmoeder missen of een sterilisatie of iets anders ook geen item. (Al ben ik niet dol op operaties). En ook huisdieren moeten laten gaan gebeurt hier regelmatig. Vond het wel moeilijk als mijn kinderen daar wel veel verdriet van hadden. Ze zouden alleen maar boos zijn geworden als ik hun
gevoelens had willen analyseren. Ik noem dat dan ook valse troost, dus dat doe ik niet.

Daarom snap ik je wel. Je hanteert het kunstje, doorzie de reden van je verdriet en je hebt het niet meer. Je creëert juist op die manier een extra probleem met gehecht mogen zijn. Ik heb zelf dat probleem niet en heb dat ook al diepgaand mogen ervaren. Ik heb het juist als heel mooi ervaren, iets waar je altijd bang voor bent gewoon te kunnen overleven. Deze ervaring had ik juist niet willen missen.

Gehecht zijn op een manier dat je ook los kunt laten is ook een menselijke ervaring en gaat vooraf aan dat alles oplost en ook die ervaring niet meer aan de orde is. Dat wat jij dus benoemt.

De uitspraak van Nick Zervaas uit de documentaire die Sem aanhaalt verwoordt dat ook heel treffend: "Uitspreken van je zorgen bevrijdt het hart" Verdriet is in die zin hetzelfde gebeuren. Om het hart te bevrijden zijn alle ervaringen nodig. Waar jij misschien nu bent, is voor anderen nog niet aan de orde. Alles op zijn tijd.


Jou manier van beredeneren is nu vooral nuttig voor mensen welke
onnodig lijden onder hun verdriet over alles en nog wat.

Verdriet mogen hebben is een bevrijdende en mooie ervaring, als je het kunt toelaten en kunt aanvaarden en niet allerlei belemmernde gedachten erom heen bedenkt. In die zin net zo nuttig.

Neen Ulla, je snapt me niet.

Ik hanteer geen kunstje, de reden dat er verdriet kan opkomen is er gewoon niet.

Dat is waar ik het over heb.

Wat is de reden dat er verdriet kan opkomen?

Ik zeg dus niet dat verdriet er niet zijn mag, ik zeg enkel dat er eens gekeken kan worden wat verdriet is en hoe het ontstaat.

Van mij mag een ieder luiers blijven dragen, bang zijn voor muizen, ik zeg enkel dat als de tijd rijp is, een mens eens zou kunnen onderzoeken hoe iets ontstaat.

Maar ik snap heus wel dat voor 99,999% die tijd nog niet rijp is.

[Ogenblik-sem]

Oorspronkelijk geplaatst door Aart

Wat is de reden dat er verdriet kan opkomen?

Ik zeg dus niet dat verdriet er niet zijn mag, ik zeg enkel dat er eens gekeken kan worden wat verdriet is en hoe het ontstaat.

Is dat niet het kunstje van iemand die geen verdriet wil ervaren?

Vrijheid is als alles blijft gebeuren maar er niemand meer is aan wie het gebeurt.
Volledige openheid aan het ervaren van 'verdriet.'
Niemand meer daar.
Naam gewist, identiteit gewist.


Alle analyserende zelfkennismethodes zijn niets anders dan het opleuken van de gevangenis.

[Mars]

Oorspronkelijk geplaatst door Aart

dat er eens gekeken kan worden wat verdriet is

Oorspronkelijk geplaatst door Ogenblik-sem

Is dat niet het kunstje van iemand die geen verdriet wil ervaren?

Kan heel goed zijn.
Maar dan kijkt ie met vooroordeel.
Maar ja, misschien ziet ie dat ook... (dat vooroordeel)

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Ogenblik-sem

Is dat niet het kunstje van iemand die geen verdriet wil ervaren?

Dat zou kunnen, maar hoeft niet zo te zijn. "Onderzoeken" van verdriet (of eender welke emotie, gedachte, gebeurtenis) kan ook ontstaan vanuit de avontuurlijke nieuwsgierigheid van de ontdekkingsreiziger... (= MENS)

Oorspronkelijk geplaatst door Ogenblik-sem

Vrijheid is als alles blijft gebeuren maar er niemand meer is aan wie het gebeurt.
Volledige openheid aan het ervaren van 'verdriet.'
Niemand meer daar.
Naam gewist, identiteit gewist.

Vrijheid kan ook zijn : als alles blijft gebeuren maar er niemand meer is die een (zogenaamd negatief) oordeel velt over dat wat gebeurt.
Volledige openheid aan het ervaren (van o.a. 'verdriet').
Iemand daar (die dat ziet ?n be-leeft).
Naam doet er niet toe; identiteit doet er niet toe...

Oorspronkelijk geplaatst door Ogenblik-sem

Alle analyserende zelfkennismethodes zijn niets anders dan het opleuken van de gevangenis.

Is dat zo? Wel, mocht ik in de gevangenis zitten (of het leven als dusdanig beleven), dan zou ik het opleuken ervan een zinvol (?n aangenaam) "tijdverdrijf" vinden! WiNk

[Aart]

Oorspronkelijk geplaatst door Ogenblik-sem

Is dat niet het kunstje van iemand die geen verdriet wil ervaren?

Vrijheid is als alles blijft gebeuren maar er niemand meer is aan wie het gebeurt.
Volledige openheid aan het ervaren van 'verdriet.'
Niemand meer daar.
Naam gewist, identiteit gewist.


Alle analyserende zelfkennismethodes zijn niets anders dan het opleuken van de gevangenis.

Sem, wat is verdriet en hoe ontstaat het?

Is toch een simpele vraag.

Jij komt thuis en kijkt in de spiegel en ziet een bult op je hoofd.

Nee natuurlijk vraag je je niet af; hoe komt die bult op mijn hoofd.

Er zit gewoon een bult op je hoofd en die is van niemand en is zomaar uit de lucht komen vallen.

Ik liep toevallig achter je en heb gezien dat je tegen een lantaarnpaal aanliep.

Maar van mij heb je alle vrijheid om ieder keer tegen lantaarnpalen op te lopen.

Laat alles maar gebeuren dat is volledige openheid.

Ik ga ook niet meer naar het toilet, ik laat gewoon alles ter plekke lopen, pure openheid, het gebeurd gewoon, er is hier niemand meer die zich ergens mee identificeert, ja dat is bewustheid ten top.

Aan mijn bibs.

Nogmaals (oh ja) ik heb het niet over niet willen ervaren (maar dat kunstje bestaat inderdaad en is net zo`n kunstje als 'er is niemand meer aan wie het gebeurd).

Ik heb het over bewust genoeg zijn om te zien hoe de dingen ontstaan.

Als je ziet dat muizen geen gevaar opleveren dan is er geen gillen meer.

Zo moet er ook gezien worden wat verdriet is en hoe het ontstaan is/kan.

Ik word hier toch zo verdrietig van.

Kom toch niet gelijk met alle die mindfuck maar zeg eens waarom er poep onder je schoen zit.

Ja dan heb je er (in de poep) eerst in gestaan.

En niet van; poep onder mijn schoen zit er gewoon, dat is menselijk, dat is een gebeuren, een volledig ervaren van poep onder de schoen.

[Guy]

Oorspronkelijk geplaatst door Aart

Ik heb het over bewust genoeg zijn om te zien hoe de dingen ontstaan.

Als je ziet dat muizen geen gevaar opleveren dan is er geen gillen meer.

Als bewust gezien is hoe dingen ontstaan, is daarmee niet gezegd dat emoties/gevoelens, van welke aard dan ook, zich niet meer voordoen. Als gezien is dat muizen geen gevaar opleveren, is daarmee niet automatisch een eind aan het gillen. Als er voor iemand de associatie is: muis/gillen, dan zal die nog wel even blijven bestaan, ook al is gezien dat het gevaar geweken is.

[Aart]

Oorspronkelijk geplaatst door Guy

Als bewust gezien is hoe dingen ontstaan, is daarmee niet gezegd dat emoties/gevoelens, van welke aard dan ook, zich niet meer voordoen. Als gezien is dat muizen geen gevaar opleveren, is daarmee niet automatisch een eind aan het gillen. Als er voor iemand de associatie is: muis/gillen, dan zal die nog wel even blijven bestaan, ook al is gezien dat het gevaar geweken is.

Guy, kan dan in je broek plassen en op tafel springen zich dan nog wel voordoen?

[Aart]

Ik zie het nu gelukkig zelf; het leven is NIET simpel.

[Guy]

Oorspronkelijk geplaatst door Aart

Guy, kan dan in je broek plassen en op tafel springen zich dan nog wel voordoen?

Nou....ik had ooit een vriendin en die was inderdaad bang voor muizen en sprong dan daadwerkelijk op de tafel. Ook toen ze wist dat er niks was om bang voor te zijn, bleef ze dat doen. Macht der gewoonte? Ze pieste ook nog regelmatig in haar broek. Meestal van het lachen en het was nu eenmaal een goedlachs type. Dus het antwoord is ja.