maries gedachtenwereld

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door katerie

En dan haar gebraden serveren met een zoetzuur sausje over...

Wat een dotje..hopen dat de appel ver van de boom valt.

[Iona]

Oorspronkelijk geplaatst door katerie

Goh zeg, ik begin Laurens te begrijpen, telkens weer herhalen is vermoeiend. Maar vooruit, nog maar is herhalen wat op 11 april 2018 aan je schreef...

Maar 'k geef toe Iona, in die bron heb ik er wel lol in om me uit te leven. WiNk

Ik heb niets meer te zeggen.

[katerie]

Oorspronkelijk geplaatst door Iona

Ik heb niets meer te zeggen.

Dat is goed nieuws.
Als nou de appel uit marie's snoet dicht bij jouw boom valt gaat het nog stil en leeg worden op het forum, wat de wens van Laurens is.
Zie...

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Ik vind leeglopen juist een goed teken, dat duid er op dat het werkt.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Ik had het niet over ego opzijzetten, maar over het volledig opzij zetten van het "ik", dat jij als openheid in de weg staand omschrijft:

Oké we kunnen blijven twisten over wie wel of niet gelijk heeft en ik denk dat we beiden enkel vanuit een ander standpunt vertrekken en volgens dat standpunt onze opmerkingen hier maken; ik zie mijzelf niet als een afgescheiden deel van het geheel maar gewoon als een onderdeel, en mijn 'ik' als de navelstreng die mij met dat geheel verbindt...
Knip, voor zijn tijd, die navelstreng door en ik ben afgezonderd, uitgesloten van het geheel.

Hier zit de verwarring: het leven is niet de droom, het leven heeft geen dromers nodig, de droom is wat een ik er denkbeeldig van maakt en het begint al met het denkbeeld "ik" dat leven opdeelt in mijn leven en jouw leven.

Mee eens en ik heb al gezegd dat ik u heel ver in die redenering volg... ik heb geen denkbeeldigheid nodig en het leven gaat ook zonder dromers zijn weg. Ik deel niets op in mijn of in jouw leven. Ik weet dat hetzelfde leven door mijn en door jouw aders stroomt; dat Leven, Leven is...

Wat ik wel beweer is dat ik niet dat Leven kan voelen, verkennen, erkennen in jouw naam of in de naam van de onpersoonlijkheid... Intellectueel kan dat misschien wel; maar dan heeft men enkel een zuiver intellectueel beeld, een zuiver intellectuele invulling van dat Leven en dat is veel te beperkend voor wat het Leven werkelijk is...
Voor mij komt het intellect van pas om achteraf mee te delen, te beschrijven wat men weet, maar niet om tot de ziel van het bestaan door te dringen...
Dat bestaan te voelen; dat bestaan te zijn...

Nu kom je tot de kern van de zaak, deze zijn vrij van ik en kijk hoe leven ze spontaan doorleeft, alles behalve zombie-achtig. Maar het gaat niet eens om ontkennen van ik, het gaat om ik te zien voor wat het is: een droombeeld. Als jij je droom wilt bezielen met je ik, ga je gang, ik hou je niet tegen, ik zeg alleen onderzoek het, vind uit wat het werkelijk is.
Je wordt geen zombie als je dat doet. Ik sta 's morgens niet bij de bakker om aan de bakker een niet-bestaand brood te vragen en dit niet te betalen, omdat geld ook niet bestaat. In de droom bestaat dit alles, en de droom wordt niet ontkent, het wordt alleen gezien voor wat het is: droom, geen zombie droom van een Dorje die onbezield rond loopt, maar een Dorje die voorziet in zijn levensbehoeftes en zorgt voor zijn gezin, emoties heeft en reageert op wat er verschijnt, maar dit alles wordt aanschouwd als een droom, een verhaal en wat er ook verschijnt, mooi of lelijk, recht of krom, zuiver of vies, dat waarin het verschijnt is een openheid waarin alles wat erin verschijnt geacepteerd wordt. Het kent geen middelpunt, noch omtrek, geen begin, nog einde, geen opdeling, geen ik, noch jij. Het moet niet van stof ontdaan worden, het wordt niet aangetast, het is altijd open en vrij. Alleen het geloof "ik" te zijn die deze openheid opdeelt in "ik" en de rest, zorgt voor de afscheiding, het onderzoek naar dat "ik", brengt barsten in dat geloof.

Ik herhaal dat ik mijn 'ik' niet zie als een afgescheidenheid van het geheel maar eerder als de navelstreng die mij verbindt met dat geheel...
Oké zonder dat 'ik' zal ik ook blijven leven en jij beweert dat ik even goed of even slecht zal leven; een beetje zoals de dieren... Maar 'ik' weet dat 'ik' veel intenser, bewuster, mij zo kan verenigen met de volheid van dat bestaan...
Enkel intellectueel blijft het voor mij als een 'ik wil wel, maar ik kan niet'.

Nogmaals het leven is geen droom, niet als geheel, het is wat verstand er van maakt, hoe het opgedeeld wordt in denkbeeldige onderdelen (waarvan "ik" zo'n denkbeeldig onderdeel is), dat de droom is.

Inderdaad het is wat het verstand, veel meer dan 'ik' ervan maakt...
Maar daar de mensen zich vereenzelvigen met hun verstand en zij zichzelf niet meer kunnen voorstellen zonder hun verstand heeft u voor hen wel gelijk.

Jullie?
Ik heb liever niet dat je veralgemeent wat ik zeg en onderbrengt onder de term "jullie". Ik begrijp dat als iets niet begrepen kan worden, er rap gezwaaid wordt met "te intellectueel". Nogmaals, de woorden, die intellectueel over komen, zijn enkel een verwijzing. Waar naar verwezen wordt kan niet intellectueel begrepen worden, dus het afdoen als intellectueel is gewoon de onmacht het niet te begrijpen. Begrijp het niet, sta er voor open of niet. En waar gevraagd wordt voor open te staan is maar één ding: het "ik" te onderzoeken op waarheid. De rest is afleiding. Maar mijn excuses: reagerende op al je toespelingen heb ik zelf voor de afleiding gezorgd. Gooi maar gewoon weer in de prullenmand. Kern van de zaak is, hoe dit ook wordt verwoord, intellectueel of niet, dat de meest directe weg naar het leven in al zijn volheid zelf is: de werkelijkheid van ik onderzoeken, zelfonderzoek.

Dat ik jullie zei en ik begrijp dat jij niet voor jullie wil doorgaan; maar dat is omdat ik niet zeker was of jij persoonlijk iets wel of niet gezegd had... vandaar.
Voor mij gaat het niet zozeer om de werkelijkheid van het 'ik' te onderzoeken, maar wel van het 'ego' dat wij aangenomen hebben maar dat het 'ik' niet is.
Het 'ik' is voor mij de emanatie van "wat?" dat door de eeuwen heen uitgegroeid is tot wat ik nu ben en voor mijn klein menselijk verstand even mysterieus is als het leven zelf...; zoals ik zei mijn navelstreng met het Leven.

Mooi: "komen mij meer over als", daar gaat het om. Maak er nu zelf geen ultieme waarheid van dat het werkelijk (dus ook los van hoe het bij u overkomt) zo is. Dan zijn we rond. Elk zijn ding.

Zoals u zegt; ieder zijn ding en er zeker geen ultieme waarheid van maken... want voor mij blijft het een eeuwige 'zijns'-zoektocht., waarover ik wel zou willen converseren met derden... En waar kan dat beter dan op een waarheidsvinding forum?

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Zoals u zegt; ieder zijn ding en er zeker geen ultieme waarheid van maken... want voor mij blijft het een eeuwige 'zijns'-zoektocht., waarover ik wel zou willen converseren met derden... En waar kan dat beter dan op een waarheidsvinding forum?

Ok, sammenvattend zou je dus kunnen stellen dat het in vraag stellen van het subject van die zijnservaring voor jou te intellectueel overkomt. Prima. En dan kunnen we daar mee afronden, want voor te converseren over jouw eewige zijns-zoektocht, moet je niet bij mij zijn.

En om zelf ook te eindigen met de link naar dit forum. Ik begrijp nu waarom "gedegen" hier aan "zelfonderzoek" werd toegevoegd, "zelfonderzoek" kan geïnterpreteerd worden als een zelf dat onderzoekt, alles onderzoekt: het ego, binnen, buiten, de link, het zijn, ..., alles, behalve zichzelf.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Ok, sammenvattend zou je dus kunnen stellen dat het in vraag stellen van het subject van die zijnservaring voor jou te intellectueel overkomt. Prima. En dan kunnen we daar mee afronden, want voor te converseren over jouw eewige zijns-zoektocht, moet je niet bij mij zijn.

Zo kinderlijk naief geloven wat je van het begin van je bestaan geleerd hebt; nl. dat het intellect het summum van alles is. Het kan voorlopig misschien nog het summum van de evolutie zijn, maar het intellect weet, uit zichzelf, niets en kan onmogelijk het Zijn doorgronden...
Beste bewijs is dat er nu gezegd wordt dat elk aards beleven als een droom is en het zijn niet beinvloedt; terwijl het juist het intellect, het verstand is dat het zijn niet beinvloedt...
Het enige dat het verstand als resultaat kan zien is zijn eigen onvermogen om, op eigen inzichten, verder te gaan omdat het verstand uit zichzelf niets weet... Hoe zou het het Zijn waaruit het door evolutie geëvolueerd is kunnen doorgronden daar het op zichzelf niet bestaat en enkel een werktuig is in de handen van de mensen. Het is niet de meester, de leider van de mensen, welke laatste zich er wel volkomen misleidend mee vereenzelvigd hebben... Zelfs in die mate dat ze hun eigen 'ik', of moet ik het liever innerlijke noemen, hun oorspronkelijke kern waarmee ze met het heelal verbonden waren totaal verloren hebben...

Maar ja het zal niet dat zelfde intellect zijn die jou daarop zal wijzen...

En om zelf ook te eindigen met de link naar dit forum. Ik begrijp nu waarom "gedegen" hier aan "zelfonderzoek" werd toegevoegd, "zelfonderzoek" kan geïnterpreteerd worden als een zelf dat onderzoekt, alles onderzoekt: het ego, binnen, buiten, de link, het zijn, ..., alles, behalve zichzelf.

En weer totaal mis... Wat denk je dat ik anders doe dan eerst en vooral mijzelf onderzoeken...
Maar daar komt weer de intellectuele hovaardigheid zijn neus laten zien... Zij die twijfelen aan mij, het verstand, kunnen niet anders dan minderwaardige wezens zijn die niet tot 'gedegen' onderzoek kunnen komen...

Begrijp mij niet verkeerd, tot voor kort gold datzelfde voor mij dat ik mij vereenzelfde met mijn verstand en dat ik dacht dat het verstand het summum was... Ook al bleef dat verstand in kringetjes om de kern heen ronddraaien...

Andere vraag: je bent een man (heb je zelf verteld), je vrouw blijkt af en toe mee te lezen... Reageert ze ook zo categoriek als jijzelf of, al is het instinctief, begrijp zij misschien wel waar ik naartoe wil???

[katerie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

@Marie: Ok, sammenvattend zou je dus kunnen stellen dat het in vraag stellen van het subject van die zijnservaring voor jou te intellectueel overkomt. Prima. En dan kunnen we daar mee afronden, want voor te converseren over jouw eewige zijns-zoektocht, moet je niet bij mij zijn.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

@Dorje:...Zo kinderlijk naief geloven wat je van het begin van je bestaan geleerd hebt; nl. dat het intellect het summum van alles is. Het kan voorlopig misschien nog het summum van de evolutie zijn, maar het intellect weet, uit zichzelf, niets en kan onmogelijk het Zijn doorgronden...

Zo, uitgeschreven naar elkaar?
Duidelijk niets bereikt. Ik had niet anders verwacht.
Dan kunnen we ons nu aan het echte werk zetten: gedegen zelfonderzoek.
Wie ben ik?

Een essentieel aspect aan het Zelfonderzoek is het vermijden van de valkuil om het als een mentaal raadsel te beschouwen dat moet worden opgelost. Ramana benadrukte regelmatig dat de vraag 'Wie ben ik?' geen uitnodiging is tot het analyseren van de geest, om daar dan vervolgens conclusies aan te verbinden.

Hij beschouwde het doen van Zelfonderzoek simpelweg als een werktuig dat het mogelijk maakt om de richting van de aandacht om te buigen van gedachten en waarnemingen naar de denker en waarnemer ervan.

Het antwoord op de vraag 'Wie ben ik?' dient dus niet in of door de geest gevonden te worden. Een mentaal of verbaal antwoord is ook onmogelijk, want de 'ik' naar wiens identiteit gevraagd wordt, is het ego, het gevoel een individu te zijn. Die identiteit laat zich alleen als vals herkennen, zodat alleen uitgedrukt kan worden wat het niet is.

Het werkelijke doel van het Zelfonderzoek is derhalve gelegen in de directe ervaring van de afwezigheid van het ego. Op dat moment wordt er kennis genomen van het ware Zelf als datgene wat overblijft als het enige onveranderlijke en onvervreemdbare ik.

Door aanhoudend Zelfonderzoek wordt het een constante ondertoon die alle gedachten, gevoelens en handelingen 'draagt'. Het gaat functioneren als katalysator voor de natuurlijke innerlijke vreugde en ontspanning waarin je als mens geboren wordt en die de levende tegenpool is van de fundamentele angst die alle mensen beheerst: de angst voor de dood, voor het niet-bestaan, voor de onderbreking van de continuïteit als persoon.

De illusie van die continuïteit wordt volgens Ramana gevormd en tegelijk in stand gehouden door de stroom van het denken, dat wil zeggen: de schijnbaar continue opeenvolging van losse gedachten en impressies. Net zoals de losse beeldjes van een film door hun snelle opeenvolging de illusie van een vloeiende en continue beweging creëren, creëert het denken de illusie van de continuïteit van de denker, de persoon.

Als iemand er in slaagt de discontinuïteit van het denken waar te nemen, zal hij de stille achtergrond ervan gewaar worden en zich daarmee bewust worden van de werkelijke grond van zijn bestaan.

Zo dus, beiden, Dorje en Marie knoop de wijsheid van ons Miha in jullie oren...

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Wees stil! - en weet: IK BEN God.

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Zo kinderlijk naief geloven wat je van het begin van je bestaan geleerd hebt; nl. dat het intellect het summum van alles is.

Waar slaat dat nu weer op? Ik schreef niet dat het te intellectueel "voor jou is". Het komt je "over" als te intellectueel. Dit is niet verwijtend, kleinerend of wat dan ook.

Ik wou eigenlijk afronden, want we zijn in cirkeltjes aan het draaien. Ik zeg steeds dat het intellect de vraag niet beantwoord krijgt, jij draait het steeds om alsof ik beweer dat het intellect het instrument is dat nodig is. Zo kunnen we tot in de eeuwigheid verder gaan.

Ik herhaal het nog een laatste keer, hoewel ik het zo letterlijk misschien nog niet heb geschreven (voor mij is het evident): zelfonderzoek is niets intellectueel. Het is niet intellectueel een antwoord zoeken op de vraag "Wie/wat ben ik?". De vraag lijkt gericht naar het intellect, maar is van die aard dat het intellect het nooit "echt" beantwoord krijgt, net als de vraag: "Wat was je gelaat voor je ouders geboren werden?". Het is juist omdat het intellect hier geen passend antwoord op kan geven, dat zelf weer niet in vraag gesteld kan worden, dat het intellect tot stilstand kan komen en wat overblijft is dat wat vooraf gaat aan het intellect. Hier nog meer woorden aan geven kan intellectueel overkomen, en is dan ook overbodig, afleiding. Maar het zelfonderzoek zelf is allesbehalve intellectueel. Kunnen we het daar eens en voor altijd eens over geraken? Zoniet, heb je helemaal iets anders voor met zelfonderzoek.

Dus heel jouw verhaal van het kinderlijk geloven in het intellect als summum van alles, en in dat het heer en meester zou zijn, slaat hier noch kant, noch wal. Je projecteert het in wat ik gezegd heb, maar het is er nergens in terug te vinden. Ik herhaal steeds dat het intellect niet, nooit bijkan bij wat je werkelijk bent of om het met jouw woorden te zeggen: het intellect kan onmogelijk het Zijn doorgronden, ik voeg daar aan toe: het gevoel evenmin.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Zij die twijfelen aan mij, het verstand, kunnen niet anders dan minderwaardige wezens zijn die niet tot 'gedegen' onderzoek kunnen komen...

Waar heb je het in godsnaam over? Het verstand heeft niets, maar dan ook niets met zelfonderzoek te maken? Het is niet omdat je een vraag stelt die verstandelijk niet te beantwoorden is, of je een verwijzing maakt met woorden die verstandelijk niet te volgen zijn, dat verstand toch nodig is om de knoop te ontwarren. Ik heb dit niet als te intellectueel voor jou benoemd, dat heb je zelf gedaan, ik vat het gewoon samen: je onwil om het als iets anders dan intellectueel te zien.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Je vrouw blijkt af en toe mee te lezen... Reageert ze ook zo categoriek als jijzelf of, al is het instinctief, begrijp zij misschien wel waar ik naartoe wil???

Ga jij mijn vrouw hier nu ook al in betrekken? Ik heb haar één keer iets laten lezen omdat ik al die insinuaties beu was. Voor de rest leest zij hier niet mee.
En waar zou ik zo categoriek in zijn, in het verstand als summum van alles te maken? Ik ben maar in één ding standvastig: zelfonderzoek, onderzoek van het zelf.

Voor mij is deze conversatie afgerond.

[katerie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

@marie: Waar slaat dat nu weer op?

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

@marie:
Voor mij is deze conversatie afgerond.

'afronden van...' is wat we leren op dit forum.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door katerie

Zo, uitgeschreven naar elkaar?
Duidelijk niets bereikt. Ik had niet anders verwacht.
Dan kunnen we ons nu aan het echte werk zetten: gedegen zelfonderzoek.
Wie ben ik?

Een essentieel aspect aan het Zelfonderzoek is het vermijden van de valkuil om het als een mentaal raadsel te beschouwen dat moet worden opgelost. Ramana benadrukte regelmatig dat de vraag 'Wie ben ik?' geen uitnodiging is tot het analyseren van de geest, om daar dan vervolgens conclusies aan te verbinden.

Hij beschouwde het doen van Zelfonderzoek simpelweg als een werktuig dat het mogelijk maakt om de richting van de aandacht om te buigen van gedachten en waarnemingen naar de denker en waarnemer ervan.

Het antwoord op de vraag 'Wie ben ik?' dient dus niet in of door de geest gevonden te worden. Een mentaal of verbaal antwoord is ook onmogelijk, want de 'ik' naar wiens identiteit gevraagd wordt, is het ego, het gevoel een individu te zijn. Die identiteit laat zich alleen als vals herkennen, zodat alleen uitgedrukt kan worden wat het niet is.

Het werkelijke doel van het Zelfonderzoek is derhalve gelegen in de directe ervaring van de afwezigheid van het ego. Op dat moment wordt er kennis genomen van het ware Zelf als datgene wat overblijft als het enige onveranderlijke en onvervreemdbare ik.

Door aanhoudend Zelfonderzoek wordt het een constante ondertoon die alle gedachten, gevoelens en handelingen 'draagt'. Het gaat functioneren als katalysator voor de natuurlijke innerlijke vreugde en ontspanning waarin je als mens geboren wordt en die de levende tegenpool is van de fundamentele angst die alle mensen beheerst: de angst voor de dood, voor het niet-bestaan, voor de onderbreking van de continuïteit als persoon.

De illusie van die continuïteit wordt volgens Ramana gevormd en tegelijk in stand gehouden door de stroom van het denken, dat wil zeggen: de schijnbaar continue opeenvolging van losse gedachten en impressies. Net zoals de losse beeldjes van een film door hun snelle opeenvolging de illusie van een vloeiende en continue beweging creëren, creëert het denken de illusie van de continuïteit van de denker, de persoon.



Zo dus, beiden, Dorje en Marie knoop de wijsheid van ons Miha in jullie oren...

Je zult misschien verbaasd zijn, maar ik ben het volkomen met Ramana eens.

Als iemand er in slaagt de discontinuïteit van het denken waar te nemen, zal hij de stille achtergrond ervan gewaar worden en zich daarmee bewust worden van de werkelijke grond van zijn bestaan.

En het is over die werkelijke grond dat ik wil dat er gesproken wordt...