maries gedachtenwereld

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

De vraag is echter wie heeft er meer bang van het niets dan van de dood? Wie kan niet zonder oorspronkelijke verhalenverteller (entiteit), wie kan niet zonder een waarom (verhaal)?


Misschien zijn dieren evenveel verhaal dan Marie is en is Marie nog steeds de verhalenverteller in dat verhaal waarin dieren gecreerd worden door ze af te scheiden van het geheel en te benoemen alsof ze zelfstandig, los van het geheel bestaan?



Misschien geloof je liever in een persoonlijke God, een oorspronkelijke entiteit, een schepper die evenzo de weg kwijt is als de mens, of de ziel, die entiteit waar jij je voor houdt? Misschien is dit een vorm van projectie?
Misschien ben je gewoon meer bang van het niets dan van de dood?

Wie weet?

Neen, ik ben niet bang, niet voor de dood en niet voor het niets... (want het niets is alles, ongewild misschien maar duidelijk wel waar :).
Ben jij misschien zelf bang dat je overal vrees ziet???

Ik heb geen geloof nodig, ik wil weten... en 'ik', de Marie zal vergaan en dat laat mij zo goed als koud; dat is goed...

De entiteit waarover ik spreek is werkzaam en ik onderzoek hem elke dag en leer op hem te vertrouwen... Hij stelt niet teleur en hij weet veel meer dan ik; maar ik heb ook door dat het ik ben die hem moet vragen anders niets...
Het is alsof hij mij (en waarschijnlijk vele andere emanaties) nodig heeft om te leven, om te zijn, om zichzelf niet te verliezen...
En die vragen kunnen over vanalles gaan, zelfs over dagdagelijkse beslomeringen...

Ik maak geen onderscheid tussen de mensen en de dieren. Ik heb hier vroeger gesproken dat de dieren, waarschijnlijk via hun instinct in direct contact staan met hun entiteit(en); dat hun entiteit(en) hen en de evolutie zo stuurden. Alles is één...
Het verstand is een evolutie-element dat de mens nu verkeerd gebruikt en zo eerder het vroegere instinctieve contact mens-schepper (en dan bedoel ik zeker niet God) tegenwerkt en vertroebelt... De mens is zich gaan vereenzelvigen met zijn verstand, maar het verstand weet niets... Het eeuwenoude instinct weet wel...
Maar het verstand stelt de mens wel in staat om achteraf meer inzicht in de instinctieve werking te krijgen en zo, zo hij wil, positief mee aan de evolutie te werken...

Ik heb altijd gezegd dat ik geen eindconclusies zie in heel het waarheidsvindingonderzoek... Ik zag alleen maar mijlpalen die bereikt kondern worden...
Het voornaamste dat ik hier nu duidelijk inzie is dat de ene kant van het leven (het niets) de andere kant van het leven (het stof, de emanaties) even zeer nodig heeft dan omgekeerd en dat het totaal verkeerd is te zeggen dat we maar moeten wachten op onze dood om beloond te zijn voor al het onrecht het leven aangedaan...
Het is hier en nu dat we moeten werken, evolueren, zoeken, inzien en het is zeker niet het aardse leven dat we als niet ter zake doende, tijdelijk en links laten liggend moeten doorstaan...

Deze kant van het leven zou wel eens even belangrijk, zo niet belangrijker kunnen zijn dan de andere kant van het leven...

Natuurlijk niet alleen in de geest van wat de mens met zijn verstand er nu van gemaakt heeft...

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Neen, ik ben niet bang, niet voor de dood en niet voor het niets... (want het niets is alles, ongewild misschien maar duidelijk wel waar :).
Ben jij misschien zelf bang dat je overal vrees ziet???

Nee hoor, ik herhaal gewoon je eigen woorden, vond ze wel goed:

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Zou het kunnen dat de vrees voor het 'niets' noch groter is dan de vrees voor de 'dood'???

Alleen valt mij op hoe je het niets (dat toch niet iets en niet iemand kan zijn) sterk verpersoonlijkt. Je vult het in omdat je het niet niets kunt laten zijn. Vandaar dat ik mij afvroeg of de vraag niet eerder voor jezelf gold.

Het niets, leegte, is gewoon onpersoonlijk. Je zegt rake dingen, zoals het niets is alles, maar je blijft er een entiteit in projecteren, waarmee je aangeeft geen vrede te kunnen vinden met de nietsheid van het niets. De Niet-ietsheid. Een entiteit is nog steeds iets. Ook al noem je het in één adem ook alles, dan nog is de alles geen iets, geen entiteit, het blijft niets, niet iets (noch object, noch subject). M.a.w. je blijft van het niets een verhaal maken, op zich niets mis mee, communicatie gaat nu eenmaal in verhalen. Maar je gelooft klaarblijkelijk je eigen verhaal:

Oorspronkelijk geplaatst door marie

De entiteit waarover ik spreek is werkzaam en ik onderzoek hem elke dag en leer op hem te vertrouwen... Hij stelt niet teleur en hij weet veel meer dan ik; maar ik heb ook door dat het ik ben die hem moet vragen anders niets...
Het is alsof hij mij (en waarschijnlijk vele andere emanaties) nodig heeft om te leven, om te zijn, om zichzelf niet te verliezen...
En die vragen kunnen over vanalles gaan, zelfs over dagdagelijkse beslomeringen...

Ja wadde (voor de Nederlanders: "Nou moe"), een hele (persoonlijke) invulling van dat niets, als je het mij vraagt. Veel geluk met je zelf bedachte God. Moge hij je ooit leiden tot het inzien van zijn niet bestaan.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Nee hoor, ik herhaal gewoon je eigen woorden, vond ze wel goed:

Alleen valt mij op hoe je het niets (dat toch niet iets en niet iemand kan zijn) sterk verpersoonlijkt. Je vult het in omdat je het niet niets kunt laten zijn. Vandaar dat ik mij afvroeg of de vraag niet eerder voor jezelf gold.

Het niets, leegte, is gewoon onpersoonlijk. Je zegt rake dingen, zoals het niets is alles, maar je blijft er een entiteit in projecteren, waarmee je aangeeft geen vrede te kunnen vinden met de nietsheid van het niets. De Niet-ietsheid. Een entiteit is nog steeds iets. Ook al noem je het in één adem ook alles, dan nog is de alles geen iets, geen entiteit, het blijft niets, niet iets (noch object, noch subject). M.a.w. je blijft van het niets een verhaal maken, op zich niets mis mee, communicatie gaat nu eenmaal in verhalen. Maar je gelooft klaarblijkelijk je eigen verhaal:

Zou het kunnen dat hier de oorzaak van alle zijn ligt??? Het niets aanvaard niet, kan niet aanvaarden dat het alleen maar niets=alles is...

Ja wadde (voor de Nederlanders: "Nou moe"), een hele (persoonlijke) invulling van dat niets, als je het mij vraagt. Veel geluk met je zelf bedachte God. Moge hij je ooit leiden tot het inzien van zijn niet bestaan.

Voor alles geldt de waarheid te aanvaarden voor wat hij is... Wel of niet tegen mijn eigen verlangens, mijn eigen hoop...
Ik stel die entiteit voor als een entiteit, een persoonlijkheid zoals je wil omdat ik die nog als zodanig nog aanvaar; niet omdat ik dat wil maar omdat dat zo is...
In de werkelijkheid ben ik tot de kern van het probleem gekomen... wat is niets en wat is iets en waarom bestaan we üperhaupt... Waarom bestaat iets-niets.

En kom nu niet af dat er voor mij een verhaal moet zijn en dat ik blijkbaar niet schijn te kunnen leven zonder oorzaak en zonder gevolg...
Ik herhaal, misschien is het doel van het zijn juist tot verhalen te komen...
Wij doen niets als verhalen vertellen en verhalen hebben een begin en een einde en meestal, anders is het anarchie en, wat blijkt nu, uit het niets is het iets voorgekomen, groeit er toch langzaam een verhaal dat ontleed moet worden om terug tot de bron te kunnen teruggaan...

En kom niet af met je God de Vader; ik heb lang aan een soort Goddelijkheid vastgehouden waarmee ik vroeger ook al eerder mijn diepste innerlijke en het diepste innerlijke van alle zijn aanduidde; maar ik zie God al lang niet meer als een heerser die boven zijn schepping verheven staat en zeker niet die gehoorzaam moet worden en die leiding zou geven...
Als ik nu nog over God zou spreken zou ik het over een soort veld hebben waarin alles is en beweegt en waar God dan zelf deel van uit maakt...
Maar meer en meer zie ik het woord God, zoals ook het woord liefde als een grote attrappe-mouche om de mensen vooral te misleiden en hun lot gelaten te laten ondergaan...
Uit naam van de liefde gaat men zelf zo ver om de grootste misdaden goed te praten...

In feite, en dat is je goed recht en daar mag ik ook op reageren, zoek je meer achter mijn woorden mijn persoonlijkheid, mijn oorzaken, mijn reden waarom ik zeg wat ik zeg dan dat je mijn woorden zelf bij jezelf onderzoekt...

Ergens is dat misschien omdat je nog niet voldoende vertrouwen in je zelf hebt om in alle openheid, jezelf wegcijferend, naar anderen te kunnen luisteren...
Jouw achterdocht ken ik ook maar die is dan in eerste plaats tegenover mijzelf gericht; alles wat ik nu zeg; moest dat morgen anders zijn en waren het vandaag dus leugens, zal dan, zonder boe of bah op de helling worden gezet... Ik aanvaard niets zo maar en zelfs eens aanvaard blijft het een open stelling, die bij dieper inzicht aangepast kan en moet worden...

Wat toch inhoud dat ik nu, bij de huidige stand van zaken en onderzoek, volledig achter mijn woorden sta...

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Zou het kunnen dat hier de oorzaak van alle zijn ligt??? Het niets aanvaard niet, kan niet aanvaarden dat het alleen maar niets=alles is...

Zou het kunnen dat hier de oorzaak van de gehechtheid aan verhaal ligt?

Het zijn kent geen oorzaak, het is zowel niets (niet iets), als alles (het onopgedeeld geheel). Elke opdeling hierin als ik, jij, dier, aarde, zonnestelsel is een denkbeeld, gecreerd door een denkbeeld dat zelf een denkbeeld is. Het denkbeeld dat zelf denkbeeldig denkbeelden creëert kan niet aanvaarden dat het alleen maar niets is, een denkbeeldige opdeling van alles in ik, jij, dier, aarde, zonnestelsel, ... . De gehechtheid aan de denkbeeldigheid ("verhalen") is de oorzaak van de droom, niet van het zijn dat gewoon is zonder oorzaak (behoefte aan oorzaak is behoefte aan verhaal).

Ter afronding (om eindeloos verhalen over verhalen te vermijden):
De verwarring zit er in dat de droom (het denkbeeldig opdelen van dat wat zonder oorzaak en zonder opdeling is, "zijn"), gehouden wordt voor het zijn, met alle projecties en entiteiten vandoen.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Zou het kunnen dat hier de oorzaak van de gehechtheid aan verhaal ligt?

Het zijn kent geen oorzaak, het is zowel niets (niet iets), als alles (het onopgedeeld geheel). Elke opdeling hierin als ik, jij, dier, aarde, zonnestelsel is een denkbeeld, gecreerd door een denkbeeld dat zelf een denkbeeld is. Het denkbeeld dat zelf denkbeeldig denkbeelden creëert kan niet aanvaarden dat het alleen maar niets is, een denkbeeldige opdeling van alles in ik, jij, dier, aarde, zonnestelsel, ... . De gehechtheid aan de denkbeeldigheid ("verhalen") is de oorzaak van de droom, niet van het zijn dat gewoon is zonder oorzaak (behoefte aan oorzaak is behoefte aan verhaal).

Ter afronding (om eindeloos verhalen over verhalen te vermijden):
De verwarring zit er in dat de droom (het denkbeeldig opdelen van dat wat zonder oorzaak en zonder opdeling is, "zijn"), gehouden wordt voor het zijn, met alle projecties en entiteiten vandoen.

Het ontkennen van het verhaal is ook een verhaal want jij kunt het niet weten...; dus draait het evenzeer ook maar gewoon om geloven...

Bovendien is de indeling er niet gekomen door de mens maar door het bestaan zelf; ook al zou die indeling enkel illusie zijn, het is het enige dat wij kennen...
Zou die indeling er niet van in den beginne zijn, wij zouden nooit geboren zijn, niet als verhaal en zeker niet als al of niet hermetisch of slechts ingebeelde afgezonderde identiteiten.

Ik blijf er op het ogenblik bij dat het het 'niets', dat 'alles' is, onmogelijk zonder verhalen kon en/of kan... en dat het misschien dat en niets anders is dat alles in gang gezet heeft of beter gezegd dat het altijd al zo geweest is...
Zoiets als een bovennatuurlijke natuurwet: niets kan niet zonder iets en wordt er onherroepelijk naar toe gezogen en hier is dan geen sprake van vrije wil maar enkel van dat gebeurt wat gebeurt... zoals een appel, zonder vrije wil, maar heel natuurlijk, op de grond valt en niet de lucht in vliegt...

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Het ontkennen van het verhaal is ook een verhaal want jij kunt het niet weten...

Ik heb eerder al aangegeven dat ik het verhaal, de droom, niet ontken. Ik ontken alleen dat het verhaal/droom werkelijkheid is.
Iedereen kan weten, want de niets/alles is wat je werkelijk bent, hoe kan je niet weten wat je bent. Maar niemand wil het weten. Niemand wil weten niets te zijn. Alles te zijn ligt iets beter in de markt, maar de "ik" die wel wilt weten alles te zijn, kan nooit alles zijn, het is juist het wegvallen van die "ik", de nietsheid van het ik, dat het alles in zijn niet-ietsheid, in zijn niet-iemandheid laat zijn.
Het geloof iets te zijn, "ik" te zijn, een entiteit te zijn, niet niets te zijn, is wat het weten niets/alles te zijn in de weg staat.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Bovendien is de indeling er niet gekomen door de mens maar door het bestaan zelf;

Het bestaan, Werkelijkheid, deelt niets in, het is gewoon wat is. Werkelijkheid kent geen opdeling, de opdeling in jouw-mijn, maar ook berg-dal, goed-slecht, dier-mens, leven-dood, Aarde-Mars, ons zonnestelsel - andere zonnestelsels, gebeurt enkel denkbeeldig. Het denken verbeeld de opdeling en houdt de opdeling voor werkelijkheid. De indeling is dus puur denkbeeldig, illusie.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

ook al zou die indeling enkel illusie zijn, het is het enige dat wij kennen...

Juist, het enige dat wij kennen. Het enige dat denken kan kennen. Vandaar het denken kan hier niet uit geraken. Het blijft in denkbeeldige cirkeltjes draaien. Denken, hoe gevevolueerd ook, kan zich hier nooit uit denken, maar het denken verschijnt en verdwijnt in het weten niets/alles te zijn. M.a.w. het denken is extreem bang van dat weten niets te zijn, banger als van de dood, waarvan het nog een entiteit kan inbeelden die de dood overleeft. Het is dat denken dat zich vasthoudt aan het enige dat het kent en kan kennen: denkbeelden, opdelingen, indelingen, illusie.

Blijf gerust bij wat je kent, je hebt geen andere keuze, maar je hebt wel de keuze om te onderzoeken of wat je kent echt Werkelijkheid is. Dat is geen onderzoeken met het denken, het onderzoek kan maar gebeuren als denken wegvalt in dat waarin het verschijnt en weer verdwijnt.

De reactie van jou hierop is al gekend, maar het gaat niet om dit kennen. Zie wat je werkelijk bent of sta er tenminste voor open, dan is verder in verhaal gaan met jou nog zinvol, anders niet en eindigt voor mij hier het in verhaal gaan met jou. Jij mag er van maken wat je wil: ontkenning, vlucht, vermijding, ... Laat je gaan... Het is jouw verhaal.

Vriendelijke groet!

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Ik heb eerder al aangegeven dat ik het verhaal, de droom, niet ontken. Ik ontken alleen dat het verhaal/droom werkelijkheid is.
Iedereen kan weten, want de niets/alles is wat je werkelijk bent, hoe kan je niet weten wat je bent. Maar niemand wil het weten. Niemand wil weten niets te zijn. Alles te zijn ligt iets beter in de markt, maar de "ik" die wel wilt weten alles te zijn, kan nooit alles zijn, het is juist het wegvallen van die "ik", de nietsheid van het ik, dat het alles in zijn niet-ietsheid, in zijn niet-iemandheid laat zijn.
Het geloof iets te zijn, "ik" te zijn, een entiteit te zijn, niet niets te zijn, is wat het weten niets/alles te zijn in de weg staat.

Sorry hoor, maar ik denk dat de meeste mensen, zelfs gewoon al op aards gebied gewoon weg niet weten wie ze zijn en hun dromen, hun verbeelding voor de werkelijkheid nemen...
Feit is dat niemand wil weten om 'niets' te zijn, maar objectief onderzoek eist dat je dat bij je onderzoek voor ogen moet houden...
Wanneer wordt de vraag gesteld van waarom leven we??? Iedereen weet dat op het ogenblik dat we werkelijk leven we het ons niet afvragen want dan volstaat het gewoon om te leven...
Zo zie ik het vasthouden, het niet los kunnen laten van de 'ik'-heid eerder als een aanduiding dat alles nog niet uitgepuzzeld is... De dag dat het uitgepuzzeld is verdwijnt die 'ik'-heid van zelf...

Het bestaan, Werkelijkheid, deelt niets in, het is gewoon wat is. Werkelijkheid kent geen opdeling, de opdeling in jouw-mijn, maar ook berg-dal, goed-slecht, dier-mens, leven-dood, Aarde-Mars, ons zonnestelsel - andere zonnestelsels, gebeurt enkel denkbeeldig. Het denken verbeeld de opdeling en houdt de opdeling voor werkelijkheid. De indeling is dus puur denkbeeldig, illusie.

Kan zijn en ontken ik niet... Maar het niets-al blijft nog steeds een utopie, een irrealiteit voor mij... De irrealiteit die realiteit zou moeten zijn... Zitten we hier weer niet op de grens niets-alles

Juist, het enige dat wij kennen. Het enige dat denken kan kennen. Vandaar het denken kan hier niet uit geraken. Het blijft in denkbeeldige cirkeltjes draaien. Denken, hoe gevevolueerd ook, kan zich hier nooit uit denken, maar het denken verschijnt en verdwijnt in het weten niets/alles te zijn. M.a.w. het denken is extreem bang van dat weten niets te zijn, banger als van de dood, waarvan het nog een entiteit kan inbeelden die de dood overleeft. Het is dat denken dat zich vasthoudt aan het enige dat het kent en kan kennen: denkbeelden, opdelingen, indelingen, illusie.

Blij te horen zeggen dat men er via het denken niet komt...
Is ook mijn stelling...

Blijf gerust bij wat je kent, je hebt geen andere keuze, maar je hebt wel de keuze om te onderzoeken of wat je kent echt Werkelijkheid is. Dat is geen onderzoeken met het denken, het onderzoek kan maar gebeuren als denken wegvalt in dat waarin het verschijnt en weer verdwijnt.

Om te kunnen weten of iets echt werkelijkheid is moet je naar de kern van het probleem, het bestaande gaan...
Met het verstand alleen kom je er niet... Kan het zijn dat ik juist daar

De reactie van jou hierop is al gekend, maar het gaat niet om dit kennen. Zie wat je werkelijk bent of sta er tenminste voor open, dan is verder in verhaal gaan met jou nog zinvol, anders niet en eindigt voor mij hier het in verhaal gaan met jou. Jij mag er van maken wat je wil: ontkenning, vlucht, vermijding, ... Laat je gaan... Het is jouw verhaal.

Vriendelijke groet!

[Nowee]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Sorry hoor, maar ik denk dat de meeste mensen, zelfs gewoon al op aards gebied gewoon weg niet weten wie ze zijn en hun dromen, hun verbeelding voor de werkelijkheid nemen...
Feit is dat niemand wil weten om 'niets' te zijn, maar objectief onderzoek eist dat je dat bij je onderzoek voor ogen moet houden...

Stel dat je gelijk heb, marie, en het werkwoord 'willen' arbitrair opvat (willen vervangen door denken, voelen, enz.) dan is het besluit dat niemand weet wat zijn is. Objectief onderzoek is hier een onderzoek naar de feiten, maar dit onderzoek is overbodig omdat je niet weet wat het zijn van feiten is. Het enige zekere feit dat je weet, is dat je het niet weet, maar uit gissingen de feiten voorspelt en aanpast.
De overgrote meerderheid van de mensen weten heel goed wie en wat ze zijn en vermengen hun voorspellingen en gissingen in hun gedachten, gevoelens, enz. tot een gebruiksaanwijzing voor een bestaan als persoon.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Wanneer wordt de vraag gesteld van waarom leven we??? Iedereen weet dat op het ogenblik dat we werkelijk leven we het ons niet afvragen want dan volstaat het gewoon om te leven...
Zo zie ik het vasthouden, het niet los kunnen laten van de 'ik'-heid eerder als een aanduiding dat alles nog niet uitgepuzzeld is... De dag dat het uitgepuzzeld is verdwijnt die 'ik'-heid van zelf...

De puzzel van het leven is reeds miljarden en miljarden keren opgelost. Elk nieuw leven dat begint is daarvan het bewijs.
Wat jij 'werkelijk leven' noemt is een ontkenning van leven. Zoals er geen weten is omtrent zijn en feiten, is er ook geen weten omtrent zijn en leven.

Gedegen zelfonderzoek als 'doorzien van ego', is de zekerheid (de voorspellingen en gissingen) van wat je weet onderzoeken. De ontdekking van het doorzien is weten van de waarheid omtrent de werkelijkheid van het ik.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

De puzzel van het leven is reeds miljarden en miljarden keren opgelost. Elk nieuw leven dat begint is daarvan het bewijs.
Wat jij 'werkelijk leven' noemt is een ontkenning van leven. Zoals er geen weten is omtrent zijn en feiten, is er ook geen weten omtrent zijn en leven.

Gedegen zelfonderzoek als 'doorzien van ego', is de zekerheid (de voorspellingen en gissingen) van wat je weet onderzoeken. De ontdekking van het doorzien is weten van de waarheid omtrent de werkelijkheid van het ik.

Indien de puzzel van het leven reeds miljarden en miljarden keren zou opgelost zijn... en daar alles één is, zou ook voor mij die puzzel opgelost moeten zijn... wat hij niet is...

Dus ergens stel ik dat mensen, zoals Boudha's vb. nog gebonden zijn en niet totaal en volledig tot ego-vrijheid zijn gekomen...
Het volstaat in mijn ogen niet om te weten wat wel en wat niet moet zijn... Het moet voor alles geleefd worden... Ik moet die totaal onpersoonlijke algemeenheid worden die geen grenzen meer ziet en kent en dat kan ik van mijzelf niet zeggen... Ook al geef ik toe dat het ego het breukpunt kan zijn.

Je kunt zeggen dat het voor mij (en anderen) niet geldt omdat ik mijn eigenheid niet wil of niet kan opgeven... Dit is een hypothese waarmee rekening moet gehouden worden; maar een hypothese is nog geen zekerheid...
Wil ik mijn eigenheid niet opgeven of verschanst het Leven zich achter mijn zogenaamde eigenheid??? Even zo goed kunnen we stellen dat het Leven zich niet wil laten ontmaskeren omdat het er alles aan gedaan heeft om zich juist te verstoppen achter zijn verhaaltjes...
Vreest het Leven zijn eigen naaktheid???

Iets-niets....

Kun jij je een groter misterie voorstellen dan het 'niets'???

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

Stel dat je gelijk heb, marie, en het werkwoord 'willen' arbitrair opvat (willen vervangen door denken, voelen, enz.) dan is het besluit dat niemand weet wat zijn is. Objectief onderzoek is hier een onderzoek naar de feiten, maar dit onderzoek is overbodig omdat je niet weet wat het zijn van feiten is. Het enige zekere feit dat je weet, is dat je het niet weet, maar uit gissingen de feiten voorspelt en aanpast.
De overgrote meerderheid van de mensen weten heel goed wie en wat ze zijn en vermengen hun voorspellingen en gissingen in hun gedachten, gevoelens, enz. tot een gebruiksaanwijzing voor een bestaan als persoon.

Ik ga er inderdaad vanuit dat niemand weet, kan weten wat "Zijn" is en dat we allemaal er maar voor een beperkt deel aan deelnemen...

Bekijk dat eens als hypothese...