Frog's lezerskring - Pagina 4

Mara · 26 July 2012, 05:52

Ha... beste Froggy: ik zat al met mijn opmerkingen over kikkers en reigers in mijn maag.
Ik dacht in het begin dat je het inderdaad had over een vergissing. Maar daarna was ik niet meer zeker.

De overtuiging dat het misschien wel slecht gaat aflopen, met alle bijbehorende psychische en emotionele verschijnselen, is iets wat ongeveer iedereen, vroeg of laat in zijn leven, meemaakt.

Ik woon inmiddels drie jaar alleen. Maar voor die tijd leefde ik samen met een vrouw, die het had moeten meemaken, dat haar geliefde echtgenoot, tijdens het joggen, en midden in een gesprek over koetjes en kalfjes, zomaar pardoes naast haar dood viel. Dat heeft haar kijk op het leven volkomen veranderd en ik weet niet of ze er ooit nog over heen komt.

Zelf ben ik als kind op het nippertje gered van de verdrinkingsdood. Ik herinner mij nog goed de drie stadia die ik toen doormaakte: het gevecht om me zelf te redden en uit het water te komen, de doodsangst met bijbehorende 'nausea mortis' als je merkt dat het niet gaat lukken, en dan die plotse rust die over je komt als je je overgeeft aan de dood.
Toen werd ik hoestend en proestend wakker naast het zwembad met de bezorgde gezichten van mijn vader, de badmeester die me blijkbaar aan het reanimeren was, en andere mensen, boven me heen.

Frog · 26 July 2012, 06:16

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Mara

Ha... beste Froggy: ik zat al met mijn opmerkingen over kikkers en reigers in mijn maag.
Ik dacht in het begin dat je het inderdaad had over een vergissing. Maar daarna was ik niet meer zeker.

De overtuiging dat het misschien wel slecht gaat aflopen, met alle bijbehorende psychische en emotionele verschijnselen, is iets wat ongeveer iedereen, vroeg of laat in zijn leven, meemaakt.

Ik woon inmiddels drie jaar alleen. Maar voor die tijd leefde ik samen met een vrouw, die het had moeten meemaken, dat haar geliefde echtgenoot, tijdens het joggen, en midden in een gesprek over koetjes en kalfjes, zomaar pardoes naast haar dood viel. Dat heeft haar kijk op het leven volkomen veranderd en ik weet niet of ze er ooit nog over heen komt.

Zelf ben ik als kind op het nippertje gered van de verdrinkingsdood. Ik herinner mij nog goed de drie stadia die ik toen doormaakte: het gevecht om me zelf te redden en uit het water te komen, de doodsangst met bijbehorende 'nausea mortis' als je merkt dat het niet gaat lukken, en dan die plotse rust die over je komt als je je overgeeft aan de dood.
Toen werd ik hoestend en proestend wakker naast het zwembad met de bezorgde gezichten van mijn vader, de badmeester die me blijkbaar aan het reanimeren was, en andere mensen, boven me heen.

Dat is allemaal niet mis, wat je hier vertelt, Mara. En inderdaad, we kunnen er niet omheen!
Zwem je nog wel?

Frog · 26 July 2012, 06:51

De gebeurtenis vond afgelopen zaterdag plaats.

Mara · 26 July 2012, 07:58

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Frog

Zwem je nog wel?

Ja hoor... maar het heeft jaren geduurd voor ik weer zwemles durfde nemen. Ik heb dan leren zwemmen op mijn 14e, in de middelbare school.
Ik hou van water en zwemmen.

Esradha · 26 July 2012, 08:24

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Frog

Het wezen schakelt in een noodsituatie over op een andere manier van denken. Maar zoiets moet je blijkbaar zelf ervaren hebben. ;)

Ik heb zoiets ervaren. Mijn ervaring is wel dat ik in een fractie van een seconde heel veel kon overwegen om mijn handelen te kiezen. Mijn zintuigen stonden op scherp en ik had het gevoel dat ik letterlijk een speld in een hooiberg had kunnen horen vallen. Ik was in de hele situatie zeer helder om te doorzien wat er gebeurde, maar mijn lijf stond ook stijf van angst en adrenaline.

Frog · 26 July 2012, 09:25

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Mara

Ja hoor... maar het heeft jaren geduurd voor ik weer zwemles durfde nemen. Ik heb dan leren zwemmen op mijn 14e, in de middelbare school.
Ik hou van water en zwemmen.

Gelukkig maar, ik houd ook enorm veel van water en de natuur. Prachtige foto!

Frog · 26 July 2012, 09:27

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Ik heb zoiets ervaren. Mijn ervaring is wel dat ik in een fractie van een seconde heel veel kon overwegen om mijn handelen te kiezen. Mijn zintuigen stonden op scherp en ik had het gevoel dat ik letterlijk een speld in een hooiberg had kunnen horen vallen. Ik was in de hele situatie zeer helder om te doorzien wat er gebeurde, maar mijn lijf stond ook stijf van angst en adrenaline.

Ondanks alles een heel helder moment voor jou. Prachtig!

Ulla · 26 July 2012, 11:20

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Mara

Ha...

Zelf ben ik als kind op het nippertje gered van de verdrinkingsdood. Ik herinner mij nog goed de drie stadia die ik toen doormaakte: het gevecht om me zelf te redden en uit het water te komen, de doodsangst met bijbehorende 'nausea mortis' als je merkt dat het niet gaat lukken, en dan die plotse rust die over je komt als je je overgeeft aan de dood.
Toen werd ik hoestend en proestend wakker naast het zwembad met de bezorgde gezichten van mijn vader, de badmeester die me blijkbaar aan het reanimeren was, en andere mensen, boven me heen.

Dierbare heeft het ook meegemaakt als kleuter. Hij kon toen nog niet zwemmen. Kan zich alleen nog maar herinneren dat hij in de vijver viel, en hij zag allemaal mooi bloemen. Hij wou niet meer weg, het voelde zo mooi en sereen aan. Werd later wakker in een bed van de winkelier, die hem gered heeft. Die zag het gebeuren. Heeft daarna nog een paar weken met longontsteking in bed gelegen. Niet veel aan overgehouden. Heel af en toe nog wel in onverwachte situaties met in het water vallen kun je het nog wel merken.

Mara · 26 July 2012, 14:58

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Dierbare heeft het ook meegemaakt als kleuter. Hij kon toen nog niet zwemmen. Kan zich alleen nog maar herinneren dat hij in de vijver viel, en hij zag allemaal mooi bloemen. Hij wou niet meer weg, het voelde zo mooi en sereen aan. Werd later wakker in een bed van de winkelier, die hem gered heeft. Die zag het gebeuren. Heeft daarna nog een paar weken met longontsteking in bed gelegen. Niet veel aan overgehouden. Heel af en toe nog wel in onverwachte situaties met in het water vallen kun je het nog wel merken.

Ik was tien en vocht voor mijn leven en toen werd ik kalm en dacht: "Ik kom in de hemel, daar zal het heel leuk zijn." Dat herinner ik me nog.

Het onvoorstelbare is dat ik als 13 jarige, op koorreis met een beroemd Vlaams knapenkoor, de ervaring nog eens moest doormaken!
We mochten baden in de Neusiedlersee, maar door mijn watervrees durfde ik het water niet in: het was te diep!
Dus stond ik troosteloos in mijn zwembroek aan de rand van het water te gebaren naar mijn vriendjes. Plots duwde iemand me krachtig in de rug en viel ik met een plons in het water... ik begon bezeten te spartelen en te verdrinken. Onmiddellijk was daar die afschuwelijke 'nausea mortis' weer. Maar de geoefende handen van een paar koorleden die ook lid waren van de Aalsterse zwemclub haalden me al snel boven water en op het droge.
Ik schaamde me dood en in plaats van getroost te worden door de volwassen begeleiders kreeg ik een flink standje omdat ik zo dwaas geweest was, als niet kunnende zwemmen, zo dicht langs de waterkant te gaan staan.....
Ja... het waren nog harde tijden in pedagogisch opzicht! Er bleef toen niet veel van mijn ego over! Hahahahahahahaha!

Ulla · 26 July 2012, 17:53

Tijden waren pedagogisch gezien toch harder. Ging vroeger soms met buikpijn naar het zwemmen en gymmen. Maar gelukkig was ik "bokkig" genoeg om nooit iets te doen, waar ik echt bang voor was. Terwijl ik toch echt wel een waterrat ben en pas later tot de ontdekkking kwam dat ik helemaal niet zo onsportief ben dan ik altijd dacht. Gewoon rustig aan geprobeerd en mezelf van de oude kinder traumas afgeholpen. Ik vind het jammer dat kinderen op die manier eerst een afkeer krijgen van sport terwijl ik het nu gewoon heerlijk vind om te doen. Vind alles wel leuk, maar water trekt mij toch het meest.

Toch zie ik tegenwoordig nog steeds terug, dat men weinig begrip heeft voor kinderen die even wat langer tijd nodig hebben om iets te durven. Uitgelachen worden. Of irritatie te verduren krijgen, omdat ze niet overal even goed in zijn. Zeker bij teamsporten komt dat voor, want daarmee schaden ze de prestaties. Pesten en uitlachen komt ook nog steeds voor.

26 July 2012, 05:52	#31
Mara Asprirant lid Geregistreerd: 30 November 2011 Berichten: 0	Ha... beste Froggy: ik zat al met mijn opmerkingen over kikkers en reigers in mijn maag. Ik dacht in het begin dat je het inderdaad had over een vergissing. Maar daarna was ik niet meer zeker. De overtuiging dat het misschien wel slecht gaat aflopen, met alle bijbehorende psychische en emotionele verschijnselen, is iets wat ongeveer iedereen, vroeg of laat in zijn leven, meemaakt. Ik woon inmiddels drie jaar alleen. Maar voor die tijd leefde ik samen met een vrouw, die het had moeten meemaken, dat haar geliefde echtgenoot, tijdens het joggen, en midden in een gesprek over koetjes en kalfjes, zomaar pardoes naast haar dood viel. Dat heeft haar kijk op het leven volkomen veranderd en ik weet niet of ze er ooit nog over heen komt. Zelf ben ik als kind op het nippertje gered van de verdrinkingsdood. Ik herinner mij nog goed de drie stadia die ik toen doormaakte: het gevecht om me zelf te redden en uit het water te komen, de doodsangst met bijbehorende 'nausea mortis' als je merkt dat het niet gaat lukken, en dan die plotse rust die over je komt als je je overgeeft aan de dood. Toen werd ik hoestend en proestend wakker naast het zwembad met de bezorgde gezichten van mijn vader, de badmeester die me blijkbaar aan het reanimeren was, en andere mensen, boven me heen. __________________ AdMajoremDeiGloriam

26 July 2012, 06:51	#33
Frog Asprirant lid Geregistreerd: 18 July 2012 Berichten: 0	Ps (2) De gebeurtenis vond afgelopen zaterdag plaats. __________________ 'Look What Is.'

26 July 2012, 17:53	#40
Ulla Jubilaris Geregistreerd: 30 January 2011 Berichten: 178	Tijden waren pedagogisch gezien toch harder. Ging vroeger soms met buikpijn naar het zwemmen en gymmen. Maar gelukkig was ik "bokkig" genoeg om nooit iets te doen, waar ik echt bang voor was. Terwijl ik toch echt wel een waterrat ben en pas later tot de ontdekkking kwam dat ik helemaal niet zo onsportief ben dan ik altijd dacht. Gewoon rustig aan geprobeerd en mezelf van de oude kinder traumas afgeholpen. Ik vind het jammer dat kinderen op die manier eerst een afkeer krijgen van sport terwijl ik het nu gewoon heerlijk vind om te doen. Vind alles wel leuk, maar water trekt mij toch het meest. Toch zie ik tegenwoordig nog steeds terug, dat men weinig begrip heeft voor kinderen die even wat langer tijd nodig hebben om iets te durven. Uitgelachen worden. Of irritatie te verduren krijgen, omdat ze niet overal even goed in zijn. Zeker bij teamsporten komt dat voor, want daarmee schaden ze de prestaties. Pesten en uitlachen komt ook nog steeds voor.