Het onpersoonlijke leven

[Mihaela]

Ik las jaren geleden een boek.
Het boek heet : ''Het onpersoonlijke leven''- auteur anoniem.
Het boek vond ik toen inspirerend, mystiek.
Tijdens het lezen had ik regelmatig ervaringen die ik nu mystiek zou kunnen noemen, of momenten van verlichting. spontaan opgetild voelen.
Wat ik toen had, met de meeste inspirerende boeken, was het gevoel dat er een onoverbrugbare afstand was tussen het gevoel dat ik had tijdens het lezen, en hoe ik verder mijn leven vervolgens beleefde.

Nu lees ik het boekje weer. Ik zie hoe mijn denken/beleven nu versimpeld is.
Wat mij opvalt is dat er geen sprake meer is van grote verschillen in beleving.
Het gevoel van vroeger ervaar ik nog steeds, maar dat zonder 'opgetild' te worden.
Het is namelijk niet meer nodig om opgetild te worden, ik verkeer niet meer in 'onbewustheid'.
Ik ervaar geen grote angst meer voor het onbekende, en daardoor geen mystieke momenten die mij direct daaruit optillen..
Desalniettemin, herken is nog steeds iets, wat toen voor mij als een Nirvana gevoel overkwam, en die ik nu een levende stilte zou kunnen noemen.
De eenvoud,en er geen filosofietjes aan verbinden, maar simpelweg bewust zijn van wat ik ben, dringt er door..

Mijn 'gehecht zijn aan mijn persoonlijke identiteit' is er nog. Omdat ik me daar bewust van ben, is er vervolgens geen schokkend proces meer met ups en downs, maar wel een 'bewust aanschouwen', niet ontkennen...