Advaita in een hiërarchisch model

[Nowee]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Dat voor jou materie van belang is, dat is me al even duidelijk, Nowee.
Succes met je 'afgeronde' onderzoek!

Altijd die verdraaiingen Bassie. Materie is niet van belang voor mij. Materie is er als uitdrukking van een feitelijke wereld.
De kwestie is er naar aanleiding van jouw schema van de werkelijkheid waarom jij materie als niet zo belangrijk vindt. Waarom Bassie, is materie niet belangrijk voor jou en plaats je iets dat onbelangrijk is als onderbouw voor jouw schema?

[Nowee]

Oorspronkelijk geplaatst door kabu

Maar misschien ken jij hem wel en heb je al gedichten van hem gelezen.

Op eigen bodem hadden wij ook auteurs die de Tegencultuur beoefenden en de Beat Generation met experiment tegemoet traden: WF Hermans, Paul Rodenko en Bert Schierbeek hebben een eigen bijdrage geleverd aan het experiment van de vroege jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw wat de roman betreft. In het poëtisch vlak is Lucebert een bekende naam.
Hier een citaat van Bert Schierbeek uit Het boek ik uit 1952.

"O Brautigam o bruidenleven! En de schaam? Van binnen? Nigtbar amoris van binnen bruxelles and tittling limey joerop the Old Fly?
- What does he sing that guy?
- O he is a nice kid, geldknaapje... Money the moon...
- That's rightooh... money de moor...
- Knap geld...
- His name?...
- SSSttt... hij zingt en swingt...
Furry the furry dancing Joerop Down
fukkel de gown and de fag
and gall, oh mij Gall gaun
the Saviour!
no Behaviour saviour safe
THIS IS BRUSSELS CALLING FROM POOL TO POOL
DIT IS BRUSSEL SCHREEUWEND VAN POOL TOT POOL
Dominico Scarlatti Stabat stabat mater amen et le concerto Brandenbourgeois en ré mineur de Jean Sebastian Bak."

Bert Schierbeek, Het boek ik, 1952

Dit voorbeeld laat zien dat het proza van de experimentelen in de jaren vijftig en zestig uitdrukking is van een structurele vernieuwing van de roman.
Het is een vernieuwing van de vorm van de roman.
Zij keerden zich af van de aandacht voor het inhoudelijke, de verklaring, het algemene levensgevoel, de moraal die de mens in de psychologische roman kenmerkt.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

Altijd die verdraaiingen Bassie. Materie is niet van belang voor mij. Materie is er als uitdrukking van een feitelijke wereld.
De kwestie is er naar aanleiding van jouw schema van de werkelijkheid waarom jij materie als niet zo belangrijk vindt. Waarom Bassie, is materie niet belangrijk voor jou en plaats je iets dat onbelangrijk is als onderbouw voor jouw schema?

In het zelfonderzoek is materie niet van belang. We keren ons immers naar het innerlijk. Alleen dwazen zoeken zelfkennis in de waargenomen wereld (materie).

De enige uitweg naar buiten is naar binnen. Jammer, maar zo is het.

[Nowee]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

In het zelfonderzoek is materie niet van belang. We keren ons immers naar het innerlijk. Alleen dwazen zoeken zelfkennis in de waargenomen wereld (materie).

De enige uitweg naar buiten is naar binnen. Jammer, maar zo is het.

't Is al goed ... toen je je nog niet keerde naar het innerlijk was je zelfkennis. Door je te keren moet je nu zoeken.
Succes, een groet, N.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

't Is al goed ... toen je je nog niet keerde naar het innerlijk was je zelfkennis. Door je te keren moet je nu zoeken.
Succes, een groet, N.

Naar het zijnde kan niet gezocht worden, dat kun je alleen maar zijn.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

6. Materie. Niet zo belangrijk.

In zelfkennis komen we er achter dat materie als ongevormde massa 'leeg' is.
Niet als in de leegte van bewustzijn, maar materie op zich is vormloos.
Pas als het gestalte krijgt is het 'begeestert'. Wat zijn die vormen welke tegenover het schijnsel staan? Wat maakt dat de glimlach van een ander mens mij openbreekt? Dat doen niet een aantal scheikundige elementen waar we uit bestaan. Mensen kunnen zichzelf uitdrukken in de gestalte welke zij zijn.

Zoals we innerlijke scheppers zijn door onbewust een zelfbeeld te scheppen als geestelijke afdruk waarvan we menen dat we die zelf zijn, zo scheppen we onszelf ook in de stof als uitdrukkingsvorm.

Dat kan ook een negatieve kant hebben, denk maar aan mensen die 'spullen' nodig hebben als verlengstuk van hun ego. Dan beroven we de materie van het goede. Of anderzijds kunnen we de materie het goede schenken door ons uit te drukken met een vriendelijk gezicht.

Maar op zich heeft materie niks met zelfkennis te maken. In zelfkennis zoeken we naar het zijnde en niet naar de eeuwig wordende uitdrukkingsvormen in de materie. Dat weten we allemaal.

[Nowee]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

materie op zich is vormloos.

Wat bedoel je met 'op zich'?
Je moet al een theorietje uitdokteren om daar betekenis aan te geven. Vandaar de vraag in gedegen zelfonderzoek: is dat waar.
Je onduidelijke uitleg van zelfkennis steunt op die veronachtzaming.

Daal af in de diepten van kennis, stijg hoog in de luchten van verkondiging. Zweef, zweef tot begeestering een dagelijks orgasme is van Zijn.

Anoniem, 1713

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

6. Materie. Niet zo belangrijk.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

In zelfkennis komen we er achter dat materie als ongevormde massa 'leeg' is.
Niet als in de leegte van bewustzijn, maar materie op zich is vormloos.
Pas als het gestalte krijgt is het 'begeestert'. Wat zijn die vormen welke tegenover het schijnsel staan? Wat maakt dat de glimlach van een ander mens mij openbreekt? Dat doen niet een aantal scheikundige elementen waar we uit bestaan. Mensen kunnen zichzelf uitdrukken in de gestalte welke zij zijn.

Zoals we innerlijke scheppers zijn door onbewust een zelfbeeld te scheppen als geestelijke afdruk waarvan we menen dat we die zelf zijn, zo scheppen we onszelf ook in de stof als uitdrukkingsvorm.

Dat kan ook een negatieve kant hebben, denk maar aan mensen die 'spullen' nodig hebben als verlengstuk van hun ego. Dan beroven we de materie van het goede. Of anderzijds kunnen we de materie het goede schenken door ons uit te drukken met een vriendelijk gezicht.

Maar op zich heeft materie niks met zelfkennis te maken. In zelfkennis zoeken we naar het zijnde en niet naar de eeuwig wordende uitdrukkingsvormen in de materie. Dat weten we allemaal.

Voor wat het waard is:

In het zelfonderzoek maakt men onderscheid tussen wat van belang is (bvb. het zijnde) en wat niet van belang is (bvb. materie, verschijnselen), tussen zelf en wat niet behoort tot het zelf. Dat is zelfkennis, kennis van het zelf.

In het gedegen/radicaal onderzoek wordt UITEINDELIJK ook niet dat wat als belangrijk behouden blijft t.o.v. wat niet belangrijk is, buiten het onderzoek gehouden. Dan is er einde van kennis, gewoon "wat is" (noch zelf, noch niet-zelf). In "wat is" is er geen onderscheid tussen belangrijk en niet-belangrijk, tussen zelf en niet-zelf, tussen geestelijk en materie, tussen uitdrukkingsvorm en leegte en dus ook geen onderscheid tussen de leegte van ongevormde massa en de leegte van bewustzijn. Niet-twee, A-dvaita.

Geen zelfonderzoek doen is een gemiste kans, maar het begonnen zelfonderzoek niet doorzetten tot het zich ook keert tegen zichzelf is: No way out.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

In het zelfonderzoek maakt men onderscheid tussen wat van belang is (bvb. het zijnde) en wat niet van belang is (bvb. materie, verschijnselen), tussen zelf en wat niet behoort tot het zelf. Dat is zelfkennis, kennis van het zelf.

In het gedegen/radicaal onderzoek wordt UITEINDELIJK ook niet dat wat als belangrijk behouden blijft t.o.v. wat niet belangrijk is, buiten het onderzoek gehouden. Dan is er einde van kennis, gewoon "wat is" (noch zelf, noch niet-zelf). In "wat is" is er geen onderscheid tussen belangrijk en niet-belangrijk, tussen zelf en niet-zelf, tussen geestelijk en materie, tussen uitdrukkingsvorm en leegte en dus ook geen onderscheid tussen de leegte van ongevormde massa en de leegte van bewustzijn. Niet-twee, A-dvaita.

Geen zelfonderzoek doen is een gemiste kans, maar het begonnen zelfonderzoek niet doorzetten tot het zich ook keert tegen zichzelf is: No way out.

Dank voor je reactie.

Ik heb het deugdelijk (dus niet het gedegen/radicaal onderzoek) onderzoek verricht. Gericht op waarheid waarin de zaken gezien worden voor wat het is. Daarin is het zelf en niet-zelf uitermate belangrijk gebleken. Juist door onderscheid te maken en (zoals in dit topic) begrijpen als in een hiërarchie.

In de zelf-ontkenning ben ik uiteindelijk terecht gekomen bij Waarheid. Dit kan alleen opgevat worden als zijnde zonder tegenstelling(en): een niet-zijn.
Vanuit het niet-zijn ben ik teruggekeerd naar het zijn zelf.

Zijn en niet-zijn worden door mij dus nadrukkelijk niet als een tegenstelling gebruikt. In het deugdelijk onderzoek is het niet-zijn uiteindelijk de schaal gebleken waar in het (daadwerkelijke) zijn genesteld zit. Zijn en niet-zijn zijn daarom in mijn individuele aanwezigheid twee begrippen welke samenwerken, maar waarvan niet-zijn de hoogste is.

Middels niet-zijn ben ik uitgekomen in het bewust waarnemende zijn wat tegenover de vormen staat. De diepste persoonlijke werkelijkheid van mijzelf (bewustzijn) is dus nog altijd een deling. Zonder onderscheid kan ik als mens domweg niet functioneren.

Door het genesteld zijn in het niet-zijn weet ik ook dat mijn persoonlijk waarnemend zijn exact gelijk is aan dat van alle andere mensen. En weet ik dat omdat bewustzijn altijd nog een deling bevat dat er het onkenbare boven mij staat: Advaita zelf! Hoewel spreken van een zelf niet op zijn plaats is.

Wat er in het hele zelfkennis traject feitelijk gebeurd is dat de mens middels de beeldenwereld verdwaald raakt van zijn oorsprong. En dat die oorsprong in zichzelf terug te vinden is waarop de oorsprong zich terug geboren laat worden in de mens. Het nonduale , het grondloze wat in mij terug geboren is, is het 'dat' waaruit ik leef als een zijnde welke identiek is aan alle zijnden.

Ergens in zelfkennis kunnen 'identiek' verwerven.

[Bassie]

Dorje, ik hoop dat ik je het me niet kwalijk neemt, maar ik tracht de verschillen tussen ons duidelijk te maken. Niet om jou een hak te zetten, maar omdat onderzoeken voor mij steeds de vraag is waarin de ene opvatting van de ander verschilt.

Jij refereert aan 'wat is' (noch zelf, noch niet-zelf), maar dat maakt voor mij deel uit van mijn verleden onderzoek. Het 'wat is' is het zijnde. Maar ik zou dat meer het schouwen noemen. In het schouwen manouvreert de mens zich in het zijnde, maar is er nog niet. In het "schouwen van wat is" wordt alles aanschouwt wat de mens mee maakt in zijn leven zonder waardeoordeel.

Dat is idd een niet-zijn-houding aan nemen in het leven waarmee de mens zichzelf ontkent.

Met 'zijnde' of zelf (bewuste zelf) bedoel ik de fase welke zichtbaar word na de niet-zijn houding van het schouwen. Dat is simpelweg het directe zien zelf. Dan is men volledig uit de beeldenwereld verdwenen. Het zijn immers de beelden die we zien. Dan kan bewustzijn als 'op zichzelf' beleeft worden, wat het weten met zich mee brengt dat je niet de vorm (lichaam) bent maar bewustzijn. In feite een eindstation. Maar ik vind zelfkennis veel te leuk om niet de vele zijpaadjes te verkennen. Vandaar dat ik ook weer over de vormen nadenk. Hoewel dat met zelfkennis niks van doen heeft.