Mihaela's arena

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Fijn dat je er bent Nadje, het gekste is, dat toen ik het gevoel van gemis aan mijn moeder voelde, de vraag ook wilde stellen: ''Waar is Nadje?''.. Ik liet het achterwege, maar je was voor heel even bij..

Zie je nu? Je hoeft maar te roepen en ik ben er. Klop en er zal worden open gedaan. Of hoe was die uitspraak ook alweer? Zoiets toch?

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Tot zover even mijn (manier) zelfonderzoek.

Dat kan dan wel de naam zelfonderzoek hebben, maar waarom niet gedegen en intensief zelfonderzoek doen en voor de rest van je leven van dat alles verlost zijn.

Ik vind je te vrijblijvend, te sussend, zo van het waait wel weer over en zo niet dan kijk er dan maar gewoon weer opnieuw naar. Op die manier blijf je toch je hele leven mieren en martelen met de verschijnselen ?

Tja... ik ervaarde een onbedwingbare drang te reageren.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Heel erg mooi en herkenbaar. Dat is wat ik ook met dat samenvallen/samensmelten bedoel. Dat is een ervaring in het moment. Zo noem ik het maar even. Maar geen enkele ervaring is blijvend, dus ook deze niet. Maar wij mensen willen steeds weer terug naar die fijne ervaring/beleving. Maar elke keer weer nemen we iets mee daarvan naar dit moment (hoewel het in feite een ononderbroken stroom is) en dat laat zich dan vertalen als een vorm van rust. Waardoor je steeds meer onbewogen (want meer bij je zelf, wat eigenlijk niet meer is dan een idee) en in rust, het leven door je heen laat stromen. Nah ja....laat zich allemaal wat lastig omschrijven, maar hoop dat je er iets in herkent.

Ik snap wat je wilt zeggen.
Omdat ik me nu in een soort van trance bevind, als ik hier woorden aan wil geven, voelt gauw té rationeel voor mij, en is er de kans dat ik een 'verhaal' aan het vertellen ben over iets wat ik voelde.
Dus dat iets wat leefde, ik met holle woorden aan het omschrijven ben.
Ik merk dat ik afstand van wil nemen, maar tegelijkertijd als ik een vraag of betrokkenheid van iemand krijg, bewust mijn hart er voor open.
Het gaat niet vanzelf, mijn eerste neiging is om me er voor af te sluiten, omdat het voor mij als ''rationeel'' overkomt, dat wat de ander zegt.
Ken je het gevoel van rauwen? Dat je alleen maar met mensen kan delen die dezelfde persoon verloren hebben? Zo voelt het nu een beetje..

Maar vervolgens als ik mijn hart weer open, wat ik nu continue deed, voelde ik later de energie van de ander achter de woorden.. en stond ik de liefde en betrokkenheid toe.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Omdat ik me nu in een soort van trance bevind,

zoals gewoonlijk, ietwat te dramatische woordkeuze.
Ik ben gewoon nog een beetje in een gevoel .. je kent dat misschien een beetje.. Nog een beetje 'kwetsbaar' maar ook gewoon rust..

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Dat kan dan wel de naam zelfonderzoek hebben, maar waarom niet gedegen en intensief zelfonderzoek doen en voor de rest van je leven van dat alles verlost zijn.

Ik vind je te vrijblijvend, te sussend, zo van het waait wel weer over en zo niet dan kijk er dan maar gewoon weer opnieuw naar. Op die manier blijf je toch je hele leven mieren en martelen met de verschijnselen ?

Tja... ik ervaarde een onbedwingbare drang te reageren.

Tsja, dat ben jij.....ik herken 'm wel, hoor die onbedwingbare drang. Onderzoek 'm als je die behoefte voelt. Lees nu eens wat ik schrijf. Ik heb juist het gevoel of de behoefte aan verlossing of bevrijding helemaal niet meer. En als die zich wel voordoet, dan doe ik wat ik doe. Jouw onbedwingbare drang is uiteindelijk toch ook niets anders dan dat? Ik ervaar dat niet als mieren en martelen. Jij , jouw drang/dwang toch ook niet? Dan had je een punt. Maar zo is dat hier dus niet. Het is een on-going proces en I enjoy it. En als het ergens om gaat in het leven dan is dat voor mij om overal zoveel mogelijk van te genieten. Tha'ts me.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ik snap wat je wilt zeggen.
Omdat ik me nu in een soort van trance bevind, als ik hier woorden aan wil geven, voelt gauw té rationeel voor mij, en is er de kans dat ik een 'verhaal' aan het vertellen ben over iets wat ik voelde.
Dus dat iets wat leefde, ik met holle woorden aan het omschrijven ben.
Ik merk dat ik afstand van wil nemen, maar tegelijkertijd als ik een vraag of betrokkenheid van iemand krijg, bewust mijn hart er voor open.
Het gaat niet vanzelf, mijn eerste neiging is om me er voor af te sluiten, omdat het voor mij als ''rationeel'' overkomt, dat wat de ander zegt.
Ken je het gevoel van rauwe? Dat je alleen maar met mensen kan delen die dezelfde persoon verloren hebben? Zo voelt het nu een beetje..

Maar vervolgens als ik mijn hart weer open, wat ik nu continue deed, voelde ik later de energie van de ander achter de woorden.. en stond ik de liefde en betrokkenheid toe.

Goed. We praten niet meer. We volstaan hiermee.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Tja... ik ervaarde een onbedwingbare drang te reageren.

Ik sloot me een beetje toen je je vragen stelde. Ook maakte ik de keuze om vervolgens wel te delen, en echt bewust je vraag toe te laten.
Vervolgens meende ik te ervaren dat jij erbij bleef, even mee kijken, en hopen dat ik wel 'aan zou gaan'.
Ik koos om bewust te delen, ik ben altijd gewend om me af te sluiten, en de vragen van iedereen overkwamen als betrokken en belangstellend .
Jij wilde weer volgens mij dat ik 'verdorie' maar een keer het onderzoek ging doen.. zo ver als ik me ervan bewust ben, deed ik dat ook..

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Goed. We praten niet meer. We volstaan hiermee.

Alsnog, voor mij was ook een bewuste oefening om wel te delen als ik pijn heb. Dus was heel dankbaar dat Esradha, en jij Nadje, en Rob, en Renoir betrokkenheid toonde.

Alleen mijn hart gaat snel dicht, en dan weer open, maar ik ben de hele tijd bij mijn gevoel gebleven.
Dus voor nu, heb ik netjes keurig gedaan wat ik kon..

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Het gaat niet vanzelf, mijn eerste neiging is om me er voor af te sluiten, omdat het voor mij als ''rationeel'' overkomt, dat wat de ander zegt.

Pas na een paar minuten, komt de liefde en betrokkenheid van de ander ook door bij mij.
Het is niet dat de ander rationeel is, maar ik ervaar dat zo omdat ik beschermend ben naar mezelf toe, en niet direct liefde toe laat..
Ik heb dat vaak, dat bij mij iets pas later binnenkomt, gewoonte om me af te schermen..

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Alsnog, voor mij was ook een bewuste oefening om wel te delen als ik pijn heb. Dus was heel dankbaar dat Esradha, en jij Nadje, en Rob, en Renoir betrokkenheid toonde.

Alleen mijn hart gaat snel dicht, en dan weer open, maar ik ben de hele tijd bij mijn gevoel gebleven.
Dus voor nu, heb ik netjes keurig gedaan wat ik kon..

Dat weet ik wel zeker. Jij ook bedankt Mihaela. Zo, en nu ga ik eens lekker een eitje bakken voor mezelf. En een lekkere, gezonde smoothie maken. Laters......