Identificatie

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Wat ik weet van dementerende mensen is dat het ego verdwijnt. Het ego is 'dat' wat in deze wereld leeft. (je bent dus nooit egoloos, dat kan niet eens)

Als bij dementerende mensen het ego is verdwenen komen zij in 'de leegte' terecht, hetgeen immense gevoelens van eenzaamheid teweeg brengt. Het ego verdwijnt wel, maar het (persoonlijke) gemoed verdwijnt niet.

Mensen die 'de weg' hebben afgelegd zijn door 'de donkere nacht van de ziel' heen gegaan en zijn bekend met 'de leegte'. En bekend met de aanslag welke het heeft op de psyche (lijden). Wie dit niet herkent (de catharsis) zal angstig zijn in de leegte omdat de pijn nooit is geleden.

Zoiets. De zwatelaars op dit forum lekker laten kletsen als je het herkent en anders dan weet ik het ook niet.

Ik heb me wel eens een tijdje verdiept in het gegeven of dementie met 'ik' of 'ego' verlies samengaat. Het enige voorbeeld was de tante van mijn vrouw die voor ons totaal onverwacht in een verzorgingstehuis terecht kwam. Wij hadden de verschijnselen die we van dementie kenden niet herkent. In Bournemouth dus niet naast de deur maar we bezochten haar daar een paar keer. Als ik ooit een stelletje ruziemakende en kibbelende ego's met totale desinteresse voor de noden van een ander heb gezien was het daar wel. Op internet speurende was het enig wat ik ontdekt heb dat dementie met een verlies aan decorum gepaard gaat. Na wat googelen lees ik het onderstaande.

Ongevoelig en ongepast gedrag

Je naaste begrijpt de gevoelens en emoties van anderen steeds minder goed. Hierdoor kan ze in bepaalde situaties heel anders reageren dan gepast is. Ze kan bijvoorbeeld lachen als ze hoort dat iemand is overleden. Ze kan ook hatelijke opmerkingen maken en erg onbeleefd zijn. Al was ze vroeger een hartelijk en warm mens, nu kan ze egoïstisch en hard zijn. Ze is vooral met zichzelf bezig en houdt koppig vast aan haar eigen wil.

Mensen met dementie verkindsen en hebben vaak weer een beertje of pop waaraan ze zich kunnen vastklampen. Er is vast wel meer over te zeggen maar ik vind het nogal aanmatigend om zomaar van alles te beweren rond dementie en het hebben van geen 'ik' of 'ego'.

Waar er nauwelijks iets is te vinden over gevoelens van eenzaamheid bij dementerenden, waar ik ook totaal niet de indruk van had in dat praktijkgeval, is het verder ook tamelijk irrelevant in een onderzoek naar wat je bent. Ook de leegte ben je niet.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Ieder mens krijgt de zelfkennis welke hem of haar toekomt. Er is absolute rechtvaardigheid.

Klets of gezwatel.

Vandaar ook het eeuwigdurende gekissebis op een forum als dit.

Dat heeft een geheel andere oorzaak.
Vergelijk het gekissebis in dat verzorgingstehuis in Bournemouth (de quote hiervoor) maar eens.

Users dichten zichzelf allerlei zaken toe welke ze helemaal niet hebben. Zoals het 'directe zien'.

Zie je nou zelf niet dat je jezelf kennis toedicht over zaken die je helemaal niet hebt?

Wie het directe zien heeft, die gaat 'all een' geen identificatie toedichten zoals Dorje doet. Zo eenvoudig in de kern, je pikt de zwatelaars er zó uit......

Je bent niet eens bij machte je eigen handelen te zien, of bereidheid mee te kijken met wat er van je te zien is, en meent al aanspraak te kunnen maken op het directe zien.

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

En soms ben ik inderdaad bang dat ik te ver afdwaal in de leegte en de weg naar de gewone wereld niet meer zou terugvinden...

Ikken zijn terecht bang voor de leegte, want in de leegte is er geen ik meer. Maar angst is dus niet nodig, een ik kan daar dus niet geraken, en dus al zeker niet de weg kwijt geraken. Een ik kan er wel in wegvallen. Maar dat is dan het ik als identiteit, een ik als functie blijft daarna ook gewoon weer opkomen.

Maar het is zijn identiteit verliezen waar het ik angst voor heeft, terrecht.

Een ik die in de leegte afdaalt is waan-zin, dus eens met Laurens, dat waant een ik zich beter niet. Ofwel valt die identificatie ermee weg ofwel gaat een ik zich in de leegte (verloren) wanen, meer opties zijn er niet.

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Ofwel valt die identificatie ermee weg ofwel gaat een ik zich in de leegte (verloren) wanen, meer opties zijn er niet.

Dat bedoel ik, daarmee zijn al zoekers in moeilijkheden gekomen. Niet voor degenen die willen weten wat ze zijn maar wel voor degenen die het 'ik' niet onderzoeken en er een nauwe band mee hebben. Er is hier zelfs een forumlid die ooit verhaalde er de mist mee te zijn ingegaan.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

https://www.youtube.com/watch?v=Q3xxOugsrbE

Even een liedje er tussen door van een blank-geidentificeerde en een zwart-geidentificeerde. Hoezo identificatie bestaat niet? Mijn voorkeur heeft Élage Diouf, hij is zo guitig (ook een identificatie).

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Ik heb me wel eens een tijdje verdiept in het gegeven of dementie met 'ik' of 'ego' verlies samengaat. Het enige voorbeeld was de tante van mijn vrouw die voor ons totaal onverwacht in een verzorgingstehuis terecht kwam. Wij hadden de verschijnselen die we van dementie kenden kenden niet herkent. In Bournemouth dus niet naast de deur maar we bezochten haar daar een paar keer. Als ik ooit een stelletje ruziemakende en kibbelende ego's met totale desinteresse voor de noden van een ander heb gezien was het daar wel. Op internet speurende was het enig wat ik ontdekt heb dat dementie met een verlies aan decorum gepaard gaat. Na wat googelen lees ik het onderstaande.

Mensen met dementie verkindsen en hebben vaak weer een beertje of pop waaraan ze zich kunnen vastklampen. Er is vast wel meer over te zeggen maar ik vind het nogal aanmatigend om zomaar van alles te beweren rond dementie en het hebben van geen 'ik' of 'ego'.

Waar er nauwelijks iets is te vinden over gevoelens van eenzaamheid bij dementerenden, waar ik ook totaal niet de indruk van had in dat praktijkgeval, is het verder ook tamelijk irrelevant in een onderzoek naar wat je bent. Ook de leegte ben je niet.

Ik heb mijn vader, die gekend was als een heel belezen man, die zich bijna voor alles interesseerden, zien dementeren...
Tot ver in zijn dementie was hij nog in staat om heel moeilijke kruiswoordraadsels op te lossen... Toen hij in het begin in een home zat verstomde hij de personeelsleden met zijn kennis over de bijbel, over de geschiedenis...
De dokter heeft hem recht in zijn gezicht gezegd, toen hij vroeg wat hem bezielde, dat hij Alzheimer had...
Hij is heel lang thuis gebleven, wetend wat hem bezielde... soms was hij volkomen weg en moesten we de deuren sluiten... Soms nam hij de dag voor de nacht en omgekeerd...
Mijn dochter was op dat moment twee jaar oud en het was leuk om te zien hoe zij bijleerde wat hij op dat ogenblik afleerde... Van een stom spel, met een pijl een dier aanduiden en het geluid van dat dier was dan te horen... Hoe hij zei; ik kan dat niet meer...
Dus mijn vader, wetende dat hij Alzheimer had, bleef zichzelf observeren en probeerden zo lang mogelijk mee te werken zodat hij thuis kon blijven...
Op een dag heeft hij mij bij zich geroepen en gezegd dat het niet meer ging... Hij heeft mij dus als het ware de toestemming gegeven om hem in een instelling te plaatsen...
Ik wil maar zeggen, dat er diepere kennis, weten is waar Alzheimer niet aan raakt... en misschien ook dat de gevallen van Alzheimer heel verschillend kunnen zijn... Mijn schoonzuster heeft nu Alzheimer en zij is werkelijk heel weg...
Ik heb bij mijn vader aan stervensbegeleiding gedaan en ik kan jullie verzekeren dat, Alzheimer of niet, dat een hele diepzinnige ervaring is geweest, die wij beiden gedeeld hebben...
En Bassie, ik vermoed dat ik Alzheimer heb of zal hebben, maar het is nog niet vastgesteld en ik heb nog heel mijn verstand bij elkaar, hoor...

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Ikken zijn terecht bang voor de leegte, want in de leegte is er geen ik meer. Maar angst is dus niet nodig, een ik kan daar dus niet geraken, en dus al zeker niet de weg kwijt geraken. Een ik kan er wel in wegvallen. Maar dat is dan het ik als identiteit, een ik als functie blijft daarna ook gewoon weer opkomen.

Maar het is zijn identiteit verliezen waar het ik angst voor heeft, terrecht.

Een ik die in de leegte afdaalt is waan-zin, dus eens met Laurens, dat waant een ik zich beter niet. Ofwel valt die identificatie ermee weg ofwel gaat een ik zich in de leegte (verloren) wanen, meer opties zijn er niet.

Oh jawel, er zijn veel en veel meer opties... Gewoon al de deur toe doen door te zeggen dat er niet meer dan die twee opties zijn is bekrompen...
Alles afdoen als een vrees om zijn eigen 'ik' te verliezen is wel heel erg beperkend in het geheel van wat er allemaal bestaat, niet...
Weet dat mensen zelfs de dood verkiezen dan te blijven leven... weet dat het voor mensen veel eenvoudiger kan zijn om te denken dat hun 'ik' er niet meer is dan ermee te moeten leven...
Neen, jullie gaan veel en veel te kort door de bocht en smijten zo vele mogelijkheden tot zelfkennis in de vuilbak...
In staat zijn om objectief te schouwen, je 'ik' inbegrepen, dat is de les... Niet jezelf wijs maken dat je 'ik' de oorzaak van alle verdwazing zou zijn...

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Dat bedoel ik daarmee zijn al zoekers mee in moeilijkheden gekomen. Niet voor degenen die willen weten wat ze zijn maar wel voor degenen die het 'ik' niet onderzoeken en er een nauwe band mee hebben. Er is hier zelfs een forumlid die ooit verhaalde er de mist mee te zijn ingegaan.

Ik zie hier heel weinig mensen die hun 'ik' echt willen onderzoeken... ook onder hen die zich erop beroemen het wel gedaan te hebben...

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Dus mijn vader, wetende dat hij Alzheimer had, bleef zichzelf observeren en probeerden zo lang mogelijk mee te werken zodat hij thuis kon blijven...

De ware onderzoeker.
Ik weet niet meer welke wetenschapper dat het was waarover ik las, dat hij zich verheugde op de naderende dood omdat hij zo nieuwsgierig was hoe dat nou in zijn werk ging. Niet vergelijkbaar daarmee maar toch, vorige week zei ik nog tegen mijn zus dat ik zo graag wilde ontdekken hoe het is om Corona te hebben. Sinds dinsdag heb ik dat.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Het is dan ook niet, wat je wel of niet verweten wordt dat kwetsend is... Het is de bedoeling erachter die telt en die heel kwetsend kan zijn...
Niet om datgeven dat je verweten wordt maar wel omdat je weet dat daar iemand staat die je wil kwetsen...