Shankara

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Een verwijzing; Haal 'ik onderuit.. en de 'wereld' verdwijnt.
Een 'duiding; Het kan geen bevinding zijn, waar er geen onderhavige is.

De wereld hoeft niet te verdwijnen, iets wat er niet werkelijk is kan ook niet verdwijnen. De wereld is een ervaring, het spreken/schrijven over ervaring hoeft niet onderuit gehaald te worden, wat onderuit gehaald kan worden is de werkelijkheid ervan. Niet theoretisch, hypothetisch, en ook niet gevoelsmatig, gewoon Direct. Zoals je eerder aangaf valt dat niet te duiden. Ook niet door rare taal te gebruiken en namen weg te laten. Ook niet door het woord Directe Zien waarin er geen onderhavige is die ziet. Dat geeft allemaal nog aanleiding tot subjectieve mening er over. Daarom is de enige mogelijke duiding dat geen enkel woord of rede Waar is, inclusief bovenstaande rare zinsconstructies.

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Relatieve gedachten ontberen de feedback (Referentie), en dat STOPT de investering erin en is 'afronding' niet meer een idee, maar een praktisch feit.

Gedachten kunnen enkel relatief zijn, maar nogmaals ze hoeven niet weg, of weggemoffeld worden met weer rare zinsconstructies, ze kunnen gewoon geduid zijn voor wat ze zijn: relatief, dat is te duiden. Een praktisch feit en 'feeling' daarmee kan ook er ook niet zijn waar er geen onderhavige is die iets praktisch kan doen of afronden. Dus dat is ook al geen duiding.

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Je bent 'dat wat zich niet laat benoemen, dus daar hoef je dan niet naar te verwijzen, dat slaat praktisch nergens op.

Daarom is het ook niet te duiden. Wat is er dan wel te duiden? Daar wordt de vraag naar gesteld.

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Het duiden van 'zien kan heel gauw 'verkennist' raken..

Eens. Het is niet te duiden. Er wordt wel verduidelijking gevraagd, en daar ging het om. Misschien kun jij die brug beter slaan tussen rede en wat niet geduid kan worden?

Laurens geeft namelijk aan het gevoel te hebben dat jij daar beter je best in doet dan ik. Dus ik draag de fakkel aan jou over.

Het ging namelijk om die vaardigheid, niet om de vaardigheid te duiden. Laten we daar over zwijgen, daar is al genoeg over beweerd.

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

De wereld hoeft niet te verdwijnen, iets wat er niet werkelijk is kan ook niet verdwijnen. De wereld is een ervaring, het spreken/schrijven over ervaring hoeft niet onderuit gehaald te worden, wat onderuit gehaald kan worden is de werkelijkheid ervan. Niet theoretisch, hypothetisch, en ook niet gevoelsmatig, gewoon Direct. Zoals je eerder aangaf valt dat niet te duiden. Ook niet door rare taal te gebruiken en namen weg te laten. Ook niet door het woord Directe Zien waarin er geen onderhavige is die ziet. Dat geeft allemaal nog aanleiding tot subjectieve mening er over. Daarom is de enige mogelijke duiding dat geen enkel woord of rede Waar is, inclusief bovenstaande rare zinsconstructies.

Ik weet niet hoe ze de schrijfstijl noemen waarbij veelvuldige gebruik gemaakt wordt van woorden als 'als' of 'indien', welke voorwaardelijk te zijn, oftewel die onder een bepaalde voorwaarde optreden, en die bij mij het gevoel oproepen van dat er maar op los gespeculeerd wordt. Mijn moeder zei bij het gebruik van het woordje 'als' door mij altijd 'als de hemel valt zijn alle mussen dood' dat het lariekoek gehalte wel zo'n beetje aangeeft. Nog steeds gaan de stekeltjes lichtelijk overeind staan bij gebruik van het woordje 'als. Dan zal er wel een hoop lariekoek op gaan volgen is het idee.

Zo ook om op basis van het niet bestaan ervan te zeggen de wereld 'hoeft' niet te verdwijnen. Dan komt er bij mij zoiets op als 'nee natuurlijk hoeft de wereld dat niet waarom zou die ook. Ik zie de wereld nog niet zomaar verdwijnen, jij wel? De wereld is er nou eenmaal en als je het zo graag over 'werkelijk' of 'werkelijkheid' wilt hebben, het bestaan van de wereld is je werkelijkheid. Als je weet dat die niet bestaand is doe je toch wel weer alsof want ontkennen heeft geen enkele zin.

Ook het schrijven over ervaren, zeg je, 'hoeft' niet onderuit gehaald te worden, conclusie het hoeft niet maar het mag, dus als je daar zin in hebt haal het dan maar gerust onderuit en zo niet dan laat je dat toch lekker achterwege, vrijheid blijheid.
Hopelijk zie je de nietszeggendheid van zo'n vrij blijvende manier van schrijven.

Dan schrijft je 'Als je dat schrijven onderuit haalt doe dat niet theoretisch, hypothetisch, maar ook niet gevoelsmatig, doe het gewoon zonder omhaal direct' en daarbij komt op waarom zou ik een schrijven over je ervaren onderuit halen? Wat heeft dat nou voor een zin? Jij hebt je subjectieve waarheid en als je daar geloof aan hecht kom daar dan voor uit. Ga op geen enkele wijze alvast maar anticiperen op een toekomstig 'weten' niet te bestaan en om die reden alvast wat onderuit halen.

Een ervaring is ook prima te duiden en dat kan ik dus niet ooit eens eerder als zijnde onmogelijk hebben aangegeven. Als dingen om redenen van onderzoek niet 'waar' blijken hoef je er niet vervolgens spastisch mee om te gaan als zouden ze alsdan niet te duiden zijn.

Mistige taal gebruiken heeft niet het vermogen te kunnen toetreden. Guido gaf eerder aan dat zijn warrige taal een communicatiemiddel is op een dieper niveau. Je moest naar zijn zeggen niet hechten aan taalgebruik en aan de woorden liefs geen betekenis ontlenen. Het zou je op een dieper niveau aanspreken en ingewijden zouden dat onmiddellijk herkennen. Merkwaardigerwijze leek het dat bij jou te doen, wat mij hoogst lijk intrigeerde want ik kon er geen brood van bakken.

Je loopt op het onderzoeken er van vooruit door alsmaar te stellen dat er zien is zonder ziener. Nog zo'n merkwaardigheid is er is spreken maar er is geen spreker. Ik versta dat (met mijn achtergrond) als het gevolg er van dat de 'ik' door gedegen zelfonderzoek niet blijkt te bestaan en als zodanig kun je zeggen dat er geen ziener en geen spreker is. Zo legde ik je dat uit want op die manier behoort het wat mij betreft tot de mogelijkheden. Maar je persisteert bij de raadselachtige omstandigheid dat er geen lijfelijkheid meer is bij het spreken of het zien. Dit dan maar bij gebrek aan iets beters 'entiteit benoemen daar wil je niet aan. Inmiddels is aan dit euvel al menig draadje volgeschreven en nog steeds is er geen consensus. Want ook bij gebruik van iets onpersoonlijks als entiteit geeft je, kennelijk, nog altijd aanleiding daarin een mogelijkheid van subjectiviteit te zien. Je totaal onverwachte en volstrekt onredelijke conclusie dientengevolge is dat geen enkel woord of rede dan nog Waar is. Dit komt op oneigenlijke gronden ineens als je gevonden waarheid uit de lucht vallen. Ik schrijf het niet met een hoofdletter want dit is nou subjectief beleefde waarheid. Dat gedachten (dientengevolge opgeschreven gedachten in woorden en ideeën) niet waar zijn volgt uit het gedegen zelfonderzoek, niet uit een, zoals hier ten gevolge van een redenatie, getrokken conclusie.

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Gedachten kunnen enkel relatief zijn, maar nogmaals ze hoeven niet weg, of weggemoffeld worden met weer rare zinsconstructies, ze kunnen gewoon geduid zijn voor wat ze zijn: relatief, dat is te duiden.

Gedachten zijn niet waar (al moet dat eerst ont'dekt worden) en als dat eenmaal is vastgesteld en ge'weten'dan gaan we er weer als vanouds mee om. Dat opnieuw ermee opgaan kun je niet relatief noemen. Dus gedachten zijn absoluut (waar) omdat er geloof in is. Als ze relatief (waar) zijn is dat omdat er weinig of geen geloof in is, dus dan is er een reden te twijfelen. Uiteraard hoeven ze niet weggemoffeld te worden, welke idioot doet dat nou? Gevraagd is om ze op waarheid te onderzoeken dat is geen wegmoffelen. Dus wat doen we hier, we geloven in onze gedachten en schrijven ze op om elkaar op zaken te wijze. We twijfelen niet aan deze gedachten, we 'weten' al dat ze niet waar zijn, maar we doen alsof ze dat wel zijn. Je kunt er niet mee gaan marchanderen zoals je veelal doet.

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Een praktisch feit en 'feeling' daarmee kan ook er ook niet zijn waar er geen onderhavige is die iets praktisch kan doen of afronden. Dus dat is ook al geen duiding.

Waar eenmalig is vastgesteld dat de 'ik' niet bestaat hoeven we niet alles dat zich aandient te gaan relativeren of beoordelen op al dan niet waar. Er is simpelweg niets waar en we hanteren vanaf dan het geloof te bestaan en handelen dienovereenkomstig. Nooit meer hoeft opgemerkt te worden dat er geen 'onderhavige' is want dat wordt ge'weten'. Vanwege het geloof in een ik is er van alles, ook het afronden. Dus wil je dat kort en kernachtig uitdrukken kun je stellen dat in relatieve zin alles bestaat en in absolute zin bestaat er helemaal niks. Daartussen kan niet worden geaccelereerd.

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Daarom is het ook niet te duiden. Wat is er dan wel te duiden? Daar wordt de vraag naar gesteld.

Voor mij is het allemaal heel simpel.
Dat wat je bent is datgene wat overblijft nadat vastgesteld is wat je niet bent. Je kunt daar vervolgens een woord aan toekennen, zoals Waarheid, Bewustzijn, het absolute, God or whatever en dan gebruik je dat woord voor dat wat zich niet laat benoemen.

Dus wat mij betreft is het tot op zekere hoogte wel te duiden (uit te leggen, te verklaren of begrijpelijk te maken). Je had eerder al de juiste conclusie getrokken dat het niet om de vaardigheid van het duiden gaat maar over de vaardigheid een brug te slaan tussen de wereld van de rede en wat je noemt het concept loze vaststellen. Om precies te zijn gaat er zich een groot probleem voordoen wanneer je de wereld van het relatieve gaat benaderen met het absolute, alsof het mogelijk is tussen twee totaal verschillende werelden heen en weer te hinkelen. Alsof de duidingen in beiden onderling uitwisselbaar zouden zijn. Een voorbeeld is, in de wereld van het relatieve beweren dat gedachten niet Waar zijn waar dat slechts in het absolute het geval is. Of de absolute ont'dekking dat 'ik' of 'de wereld' niet bestaat meenemen naar het relatieve. Hetgeen wat er alsmaar gebeurde tussen jou en mij was dat indien ik iets in het relatieve probeerde te duiden jij dat weerlegde met argumenten die slechts kunnen worden bezien vanuit het absolute. Dan kwam je aan met zoiets vanuit het absolute zoals 'dat dit standpunt geen werkelijkheid heeft' om daarmee een zorgvuldig opgebouwde rationele benadering in het relatieve met een streek van de pen onderuit te halen.
Op die wijze neem je niks meer serieus dan wel hoef je niks meer serieus te nemen.

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Eens. Het is niet te duiden. Er wordt wel verduidelijking gevraagd, en daar ging het om. Misschien kun jij die brug beter slaan tussen rede en wat niet geduid kan worden?

Dat het duiden van 'zien heel snel 'verkennist' kan raken betekend niet dat het niet te duiden zou zijn. Wat er gevraagd werd was, maar dat kwam kennelijk onvoldoende uit de verf vanwege allerhande bijkomende factoren (zoals hiervoor genoemd) die ook om aandacht vroegen, om in het relatieve de gebruikelijke relatieve uniformiteit te betrachten zonder absolutisme. Dat is dus eerder een vermeend mogelijke brug tussen de rede en dat wat niet geduid kan worden slechten.

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Laurens geeft namelijk aan het gevoel te hebben dat jij daar beter je best in doet dan ik. Dus ik draag de fakkel aan jou over.

Dit was zo'n bijkomende factor. Het ging er om dat Guido inmiddels al veel beter zijn best doet begrijpbare taal te bezigen. Wat jou betreft werd gevraagd beter je best te doen in het relatieve te blijven en niet het relatieve alsmaar te weerleggen met resultaten uit het absolute.

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Je bent 'dat wat zich niet laat benoemen, dus daar hoef je dan niet naar te verwijzen, dat slaat praktisch nergens op.

Het duiden van 'zien kan heel gauw 'verkennist' raken..

Mijn idee.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

De wereld hoeft niet te verdwijnen, iets wat er niet werkelijk is kan ook niet verdwijnen. De wereld is een ervaring, het spreken/schrijven over ervaring hoeft niet onderuit gehaald te worden, wat onderuit gehaald kan worden is de werkelijkheid ervan. Niet theoretisch, hypothetisch, en ook niet gevoelsmatig, gewoon Direct. Zoals je eerder aangaf valt dat niet te duiden. Ook niet door rare taal te gebruiken en namen weg te laten. Ook niet door het woord Directe Zien waarin er geen onderhavige is die ziet. Dat geeft allemaal nog aanleiding tot subjectieve mening er over. Daarom is de enige mogelijke duiding dat geen enkel woord of rede Waar is, inclusief bovenstaande rare zinsconstructies.

Gedachten kunnen enkel relatief zijn, maar nogmaals ze hoeven niet weg, of weggemoffeld worden met weer rare zinsconstructies, ze kunnen gewoon geduid zijn voor wat ze zijn: relatief, dat is te duiden. Een praktisch feit en 'feeling' daarmee kan ook er ook niet zijn waar er geen onderhavige is die iets praktisch kan doen of afronden. Dus dat is ook al geen duiding.

Daarom is het ook niet te duiden. Wat is er dan wel te duiden? Daar wordt de vraag naar gesteld.

Eens. Het is niet te duiden. Er wordt wel verduidelijking gevraagd, en daar ging het om. Misschien kun jij die brug beter slaan tussen rede en wat niet geduid kan worden?

Laurens geeft namelijk aan het gevoel te hebben dat jij daar beter je best in doet dan ik. Dus ik draag de fakkel aan jou over.

Het ging namelijk om die vaardigheid, niet om de vaardigheid te duiden. Laten we daar over zwijgen, daar is al genoeg over beweerd.

Misschien is dit een goed moment voor een ''time out''..
Ik neem 'm.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Mijn idee.

Tsja..

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Tsja..

Oftewel ik ben het met het gequote eens.

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Misschien is dit een goed moment voor een ''time out''..
Ik neem 'm.

Alle begrip voor. Ik ook.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Je bent 'dat wat zich niet laat benoemen, dus daar hoef je dan niet naar te verwijzen, dat slaat praktisch nergens op.

Het duiden van 'zien kan heel gauw 'verkennist' raken..

Oké.

'Duiden is toch wel een vaardigheid op zich, en ik 'zie dat jij dat uit een bepaalde hoek niet onverdienstelijk kunt aantonen.
Het is ook duidelijk dat jij daarbij eigenlijk slechts 1 criteria hanteert.. uitgaan van 'doen/Zijn van waarop het duiden aanstuurt, de helft van een A viertje is genoeg voor wat betreft het gebruik van woorden daartoe doende.
Voor wat betreft 'verwijzingen.. een never ending story.
Het is makkelijk te 'vervallen' in verwijzingen, omdat het zich prima leent om expressie te geven aan het enthousiasme wat vrijkomt bij het (Om het romantisch te zeggen).. thuiskomen van nooit weggeweest.

Ik val ook makkelijk in 'verwijzing en dan 'zie ik dat het 'duiden daarbij heel gauw.. inboet.
En, daar ben ik voor wat mij betreft een beetje klaar mee.
De pogingen van Dorje vind ik scherp, radicaal en to the point alwaar het 'verwijzingen aangaat, maar verliest ook snel in zijn betogen het puure 'duiden daarbij.
Bassie is een beetje een verhaal apart hierin, ik volg Bassie prima vanuit de hoek die hij hanteert, de aankleding van concepten zoals hij dat doet vind ik hier en daar treffend en redelijk origineel.
Maar ook hij verliest veel 'duiding in.. verhaal.
Marie is alleen maar verhaal.. maar haar gedrevenheid hierin is in een zeker opzicht haar 'duiding.

Lang verhaal kort, ik neem een time out. Ik lees nog wel mee met wat er nog aan quotes geplaatst gaat worden, maar ga mij voorlopig onthouden van respons daarop.

Bedankt, zover.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Misschien is dit een goed moment voor een ''time out''..
Ik neem 'm.

Zodat we het eindelijk terug over het ZIJN kunnen hebben???

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Zodat we het eindelijk terug over het ZIJN kunnen hebben???

Marie je hebt het laatste woord.
Eindelijk overgeven aan zijn.
Doe je het licht uit als je gaat?

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Marie je hebt het laatste woord. Eindelijk overgeven aan zijn. Doe je het licht uit als je gaat?

Met plezier