Professor Krishna

Ik wilde eens even zien of de site van Remon (van het voormalige zelfkennisforum) nog in de lucht was en las over zijn lunch met professor Krishna. Die professor reist de wereld rond om lezingen te geven over Jidduh Krishnamurti.

Ik dacht 'de zoveelste die probeert te profiteren van een bekende meester zoals ook Balsekar profiteerde van Nisargadatta). Ik bezocht zijn site en las het volgende wat een goede voorstudie zou kunnen zijn voor gedegen zelfonderzoek.

Underlining zijn noten van de redactie !!!)

Oorspronkelijk geplaatst door professor Krishna

VERKENNINGEN MET BETREKKING TOT DE LERINGEN VAN J. KRISHNAMURTI

Lezing 1: Het Individu, de Maatschappij en Transformatie

Alvorens te beginnen met het onderwerp van mijn lezing, zou ik een paar minuten willen gebruiken om me af te vragen wat we precies bedoelen met het verkennen van de leringen van J. Krishnamurti. Krishnaji maakte ons duidelijk dat waarheid staat voor het onbekende, en we proberen het te verkennen of te ontdekken door middel van het denken, wat een beperkt instrument is omdat het verbonden is met het verleden. Het ontstaat door herinnering, het maakt gebruik van taal, wat ook herinnering is en hoewel het een machtig instrument is om onderling met elkaar te communiceren, heeft het deze beperking dat het niet echt kan ontdekken wat de waarheid is, omdat het verbonden is met het bekende. In feite is het het belangrijkste instrument om onze waarnemingen te kleuren. Bijvoorbeeld, ik werd in India opgevoed als hindoe en dus conditioneert die achtergrond mijn smaak en mijn denken. Jullie werden opgevoed in het Westen, waarschijnlijk als christenen en jullie gedachten en smaak zijn geconditioneerd door jullie verleden, wat zuiver toevallig bepaald wordt door waar iemand geboren is. Als we gehecht zijn aan onze bepaalde conditionering, dan schept dat een verdeeldheid tussen ons omdat ik de werkelijkheid waarneem door de sluier van mijn conditionering en jullie nemen haar waar door de sluier van jullie conditionering, en die conditioneringen zijn verschillend. Onze gedachten verschillen, onze kennis verschilt, de waarden die we door onze opvoeding hebben verworven hebben kunnen verschillen; daardoor zullen onze reacties waarschijnlijk ook verschillen. Aangezien het denken ontstaat als de reactie van de herinnering, is het daarom ook het voornaamste instrument voor het kleuren van onze waarnemingen. Dus enerzijds gebruiken we het denken om te communiceren met elkaar en ook om te verkennen, te ontdekken wat werkelijkheid kan zijn, wat de waarheid kan zijn, en anderzijds is dit instrument zelf een factor die kleuring geeft. Als we eraan gehecht zijn en ons niet bewust zijn van de beperkingen ervan, dan wordt het een factor die verdeeldheid tussen ons zal veroorzaken.

Daarom zei Krishnamurti, 'Accepteer niet zomaar alles wat ik je vertel.' Het heeft geen waarde om zomaar een of andere bewering aan te nemen of te verwerpen. Dit zijn twee tegengestelde maar even onbegrijpelijke reacties op een bewering. Omdat, als ik luister naar wat jij zegt of wat een of ander boek zegt en ik het ermee eens ben, dat niets anders betekent dan dat het is wat ik zelf al als mijn herinnering bewaar. En wat het zegt komt overeen met de mening die ik al heb. Als ik het er niet mee eens ben en het daarom verwerp, dan komt het niet eens in mijn bewustzijn binnen. Het betekent slechts dat het iets uitdrukt dat tegengesteld is aan datgene waaraan ik al vasthoud. In beide gevallen verandert er niets in mij en er vindt geen leren plaats. Als dus zowel instemming en verwerping onintelligente reacties zijn op een bewering, wat is dan een intelligente reactie? Kunnen we ernaar luisteren, zonder het eens of oneens te zijn, en ons afvragen wat mijn vriend mij probeert duidelijk te maken? De taal en de reactie zijn slechts de vorm. Zodra ik eenmaal de betekenis heb gevat die uitgedrukt wordt, dan moet ik vervolgens ook de vraag stellen, is dit waar? En die vraag niet snel beantwoorden, omdat we, wanneer we snel antwoorden, antwoorden vanuit onze herinnering. In plaats van snel te antwoorden, moeten we bij die vraag blijven en zeggen, wel, mijn vriend heeft dit gesteld en ik wil erachter komen of dat waar is. En om erachter te komen ga ik niet terug naar mijn eigen kennis, naar mijn eigen geheugen, om dat te beslissen. Ik gebruik observatie, ik schenk aandacht. Ik kijk rond in mijn eigen leven, ik sla mijn bewustzijn gade. Ik let op wat er gebeurt zowel binnenin mij als buiten mezelf met deze vraag in gedachte, om erachter te komen of het waar is.

We hebben naast het denken nog een instrument, namelijk bewustzijn, observatie en aandacht, dat vrij is van de kleuring van het denken. Het kan zich bewust zijn van het denkproces zelf. Het kan zich bewust zijn van de beperkingen zowel als van de mogelijkheden van het denken. Dus het kan gebruik maken van het denken zonder zich ermee te vereenzelvigen. Dit vermogen tot waarneming zonder vereenzelviging noemde hij passief gewaar-zijn. Passief, omdat als je actief probeert iets te doen aan wat je ziet, het dan een denkproces wordt, aangezien het denken het instrument is van de wil. Maar als ik niet probeer iets te doen, maar slechts passief gadesla, dan gehoorzaamt het denken, en ik gebruik het vermogen om gewaar te zijn, te observeren en aandacht te geven, welke vermogens zijn van ons bewustzijn die niet gebaseerd zijn op het denken en daarom niet beïnvloed worden door conditioneringen. Dat is dus voor mij het belang van het verkennen van Krishnamurti's leringen. We kunnen de vraag van hem overnemen, maar het verkennen moet van onszelf komen.

In zekere zin zou je kunnen zeggen dat Krishnamurti's leringen geen inhoud hebben. Het is geen ideeënstelsel; het is geen verzameling conclusies. Het is geen wetenschappelijk stelsel, dat je kunt leren of dat je van de een naar de ander kunt overbrengen. Het is slechts een wijze van benaderen en hij zegt tegen ons, ik kan je de waarheid niet geven, maar je kunt er zelf achter komen; je kunt het voor jezelf ontdekken. Wees je bewust van je eigen gedachten, wantrouw ze, stel ze ter discussie, en pas op voor hun beperkingen. En door zo te verkennen, waarbij je de waarheid als onbekende gesteld hebt, is er de mogelijkheid dat de waarheid zich aan ons denken onthult. En dat is een tamelijk mysterieus proces. We weten niet echt; hoe kunnen we verklaren hoe de waarheid in ons denken binnenkomt? Als het het onbekende is, dan is er geen proces, er is geen systeem (noot redactie: er is een mogelijkheid waarbij de waarheid zich als vanzelf gaat onthullen in een proces en dat proces heet gedegen zelfonderzoek) waardoor het onbekende kan worden aangeboord. En toch is het mogelijk. Het gebeurt binnenin ons bewustzijn.

Zelfs de grote wetenschappelijke ontdekkingen worden zo gedaan. Mensen stellen een vraag, die ontstaat vanuit hun analyse, vanuit hun denken, vanuit observaties uit het verleden, enz. Maar zij kunnen er geen antwoord op geven vanuit het verleden. Dus onderzoeken ze, observeren ze, en op een of andere wijze wordt in een flits iets nieuws, dat voorheen niet bekend was, aan het denken onthuld. Krishnaji noemde dat een inzicht. We kunnen inzicht niet bewust creëren, omdat bij elke vorm van overleg denken betrokken is; alle paden, alle systemen worden door het denken gemaakt, en het denken is niet het instrument voor bewustzijn. En toch is er een begrijpen, anders dan het verstandelijk begrijpen. Je kunt het misschien de intelligentie van de natuur noemen; je mag het ook de universele intelligentie noemen. (ik benoem het hier als het 'Weten' - niet te verwarren met kennis) Het is werkzaam in ons lichaam. Het is de orde die de hele cosmos doordringt en wij maken deel uit van die orde en daarom kan het ook in ons werkzaam zijn.