Jouw verhaal, mijn verhaal

[Mihaela]

IK heb ergens gechat, waar men onder het mom van elkaar op willen wijzen, vloekend, beledigend dat deden. Woorden raken mij, ben heel gevoelig.
Daarnaast wilde ik graag, koste wat het kost inzien, al de onzin in mezelf. Nu ga ik gewoon opzij als ik geweld voel, ook als ik opmerk dat ik de andere met geweld wil veranderen, laat ik gewoon van wat het is.

Ik geloof dat dat ook liefdevol en zacht gedaan kan worden.

[Naadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

IK heb ergens gechat, waar men onder het mom van elkaar op willen wijzen, vloekend, beledigend dat deden. Woorden raken mij, ben heel gevoelig.
Daarnaast wilde ik graag, koste wat het kost inzien, al de onzin in mezelf. Nu ga ik gewoon opzij als ik geweld voel, ook als ik opmerk dat ik de andere met geweld wil veranderen, laat ik gewoon van wat het is.

Ik geloof dat dat ook liefdevol en zacht gedaan kan worden.

Jazeker. Soms wel en soms niet. Soms is het bieden van de bekende brede schouder een juist gebaar, soms echter ook de spreekwoordelijke schop onder de kont. Het gaat dus om de timing. Niet wat beter is, maar wat gewenst is op een bepaald moment in een bepaalde situatie.

Hoe kunnen woorden (jou) raken? Het zijn maar woorden. Woorden kunnen (je) alleen raken, als je er een bepaalde betekenis/waarde aan toekent. Hoe kun je geraakt worden door wat letters in een bepaalde volgorde gerangschikt?

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Naadje

Jazeker.
Hoe kunnen woorden (jou) raken? Het zijn maar woorden. Woorden kunnen (je) alleen raken, als je er een bepaalde betekenis/waarde aan toekent. Hoe kun je geraakt worden door wat letters in een bepaalde volgorde gerangschikt?

Omdat ik van hard zijn, en omringd door weerstand in vorm van (denkbeeldige) muren, naar zeer kwetsbaar en bijna onbeschermd voelend bevind, is de irritatie die de ander in de woorden legt, voor mij voelbaar.
Ik meen de gemoedstoestand van de andere waar te nemen, en voel me er door geraakt.
Niemand hoef mij anders te behandelen, ik geef alleen aan dat ik de keuze maak om de andere bewust te behandelen, en dat ik geweld niet meer toe laat.
Goed opgemerkt, bij het schrijven viel me ook mijn ''eis'' op. Ik deed bewust zo opschrijven. Is de liefdevolle ruimte die ik mezelf bied.

[Naadje]

Oorspronkelijk geplaatst door **********

Omdat ik van hard zijn, en omringd door weerstand in vorm van (denkbeeldige) muren, naar zeer kwetsbaar en bijna onbeschermd voelend bevind, is de irritatie die de ander in de woorden legt, voor mij voelbaar.
Ik meen de gemoedstoestand van de andere waar te nemen, en voel me er door geraakt.
Niemand hoef mij anders te behandelen, ik geef alleen aan dat ik de keuze maak om de andere bewust te behandelen, en dat ik ook geweld niet meer toe laat.
Goed opgemerkt, bij het schrijven viel me ook mijn ''eis'' op. Ik deed bewust zo opschrijven. Is de liefdevolle ruimte die ik mezelf bied.

Vanzelfsprekend is het prima om je grenzen aan te geven. In de manier waarop je benaderd wenst te worden. Niks mis mee. Maar geraaktheid betreft altijd jezelf. Als je ergens door geraakt wordt, verdient dat enig zelfonderzoek, zou ik zeggen. En datzelfde geldt, wat mij betreft, voor je uitspraak omtrent het niet willen toelaten van geweld.

Geweld maakt deel uit van onze maatschappij. Wat heeft het voor zin om daarin aan struisvogelpolitiek te doen en je kop ervoor in het zand te steken? Daarmee verdwijnt het niet. Kijk of er een manier is, om er voor jezelf op een acceptabele wijze mee om te gaan, zou ik zeggen. Als je jezelf ruimte wilt bieden, dan impliceert dat, althans voor mij, dat daarin ook alles kan en mag bestaan. Ruimte geeft ruimte aan alles. En kent geen voorwaarden of eisen.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Naadje

En datzelfde geldt, wat mij betreft, voor je uitspraak omtrent het niet willen toelaten van geweld.

Geweld maakt deel uit van onze maatschappij. Wat heeft het voor zin om daarin aan struisvogelpolitiek te doen en je kop ervoor in het zand te steken? Daarmee verdwijnt het niet. Kijk of er een manier is, om er voor jezelf op een acceptabele wijze mee om te gaan, zou ik zeggen. Als je jezelf ruimte wilt bieden, dan impliceert dat, althans voor mij, dat daarin ook alles kan en mag bestaan. Ruimte geeft ruimte aan alles. En kent geen voorwaarden of eisen.

Het is wat mijn lichaam doet, mijn geest. Ik heb blijkbaar geleerd/ondervonden dat geweld zinloos is. Daardoor, van binnen laat het niet meer toe.
Ik merk het op; aanschouw het; en ga gewoon verder.
Omdat het nog vers is, mijn ondervinding, noem ik dat nog. Het is mogelijk dat ik morgen of overmorgen niet eens meer bij stil sta, en dat niet meer nodig acht om dat te noemen.
Gewoonweg, natuurlijkerwijze open staan voor het leven zoals het is, niet eens meer als geweld ervaren.
Maar, stap voor stap...ik spreek je morgen nog, ik ga zacht slapen..

het regent hier, wat een mooi geluid is het klinkt als een lief slaapliedje voor mij.

Slaap lekker voor straks

**********

[Naadje]

Ik ga ook lekker slapen, ik had op je reactie gewacht. Morgen verder....slaap zacht.

[Agnes]

Naadje...

Tijdens dat proces en/of daarna (dat weet ik niet precies meer), kwamen de ervaringen van licht, te bizar om te beschrijven, overweldigend. Daarin vielen alle puzzelstukjes op hun plaats. Misschien waren dat, wat men wel noemt, de zogenaamde mystieke ervaringen, ik weet het niet. Buitengewoon heftig allemaal. En niet na te vertellen. Wat me is bijgebleven, is het inzicht zelf verantwoordelijk te zijn (geweest) voor alle ellende die zich in mijn leven manifesteerde. En dat is zeer ontluisterend, kan ik je vertellen.

En dat is toch uiteindelijk dat wat er toe doet?...dat wat niet te beschrijven is.

Wat geeft het aan meerwaarde aan het hele gebeuren als je daar je hele levensverhaal aanvastplakt...voor mij deed het alleen maar afbreuk..het voegt niets toe.
Al die dingen zijn gebeurd...boeken zijn gelezen....muren zijn tegenaan geknalt...tranen zijn gehuilt....en dan na de grote grand finale waarin je meestal totaal op je bek gaat zie je opeens het licht...en dan denk je"shit..ik denk nu niks...dit is niet in woorden uit te drukken"

En dan wordt het stil...de kick verdwijnt...maar daar voor in de plaats verschijnt iets anders wat dus weer niet in woorden uit te drukken is....ondanks alle pogingen die er hier..en ergens anders...door iedereen gedaan wordt...zo af en toe ook nog door mij...maar al die woorden verdwijnen op een bepaald moment in een groot niets.

Zit nog wel eens naar van die leuke filmpjes te kijken..het satsang gebeuren....soms mooi om te zien dat er bij veel woorden totaal niets gebeurd..en in het stil naar elkaar kijken zie je opeens zo'n boem moment.....dat zegt denk ik zo'n beetje alles.


Mihaela.....ik hoef jou niet wakker te schudden...dat mag je zelf doen...heel simpel...kijk goed naar binnen en durf te voelen.

God is trouwens niet alleen van de zachte heelmeesters..het geeft regelmatig een liefdevolle maar keiharde beuk...maar levert daar dan wel weer een doekje voor het bloeden bij...dus alles hoort in het pakketje wat ze leven noemen....de kunst is om het harde en het zachte tot één geheel te maken...

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Agnes

Zit nog wel eens naar van die leuke filmpjes te kijken..het satsang gebeuren....soms mooi om te zien dat er bij veel woorden totaal niets gebeurd..en in het stil naar elkaar kijken zie je opeens zo'n boem moment.....dat zegt denk ik zo'n beetje alles.

Prachtige momenten idd maar op een forum zie je die niet maar zullen die er ongetwijjfeld ook zijn. Op een forum valt op hoe veel meer zeggend een keur aan weinig woorden kunnen zijn. Overdaad schaadt hier kennelijk.

[Naadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Agnes

Naadje...
En dat is toch uiteindelijk dat wat er toe doet?...dat wat niet te beschrijven is.

Wat geeft het aan meerwaarde aan het hele gebeuren als je daar je hele levensverhaal aanvastplakt...voor mij deed het alleen maar afbreuk..het voegt niets toe.
Al die dingen zijn gebeurd...boeken zijn gelezen....muren zijn tegenaan geknalt...tranen zijn gehuilt....en dan na de grote grand finale waarin je meestal totaal op je bek gaat zie je opeens het licht...en dan denk je"shit..ik denk nu niks...dit is niet in woorden uit te drukken"

En dan wordt het stil...de kick verdwijnt...maar daar voor in de plaats verschijnt iets anders wat dus weer niet in woorden uit te drukken is....ondanks alle pogingen die er hier..en ergens anders...door iedereen gedaan wordt...zo af en toe ook nog door mij...maar al die woorden verdwijnen op een bepaald moment in een groot niets.

Hoi Agnes, ik zie dat anders, of mogelijk begrijp ik je niet goed, dat kan ook. Dat wat er toe doet, is voor mij niet dat wat niet te beschrijven valt. Dat wat niet te beschrijven valt, noem ik dan maar even een inzicht wat je hebt gehad, waardoor alles in een ander licht komt te staan. Dat wat er,voor mij althans, toe doet is hoe dat je leven dan daarna beïnvloedt en hoe je dat verder vorm geeft.

Jij zegt, grappig genoeg, wat geeft dat voor meerwaarde aan het hele gebeuren als je daar je levensverhaal aan vastplakt? Voor mij werkt het precies andersom. Voor mij is het leven(s)(verhaal) juist het hele gebeuren, wat door dat wat niet te beschrijven valt, een meerwaarde krijgt. Ik zie de kick ook niet verdwijnen, maar de passie eerder toenemen. Alles gebeurt met nog meer overgave.

Voor mij verdwijnen de woorden ook niet in het niets maar leer ik ze steeds meer zien in hun oorspronkelijke betekenis. Ik vind taal een schitterend fenomeen. En daarna wordt het inderdaad stil.

[Ulla]

Vaak/altijd is de neiging oogklepjes te willen afslaan gebaseerd op het eigen proces, (Aad)

Mooi opgemerkt hoor!

Altijd wel, is mijn eigen ervaring. Waarom zou je er anders baat bij moeten hebben de oogkleppen er eerder af te slaan, dan te wachten totdat ze er vanzelf afvallen. Waarom zou je er überhaupt bezig mee moeten houden?

Al kan ik me voorstellen, dat je soms wel iets moet/wilt als je fysiek en/of psychisch welzijn ernstig in het geding komt. Maar dan nog heeft het met jezelf te maken.


Je kunt beter vragen waarin ik geen steun en inspiratie heb gevonden enz.
(Nada)
Jou hele verhaal geeft mij herkenning tot het rustige vaarwater......moet wel bekennen, dat dat wel even wennen was. En na het wennen kwam: wat nu?
Mooi beschreven inclusief het stukje van het inzicht van de de eigen verantwoording.