Over kwetsen....

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Tuizentfloot

Nee, volgens mij is advaita een GROTE stap te ver voor veel mensen.
Praat met mensen die al jaren boos zijn op iemand, maar is eerst gewoon over 'Liefde' inplaats van de christusmens of egomens (zie zie mijn beamen van Nadje in topic) en welke weerslag zo'n vastgehouden wrok op hun eigen lichaam kan hebben.
Naar een forum als dit hoef je zo'n mensen ook niet te sturen.
Als hun lijden groot genoeg is en / of enige teken van flexibiliteit in anders te gaan denken kan een youtbue filmpje mbt attitudional healing ook wel is helpen. Het zien en horen over twee mensen die meer dan 100 centra in meer dan 50 verschillende landen hebben opgezet zet volgens mij meer aan tot denken. Niet dat dit 'vergevings-instrument' de enige weg is natuurlijk. Vanzelfsprekend.

Ok?. Mensen die niets liever willen dan een beetje comfort in the struggle of life dat ze in hun dagelijkse prakrijk ervaren en wellicht toch al helemaal vastgeroest zitten in hun overtuigingen die kun je daar beter ook maar laten.
Omdat ze toch tot niks anders meer te bewegen zijn hun leed wat te verzachten is dan ook wel prima. Maar zelfredzaamheid of het verbeteren van leefomstandigheden, of anders wel dat akelig karakter dat altijd wel voor wat verbetering vatbaar is, is niet waarvoor dit forum is opgericht, daar zijn andere, in aantal veel talrijkere, fora voor.

[Puppetji]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Ik neem aan dat het jou niet geholpen heeft. Dat wil niet zeggen dat het niet waar is.

Ik vond advaita best interessant, maar nu ook weer niet het einde.
Wat is trouwens 'waarheid'?
Misschien dat die mij nog niet gevonden heeft ja.
Althans, dat ga ik toch niet beweren zoals forumlid Ulla dat hier doet.

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Kom je hier voor de meeste mensen, of kom je hier voor jezelf?

Ik kom voor mijzelf. Anderen overtuigen is een leuk tijdverdrijf, maar ik schiet er niet veel mee op. Door te schrijven wordt het mijzelf duidelijker en daarnaast vind ik het interessant om te kijken waar anderen staan en hoe zij gekomen zijn waar ze zijn.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Tuizentfloot

Ik vond advaita best interessant, maar nu ook weer niet het einde.
Wat is trouwens 'waarheid'?
Misschien dat die mij nog niet gevonden heeft ja.
Althans, dat ga ik toch niet beweren zoals forumlid Ulla dat hier doet.

Wat waarheid is staat hier op de meest veraf alsook dichtbij gelegen plekken te lezen, het zijn de bloemen van de conversatie overwoekerd door het talrijke onkruid van het gefilosofeer en gezwam.

Dus het is hier helaas ook al zoeken geblazen of er moet weer een nieuw bloempje van waarheid het levenslicht zien al zal deze ook al wel snel weer bedolven raken.

Als Waarheid je gevonden heeft is dat voor niemand van enig belang om dat van jou te horen te krijgen alleen ego wil bewijs van zijn kunde en noemt dat beweren.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Ja, Vragen is altijd zinvol, dat is/was het punt niet.

Als de egomens vergeeft, is er altijd een ander die vergeven dient te worden. Er zijn er dus 2 nodig om überhaupt te kunnen vergeven. In de dualiteit is vergeven dus een oefening om tot zelfkennis te komen. Iemand die iets ernstigs is aangedaan kan via vergeving de bedoeling van de verlossing gewaar worden. Er wordt iets innerlijk omgewoeld. Een stapje verder dan vergeven is de 'dader' liefde schenken. Dat kan via een ritueel worden vorm gegeven.

Uiteraard alles oprecht. Het is het wakker maken, het omwoelen van het innerlijk leven. Daarbij de eventuele innerlijke pijn negerend.

De Christusmens in ons komt uiteindelijk tot bewust-zijn dat vergeven een overbodige kwestie is geworden. De Christus neemt van zichzelf al de zonden al weg. Hoe dat precies in zijn werk gaat kan alleen ontdekt worden door de Christus te 'zijn'.

Ja, jouw punt was me duidelijk. Dat zat ook besloten in mijn reactie.
De zonden wegnemen zit hem in mijn huidige inzicht in dat zijn en ook bewust beseffen van dat niet weten wat ze doen. Dus niet alleen maar met je hoofd maar met je hele wezen. Dit besef en zijn absorbeert het vergeven of vergeven moeten worden. Neemt het weg. Je richten op vergeving oefenen kan een eerste stap zijn maar moet dus weer niet het hoofddoel worden.

De noodzaak van vergeving laten oplossen begint m.i. met jezelf vergeven in die zin van accepteren, doorleven en onderzoeken van pijn en de gevolgen waar je mogelijk zelf debet aan bent. Of de pijn die je meent door het toedoen van een ander te voelen. Daarnaast kun je je zelf schuldig voelen, terwijl je niets hebt gedaan of gelaten om je schuldig over te voelen. Ook dat vraagt bezinning en onderzoek. Ook een verwijzing naar een onopgelost stukje en iets nog niet doorzien. Het bewust worden en zijn van al dit neemt dan uiteindelijk alles weg, wat jij zonden noemt. Het woord zonde werkt vaak als trigger richting de kerk. Die lading verdwijnt ook als je dat inziet.

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Ja, jouw punt was me duidelijk. Dat zat ook besloten in mijn reactie.
De zonden wegnemen zit hem in mijn huidige inzicht in dat zijn en ook bewust beseffen van dat niet weten wat ze doen. Dus niet alleen maar met je hoofd maar met je hele wezen. Dit besef en zijn absorbeert het vergeven of vergeven moeten worden. Neemt het weg. Je richten op vergeving oefenen kan een eerste stap zijn maar moet dus weer niet het hoofddoel worden.

De noodzaak van vergeving laten oplossen begint m.i. met jezelf vergeven in die zin van accepteren, doorleven en onderzoeken van pijn en de gevolgen waar je mogelijk zelf debet aan bent. Of de pijn die je meent door het toedoen van een ander te voelen. Daarnaast kun je je zelf schuldig voelen, terwijl je niets hebt gedaan of gelaten om je schuldig over te voelen. Ook dat vraagt bezinning en onderzoek. Ook een verwijzing naar een onopgelost stukje en iets nog niet doorzien. Het bewust worden en zijn van al dit neemt dan uiteindelijk alles weg, wat jij zonden noemt. Het woord zonde werkt vaak als trigger richting de kerk. Die lading verdwijnt ook als je dat inziet.

Ja, zo werkt het als je het traject doorloopt. Doch de 'oefening' begint met anderen oprecht te vergeven. In vergeven wordt het vermeende onrecht ongedaan gemaakt. Als de egomens dit oprecht doet, dan ontstaat er ook vanzelf een vergeven jegens zichzelf. Bijgevolg blijven schuldgevoelens ook achterwege. Want de oprecht vergevende mens die ervaart dat de pijn verdwijnt. Het is alsof het aangedane werkelijk nooit gebeurd is. Dwz alsof ze niet mij zijn overkomen. Want natuurlijk zijn de daden op zich gewoon aanwezig.

Door dit proces ontstaat er een heel klein driehoekje. De mens wordt gewaar dat als er eerst naar het gevoel wordt gekeken, daar over nagedacht wordt en uiteindelijk naar gehandeld. Dat er dan iets in hem ontstaat. De staat van 'zijn' verandert geleidelijk.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Ik kom voor mijzelf. Anderen overtuigen is een leuk tijdverdrijf, maar ik schiet er niet veel mee op. Door te schrijven wordt het mijzelf duidelijker en daarnaast vind ik het interessant om te kijken waar anderen staan en hoe zij gekomen zijn waar ze zijn.

Vanmorgen las ik iets moois. (Christus) bewustzijn is ook de mens die
bepaalde dingen niet ziet los te laten in zijn weg dat zelf mogen beseffen en daar niet in te willen grijpen. Wel mee te helpen dragen als dat nodig is. Niet alleen maar vanuit het eigen ego niet te willen voeden maar vooral ook het weten dat een ieder mens het zelf kan. Gewoon vanuit het steeds meer beseffen dat je weet wat je bent.

Toen ik dit las begon het helemaal te dagen. Hier mag ik zelf ook nog wat meer mee aan de slag. In die context vroeg ik mij dus af waar leg je de grens. We hebben hier een ZK forum waar je al dan niet bewust gewezen wordt op wat er gezien wordt. Is dat dan nog wel zinnig? En wanneer doe ik dat zelf ook en wanneer niet. Is de bereidheid van mijn medemens dan voldoende of moet je gewoon voor altijd zwijgen wat je ook ziet? Ik had zelf zoiets van, als er openheid en bereidheid is heeft het altijd wel zin. Behalve als ik ermee mijn eigen ding weer ga voeden, zonder zelf ook te willen kijken.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Ja, zo werkt het als je het traject doorloopt. Doch de 'oefening' begint met anderen oprecht te vergeven. In vergeven wordt het vermeende onrecht ongedaan gemaakt. Als de egomens dit oprecht doet, dan ontstaat er ook vanzelf een vergeven jegens zichzelf. Bijgevolg blijven schuldgevoelens ook achterwege. Want de oprecht vergevende mens die ervaart dat de pijn verdwijnt. Het is alsof het aangedane werkelijk nooit gebeurd is. Dwz alsof ze niet mij zijn overkomen. Want natuurlijk zijn de daden op zich gewoon aanwezig.

Door dit proces ontstaat er een heel klein driehoekje. De mens wordt gewaar dat als er eerst naar het gevoel wordt gekeken, daar over nagedacht wordt en uiteindelijk naar gehandeld. Dat er dan iets in hem ontstaat. De staat van 'zijn' verandert geleidelijk.

Gaat zichzelf vergeven en de ander vergeven niet hand in hand?
Voor mijn gevoel kun je pas een ander vergeven als je jezelf ook kunt vergeven. En dan begint ook de noodzaak van vergeven op te lossen als je in staat bent vanuit je hele wezen te vergeven. En dat vergeven naar beide kanten toe vloeit samen in een geheel en lost zo helemaal op in het niet meer aan de orde zijn van überhaupt nog moeten vergeven.

[Puppetji]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Voor mijn gevoel kun je pas een ander vergeven als je jezelf ook kunt vergeven

Correct!
Daarom is vergeven een innerlijk proces en hoef je niet naar iemand toe te stappen om hem of haar te gaan vertellen dat je vergiffenis geschonken hebt. Dat hoeft dus niet maar mag wel en kan soms wonderen in gang zetten. Echter ook een klop op je hoofd als je niet oplet (bv. de ander zat daar niet op te wachten en voelt zich betutteld, jij uit de hoogte overkomend als de vergever).

Ik mag hier nog steeds geen links plaatsen, dus google maar is op:
A Course in Miracles & Buddhism ? Part 4: Psychology and Psychotherapy

Zeer interessant!
Jampolsky wordt er in vernoemd en staat er met foto bij.

Also, many of the principles of A Course in Miracles have been distilled and taught in a secular form by physician, psychiatrist and author Gerald Jampolsky, who founded the Attitudinal Healing movement in 1975.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Tuizentfloot

Correct!....enz.

Dus niet. De zin die je citeerde van mij hoort bij een geheel en of dat correct is valt ook te bezien.