Meister Eckhart

[Rennie]

Hij die uit liefde lijdt, lijdt niet, want alle leed is vergeten.
Meester Eckhart

De 'hij' is de in dualiteit verkerende.

In dualiteit verkeren is lijden.
Al kun je voor lijden minder gevoelig zijn.
De een ervaart immers sneller en meer pijn dan de ander, want we zijn nou eenmaal divers.

Constateer je 'bliss', de staat waarin een gerealiseerde verondersteld wordt te verkeren dan heb je het zo goed als zeker over een 'state of mind' want je hebt je 'weerstand het anders te willen dan het is' overwonnen. Dat overwinnen is oftewel een persoonlijk succes dan wel er is geen 'persoonlijk'. Niet persoonlijk oftewel onpersoonlijk is de ervaarder zonder eigen referentiekader, waarvan het gevolg is dat er geen voorkeuren zijn. Er is niets overwonnen, het is er niet meer.

Zonder referentiekader, het feit dat het ook anders kan, is er geen ondervinding van lijden. Wanneer je als gevolg daarvan niet lijdt zie je dat ook niet in de wereld. Er is dan niemand die lijdende zou kunnen zijn want het fenomeen lijden bestaat niet in je ervaringswereld. Aan Boedhha werd het leed van de wereld onthouden, maar toen hij het zag wilde hij het in al zijn aspecten leren kennen.

De 'hij' van meester Eckhart heeft het 'zichzelf zijn' in de liefde verloren. De 'hij' die het ondergaat is even niet het middelpunt van zijn wederwaardigheden, het overkomt 'hem' even niet meer. Pas wanneer er sprake is van een tijdelijke toestand van een 'even' kun je spreken van vergeten. Vergeten impliceert dat het niet is verdwenen, het komt een keer terug.

Verlichting is weten wat je bent. Je bent niet halfzijdig verlamd, het leed is niet door een eenmalige euforie van de rest gescheiden. Als je niet van de bron bent afgescheiden, zoals je beweerd waarom breng je dan zelf in de delen van je ervaren dat onderscheid wel aan ?

[Von]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Hij die uit liefde lijdt, lijdt niet, want alle leed is vergeten.
Meester Eckhart

De 'hij' is de in dualiteit verkerende.

In dualiteit verkeren is lijden.
Al kun je voor lijden minder gevoelig zijn.
De een ervaart immers sneller en meer pijn dan de ander, want we zijn nou eenmaal divers.

Constateer je 'bliss', de staat waarin een gerealiseerde verondersteld wordt te verkeren dan heb je het zo goed als zeker over een 'state of mind' want je hebt je 'weerstand het anders te willen dan het is' overwonnen. Dat overwinnen is oftewel een persoonlijk succes dan wel er is geen 'persoonlijk'. Niet persoonlijk oftewel onpersoonlijk is de ervaarder zonder eigen referentiekader, waarvan het gevolg is dat er geen voorkeuren zijn. Er is niets overwonnen, het is er niet meer.

Zonder referentiekader, het feit dat het ook anders kan, is er geen ondervinding van lijden. Wanneer je als gevolg daarvan niet lijdt zie je dat ook niet in de wereld. Er is dan niemand die lijdende zou kunnen zijn want het fenomeen lijden bestaat niet in je ervaringswereld. Aan Boedhha werd het leed van de wereld onthouden, maar toen hij het zag wilde hij het in al zijn aspecten leren kennen.

De 'hij' van meester Eckhart heeft het 'zichzelf zijn' in de liefde verloren. De 'hij' die het ondergaat is even niet het middelpunt van zijn wederwaardigheden, het overkomt 'hem' even niet meer. Pas wanneer er sprake is van een tijdelijke toestand van een 'even' kun je spreken van vergeten. Vergeten impliceert dat het niet is verdwenen, het komt een keer terug.

Verlichting is weten wat je bent. Je bent niet halfzijdig verlamd, het leed is niet door een eenmalige euforie van de rest gescheiden. Als je niet van de bron bent afgescheiden, zoals je beweerd waarom breng je dan zelf in de delen van je ervaren dat onderscheid wel aan ?

M.i. is lijden een deel van het menszijn, en de andere kant van liefde.
Het is niets minder dan de hele werkelijkheid, het niet willen van het ene, sluit je ook af voor het andere.
Onvoorwaardelijke liefde c.q. onvoorwaardelijke bereidheid tot pijn.
Daar moet je wel kwetsbaar voor durven zijn, Kwetsbaarheid zie ik als de andere kant van kracht, want anders durf je niet emotioneel open te zijn.
Onvoorwaardelijke overgave om de werkelijkheid als geheel te omarmen zal je m.i. tot de diepst mogelijke levensvreugde brengen.
Dus sluiten liefde en levensvreugde lijden niet uit, maar in.
Het kan een heftig innerlijk protest geven om het leven in zijn volheid, zonder voorwaarden, toe te laten.

[Ulla]

Het is mij vaker opgevallen, dat mensen veronderstellen dat verdriet/boosheid e.d. per definitie lijden moet zijn. Wanneer is pijn, verdriet e.d. voor iemand gewoon dat wat het is en wanneer wordt het ervaren als lijden.

[Von]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Het is mij vaker opgevallen, dat mensen veronderstellen dat verdriet/boosheid e.d. per definitie lijden moet zijn. Wanneer is pijn, verdriet e.d. voor iemand gewoon dat wat het is en wanneer wordt het ervaren als lijden.

Hoi Ulla, m.i. wordt het lijden wanneer je het niet wilt, dus de weerstand tegen dat wat is veroorzaakt m.i. het lijden.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Von

Hoi Ulla, m.i. wordt het lijden wanneer je het niet wilt, dus de weerstand tegen dat wat is veroorzaakt m.i. het lijden.

Ja dus als je je hevig verzet vanuit allerlei motieven. Ik formuleerde het voor mij anders, maar het komt wel op hetzelfde neer. Verdriet wat er van mij mag zijn, ervaar ik persoonlijk dan ook niet als lijden.

[Von]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Ja dus als je je hevig verzet vanuit allerlei motieven. Ik formuleerde het voor mij anders, maar het komt wel op hetzelfde neer. Verdriet wat er van mij mag zijn, ervaar ik persoonlijk dan ook niet als lijden.

Wat ik zelf heb gemerkt, Ulla, is dat wanneer ik mij overgeef aan Dat Wat Is, dus er geen strijd meer tegen voer, dat er dan vrijheid ontstaat.
Dat geaccepteerde onzekerheid, of wat dan ook, vrijheid betekent voor mij.

Dan doemt voor mij de vraag op; wat dan? en hierop mag ik zelf een antwoord gever als schepper van mijn eigen leven.
Het lijkt misschien wel zo dat je in de overgave je eigen autonomie opgeeft, maar dat voelt voor mij juist niet zo.
Dat juist dan mijn persoonlijke autonomie en vrijheid geheel samen gaan met 'uw wil geschiede'.

En het is alsof die overgave mij beloont, en dat kan ik niet goed uitleggen.
In ieder geval is er geen angst, maar voel ik vertrouwen en innerlijke rust, ondanks en misschien wel dankzij de omstandigheden.
Misschien is het liefde, die je ervaart in de omarming van al wat is?

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Von

Wat ik zelf heb gemerkt, Ulla, is dat wanneer ik mij overgeef aan Dat Wat Is, dus er geen strijd meer tegen voer, dat er dan vrijheid ontstaat.
Dat geaccepteerde onzekerheid, of wat dan ook, vrijheid betekent voor mij.

Dan doemt voor mij de vraag op; wat dan? en hierop mag ik zelf een antwoord gever als schepper van mijn eigen leven.
Het lijkt misschien wel zo dat je in de overgave je eigen autonomie opgeeft, maar dat voelt voor mij juist niet zo.
Dat juist dan mijn persoonlijke autonomie en vrijheid geheel samen gaan met 'uw wil geschiede'.

En het is alsof die overgave mij beloont, en dat kan ik niet goed uitleggen.
In ieder geval is er geen angst, maar voel ik vertrouwen en innerlijke rust, ondanks en misschien wel dankzij de omstandigheden.
Misschien is het liefde, die je ervaart in de omarming van al wat is?

Ik voel voor mijn gevoel precies wat je bedoelt te zeggen. Overgave in volledig vertrouwen in wat er gebeurt. Wat overigens niet betekent, dat je daarom altijd alleen maar toe hoeft te kijken, als je dingen kunt doen of laten om iets aan een situatie te doen.

Maar het mag overgeven als er niets meer te doen of te laten valt. Het verdriet in volledig vertrouwen/Liefde ervaren geeft echte troost omdat niets verdoezeld wordt, maar er gewoon mag zijn wat er gebeurt. Het maakt dat verdriet iets is wat niet tussen de oren zit, maar als iets wat natuurlijk is als een onderdeel van het proces wat hoort bij het gebeuren. Ook ik kan het niet waarschijnlijk niet voldoende in de juiste woorden vatten.

Maar zelfs het verzet wat je aanvankelijk mag voelen hoort er nog bij. Je laten vallen in alles wat er gebeurt maakt dat je een soort natuurlijke mee stromen krijgt.

Ik moet hier overigens wel bijzeggen, dat er situaties zijn, waarbij ik van mezelf weet dat lijden wel realiteit zou worden, vooral als het gaat om bepaalde fysieke extreme gewaarwoordingen, die niet zomaar te dragen te zijn. Al vraag ik mij dan weer af in hoever dat dan niet weer "natuurlijk" is want ondraaglijke pijnen te kunnen dragen , daarvoor moet je wel je instincten/angsten volledig ontstegen zijn.

[Von]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Ik voel voor mijn gevoel precies wat je bedoelt te zeggen. Overgave in volledig vertrouwen in wat er gebeurt. Wat overigens niet betekent, dat je daarom altijd alleen maar toe hoeft te kijken, als je dingen kunt doen of laten om iets aan een situatie te doen.

Natuurlijk, dit betekent, voor mij i.i.g.ook, niet noodzakelijkerwijze passiviteit.

Maar het mag overgeven als er niets meer te doen of te laten valt. Het verdriet in volledig vertrouwen/Liefde ervaren geeft echte troost omdat niets verdoezeld wordt, maar er gewoon mag zijn wat er gebeurt. Het maakt dat verdriet iets is wat niet tussen de oren zit, maar als iets wat natuurlijk is als een onderdeel van het proces wat hoort bij het gebeuren. Ook ik kan het niet waarschijnlijk niet voldoende in de juiste woorden vatten. Maar zelfs het verzet wat je aanvankelijk mag voelen hoort er nog bij. Je laten vallen in alles wat er gebeurt maakt dat je een soort natuurlijke mee stromen krijgt.

Ja, i.d.d. ook een overgave aan het verzet. Aanvaarden dat je niet kunt aanvaarden, dat je je verzet.
Zolang je je nog tegen iets verzet, blijf je er m.i. aan gehecht. Het verzet ?s m.i. de (spirituele) gevangenis, omdat je je in het verzet buiten de werkelijkheid plaatst.
Misschien kun je proberen het verzet te doorleven.

Wat je nog hebt toegevoegd over extreme pijnen, ik heb al eens horen zeggen dat wanneer je extreme pijn toe zou kunnen laten, dat je dit tot extase kan brengen, maar ik heb hier zelf geen ervaring mee.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Von

Natuurlijk, dit betekent, voor mij i.i.g.ook, niet noodzakelijkerwijze passiviteit.




Ja, i.d.d. ook een overgave aan het verzet. Aanvaarden dat je niet kunt aanvaarden, dat je je verzet.
Zolang je je nog tegen iets verzet, blijf je er m.i. aan gehecht. Het verzet ?s m.i. de (spirituele) gevangenis, omdat je je in het verzet buiten de werkelijkheid plaatst.
Misschien kun je proberen het verzet te doorleven.

Ja, gaat mij natuurlijk af, want zonder verzet doorleven is er voor mij geen mogelijkheid het te laten voor wat het is, omdat het anders de kop op blijft steken als het niet de mogelijkheid heeft gehad geuit te worden. Iets wat vaak niet goed begrepen wordt, men meent, dat daar nog een probleem zit, terwijl het alleen nog maar om het uiten zelf ging, zodat het probleem, obstakel vanzelf kon oplossen.

[Von]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Ja, gaat mij natuurlijk af, want zonder verzet doorleven is er voor mij geen mogelijkheid het te laten voor wat het is, omdat het anders de kop op blijft steken als het niet de mogelijkheid heeft gehad geuit te worden. Iets wat vaak niet goed begrepen wordt, men meent, dat daar nog een probleem zit, terwijl het alleen nog maar om het uiten zelf ging, zodat het probleem, obstakel vanzelf kon oplossen.

Ulla, bedoel je nu dat je het verzet doorleeft omdat het zich anders niet vanzelf oplost? Lees ik je zo goed?