Waarheidsvinding

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Sam

In waarheidvinding is tijd ook een ridicuul begrip. Tijd is bedacht door mensen om houvast te vinden in de chaos van zijn....

Ja. De persoon grijpt zichzelf vast in de tijd en zijn gedachten daar over.
Zo zal de persoon zichzelf altijd 'wordend' houden en nooit zijnde.

Nowee denkt dat je het scheiden moet en dat is zo. Maar zijn en worden kunnen niet zonder elkaar bestaan. In het deugdelijk onderzoek verlaat men het worden en betreedt definitief het zijnde (als in 'er zijn'). Maar daarmee verdwijnt de (wordende) persoon niet. Het is het belang van het wordende (de immer wordende persoon) wat verdwijnt.

Het 'er zijn' kent geen enkel belang. Het 'is' in zichzelf genoeg.

[Sam]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Ja.....
Het 'er zijn' kent geen enkel belang. Het 'is' in zichzelf genoeg.

Het is.... en dat is het...

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Sam

......

Met één kanttekening: schouwen betekent alles schouwen, zowel naar binnen als naar buiten.... vrij van oordeel...

Daar ben ik het zowel mee eens als mee oneens. Ik gebruik de term 'schouwen' voor als het deugdelijk onderzoek nog plaats heeft. Dan bootst men het zien-met-het-licht na. Men oefent de werkelijkheid en evalueert, men is nog lerende. Dus als er dan nog oordelen of reflecties zijn, dan kan de onderzoeker dat onderzoeken.

Het zien-met-licht is per definitie vrij van oordeel of reflectie. Het schouwt, blijft in het moment van nature. Daar is het harde conceptuele denken niet, wat weer wel nodig is in de dagdagelijkse verschijning in de wereld.

[Sam]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Daar ben ik het zowel mee eens als mee oneens. Ik gebruik de term 'schouwen' voor als het deugdelijk onderzoek nog plaats heeft. Dan bootst men het zien-met-het-licht na. Men oefent de werkelijkheid en evalueert, men is nog lerende. Dus als er dan nog oordelen of reflecties zijn, dan kan de onderzoeker dat onderzoeken.

Het zien-met-licht is per definitie vrij van oordeel of reflectie. Het schouwt, blijft in het moment van nature. Daar is het harde conceptuele denken niet, wat weer wel nodig is in de dagdagelijkse verschijning in de wereld.

Neemt Sam mee in 'het schouwen, ter overweging...
Nu slapen...

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Sam

Neemt Sam mee in 'het schouwen, ter overweging...
Nu slapen...

Slapen is ook schouwen

[Sam]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Slapen is ook schouwen

Slapen IS, was en zal zijn
WiNk

[Nowee]

@ marie

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

De intuïtie is de sleutel tot waarheid. De intuïtie is een reflexie van waarheid die wij door denken belichamen. Intuïtie en denken zijn een eenheid, een ondeelbare eenheid die wij als 'mens' belichamen.

Wat ben ik je veel dank verschuldigd voor je vasthoudendheid en je bereidheid om je visie over intuïtie mee te delen. Eindelijk begrijp ik wat je zegt van binnenuit. Het is een grote boterham die ik niet in één keer kan doorslikken omdat het nadenken vanuit intuïtie niet strookt met wat algemeen gedacht wordt van wat waarheid 'moet' zijn.

Echter, eenmaal de juiste verbinding is gelegd tussen spiegelbeeld (ik) en lichaam (zelfbeeld) is de rol van het verstand, het denken de spiegel, het medium tussen ik en zelf.
Dat zien van die eenheid is pas dynamiet! Dat zien van die wederkerigheid is pas revolutie!

Ik sta hier in de inkom van mijn huis voor de spiegelkast. Ik sta voor de spiegel en kijk naar mijzelf in de spiegel. Wat ik zie is mijzelf in de spiegel. Hoe moet ik dat zien opvatten?

Wat ik in de spiegel zie is letterlijk mijzelf omdat ik het zie. Ik zie mijn gezicht wat ik buiten de spiegel nooit kan zien. Wat zie ik nog? Dat zelf in de spiegel is gedacht. Ik denk het zelf dat ik ben. Dus ...
Het denken is de spiegel, het zintuig waarmee ik letterlijk mijn lichaam denk.
Wat voor de spiegel staat is het spiegelbeeld, is het ik dat reflecteert in de spiegel, in het denken. Dus ...
Het denken is het zintuig waarmee ik de ander en de wereld letterlijk zie als lichamen, als dingen.

Het denken is een reflectie, is een wederkerigheid. Dus ...
Het denken kan ook naar zichzelf (naar het spiegelbeeld, naar het ik) gericht worden. Dit soort zien is niet belichaamd maar is geestelijk, verstandelijk van aard. Dus ...
Het denken in zichzelf is een geestrijke, een verstandelijke waarneming van de waarheid hoe ik, de ander en de wereld kan zijn.

Door opvoeding en sturing van ideeën over waarheid is het denken in zichzelf uiterst beïnvloedbaar.
Wij zijn geneigd verder te doen met de waarheden die ons spiegelbeeld strelen en ophemelen. Voor de waarheden die het spiegelbeeld anders belichten hebben wij geen oog, zien wij amper, negeren wij en keuren ze af. Dus ...
De mensen die wij spiegelen als spiegelbeeld zien wij verkleurd in onze gedachten. De verkleuring kunnen wij ons bewust worden door te luisteren en oog te hebben hoe de anderen ons spiegelbeeld beoordelen.
Net zoals Mihaela spreekt over zelfherinnering en zelfwaardering in haar draadje over De Vierde Weg.

Ja, het intuïtieve is waarachtig een diepe ervaring van het zijn.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

@ marie



Wat ben ik je veel dank verschuldigd voor je vasthoudendheid en je bereidheid om je visie over intuïtie mee te delen. Eindelijk begrijp ik wat je zegt van binnenuit. Het is een grote boterham die ik niet in één keer kan doorslikken omdat het nadenken vanuit intuïtie niet strookt met wat algemeen gedacht wordt van wat waarheid 'moet' zijn.

Echter, eenmaal de juiste verbinding is gelegd tussen spiegelbeeld (ik) en lichaam (zelfbeeld) is de rol van het verstand, het denken de spiegel, het medium tussen ik en zelf.
Dat zien van die eenheid is pas dynamiet! Dat zien van die wederkerigheid is pas revolutie!

Ik sta hier in de inkom van mijn huis voor de spiegelkast. Ik sta voor de spiegel en kijk naar mijzelf in de spiegel. Wat ik zie is mijzelf in de spiegel. Hoe moet ik dat zien opvatten?

Wat ik in de spiegel zie is letterlijk mijzelf omdat ik het zie. Ik zie mijn gezicht wat ik buiten de spiegel nooit kan zien. Wat zie ik nog? Dat zelf in de spiegel is gedacht. Ik denk het zelf dat ik ben. Dus ...
Het denken is de spiegel, het zintuig waarmee ik letterlijk mijn lichaam denk.
Wat voor de spiegel staat is het spiegelbeeld, is het ik dat reflecteert in de spiegel, in het denken. Dus ...
Het denken is het zintuig waarmee ik de ander en de wereld letterlijk zie als lichamen, als dingen.

Het denken is een reflectie, is een wederkerigheid. Dus ...
Het denken kan ook naar zichzelf (naar het spiegelbeeld, naar het ik) gericht worden. Dit soort zien is niet belichaamd maar is geestelijk, verstandelijk van aard. Dus ...
Het denken in zichzelf is een geestrijke, een verstandelijke waarneming van de waarheid hoe ik, de ander en de wereld kan zijn.

Door opvoeding en sturing van ideeën over waarheid is het denken in zichzelf uiterst beïnvloedbaar.
Wij zijn geneigd verder te doen met de waarheden die ons spiegelbeeld strelen en ophemelen. Voor de waarheden die het spiegelbeeld anders belichten hebben wij geen oog, zien wij amper, negeren wij en keuren ze af. Dus ...
De mensen die wij spiegelen als spiegelbeeld zien wij verkleurd in onze gedachten. De verkleuring kunnen wij ons bewust worden door te luisteren en oog te hebben hoe de anderen ons spiegelbeeld beoordelen.
Net zoals Mihaela spreekt over zelfherinnering en zelfwaardering in haar draadje over De Vierde Weg.

Ja, het intuïtieve is waarachtig een diepe ervaring van het zijn.

Een veld vol bloemen... Wat zie je ? De bloemen natuurlijk...
Je ziet ze niet alleen, maar je riekt ze ook, je kunt ze ook horen waaien in de wind..., je kan ze aanraken en voelen...

Maar dat veld vol bloemen kan in jou ook gevoelens van goedvoelen, vrede, mooiheid oproepen en wie zegt dat dat veld van bloemen ook niet jouw gevoelens tegenover dat veld kan voelen...

Dus dat veld vol bloemen, evenmin als jij, is een eenheid op zichzelf... alles is gelieerd en dat geldt voor alles...

Aan jouw die eenheid te voelen, te ontleden en dieper en dieper je ervan bewust te zijn en te ervaren... Want van waar komt die eenheid en waarop steunt die weer op haar beurt...

Ons intuitie weet dat, want ons intuitie heeft eeuwenlange ervaring achter zich... 'ik ben', de drijfveer van mijn bestaan, is voor elke bestaand wezen zijn drijfveer en is blijvend, want het is Leven en Leven vergaat niet, sterft niet...

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

Er zijn drie mogelijke benaderingen in deze materie van hoe de natuur begonnen is.

De eerste mogelijkheid is het verwerpen van denkkaders. Dit verwerpen van denken is een puur nihilisme, een pure ontkenning van de natuur zoals ik deze hierboven gedefinieerd heb. Wat er is, is niet denkbaar en elke verklaring moet afgewezen worden. De natuur is niet begonnen en meer nog de natuur bestaat niet. Wij denken een bestaan en in dat denken scheppen wij een natuur.
De kritiek op dit puur nihilisme is hoe je kan denken dat denken niet bestaat. Als idee kan ik dat voorstellen maar deze idee maakt niets concreet waar dat juist wel zou moeten zijn. Wij zoeken geen antwoord, geen verklaring van een idee. Wij zoeken een antwoord op het concrete verschijnen en de onderliggende natuurwetten die het verschijnen mogelijk maken.
Wat positief is aan deze benadering is de kritische ingesteldheid om de waarnemingen van de concrete verschijnselen niet als absolute waarheden te verkondigen. De verschijnselen zijn concreet en kunnen alleen in hun concreetheid begrepen worden.

Een tweede mogelijkheid om de natuur te verklaren wordt gegeven in het denkkader van de transcendenten. Het is onder de mensen het meest verspreidde denkkader. Het is de grondslag van elke religie of de wet van totalitaire systemen. De transcendenten gaan uit van een absolute oorzaak die de schepper is van de natuur. Door een handeling van de schepper is de natuur voortgekomen. Dat scheppen kan door het Woord, door het Absolute Zelf, door een Absoluut Zijn of door een mythische godheid of godheden. Deze scheppende handelingen kunnen ook getranscendeerd worden in één persoon of natie. Bv. in keizers of koningen, in dictators of één-partijstaten.
Wat wij kunnen leren van denkkaders met een grondslag van transcendente accenten is dat elke mens verantwoordelijk is voor wat hij of zij denkt wat leven is. De transcendenten nemen het zelf ontdekken van het leven over in de beloften van het geloof. Zelf durven denken leidt tot scheppende handelingen.

Tenslotte wordt een derde mogelijkheid voor een verklaring van de natuur gevonden bij de monisten. Het is een denkkader dat aan de grondslag ligt van een puur wetenschappelijk denken over de natuur in de natuur. De natuur verklaren de monisten uit wat er verschijnt en aan ten grondslag ligt. Er zijn geen vooronderstellingen of overtuigen in de besluitvorming van het onderzoek. De kennis die opgedaan wordt is controleerbaar en openbaar. De kennis is voor iedere mens toegankelijk door studie en betrokkenheid.

Mijn overtuiging leunt tegen het monisme aan. Het is voor mij de meest plausibele verklaring van de natuur, van de verschijnselen en hun ontstaan. In dat denkkader is er de openheid om zelf tot de ontdekkingen van het weten te komen.

Het zijn en blijven allemaal denkkaders, zelfs het nihilisme dat denkt alles (niet alleen de denkkaders, maar ook "wat is") moet ontkent worden.

Elk denkkader zal wel zijn nut hebben, maar ook zijn beperking. Zoals daar zijn:

Het nihilisme is nuttig om elke gedachte, elk idee te ontkennen als Waarheid. Dat is het neti-neti principe. Maar uiteindelijk zal het ook zichzelf als denkkader moeten opheffen, doet het dat niet, dan blijft men steken in een nihilistisch denkkader. En gaat men ook ontkennen dat er niet-twee overblijft, Waarheid overblijft als alles wat waar leek ontkent is (en dit mag gerust ook alle 'ideeën' over Waarheid, en niet-twee inhouden, als ideeën moeten ze ook verworpen worden, als verwijzingen naar waar niet te verwijzen valt, maar wat wel te Realiseren valt, niet).

Het transcendente denkkader zal ook wel zijn nut hebben, in het terugtrekken van het belang dat geïnvesteerd wordt in het kleine ik. De eigen wil wordt opgeheven door zich over te geven aan een transcendente wil, de wil van God, Boeddhanatuur, Tao, het Zelf, de Natuur, ... Hetgeen zeer nuttig is voor het geheel. Maar het kan ook blijven steken in het idee dat het geheel een belang zou hebben.

Het wetenschappelijke denkkader heeft ook zijn nut in het zo lang mogelijk in stand houden van het kleine ik (geneeskunde, bouwkunde, ...), of de eigen soort, maar komt vaak in conflict met het geheel. Het blijft vaak steken in het eigenbelang.

Elk van de drie denkkaders verklaren het bestaan op een andere wijze, binnen de beslotenheid van hun denkkader allemaal in zekere zin vallabel, maar compleet waardeloos in Waarheid.

Waarheid, niet een idee erover dat terecht kan ontkend worden, niet iets transcendents dat boven iets anders zweeft, niet iets waarneembaar/onderzoekbaar, maar dat wat vooraf gaat aan elk denkkader, en elke ervaring, behoeft geen verklaring. Het behoeft Realisatie, en de Realisatie hiervan is dat elk denkkader niet Waar is, maar houdt niet in dat er geen "wat is" is waar al die denkkaders op geprojecteerd worden. Het "wat is" is gewoon dat wat is, zoals het is, zonder dat het gereduceerd wordt tot niets/leegte, zonder dat het bedacht wordt tot iets, en zonder dat het overstegen wordt tot Alles/Eenheid/God, .

Het meest dat er van gezegd kan worden, maar dat doet het al geweld aan, is dat het ondeelbaar is, eindeloos is, tijdloos is, geen begin, noch einde heeft, geen ontstaan, noch vergaan, en niet opgedeeld is, één pot nat.

Het is een ervaring als "dat wat is" wordt ervaren als iets subjectiefs, "wat Ik ben" (Bewustzijn bvb.). En het is denken die gaat opdelen, standpunt gaat innemen, en vanuit een bepaald standpunt verder gaat onderscheiden: licht, donker, klein, groot, ver, dichtbij, begin, eind, ... en zo gaat beschrijven en verklaren binnen een gesloten systeem van het denkkader dat het zich gaat aannemen (nihilistisch, transcendent, wetenschappelijk, ...). Hetgeen weer allemaal zijn nut kan hebben vanuit een bepaald standpunt, maar niets echt met Waarheid te maken heeft.

Waarheid, Niet-Twee Realiseren, is niet al deze denkkaders uitsluiten, maar ze enkel waarheid toe kennen binnen de beslotenheid van het kader, maar niet als echt Waar. Dat dit te Realiseren is kan in elk van de drie denkkaders verworpen worden: in het nihilisme wordt het verworpen als louter een idee, in het Transcendente als onmogelijk omdat het geen oorzaak, bedoeling, zin of richting heeft, en in het wetenschappelijke als niet passend binnen dat wat binnen het menselijke brein te bevatten en dus te onderzoeken valt (iets dat eindig is, een ontstaan heeft, ).

Maar als al deze denkkaders losgelaten worden dan blijft er een subjectieve, maar welsiwaar directe ervaring van "wat is" over. En als ook die ervaring losgelaten wordt dan blijft gewoon "wat is" tout court over, dat wat al is en altijd al was, en altijd zal zijn, los van ervaring, en los van wat er allemaal op geprojecteerd is, los van wat er uit getrandscendeerd wordt, los van hoe denken het uiteen gaat rafelen, onderzoeken en verklaren.

Alleen "wat is", zoals het is, is Waarheid, al de rest is ervaring of invulling van "wat gewoon is".

Hoe dat wat is ervaren en bedacht is, heeft niets maar dan ook niets met Waarheid te maken. En als dat niet gerealiseerd is en dus aangenomen wordt als idee, heeft dat ook niets met Waarheid te maken. Rest enkel nog alle denkkaders en zelfs eenheidservaring enz los te laten en vast te stellen "wat is". Vast te stellen dat het geen begin heeft en dus ook geen eind, geen oorzaak, en geen verklaring, dat die laatsten allemaal behoren tot hoe dat het brein maar kan kennen en begrijpen en waar het dus nood aan heeft. Dan valt elke behoefte tot verklaren en tot het zoeken naar de enige, echte juiste beschrijving/verwoording/beleving of enige echte, beste weg om het te Realiseren vanzelf weg. Die laatsten horen allemaal tot het domein van het brein en hebben niets met Waarheid te maken. Waarheid is gewoon wat is zonder al die brein-maaksels errond en het is er, dus is het ook gewoon te Realiseren, gewoon Realiseren Wat is vooraf aan hoe het ervaren is en bedacht kan worden, en dan behoort het ervaren en bedenken ook gewoon tot wat is, maar dan zonder dat de ervaring of de bedenksels op zich Waar zijn.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Oeh ik hou het bijna niet meer, het kan zomaar komen of niet, wat een spanning allemaal.

In 'zelfonderzoek (Gedegen WiNk)worden de sensaties waar je blijk van geeft in jouw quote, stuk voor stuk geëlimineerd. Waarheidvinding daarentegen is 100% oprecht en zonder 2e of 3e agenda. Als de subjectieve vertaling concludeert dat "geen flauw idee" de enigste juiste constatering is, of kan zijn op jouw vraag in deze.