maries gedachtenwereld - Pagina 40

Ulla · 20 April 2018, 23:01

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Het gaat niet om gedachten...
Het gaat om zijn.
Ik ben gelieerd aan het al en alleen via ik ben ik gelieerd aan dat zijn...
Gedachten maken mij inderdaad niet levender, in tegendeel zelf.
Zijn daar en tegen is een heel ander verhaal.

Het is niet omdat ik het hier neerschrijf dat wat is, iets anders geworden zou zijn... Maar om mee te delen, om te delen, in ieder geval toch via een forum, zullen we het altijd via woorden moeten doen en de stap is dan vlug gezet om alles om te zetten in theoriën, gedachten... Misschien om zo hetgeen als ongrijpbaar overkomt af te zwakken?

Het gaat er niet alleen om om te bestaan; het gaat erom om de grenzen van het bestaan af te tasten en er ten volle in op te kunnen gaan en of je het nu wil of niet, jij kunt dat niet in mijn plaats doen zoals ik het evenmin in jou plaats of in de plaats van iemand anders kan doen...

Blijkbaar heb je daar dan toch een idee over dat zijn, zoals bv. de grenzen verkennen. Dat bedoel ik met gedachten. Zijn op zichzelf gezien is er gewoon, elke toevoeging is dan verzonnen. Daar bedoel ik verder niets mee ook geen waardebepaling of zo maar als je het helder wilt hebben is dat wel handig om te weten.

Dorje · 21 April 2018, 08:59

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Dorje, wanneer ga je uit eigen ervaring, uit eigen weten spreken???

Wat maak het voor jou uit?
Ik verwijs je duidelijk met eigen woorden naar dat wat "ik" niet kan ervaren omdat het "ik" is die er in wegvalt. Jouw "ik" maakt er een eigen verhaal van dat het geloof in dat "ik" en dus de onwil om het "ik" zelf te onderzoeken bestendigd.

Om je te besparen van heel dit opkuisen van iets dat er niet is, wijs ik je op wat je zelf ook weet, maar niet kan toelaten, omdat het een bedreiging vormt voor de kapstok waar je heel je eigen verhaal, mijn verhaal en dat van de boeddha aan op probeert te hangen. Je vraagt een kapstok, iets eigen, waar je dan alles kan aan ophangen. Wat je zelf werkelijk bent verwijst jou via de verhalen van Dorje, van boeddha, van Advaita, van Dzogchen, van gedegen zelfonderzoek, naar wat je zelf werkelijk bent, het vasthouden aan de kapstok van de "eigen" ervaring is het weigeren te volgen waar naar verwezen wordt, daar waar het "eigen" niet mee kan. Het vergt openheid om toe te laten dat er geen kapstok is. Als die openheid er niet is, dan kan je de "ik" die niet open is, onderzoeken, grondig onderzoeken, gedegen als je wil. In het onderzoek wordt openheid ontdekt, niet een "ik" dat deel uitmaakt van een ondeelbaar geheel dat door "ik" te zijn leeft. Het is die "ik" juist die onderzocht dient te worden, niet de voorwaarden ("mijn" zintuigen, "mijn" waarnemingen, "mijn" bewustwordingen) die dit ik gebruikt om zichzelf te bestendigen, op te kuisen, of wat dan ook.

In het bewustzijn van het wegvallen van dat "ik" is er weten, geen "eigen" weten, maar absoluut weten, weten dat er altijd is, ook al "lijkt" het bedolven onder lagen en lagen van stof denkbeeldig gecreëerd door het verstand en erdoor aangetast "lijkt" te worden. De "ik" die terug verschijnt in dat bewustzijn kan alleen maar weten dat hij niet bestaat en het stof die het bedekt dus ook niet bestaat. Zo'n "ik" gaat niet meer op zoek naar kapstokken, maar onderzoekt verder waar het in verschijnt, steeds weer, tot het geloof in dat "ik" volledig wegvalt en er niets meer is dat leven/bewustzijn/zijn belemmert, tegen houdt, weerstand tegen heeft.

Er kan alleen naar verwezen worden en als de weerstand er tegen weg valt, is dat wat werkelijk is, dat wat overblijft en is helder dat dat het enige is wat is.

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Als niemand het kan begrijpen hoe zou het dan komen dat die Boudha het wel begrepen blijkt te hebben???

Noch Boeddha, noch jij, noch ik kan het begrijpen, dat is nu juist het punt. Het heeft niets met begrijpen te maken. Iemand die begrijpt dat het niet kan begrepen worden, zoekt niet meer in het begrijpen en staat dus open voor dat wat vooraf gaat aan begrip.

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Dat op het einde van zijn weg dat 'ik' verswunden is zal ik niet tegenspreken

Zowel het ik nu, als het einde van dat ik, bestaan alleen maar in de droom (denkbeeldigheid). Maar de droom verschijnt wel, het ik verschijnt daarin en kan onderzoeken waar het in verschijnt, zodat het weet dat het maar een droom is.

Sweet dreams

marie · 21 April 2018, 09:46

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Blijkbaar heb je daar dan toch een idee over dat zijn, zoals bv. de grenzen verkennen. Dat bedoel ik met gedachten. Zijn op zichzelf gezien is er gewoon, elke toevoeging is dan verzonnen. Daar bedoel ik verder niets mee ook geen waardebepaling of zo maar als je het helder wilt hebben is dat wel handig om te weten.

Ik voeg niets toe Ulla; dat zijn op zich heeft het niet nodig dat men er iets aan toevoegt want het overstijgt alles wat wij ervan weten...
Maar het zit dan wel in een ander perspectief dan onze wereldse mensenkennis...
Gewoon al dat je zegt dat ik iets zou toevoegen wanneer ik over eigen ervaring spreek wijst er al op dat je niet in het zijn maar in het intellect verblijft en redeneert...

marie · 21 April 2018, 10:12

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Wat maak het voor jou uit?
Ik verwijs je duidelijk met eigen woorden naar dat wat "ik" niet kan ervaren omdat het "ik" is die er in wegvalt. Jouw "ik" maakt er een eigen verhaal van dat het geloof in dat "ik" en dus de onwil om het "ik" zelf te onderzoeken bestendigd.

Om je te besparen van heel dit opkuisen van iets dat er niet is, wijs ik je op wat je zelf ook weet, maar niet kan toelaten, omdat het een bedreiging vormt voor de kapstok waar je heel je eigen verhaal, mijn verhaal en dat van de boeddha aan op probeert te hangen. Je vraagt een kapstok, iets eigen, waar je dan alles kan aan ophangen. Wat je zelf werkelijk bent verwijst jou via de verhalen van Dorje, van boeddha, van Advaita, van Dzogchen, van gedegen zelfonderzoek, naar wat je zelf werkelijk bent, het vasthouden aan de kapstok van de "eigen" ervaring is het weigeren te volgen waar naar verwezen wordt, daar waar het "eigen" niet mee kan. Het vergt openheid om toe te laten dat er geen kapstok is. Als die openheid er niet is, dan kan je de "ik" die niet open is, onderzoeken, grondig onderzoeken, gedegen als je wil. In het onderzoek wordt openheid ontdekt, niet een "ik" dat deel uitmaakt van een ondeelbaar geheel dat door "ik" te zijn leeft. Het is die "ik" juist die onderzocht dient te worden, niet de voorwaarden ("mijn" zintuigen, "mijn" waarnemingen, "mijn" bewustwordingen) die dit ik gebruikt om zichzelf te bestendigen, op te kuisen, of wat dan ook.

In het bewustzijn van het wegvallen van dat "ik" is er weten, geen "eigen" weten, maar absoluut weten, weten dat er altijd is, ook al "lijkt" het bedolven onder lagen en lagen van stof denkbeeldig gecreëerd door het verstand en erdoor aangetast "lijkt" te worden. De "ik" die terug verschijnt in dat bewustzijn kan alleen maar weten dat hij niet bestaat en het stof die het bedekt dus ook niet bestaat. Zo'n "ik" gaat niet meer op zoek naar kapstokken, maar onderzoekt verder waar het in verschijnt, steeds weer, tot het geloof in dat "ik" volledig wegvalt en er niets meer is dat leven/bewustzijn/zijn belemmert, tegen houdt, weerstand tegen heeft.

Er kan alleen naar verwezen worden en als de weerstand er tegen weg valt, is dat wat werkelijk is, dat wat overblijft en is helder dat dat het enige is wat is.

Noch Boeddha, noch jij, noch ik kan het begrijpen, dat is nu juist het punt. Het heeft niets met begrijpen te maken. Iemand die begrijpt dat het niet kan begrepen worden, zoekt niet meer in het begrijpen en staat dus open voor dat wat vooraf gaat aan begrip.

Zowel het ik nu, als het einde van dat ik, bestaan alleen maar in de droom (denkbeeldigheid). Maar de droom verschijnt wel, het ik verschijnt daarin en kan onderzoeken waar het in verschijnt, zodat het weet dat het maar een droom is.

Sweet dreams

En altijd maar weer datzelfde liedje... Jouw 'ik' weigert zich over te geven; weigert de openheid om zichzelf te onderzoeken omdat het een kapstok nodig heeft om zijn waanbeelden, om zichzelf in stand te houden en aan op te hangen...

Terwijl openheid en het opzij zetten van de eigen (voor)oordelen al van in den beginne mijn leiddraad zijn geweest om alles met open geest en onbevangen te onderzoeken... en ik heb daarbij ook geen overdreven belangstelling gehecht aan het ik, maar steeds meer kom ik tot de vaststelling, ook in wat hier verteld wordt dat het volledig opzij zetten van het 'ik' een dimensie in de openheid tot verder gaan in de weg staat...

Jouw eindpunt blijft een prachtig verhaal, niet meer, ook als het in je hoofd klopt als een klok en als al heel wat mensen blij zouden zijn als ze al tot daar inzicht zouden hebben verworven, maar spijtig genoeg is het Leven, als het ware, eruit verdwenen...

Weet ik ook dat het Leven niets van doen heeft met mijn kleinpersoonlijke 'ik' en zonder mij kan; maar het is duidelijk dat ik zonder mijn 'ik' niet volledig kan deelnemen aan dat leven... Mijn 'ik' is als het ware een draad die mij verbindt aan dat Leven; knip hem door en er blijft een zombie over...

Voor heel jouw verhaal heb je je 'ik' niet nodig; in tegendeel is hij zelfs enkel een spelbreker en dat treed ik bij... Maar de conclusie, het verhaal gekend, 'ik' blijvend opzij zetten en nihileren maakt juist dat je het leven in jezelf afsluit van het Leven dat door ieder schepsel stroomt en dat alles wat je zogezegd weet enkel een intellectuele constructie blijft en het echte weten er geen deel van is...

De vraag blijft... Kun jij in de plaats van bvb. je vrouw inzicht verwerven??? Neen, dat kun je niet; het zal altijd je vrouw zelf zijn die het zal moeten doen...
En daar alleen al zie je dat er een 'ik' is die de weg moet afleggen... Of onken je dat???

Dorje · 21 April 2018, 11:41

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door marie

maar steeds meer kom ik tot de vaststelling, ook in wat hier verteld wordt dat het volledig opzij zetten van het 'ik' een dimensie in de openheid tot verder gaan in de weg staat...

"Ik" komt inderdaad tot de vaststelling dat "ik" opzij zetten, ten eerste onmogelijk is, 'ik" kan dat niet doen, en ten tweede dat dit ook maar bedenken de openheid naar zichzelf als "ik" in de weg staat.

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door marie

maar spijtig genoeg is het Leven, als het ware, eruit verdwenen...Weet ik ook dat het Leven niets van doen heeft met mijn kleinpersoonlijke 'ik' en zonder mij kan; maar het is duidelijk dat ik zonder mijn 'ik' niet volledig kan deelnemen aan dat leven... Mijn 'ik' is als het ware een draad die mij verbindt aan dat Leven; knip hem door en er blijft een zombie over...

Leven heeft geen ik nodig, niet klein, niet groot. Hoe kan leven zombie worden zonder ik?

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Voor heel jouw verhaal heb je je 'ik' niet nodig; in tegendeel is hij zelfs enkel een spelbreker en dat treed ik bij... Maar de conclusie, het verhaal gekend, 'ik' blijvend opzij zetten en nihileren maakt juist dat je het leven in jezelf afsluit van het Leven dat door ieder schepsel stroomt en dat alles wat je zogezegd weet enkel een intellectuele constructie blijft en het echte weten er geen deel van is...

De nihilist nihiliseert niet enkel "ik", maar ook het leven zelf. Ik doe geen van beiden, anders zat ik hier niet te communiceren met jou. Ik realiseer mij alleen dat ik en jij enkel bestaan in de droom, ik nihiliseer zelfs de droom niet, maar zie het voor wat het is, een droom (denkbeeld) dat verschijnt in bewustzijn, niet jouw of mijn bewustzijn (dat is wat geloofd wordt in de droom). Zolang lichaam leeft, wordt het doordrongen door bewustzijn, en treed er nu en dan identificatie mee op, dat is het ik dat geboren (gecreëerd) is met het lichaam en er ook mee zal sterven (de creatie is eindig). Het ik is een wonder, de droom, het leven kunnen ervaren alsof er iets is dat het ervaart en iets dat ervaren wordt is een wonder, en hoeft niet teniet gedaan te worden. Maar het is een droom, het is niet echt, het is een verschijnsel. Geen zombie hier, maar een volledig toelaten en aanschouwen van dat leven, zoals het is en alles dat er in opgedeeld wordt zien als droom.

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door marie

De vraag blijft... Kun jij in de plaats van bvb. je vrouw inzicht verwerven??? Neen, dat kun je niet; het zal altijd je vrouw zelf zijn die het zal moeten doen...
En daar alleen al zie je dat er een 'ik' is die de weg moet afleggen... Of onken je dat???

"Ik" moet geen weg afleggen naar ergens anders dan waar je al bent, noch mijn ik, noch dat van mijn vrouw, noch dat van jou. "Ik" moet gewoon ontdekken dat het leven niet gaat om ik, noch om mijn vrouw, noch om jou. Door die ontdekking kan leven geleefd worden zonder voortdurende inmenging van iets dat er zijn "eigen" zeg over wilt hebben, inzichten wil vergaren, zijn eigen weg wilt gaan en zichzelf op de voorgrond wilt blijven plaatsen. Ontdekken is geen doen, het is ontdoen, stoppen met doen, stoppen met invullen. Ik kan dit niet zelf, want ik is het denkbeeldige doen. Ik kan alleen maar uit de weg gaan staan (weten dat het niet gaat om ik), stoppen te geloven dat ik de kern, het centrum is. Dit kan maar door dat ik te onderzoeken op zijn echtheid. Als je als ik iets denkbeeldig te doen wilt hebben, ziedaar. Denken ik te zijn of zelfs niet ik te zijn en dat niet onderzoeken, is het geloof in ik of het geloof in niet-ik in stand houden. Het geloof moet er aan, niets anders.

marie · 21 April 2018, 16:36

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

"Ik" komt inderdaad tot de vaststelling dat "ik" opzij zetten, ten eerste onmogelijk is, 'ik" kan dat niet doen, en ten tweede dat dit ook maar bedenken de openheid naar zichzelf als "ik" in de weg staat.

Als ik iets gemakkelijk kan dan is het wel mijn eigen 'ik' opzij zetten. Het 'ik', zeker in de wereldse interpretatie ervan heeft geen enkele waarde meer voor mij; dus het is zeker niet die of dat 'ik' dat de openheid naar mijzelf of naar een ander in de weg staat...

Citaat:

Leven heeft geen ik nodig, niet klein, niet groot. Hoe kan leven zombie worden zonder ik?

Leven kan zombie worden door vanalles en nog wat zo te anihileren dat men het leven zelf van zijn ziel ontdoet...
Het leven, maar dat is dan werelds gezien, kan ook versmacht worden door zich zodanig op het beeld, het aardse bestaan ervan te concentreren dat men de oorsprong waaruit het beeld voortsproot totaal verwaarloosd en versmacht...

Citaat:

De nihilist nihiliseert niet enkel "ik", maar ook het leven zelf. Ik doe geen van beiden, anders zat ik hier niet te communiceren met jou. Ik realiseer mij alleen dat ik en jij enkel bestaan in de droom, ik nihiliseer zelfs de droom niet, maar zie het voor wat het is, een droom (denkbeeld) dat verschijnt in bewustzijn, niet jouw of mijn bewustzijn (dat is wat geloofd wordt in de droom). Zolang lichaam leeft, wordt het doordrongen door bewustzijn, en treed er nu en dan identificatie mee op, dat is het ik dat geboren (gecreëerd) is met het lichaam en er ook mee zal sterven (de creatie is eindig). Het ik is een wonder, de droom, het leven kunnen ervaren alsof er iets is dat het ervaart en iets dat ervaren wordt is een wonder, en hoeft niet teniet gedaan te worden. Maar het is een droom, het is niet echt, het is een verschijnsel. Geen zombie hier, maar een volledig toelaten en aanschouwen van dat leven, zoals het is en alles dat er in opgedeeld wordt zien als droom.

Dat zou waar zijn indien het leven, zoals jij het beschrijft, zou stoppen wanneer de dromers niet meer zouden zijn... want wie zou dan moeten dromen???
Of veronderstel jij dat dieren, dat stenen, dat bomen ook dromen dat ze bestaan en niet door hebben dat ze niet bestaan en enkel maar dromen???

Of ga je ervan uit dat alle bewustzijn enkel lucht is... en dus niet bestaat???
Tot zulk een vaststelling kan natuurlijk alleen maar het verstand komen, want het verstand zelf is iets dat niet bestaat, maar zich wel een bestaan wil voorstellen dat het niet heeft en bovendien nooit gehad heeft...
Het verstand is zoals onze ogen, onze oren, de vleugels van de vogels en ... enkel een evolutie element; maar op op zichzelf bestaat het verstand niet.
En het verstand heeft dan ook alle verbeelding nodig om zichzelf als iets bestaande voor te stellen...
Natuurlijk als het de grens van zijn eigen zijn benadert, dat het dan enkel tot de conclusie kan komen dat alles enkel droom is en dus in wezen niet bestaat.

Citaat:

"Ik" moet geen weg afleggen naar ergens anders dan waar je al bent, noch mijn ik, noch dat van mijn vrouw, noch dat van jou. "Ik" moet gewoon ontdekken dat het leven niet gaat om ik, noch om mijn vrouw, noch om jou. Door die ontdekking kan leven geleefd worden zonder voortdurende inmenging van iets dat er zijn "eigen" zeg over wilt hebben, inzichten wil vergaren, zijn eigen weg wilt gaan en zichzelf op de voorgrond wilt blijven plaatsen. Ontdekken is geen doen, het is ontdoen, stoppen met doen, stoppen met invullen. Ik kan dit niet zelf, want ik is het denkbeeldige doen. Ik kan alleen maar uit de weg gaan staan (weten dat het niet gaat om ik), stoppen te geloven dat ik de kern, het centrum is. Dit kan maar door dat ik te onderzoeken op zijn echtheid. Als je als ik iets denkbeeldig te doen wilt hebben, ziedaar. Denken ik te zijn of zelfs niet ik te zijn en dat niet onderzoeken, is het geloof in ik of het geloof in niet-ik in stand houden. Het geloof moet er aan, niets anders.

Wie zeg jou dat ik nog zo lomp ben om te denken dat 'ik' meer weet dan het Leven zelf? Wie zeg jou dat ik absoluut mijn eigen weg wil blijven gaan en mijzelf op de voorgrond wil blijven plaatsen? Wie zeg jou dat ik wil doen omdat ikzelf beter zou weten???

Mijn 'ik' is nog kleiner dan een mosterdzaadje; en doordrongen van geluk dat het, zonder omweg opgedrongen door het verstand, het Leven mag leven zoals het tot mij komt en dat Leven mist ik in al jullie intellectuele uiteenzettingen zodat ik ze enkel als intellectuele zelfmisleiding kan zien...

Ik spreek hier niet enkel over jou en ik wil je zeker niet chofferen, maar de standpunten die hier dikwijls als de ultime waarheid naar voren worden gebracht en waar voor mij elke ziel uit verdwenen is komen mij meer en meer over als ultieme zelfbedrog...

katerie · 21 April 2018, 19:08

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

De meeste gedegen zelfonderzoekers hoor je niet ze werken aan zichzelf in stilte.

Looro / Turrio / Nowee moet weer hard in stilte aan zichzelf aan't werken zijn.
Deed forumlid marie dat ook maar is. Simpelweg Tot zwijgen bereid zijn.