Het Mosterdzaad.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Wanneer we niet voorbij afhankelijkheid van autoriteiten kunnen komen, zal er geen ruimte zijn voor dat wat waar is.

Mooi verhaal al quote ik alleen dit stukje, het gequote is met dien verstande dat het gevecht met autoriteit een innerlijke is en wanneer de macht van opgelegd naar autonomie overgegaan is er evenmin de (brood)nodige ruimte geschapen blijkt te zijn. Het lijkt op een conflict tussen uiterlijke en innerlijke autoriteit maar dat is het niet, het is zoeken naar waarheid.

Als waarheidlievendheid je leidraad is zijn er nog andere uitkomsten mogelijk dan dat je autonomie de winnaar wordt, het schept dan de ruimte voor totaal andere inzichten.

Zo bedoel je het ook gezien het laatste stuk, maar ik wil dat graag nog even benadrukken.

[glans]

Rob...eerst nog een paar vraagjes, voor ik misschien verder reageer op de inhoud...of zelf nog iets erover wil vertellen.
Bedoel je een soort van op eigen benen gaan staan?
Lukte dit bij jou gelijk de eerste keer?
Was de breuk misschien een katalysator in dit proces?
Heb je alleen broers of ook zussen?

Renoir...de dagelijkse praktijk is misschien gewoon een oefenterrein...kweet niet...lijkt het daarom op een conflict tussen uiterlijk en innerlijke autoriteit zoals je schrijft.
Het stukje wat je schrijft brengt me in de war...
Maar het is dan ook niet direct voor mij bedoelt, maar een reactie op wat Rob schrijft...

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door glans

Renoir...de dagelijkse praktijk is misschien gewoon een oefenterrein...kweet niet...lijkt het daarom op een conflict tussen uiterlijk en innerlijke autoriteit zoals je schrijft.
Het stukje wat je schrijft brengt me in de war...
Maar het is dan ook niet direct voor mij bedoelt, maar een reactie op wat Rob schrijft...

Ik wil me niet met jullie dialoog bemoeien, ik dacht er goed aan te doen in de quote van Rob wat aan te vullen. Ik ben het helemaal met hem eens hoor.

Wanneer je het dagelijks oefenterrein met een grote mate van speelsheid kunt bezien is het prima toch ?

Het uiterlijk geziene is altijd een reflectie van het innerlijk maar dat was het issue niet, het issue was dat je de beweging van het uitzoeken beter onder de noemer van waarheidvinding kunt doen en niet onder die van autonomie.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Mooi verhaal al quote ik alleen dit stukje, het gequote is met dien verstande dat het gevecht met autoriteit een innerlijke is en wanneer de macht van opgelegd naar autonomie overgegaan is er evenmin de (brood)nodige ruimte geschapen blijkt te zijn. Het lijkt op een conflict tussen uiterlijke en innerlijke autoriteit maar dat is het niet, het is zoeken naar waarheid.

Als waarheidlievendheid je leidraad is zijn er nog andere uitkomsten mogelijk dan dat je autonomie de winnaar wordt, het schept dan de ruimte voor totaal andere inzichten.

Zo bedoel je het ook gezien het laatste stuk, maar ik wil dat graag nog even benadrukken.

Klopt helemaal.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door glans

Rob...eerst nog een paar vraagjes, voor ik misschien verder reageer op de inhoud...of zelf nog iets erover wil vertellen.
Bedoel je een soort van op eigen benen gaan staan?
Lukte dit bij jou gelijk de eerste keer?
Was de breuk misschien een katalysator in dit proces?
Heb je alleen broers of ook zussen?

Om met het laatste te beginnen, ik heb naast drie oudere broers ook nog twee (nog) oudere zussen. De band met hen is minder dan met mijn broers, maar dat is weer een heel ander, lang verhaal.

Het zou die indruk kunnen wekken dat het te maken zou hebben met autonomie, op eigen benen gaan staan. Renoir bracht die correctie al in, mocht dat niet helemaal duidelijk zijn uit mijn verhaal. Het heeft m.i. meer te maken met loskomen van autoriteit, zowel extern als intern. Want beide hebben de overeenkomst dat het gaat om aangenomen overtuigingen die in de weg kunnen zitten. Autonomie zal er ook wel mee te maken hebben, omdat dat vaak de weg is die iemand die opgroeit gaat, als je je los maakt van dat wat je meegekregen hebt en wat niet langer van nut blijkt te zijn. Maar in essentie gaat het om (het verlangen naar) waarheidsvinding.

Ik vertel hoe het bij mij ging, maar dat zegt helemaal niks. Het kan vele malen sneller of misschien ook wel langzamer verlopen. Ik heb er nogal wat tijd voor nodig gehad. Het begon zo rond mijn 15de, belangrijk was de tijd rond mijn 30ste en eigenlijk rond mijn 40ste, zo'n dikke 10 jaar geleden heeft het zich pas uitgekristalliseerd. Ik ben niet zo'n snelle leerling, blijkbaar.

Een Officiële breuk is altijd wel een soort van katalysator. Misschien heeft het ook wel een functie als ritueel. Je laat iets achter en dat is vaak op dat moment nogal dubbel. Het is bevrijdend (vanwege dat waar je los van komt) en beangstigend (vanwege de afwezigheid van het bekende, het vacu?m) tegelijkertijd.

[glans]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Ik wil me niet met jullie dialoog bemoeien, ik dacht er goed aan te doen in de quote van Rob wat aan te vullen. Ik ben het helemaal met hem eens hoor.

Het is voor iedereen vrij om te reageren :)
Ik was ook blij met je aanvulling...warrige effecten vertellen me soms ook juist iets.
Als het te warrig wordt, of als ik te warrig word...dan doe ik wel een paar (of heel veel) passen terug.

Wanneer je het dagelijks oefenterrein met een grote mate van speelsheid kunt bezien is het prima toch ?

Dit weet ik niet, of het prima is bedoel ik.
Voor mij zelf kan dit (deze manier) ook een vluchtroute zijn.
Om harde werkelijkheid te verzachten.

Het uiterlijk geziene is altijd een reflectie van het innerlijk maar dat was het issue niet, het issue was dat je de beweging van het uitzoeken beter onder de noemer van waarheidvinding kunt doen en niet onder die van autonomie.

Ik snap (rationeel) het issue.
Gevoelsmatig maakt het voor mij nu even niet uit.
(Omtrekkende) bewegingen aan de oppervlakte beroeren diepere lagen op zijn/haar tijd.
En soms weet ik echt niet waar ik mee bezig ben.
Een soort van puzzelstukjes verzamelen, die een hele tijd later pas een plekje krijgen.

@ Rob...je zegt/vertelt veel.
Het maakt me nu even wat stil.
Tot gauw!

[glans]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Ik bedoelde de breuk met, in zijn algemeenheid, autoriteit van buiten.

Een band met autoriteit heeft ook altijd iets te maken met afhankelijkheid.
Ik zal proberen toe te lichten wat ik bedoel. Ik heb een goede band met mijn broers, die allen kerkelijk, gelovig zijn. Als we bij elkaar zijn kunnen we het altijd heel goed met elkaar vinden. Totdat we over geloof en kerk te spreken komen, dan lijkt er iets vreemds te gebeuren. Mijn insteek is dan de vraag is het waar? Daarmee zet ik vraagtekens bij hun overtuigingen. Dat verandert voor mij niets aan hoe ik hen zie en beleef, maar voor hen lijkt het alsof ik bezig ben om hen iets af te nemen. Het resultaat is dat ze hun overtuiging nog sterker voor het voetlicht gaan brengen en het lijkt er ook op dat zij mij als afvallige willen proberen te overtuigen van mijn dwaling.

Dit herken ik vanuit dagelijkse praktijk(en)...
Ga jij dan zelf niet twijfelen?
Ze zeggen niet alleen maar onware dingen lijkt me...
Of zou je kunnen zeggen dat bij twijfel een innerlijke autoriteit aan het woord is?

Wanneer iets geënternaliseerd is, dus een echt beleving van binnen uit is, dan is dat m.i. onnodig. Dan is er een delen in vrijheid, zonder dwang of de behoefte daartoe.

Begrijp ik het goed dat jullie als broers deze ervaring (nog) niet hebben?

Dat is ook een groot verschil tussen wat ik vanuit de kerk heb meegemaakt en b.v. mijn ontmoeting met Alexander Smit, waar ik al eerder over heb geschreven. Binnen de kerkelijk traditie overheerst het dogma, het aannemen, geloven van dat wat verteld wordt als zijnde waar. Die ene keer bij AS was een bijzondere ontmoeting. Een hele zaal vol die zinderde van dat wat er zou gaan gebeuren. En een eenvoudige man die daar gewoon gaat zitten om te vertellen wat hij te vertellen heeft. De afhankelijkheid bleek mij uit mensen die bijna in katzwijm vallen voor de man en de boodschap. Terwijl dat wat er in essentie te delen valt gebeurde in de blik tussen hem en de mijne, waarin niets van dwang zat, maar van herkenning dat hij niet anders is dan ik (en andersom) en dat waarheid universeel is en niemands eigendom. Het enige verschil tussen hem en mij was dat hij dat wat waar is gerealiseerd had en ik (nog) niet. Maar dat is geen kwalitatief verschil, maar meer een in vrijheid aanreiken wat voor iedereen voor het oprapen ligt, van niemand in het bijzonder is en voor iedereen beschikbaar is.

dankjewel :)

Maar dat betekent, voor mij, dat je eerst afstand moet doen van de eigen overtuigingen, dat wat aangeleerd is, dat wat als houvast is aangenomen en dat afstand moet worden genomen van autoriteit van buiten en de afhankelijkheid daarvan. En dat er afstand moet worden genomen van dat wat de functie van overleven heeft. Alles wat we aannemen, geloven, is vaak niet anders dan een escape, een overlevingsmechanisme dat in feite overbodig is of, zoals je schrijft, eerder een ballast is. In ons escapisme, of in onze overlevingsdrang, zijn we vaak niet anders dan op zoek naar dat wat ons goed van pas komt, in ons straatje past, weer wat lucht geeft in de dagelijkse beslommeringen, een bevestiging van dat (het persoonlijke) wat geen bevestiging behoeft omdat het zo vluchtig is als de lucht die we ademen. Wanneer we niet voorbij afhankelijkheid van autoriteiten kunnen komen, zal er geen ruimte zijn voor dat wat waar is.

dit weet ik niet.
het is mooi om te lezen hoe het voor jou oprecht werkt, waarvoor dank.

De breuk is definitief, maar niet als breuk (doel) op zich, omdat de breuk de vrijheid geeft om opnieuw te verbinden in vrijheid. Zonder autoriteit, zonder afhankelijkheid, zonder manipulatie, zonder indoctrinatie.

dit is volgens mij één kant van het verhaal ;)
wel een heel mooie.
een breuk zelf: is ook pijn.
na het zure volgt soms het zoete...