Bent u klaar voor de dood?

[Von]

Oorspronkelijk geplaatst door Aart

Vonnepon, het lijkt mij dat je nog niet klaar voor de dood bent, toch?

Ik weet welk effect het op mij heeft.

We zijn constant bezig met de toekomst en 'beleven' het leven niet in het NU.

Het leven wat we leiden is gebaseerd op wat het hoofd aan planning maakt en dat heeft niets met het leven te maken.

De vraag kan je doen beseffen dat er nog dingen zijn die je zou willen doen en je zou je kunnen afvragen waarom je die al lang niet gedaan hebt.

De vraag kan je je angsten laten zien, je onnodige angsten.

Je zou daardoor echt kunnen gaan leven i.p.v. overleven.

Trouwens wie weet is de dood wel het mooiste wat je kan overkomen.

Heus, de dood overkomt me iedere milliseconde.

Het gaat niet zozeer Aart, hoe ik dat zie, Persoonlijk ben ik er niet bang voor, ook nooit geweest.
In het programma zijn ook mensen die echt gaan overlijden, en die wel de onherroepelijkheid daarvan inzien. Dat is hun proces.

[Esradha]

Oorspronkelijk geplaatst door Aart

Esradha, wat vult die wondermooie sprankelende verrassende open leegheid in met angst/controle gedrag.

Ik. Of in ieder geval mijn aangeleerde ideeën en patronen rondom die ik. Zoiets. Ik verwachtte immers meteen de vraag wie die ik dan is. Mijn jeugd was er ook mee omgeven, dus heb niet anders geleerd dan zo mijn leven in te vullen. Tot ik later ontdekte dat het ook anders kan. Nu de uitvoering daarvan nog...

[Aart]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Ik. Of in ieder geval mijn aangeleerde ideeën en patronen rondom die ik. Zoiets. Ik verwachtte immers meteen de vraag wie die ik dan is. Mijn jeugd was er ook mee omgeven, dus heb niet anders geleerd dan zo mijn leven in te vullen. Tot ik later ontdekte dat het ook anders kan. Nu de uitvoering daarvan nog...

Makkie toch, die uitvoering, komt enkel neer op 'constant' in de smiezen hebben/voelen welke 'ik' aanwezig is, lijkt mij.

Elk gevoel van wrijving/angst houdt enkel in dat 'de aangeleerde ideeën en patronen rondom die ik' aanwezig is en niet 'de ik die in het NU leeft', volgens mij.

Ik ben als de dood voor een reactie op dit schrijven maar ik ben er wel klaar voor/mee.

[Esradha]

Als het zo'n makkie was, dan deed ik het wel de hele dag.

[Aart]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Als het zo'n makkie was, dan deed ik het wel de hele dag.

Ja het lastige is dat het vanuit het 'getriggerd zijn/'angstige' geen makkie is.

Naarmate het getriggerde/angstige steeds minder wordt, wordt het steeds makkelijker, je wordt dan niet meer direct helemaal ondergesneeuwd.

Wat mij hielp was dat angstige op een rustig moment te laten inzien dat het angstige ontstaat vanuit een hulpeloze tijd en dat ik nu volwassen ben en niet meer angstig hoef te zijn voor situaties die lijken op die van toen.

Dat ik nu als volwassene niet meer afhankelijk ben en dingen nu zelf kan regelen en doen.

Ik ging op rustige momenten spelen met het angstige en zag het zo steeds meer verdwijnen.

Zat ik weer op mijn stokpaardje op weg naar de dood.

[Esradha]

Oorspronkelijk geplaatst door Aart

Wat mij hielp was dat angstige op een rustig moment te laten inzien dat het angstige ontstaat vanuit een hulpeloze tijd en dat ik nu volwassen ben en niet meer angstig hoef te zijn voor situaties die lijken op die van toen.

Dat ik nu als volwassene niet meer afhankelijk ben en dingen nu zelf kan regelen en doen.

Ik zie dat best, maar er zijn vele 'niveaus' van zien. Ik houd het angstige kind in mij nog in stand. Al voor mijn vijfde jaar heeft het zich o.a. geuit in een heel specifieke angst, die zo ongeveer in iedere vezel van mijn lijf lijkt te zitten. Alsof mijn lichaam dan een eigen wil heeft, als ik die angst uitdaag. Begin dit jaar heb ik gezegd, dat dit het jaar wordt dat ik me niet meer door angst laat regeren en gisteren heb ik daarvoor hulp ingeschakeld. Hoe meer ik bij dat besluit ga staan, hoe meer angst in mijn lijf lijkt te zeggen, ben je klaar met mij? Dat zullen we nog wel eens zien!

[Aart]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Ik zie dat best, maar er zijn vele 'niveaus' van zien. Ik houd het angstige kind in mij nog in stand. Al voor mijn vijfde jaar heeft het zich o.a. geuit in een heel specifieke angst, die zo ongeveer in iedere vezel van mijn lijf lijkt te zitten. Alsof mijn lichaam dan een eigen wil heeft, als ik die angst uitdaag. Begin dit jaar heb ik gezegd, dat dit het jaar wordt dat ik me niet meer door angst laat regeren en gisteren heb ik daarvoor hulp ingeschakeld. Hoe meer ik bij dat besluit ga staan, hoe meer angst in mijn lijf lijkt te zeggen, ben je klaar met mij? Dat zullen we nog wel eens zien!

Esradha, mooi bewust schrijven hoor.

Het volgende; jij houdt het angstige kind niet in stand waarom zou je dat als volwassene doen.

Het kleine kind (beschermingsmechanismes van TOEN) ziet nog niet in dat jij als volwassene nu echt wel voor jezelf kunt zorgen/opkomen.

Het kleine kind voelt/denkt nog echt dat het nu niet veilig is.

Alleen jij als volwassene kunt bv het kleine kind geruststellen en zeggen, laten zien door praktische handelingen dat jij als volwassene nu echt wel zonder die beschermingsmechanismes kan leven.

Esradha, zie/voel jij echt het verschil tussen de angst van het kleine kind en de volwassene zonder angst die je nu bent?

In alle tijden; jij bent nu volwassen en bent altijd de baas, het kleine kind verschijnt nu in jou (jij als volwassene).

Tuurlijk kun je je laten overmannen/vrouwen door de angst van het kleine kind dat hoort er allemaal bij maar het scheelt als je echt voor jezelf weet dat jou als volwassene niets gebeuren kan (buiten echt reeel gevaar; de vlammen nu in je gordijnen).

MOOI hoor dat je hulp hebt ingeschakelt, als ik je zo lees (ik hoop niet dat ik op een al te roze wolk zit) ben je snel vriendjes met je kleine kind/de angst in je lijf.

Ik heb zelf veel gehad aan het clarity proces - De Groene Draak en de Vierjarige - De angsten van het innerlijke kind loslaten

[Naadje]

Wat nu te doen als je niet steeds het kleine, bange kind hoort (praten), maar voortdurend de stem van je moeder? Die heb ik toch maar mooi overal bovenuit gehoord.

[Aart]

Oorspronkelijk geplaatst door Naadje

Wat nu te doen als je niet steeds het kleine, bange kind hoort (praten), maar voortdurend de stem van je moeder? Die heb ik toch maar mooi overal bovenuit gehoord.

Met de stem van je vader roepen; 'oud wijf houdt nou eens je smoel'.

Naadje, stemmen zijn maar stemmen toch.

Jij herkent tenminste nog wie wie (welke stem van wie is) is.

Ik namelijk niet.

Als ik een stem in mijn hoofd hoor dan stop ik al automatisch met luisteren en zeg; 'als je wat te zeggen hebt dan zeg je me het maar face to face'.

Tot op heden heeft er nog niemand met die stem voor mijn neus gestaan.

Zal dan wel niet zo belangrijk geweest zijn van wat de stem te vertellen had, waarschijnlijk.

Zouden dove mensen ook stemmen in hun hoofd horen of zouden ze bewegende handen zien?

Ik zie nog wel eens de kolenschoppen van mijn vader.

Wat typ ik weer te jokken zeg.

[Naadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Aart

Naadje, stemmen zijn maar stemmen toch.

Tsja Aart....stemmen, ontstemd zijn, bestemming, stemming, stemmig....enfin, zo kan ik nog even door gaan. Stemmen maar stemmen? Waar zouden we zijn zonder naar de stem van ons hart te luisteren? Deze woorden zijn voor jou vast niet bestemd. What the fuck?