Gedachten

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

In het ZIJN ben je één met God en is er geen onderscheid...

Het 'zijn' is niet de plaats waar je één bent met God. God is nog weer een etage hoger (ParaBrahman in de Advaita Vedanta). God gaat letterlijk iedere beschrijving te boven.

Het 'zijn' is Atman, de diepste essentie van 'ik'. Het is een zelf-zijn wat zich in NIETS onderscheid van ander zelf-zijn. In dat niets-zijn ben ik identiek aan Marie en is er dus geen onderscheid.

God (ParaBrahman) kan zich alleen te kennen geven in dat NIETS.
Wat weer iedere beschrijving te boven gaat. Waarna de mens terugkeert naar het 'zijn'. In dat 'zijn' is de mens deelachtig aan bewustzijn. Hetgeen noodzakelijk is, anders zou de wereld zoals die verschijnt niet kunnen bestaan. (Gedeeld en ongedeeld)

Het 'zijn' is volstrekt egoloos. Maar dat is wel een vaststelling welke je zelf moet doen.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Het gaat dan ook niet over 'nodig' zijn maar over het doen ervan.
Waar je niet het flauwste benul hebt waarover je spreekt zwijg je er liever over.

Het verschil zit hem juist in dat benul, Laurens...

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Dit is je al minstens zo'n veertig keer uitgelegd en telkens kom je er weer op terug. Ik bespeur alleen weigerachtigheid om het 'gedegen' uit te zoeken, je holt maar achter je gedachten aan. Het ontbreekt me steeds meer aan lust om iedere keer weer opnieuw hetzelfde verhaal af te steken.

Er is geen sprake van een 'kunstmatig opgebouwd ik'. Er is evenmin sprake van 'weggooien', zo werkt dat niet. Ik heb het wel eens zo uitgelegd dat je 'ik' is gevormd door opvoeding, kerk en staat maar dat is niet kunstmatig maar echt zo het geval. Gedegen zelfonderzoek, maar dat moet je dus eerst gaan doen (je kunt het niet zomaar van mij aannemen), wijst uit dat er geen 'ik' is te vinden. Dus wat is er aan de hand Marie? Je gelooft kennelijk in een bestaand 'ik' en vanuit dat geloof in 'ik' moet je met dat 'ik' werken. Het 'ik' moet dus aangezet worden gedegen zelfonderzoek te doen.

Je vangt wat flarden op en hebt daar je eigen conclusie aan verbonden. Die conclusie die klopt vervolgens dan ook voor geen meter. Dus nog maar een keer. Wanneer je gedegen zelfonderzoek doet naar het bestaan van ik en je komt tot de ont'dekking dat er geen ik is te vinden val je terug in dat wat je bent, een 'ik ben' zonder 'ik' en dat is dus 'ben' oftewel Zijn.

Als 'ik ben' als ontdekking is overgebleven (dat is allemaal op de homepage te vinden) zoals René Descartes voor zichzelf had ont'dekt dan ben je nog steeds niet uitgezocht. Ten minst wanneer het resultaat van gedegen zelfonderzoek alleen maar 'Zijn' kan zijn is er dus bij 'ik ben' nog steeds een element te veel. Je bent dus genoodzaakt een onderzoek te doen naar dat 'ik'.

Nou Marie maak er maar weer wat moois van in eigen bewoording en kom straks weer aan mijn kop zeuren met weer opnieuw hetzelfde verhaal, desnoods in een ander jasje. Succes.

Mooi, Laurens, het enige onderzoek dat er toe doet is het ZIJN en in dat zijn mag je stellen dat er geen 'ik' zit...
Maar hoe je het nu ook draait en of keert, hoe goed je het ook verstandig tracht uit te leggen, het enige dat het 'ZIJN' je gegeven heeft om te ZIJN, hewel Laurens dat is je IK... Zonder IK, erkent of niet, besta je gewoonweg niet en is er geen ZIJN...
IK is de bron van de schepping... Zonder IK geen schepping...

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Waarheid kan ook niet onderzocht worden.

En over dat denken : iedere gedachte gaat over verleden en toekomstige tijd, dus nooit over de werkelijkheid. Zo moeilijk is dat toch allemaal niet? Dit forum kakelt al 10 jaar (onder jouw leiding!) over gedachten onderzoeken. Ik kan dat op geen enkele manier serieus nemen. Ik zie jou als een zelfbenoemde profeet die zijn overtuiging hier aan de man probeert te brengen (evangelisatie).

Gezien de schaarse aantallen deelnemers ben je daar niet erg succesvol in.

En over dat denken : iedere gedachte gaat over verleden en toekomstige tijd, dus nooit over de werkelijkheid.

Indiaans gezegde : je moet voorbij de leegte van ruimte en tijd gaan...
In den beginne dacht ik dat ze het hadden over voorbij de creatie van hemel en aarde, geschiedenis... gaan... Dus alles zogezegd loslaten wat we kennen...
Nu weet ik dat dat inderdaad allemaal maar geschiedenis is, maar de ogenblikken dat 'ik ben' zijn tijdloos en overstijgen de leegte, de toneelstukken van ruimte en tijd...

Een klein voorbeeld...
Een schoolvriendin van mij zie ik na meer dan twintig jaar terug en vanaf het begin, ondanks dat we elk voor zich een lange weg hadden afgelegd, was het alsof we elkaar nooit verlaten hadden... De tussenliggende leegte, ruimte, tijd, was er gewoonweg niet...

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Het 'zijn' is niet de plaats waar je één bent met God. God is nog weer een etage hoger (ParaBrahman in de Advaita Vedanta). God gaat letterlijk iedere beschrijving te boven.

Het 'zijn' is Atman, de diepste essentie van 'ik'. Het is een zelf-zijn wat zich in NIETS onderscheid van ander zelf-zijn. In dat niets-zijn ben ik identiek aan Marie en is er dus geen onderscheid.

God (ParaBrahman) kan zich alleen te kennen geven in dat NIETS.
Wat weer iedere beschrijving te boven gaat. Waarna de mens terugkeert naar het 'zijn'. In dat 'zijn' is de mens deelachtig aan bewustzijn. Hetgeen noodzakelijk is, anders zou de wereld zoals die verschijnt niet kunnen bestaan. (Gedeeld en ongedeeld)

Het 'zijn' is volstrekt egoloos. Maar dat is wel een vaststelling welke je zelf moet doen.

Nogmaals geen probleem ermee dat het ZIJN egoloos zou zijn; maar zo lang ik leef en nog niet volmaakt ben is het 'ik' mijn enige weg om dat ZIJN te zijn... Misschien kunnen we een omweg maken en zeggen om dat ZIJN bewust te zijn..., want zijn zijn we, willens-nillens, toch...

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

En over dat denken : iedere gedachte gaat over verleden en toekomstige tijd, dus nooit over de werkelijkheid.

Indiaans gezegde : je moet voorbij de leegte van ruimte en tijd gaan...
In den beginne dacht ik dat ze het hadden over voorbij de creatie van hemel en aarde, geschiedenis... gaan... Dus alles zogezegd loslaten wat we kennen...
Nu weet ik dat dat inderdaad allemaal maar geschiedenis is, maar de ogenblikken dat 'ik ben' zijn tijdloos en overstijgen de leegte, de toneelstukken van ruimte en tijd...

Een klein voorbeeld...
Een schoolvriendin van mij zie ik na meer dan twintig jaar terug en vanaf het begin, ondanks dat we elk voor zich een lange weg hadden afgelegd, was het alsof we elkaar nooit verlaten hadden... De tussenliggende leegte, ruimte, tijd, was er gewoonweg niet...

De leegte van 'ik-ben' valt moeiteloos samen als het 'ik-ben', het 'ik-ben' in een ander ontmoet. Dat is één zijn, maar elkaar zien als een ander.

Het is de wijze waarop hetzelfde zichzelf als een ander kan zien.

Waaruit geleerd wordt dat 'zijn' en 'zien' kan samenvallen als er niet geoordeeld wordt over wát er gezien wordt (elkaar). Alleen middels keuzeloosheid/oordeeloosheid kan zijn en zien samenvallen.

Zolang er nog een oordeel is over de ander (ik zie ego bij jou) dan vallen zijn en zien niet samen.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Gooi je kunstmatig opgebouwd 'ik' weg zoveel je wil, maar het ZIJN kun je enkel ontdekken via je 'IK' want alleen je 'IK' kan ZIJN...
Niemand of niets anders kan het in jouw plaats ZIJN.
"God en IK zijn één"
Denk je nu echt niet dat de korste, voor mij de enigste weg om tot die éénheid te komen juist via dat "IK" loopt???

Er is geen ik Marie.
Dat wat jij als ik ervaart is niks anders dan een onophoudelijke voorstelling in je hoofd.
Die constante voorstelling wordt moeiteloos gezien.. maar niet door een ziener of ik, mijn of jouw.
Zolang je ik ervaart, zie je feitelijk dubbel, en dat dubbele zien creëert de ene illusie en bechoogeling na de andere.. het haalt continu verhaal, met geen andere intentie dan het in stand houden van een ogenschijnlijk ik. Scherp onmiddellijk zien, haalt ook de illusie van zoiets als een getuige onderuit.. de getuige beleving krijgt helemaal geen kans te ontstaan, en is een bij-effect van dubbel zien.

Blijven als dat wat jij als 'zijn ervaart, volstaat!
Al het geneuzel aan verhaal wat bij jou jouw ik profileert, moet je niet tot je nemen met een korreltje zout maar met 20 korreltjes..
Intellectueel, mentaal, subjectief invullend blijft er eenvoudig niks over om nog serieus tot je te nemen. En een mate aan temperament en karakter vult spontaan de actualiteit van sociale verhoudingen in.. maw, de onontkoombare 'waan' van de dag.

Ik moet mijzelf er aan herinneren dat ik op dit forum van alles weergeeft.. zo gauw ik de laatste letter heb ingetoetst ben ik alle verhaal al kwijt.. sterker nog, welk verhaal?

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Er is geen ik Marie.
Dat wat jij als ik ervaart is niks anders dan een onophoudelijke voorstelling in je hoofd.
Die constante voorstelling wordt moeiteloos gezien.. maar niet door een ziener of ik, mijn of jouw.
Zolang je ik ervaart, zie je feitelijk dubbel, en dat dubbele zien creëert de ene illusie en bechoogeling na de andere.. het haalt continu verhaal, met geen andere intentie dan het in stand houden van een ogenschijnlijk ik. Scherp onmiddellijk zien, haalt ook de illusie van zoiets als een getuige onderuit.. de getuige beleving krijgt helemaal geen kans te ontstaan, en is een bij-effect van dubbel zien.

Blijven als dat wat jij als 'zijn ervaart, volstaat!
Al het geneuzel aan verhaal wat bij jou jouw ik profileert, moet je niet tot je nemen met een korreltje zout maar met 20 korreltjes..
Intellectueel, mentaal, subjectief invullend blijft er eenvoudig niks over om nog serieus tot je te nemen. En een mate aan temperament en karakter vult spontaan de actualiteit van sociale verhoudingen in.. maw, de onontkoombare 'waan' van de dag.

Ik moet mijzelf er aan herinneren dat ik op dit forum van alles weergeeft.. zo gauw ik de laatste letter heb ingetoetst ben ik alle verhaal al kwijt.. sterker nog, welk verhaal?

Het gaat niet om verhalen, Guido; het gaat niet over wat ik wel of niet ben... Ik moet geen enkele invulling geven aan mijn 'ik', want dat is en blijft enkel een mentale constructie...
Mijn temperament, mijn karakter, mijn sociale verhoudingen.. dat alles mag de pot op.
Ik ben, Guido en alleen in dat 'ik ben' heb ik deel aan het ZIJN; kan ik het ZIJN ervaren, worden...
Geen woord meer en geen woord minder...

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

De leegte van 'ik-ben' valt moeiteloos samen als het 'ik-ben', het 'ik-ben' in een ander ontmoet. Dat is één zijn, maar elkaar zien als een ander.

Het is de wijze waarop hetzelfde zichzelf als een ander kan zien.

Waaruit geleerd wordt dat 'zijn' en 'zien' kan samenvallen als er niet geoordeeld wordt over wát er gezien wordt (elkaar). Alleen middels keuzeloosheid/oordeeloosheid kan zijn en zien samenvallen.

Zolang er nog een oordeel is over de ander (ik zie ego bij jou) dan vallen zijn en zien niet samen.

Bassie, het gaat er niet om of ik mijzelf wel of niet herken in een ander; ik ben ik en mijn vriendin is mijn vriendin; ik ga mijn weg en zij gaat haar weg... Het ging er misschien alleen om dat ons contact direct is/was en dat er weinig toneel gespeeld werd tussen ons...

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Bassie, het gaat er niet om of ik mijzelf wel of niet herken in een ander; ik ben ik en mijn vriendin is mijn vriendin; ik ga mijn weg en zij gaat haar weg... Het ging er misschien alleen om dat ons contact direct is/was en dat er weinig toneel gespeeld werd tussen ons...

De persoon wordt altijd gespeeld. In zelfkennis is het een bewust spelen. In onwetendheid denkt men dat men de acteur is.