Hoe staat het met mijn Zelfonderzoek?

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans

Komen er eerst gedachten en dan het gevoel van afgescheidenheid of andersom?
Volgens mij word je als kind in min of meerdere mate wel eens "niet gezien" en om dat te kunnen hanteren treden onze gedachtes in werking die er een "kloppend" verhaal van maken.
Kloppend in de vorm van, het zijn niet je ouders maar jijzelf die tekort komt, ouders waarvan je echt afhankelijk bent moeten namelijk "perfect" zijn om te overleven.

Dat dat later zomaar ietwat genuanceerd kan worden,...tja,.....

Voor mijn gevoel zijn het gewoon de gedachten die je oorspronkelijke en wezenlijke vertrouwen verstoren en de gevoelens laten ontstaan.
Zie je dat je gedachten niet waar zijn verdwijnen de gevoelens als sneeuw voor de zon. En dat kan bam in een seconde gaan, terwijl je eerst nog in alle hevigheid erin zat. Ik heb zelf ook niet (meer) de ervaring dat de gedachten die ontstaan of aan komen vliegen werkelijk van mezelf zijn. Sinds ik dat weet hechten gedachten ook veel minder snel en verdwijnen ze weer.

Het lijken mij eerder kleefballetjes ( vreemd woord maar ja) die aan je blijven kleven als je ze de kans geeft en niet ziet dat ze niets met je wezenlijke zijn en vertrouwen te maken hebben.

Dat je als kind weleens niet vanuit het natuurlijke zijn gezien wordt lijkt mij een soort van erfzonde te zijn. Dat natuurlijke proces is ergens verstoord worden en gaat door van ouders op kind op kleinkind enz. totdat men het door begint te krijgen dat men bij zichzelf moet beginnen om dit te doorbreken. En niet de schuld buiten zichzelf (dus bij ouders) neer kunt leggen omdat dat het ook niet oplost.

[Pionne]

Oorspronkelijk geplaatst door Aart

In dit topic kun je aangeven dat je wilt weten hoe anderen hier tegen jouw Zelfonderzoek aankijken.

Hierboven de oorspronkelijke opening van dit topic. Eigenlijk wilde ik zelf een topic starten met de vraag: 'zelfonderzoek, zelfkennis opdoen, hoe dan?!' Ik vraag mij oprecht af hoe jullie dit aanpakken. En zou het (ook) interessant vinden voorbeelden te lezen.

Ikzelf ben geïnteresseerd in (in eerste instantie) een psychologische benadering. (Ik moet er in dit kader bijv. aan denken dat Osho een boek schreef met de titel 'Voorbij de Psychologie'. Ik zou zeggen: eerst je eigen psychische gesteldheid eens onder de loep nemen, alvorens je verder gaat met 'dieper' zelfonderzoek --voor zover er een 'verder' is?--. Anders lijkt het mij dat je onderzoek op drijfzand is gebaseerd.)

Wat betreft mijzelf (om bij Aart zijn oorspronkelijke vraagstelling te blijven), zou de vraag zijn: hoe vinden jullie dat Pionne bezig is met haar zelfonderzoek? En dan vraag ik mij direct af of jullie daar wel iets zinnigs over kunnen zeggen. Zo enorm uitgesproken ben ik hier (nog) niet geweest. D?nk ik? En ik denk dat dat ook juist Pionne is. Zaken van alle kanten bekijken, vooral kijken, observeren wat er gebeurt, meer een bemiddelaar dan een strijder, niet van de conflicten. Deels vanuit een zekere angst ervoor, maar zeker ook vanuit het niet inzien van het nut van 'het gevecht'. Aan de andere kant leer ik zelf juist ook van de pittigheden des levens. En die deel ik op mijn beurt naar anderen niet zo uit? Ach ja. Direct stof tot nadenken voor mij! WiNk

Eens kijken of en --zo ja-- wát dit berichtje van mij (iets) losmaakt?

[Aart]

Oorspronkelijk geplaatst door Pionne

Hierboven de oorspronkelijke opening van dit topic. Eigenlijk wilde ik zelf een topic starten met de vraag: 'zelfonderzoek, zelfkennis opdoen, hoe dan?!' Ik vraag mij oprecht af hoe jullie dit aanpakken. En zou het (ook) interessant vinden voorbeelden te lezen.

Ikzelf ben geïnteresseerd in (in eerste instantie) een psychologische benadering. (Ik moet er in dit kader bijv. aan denken dat Osho een boek schreef met de titel 'Voorbij de Psychologie'. Ik zou zeggen: eerst je eigen psychische gesteldheid eens onder de loep nemen, alvorens je verder gaat met 'dieper' zelfonderzoek --voor zover er een 'verder' is?--. Anders lijkt het mij dat je onderzoek op drijfzand is gebaseerd.)

Wat betreft mijzelf (om bij Aart zijn oorspronkelijke vraagstelling te blijven), zou de vraag zijn: hoe vinden jullie dat Pionne bezig is met haar zelfonderzoek? En dan vraag ik mij direct af of jullie daar wel iets zinnigs over kunnen zeggen. Zo enorm uitgesproken ben ik hier (nog) niet geweest. D?nk ik? En ik denk dat dat ook juist Pionne is. Zaken van alle kanten bekijken, vooral kijken, observeren wat er gebeurt, meer een bemiddelaar dan een strijder, niet van de conflicten. Deels vanuit een zekere angst ervoor, maar zeker ook vanuit het niet inzien van het nut van 'het gevecht'. Aan de andere kant leer ik zelf juist ook van de pittigheden des levens. En die deel ik op mijn beurt naar anderen niet zo uit? Ach ja. Direct stof tot nadenken voor mij! WiNk

Eens kijken of en --zo ja-- wát dit berichtje van mij (iets) losmaakt?

Pionne, als je mijn verhaaltje lezen wilt, bekijk dan de filmpjes van Jac o`Keeffe, als 2 druppels water.

Wat ik bij jou denk te ervaren is dat je nog niet teveel lijdt om werkelijk de diepte in te gaan en de onderste steen boven wilt hebben maar ik kan me vergissen.

Alles op zijn/haar tijd.

Waar het enkel om gaat is hoe jij in de praktijk staat toch, ben jij tevreden met wat is.

[Pionne]

Dank voor je reactie, Aart. Je laatste vraag: ben jij tevreden met wat is?, dat is een nadenker voor mij. Hoe zat het ook alweer? 'Je wilt wat je niet hebt, en je hebt wat je niet wilt.' Dat moet ik nog een beetje zien om te buigen hier en daar, haha!

Ik ga de door jou getipte filmpjes van Jac o'Keeffe eens bekijken. Normaal heb ik daar het geduld niet voor, maar ik zal eens een uitzondering maken.

[Pionne]

O, en nog even over het wel of niet aangaan van conflicten. En hoe ik daar persoonlijk* in sta. Voor mij* voelt het meestal heel sterk als NIET zinvol het conflict aan te gaan.

Voorbeeld: de buren hebben de muziek al een lange tijd veel te hard aan staan. Je kunt bij ze aanbellen en direct gaan schelden (ik verwacht dan niet zo heel veel medewerking?), of je kunt (beginnen met) vriendelijk verzoeken of het wat zachter kan. Evt. erbij uitleggen dat je werk te doen hebt, of wat er dan ook speelt.

Wat betreft mensen, wanneer is het zinvol ze (al dan niet op een pittige manier) te confronteren met hun zwakheden? Ook hier op het forum zie ik vaak mensen ge?rriteerd reageren of in de verdediging schieten als ze ergens mee geconfronteerd worden. In mijn 'echte leven', in vriendschapsverband, 'zag' ik soms kwetsbaarheden, onzekerheden bij mensen, en soms, als ik het voorzichtig probeerde aan te kaarten, kreeg ik eigenlijk altijd ontkenning terug. Ik ben daar dus mee gestopt. Wat is de zin, als men er niet klaar voor is? Ik vind dit jammer. Graag zou ik met mensen (nou ja, met vrienden om te beginnen! WiNk) een zodanige vertrouwensband hebben (plus de noodzakelijke leergierigheid!) dat dat allemaal kan. Van twee kanten uiteraard!

* NB.: een nadruk ligt uiteraard op 'persoonlijk' en 'voor mij'.

O, en deze spreuk past wel bij mij, wat betreft mijn voorkeur voor de 'zachte' aanpak:
Gutta cavat lapidem, non vi sed saepe cadendo (Een druppel holt een steen uit, niet door kracht maar door vaak te vallen.) - Ovidius

[Lily]

Oorspronkelijk geplaatst door Pionne

Hierboven de oorspronkelijke opening van dit topic. Eigenlijk wilde ik zelf een topic starten met de vraag: 'zelfonderzoek, zelfkennis opdoen, hoe dan?!' Ik vraag mij oprecht af hoe jullie dit aanpakken. En zou het (ook) interessant vinden voorbeelden te lezen.

Ikzelf ben geïnteresseerd in (in eerste instantie) een psychologische benadering. (Ik moet er in dit kader bijv. aan denken dat Osho een boek schreef met de titel 'Voorbij de Psychologie'. Ik zou zeggen: eerst je eigen psychische gesteldheid eens onder de loep nemen, alvorens je verder gaat met 'dieper' zelfonderzoek --voor zover er een 'verder' is?--. Anders lijkt het mij dat je onderzoek op drijfzand is gebaseerd.)

Wat betreft mijzelf (om bij Aart zijn oorspronkelijke vraagstelling te blijven), zou de vraag zijn: hoe vinden jullie dat Pionne bezig is met haar zelfonderzoek? En dan vraag ik mij direct af of jullie daar wel iets zinnigs over kunnen zeggen. Zo enorm uitgesproken ben ik hier (nog) niet geweest. D?nk ik? En ik denk dat dat ook juist Pionne is. Zaken van alle kanten bekijken, vooral kijken, observeren wat er gebeurt, meer een bemiddelaar dan een strijder, niet van de conflicten. Deels vanuit een zekere angst ervoor, maar zeker ook vanuit het niet inzien van het nut van 'het gevecht'. Aan de andere kant leer ik zelf juist ook van de pittigheden des levens. En die deel ik op mijn beurt naar anderen niet zo uit? Ach ja. Direct stof tot nadenken voor mij! WiNk

Eens kijken of en --zo ja-- wát dit berichtje van mij (iets) losmaakt?

Jij bent me er 1. Dit kwam deze morgen in mijn gedachten en je bakt meteen de cake. Ik speelde vroeger super graag schaak en die pionnen dat waren de koningen niet, maar van in het begin waren ze al ontzettend belangrijk. Zelfs met pionnen zet je de koning schaak.

[Pionne]

Haha Lily, ik heb geen verstand van schaken. Vind er ook niks aan. Mijn Pionnetje is er meer een van het 'Mens-erger-je-niet-spel'. Heb ik trouwens ook een hekel aan, aan dat spel. Ik houd sowieso niet van spellen spelen. Geen geduld voor?

[Lily]

Oorspronkelijk geplaatst door Pionne

Haha Lily, ik heb geen verstand van schaken. Vind er ook niks aan. Mijn Pionnetje is er meer een van het 'Mens-erger-je-niet-spel'. Heb ik trouwens ook een hekel aan, aan dat spel. Ik houd sowieso niet van spellen spelen. Geen geduld voor?

Ja nu zie ik ook wel dat al dat geschaak niets was, maar toen wel. Oh god ja! Ik wilde zo ontzettend graag winnen, dat is een hobby van me altijd de beste zijn en de eerste in de groep worden. Dat moet voor anderen wel een heel vervelend gevoel geven en ik ergerde me ook in de ander als ik dat niet kon halen. Voor mij was het gewoon ergens heel goed in willen zijn, alle krachten bundelen en de grenzen aftasten. Zie dat ook wel zo bij het doorgronden van wat is het zelf. Jij bekijkt dat eerder in de psychologische richting, ik ben eerder filosofisch gericht. Hans had er in het begin een opmerking over, dat hokjes denken. Ik dacht toen wat komt die met hokjes aan terwijl een hobby geen hokje is, maar een keuze. Maar nu zie ik wel dat als je diep naar binnen gaat, het uiteindelijk hetzelfde is als ver in de ander doordringen. Binnen is buiten en buiten is binnen. Dat is merkwaardig.

[Aart]

Oorspronkelijk geplaatst door Pionne

Haha Lily, ik heb geen verstand van schaken. Vind er ook niks aan. Mijn Pionnetje is er meer een van het 'Mens-erger-je-niet-spel'. Heb ik trouwens ook een hekel aan, aan dat spel. Ik houd sowieso niet van spellen spelen. Geen geduld voor?

Pionne, ik zie dat woordje 'geduld' voor de 2de keer voorbij komen.

Onderzoekje waard?

De mind heeft het over 'geduld', etc, 'het moment NU' kent geen geduld of verveling, etc.

Waarom die mind?

Ken je het verschil tussen; mind en 'het NU'?

Gewoon het NU waar het stil is, waar het okay is, waar geen ongeduld of verveling is, geen geratel in die bovenkamer, geen gedenk.

[Pionne]

Hier heb je voor 100% de Pionne-kern te pakken, Aart. Knap hoor!

Ik heb misschien gewoon een goede psycholoog nodig. Om me van mijn calvinistische opvoeding af te helpen. Neuh? ik geloof niet in psychologen. Zélf doen. (Met een beetje spiegeling van de omgeving wellicht?? Tips??)