Mihaela's arena

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Daar was ik al bang voor en dat vind ik spijtig. Ik heb overwogen om het weer weg te halen, omdat ik al dacht dat je het zo op zou vatten. En als je het zo opvat, dan kan dat weer in de weg gaan zitten om te lezen wat er staat.

Ik wens je toe dat je het denken in groter - kleiner, beter - minder, hoger - lager achter je kunt laten. Je hebt een enorme behoefte aan gelijkwaardigheid, maar die gelijkwaardigheid is al 'een feit' en hoeft niet ervaren te worden om er te zijn. Er is niets in mij wat de behoefte heeft om zich van jou te onderscheiden. In dat wat Waar is, is geen jou en mij en dat wat Waar is is niemands bezit.

Het was voor mij een moment van intens ervaren en onderzoeken, en deelde ik gewoon ook met jullie. Waarvoor mijn dank voor de betrokkenheid dat er nu ontstaat, Renoir en Rob.
Wat dat betreft was mijn 'ik' nu volledig in opgegaan, in dat wat naar boven kwam.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Wat dat betreft was mijn 'ik' nu volledig in opgegaan, in dat wat naar boven kwam.

Eigenlijk 'dat' wat naar boven kwam was mijn gekwetste 'ik', die in zichzelf opging.

[Esradha]

Hoe kan ik mij voorstellen dat een ik in zichzelf opgaat?

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Tijdens de wandelingen, is dat wat ik werkelijk ben, iets wat ik heel bewust kan aanschouwen. Eigenlijk is er geen aanschouwen meer gaande, het is alleen het moment aanwezig, het lopen, de natuur, het leven zelf..
In de natuur is mijn innerlijke strijd bijna niet aanwezig, met het gevolg dat er iets anders gezien en ervaren kan worden.

Dus dit wetende, zie ik wat een groot verschil is tussen dit wat ik boven omschreef, en de andere ervaringen die ik als strijd en pijn ga noemen.

Als ik daar niet in contact mee ben, met mijn wezen, onderzoek ik dat wat mij in de weg staat.
Hoe onderzoek ik het? Door het aan te gaan, keer op keer weer..
Hoe lang?
Zolang als het zich voor dient..

Hallo Mihaela, bedankt voor je verhaal. Ik heb bovenstaand stukje er even uit gepikt, omdat ik daar het meest herkenning bij vind. Ik heb hetzelfde als ik in de natuur ben. Daarin is het het meest gemakkelijk om, als het ware, op te gaan in het moment. Dan valt de scheiding/grens tussen jou en je omgeving weg. Ik denk dat iedereen zulke momenten wel kent. En dat samenvallen, of het wegvallen van jou als persoon, zou je dan dat wat je (wezenlijk) bent, kunnen noemen. Er is ook ergens een weten van het feit dat dat zo is. Zonder te weten (ja, ja paradox) wat dat dan feitelijk is. Maar ook de behoefte om dat te willen weten, is daarmee verdwenen.

Feitelijk kun je niet, niet in contact zijn met je wezen. Je BENT dat. Maar er kunnen zeker situaties of zaken zijn, die je (algemeen) het gevoel geven, dat er iets in de weg staat. Om jouw woorden te gebruiken. Ook dat is herkenbaar. Voor mij werkt het als volgt; zodra ik het gevoel heb dat er iets dergelijks aan de hand is, dan weet ik dat ik in de identificatie zit, of anders gezegd, dat ik een overtuiging voor waar heb aangenomen.

Ik ga die overtuigingen en aannames e.d. niet meer onderzoeken omdat ik weet dat geen enkele overtuiging/aanname waar is. Tot die conclusie ben ik gekomen nadat ik ze steeds opnieuw onderzocht had. We zijn een product van (onze) conditioneringen. En die zijn hardnekkig, maar maken ons ook tot wie we zijn. En ieder van ons uniek in zijn soort. Precies DAT kunnen (in)zien en er ook daarom van genieten is iets dat enorme vreugde geeft. En waarmee ook de behoefte aan bevrijding ervan volledig oplost.

Waarmee niet gezegd is dat de neiging van die behoefte aan bevrijding zich niet meer voordoet. Want die doet zich nog wel degelijk voor en wat voor mij dan werkt , is afstemmen. Door inderdaad het bos in te gaan en een eind te wandelen, of lekker in de tuin gaan zitten, of mediteren. Even weer terug met de aandacht naar hier en nu en dat wat (er) is.

Tot zover even mijn (manier) zelfonderzoek.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Hoe kan ik mij voorstellen dat een ik in zichzelf opgaat?

Het kwam als overweldigend naar boven, zoals gewoonlijk. Normaal gesproken verandert dat in drift bij mij, en ga ik me fel opstellen.
Of als ik in het gevoel van slachtoffer schiet, voel ik me kwetsbaar en zwak..

Nu overheerste noch de felheid noch het gekwetste, de pijn in mijn gevoel vulde mijn lichaam, mijn hart deed pijn.
Nog steeds veranderde mijn pijn niet in felheid. Een soort van vreugde was continue erbij.
Op een moment voelde ik het gemis, en deelde dat ook.
Vreugde en pijn leken in elkaar te smelten, het verdriet kwam gerust met een paar tranen tevoorschijn, de vreugde troostte me.
Er was iets wat er naar keek, ik noem het nu mijn ''ik'', en dat wat naar bovenkwam smolt ineens met alles wat aanwezig was: De vreugde, de pijn, met het gevoel van gekwetst voelen, en ook met de felheid dat ergens sluimerde, en ook met degene die aan het observeren was..

..en nu voel ik gewoon alleen maar rust, alsof de film klaar is.

[Mihaela]

Hey Esradha, het ik het woord ''doch'' goed gebruikt in in mijn tekst, of moet ''noch'' zijn?

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Het kwam als overweldigend naar boven, zoals gewoonlijk. Normaal gesproken verandert dat in drift bij mij, en ga ik me fel opstellen.
Of als ik in het gevoel van slachtoffer schiet, voel ik me kwetsbaar en zwak..

Nu overheerste doch de felheid doch het gekwetste, de pijn in mijn gevoel vulde mijn lichaam, mijn hart deed pijn.
Nog steeds veranderde mijn pijn niet in felheid. Een soort van vreugde was continue erbij.
Op een moment voelde ik het gemis, en deelde dat ook.
Vreugde en pijn leken in elkaar te smelten, het verdriet kwam gerust met een paar tranen tevoorschijn, de vreugde troostte me.
Er was iets wat er naar keek, ik noem het nu mijn ''ik'', en dat wat naar bovenkwam smolt ineens met alles wat aanwezig was: De vreugde, de pijn, met het gevoel van gekwetst voelen, en ook met de felheid dat ergens sluimerde, en ook met die aan het observeren was..

..en nu voel ik gewoon alleen maar rust, alsof de film klaar is.

Mooi beschreven. Hier werd er iets door aangeraakt, door jouw woorden.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Hey Esradha, het ik het woord ''doch'' goed gebruikt in in mijn tekst, of moet ''noch'' zijn?

noch

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Hallo Mihaela, bedankt voor je verhaal. Ik heb bovenstaand stukje er even uit gepikt, omdat ik daar het meest herkenning bij vind. Ik heb hetzelfde als ik in de natuur ben. Daarin is het het meest gemakkelijk om, als het ware, op te gaan in het moment. Dan valt de scheiding/grens tussen jou en je omgeving weg. Ik denk dat iedereen zulke momenten wel kent. En dat samenvallen, of het wegvallen van jou als persoon, zou je dan dat wat je (wezenlijk) bent, kunnen noemen. Er is ook ergens een weten van het feit dat dat zo is. Zonder te weten (ja, ja paradox) wat dat dan feitelijk is. Maar ook de behoefte om dat te willen weten, is daarmee verdwenen.

Feitelijk kun je niet, niet in contact zijn met je wezen. Je BENT dat. Maar er kunnen zeker situaties of zaken zijn, die je (algemeen) het gevoel geven, dat er iets in de weg staat. Om jouw woorden te gebruiken. Ook dat is herkenbaar. Voor mij werkt het als volgt; zodra ik het gevoel heb dat er iets dergelijks aan de hand is, dan weet ik dat ik in de identificatie zit, of anders gezegd, dat ik een overtuiging voor waar heb aangenomen.

Ik ga die overtuigingen en aannames e.d. niet meer onderzoeken omdat ik weet dat geen enkele overtuiging/aanname waar is. Tot die conclusie ben ik gekomen nadat ik ze steeds opnieuw onderzocht had. We zijn een product van (onze) conditioneringen. En die zijn hardnekkig, maar maken ons ook tot wie we zijn. En ieder van ons uniek in zijn soort. Precies DAT kunnen (in)zien en er ook daarom van genieten is iets dat enorme vreugde geeft. En waarmee ook de behoefte aan bevrijding ervan volledig oplost.

Waarmee niet gezegd is dat de neiging van die behoefte aan bevrijding zich niet meer voordoet. Want die doet zich nog wel degelijk voor en wat voor mij dan werkt , is afstemmen. Door inderdaad het bos in te gaan en een eind te wandelen, of lekker in de tuin gaan zitten, of mediteren. Even weer terug met de aandacht naar hier en nu en dat wat (er) is.

Tot zover even mijn (manier) zelfonderzoek.

Fijn dat je er bent Nadje, het gekste is, dat toen ik het gevoel van gemis aan mijn moeder voelde, de vraag ook wilde stellen: ''Waar is Nadje?''.. Ik liet het achterwege, maar je was voor heel even bij..

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Er was iets wat er naar keek, ik noem het nu mijn ''ik'', en dat wat naar bovenkwam smolt ineens met alles wat aanwezig was: De vreugde, de pijn, met het gevoel van gekwetst voelen, en ook met de felheid dat ergens sluimerde, en ook met degene die aan het observeren was..

..en nu voel ik gewoon alleen maar rust, alsof de film klaar is.

Heel erg mooi en herkenbaar. Dat is wat ik ook met dat samenvallen/samensmelten bedoel. Dat is een ervaring in het moment. Zo noem ik het maar even. Maar geen enkele ervaring is blijvend, dus ook deze niet. Maar wij mensen willen steeds weer terug naar die fijne ervaring/beleving. Maar elke keer weer nemen we iets mee daarvan naar dit moment (hoewel het in feite een ononderbroken stroom is) en dat laat zich dan vertalen als een vorm van rust. Waardoor je steeds meer onbewogen, maar zeker niet onverschillig, (want meer bij je zelf, wat eigenlijk niet meer is dan een idee) en in rust, het leven door je heen laat stromen. Nah ja....laat zich allemaal wat lastig omschrijven, maar hoop dat je er iets in herkent.