Ego'loos bestaan, kan dat?

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door Ben

i.p.v meegaan met de gevolgen blijf je eenvoudig bij het oorzakelijke.

Waarom is het zo moeilijk te begrijpen wat de oorzaak is dat mensen eerst in goede relatie met elkaar omgaan en samenleven om wat later van elkaar te vervreemden en elkaar zelfs te haten? Waarom, als het zo eenvoudig is als hier wordt gezegd houden mensen zich daar niet mee bezig?

[Puppetji]

Oorspronkelijk geplaatst door Ben

"Ego'loos bestaan, kan dat?"
In mijn bevinding kan dat.

How, wacht effe, en wie reageert er dan als ik jou aanspreek?

[Ben]

Oorspronkelijk geplaatst door Puppetji

How, wacht effe, en wie reageert er dan als ik jou aanspreek?

Gewoon het vermogen om te spreken en communiceren reageert dan, wat anders?

[Ben]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Waarom is het zo moeilijk te begrijpen wat de oorzaak is dat mensen eerst in goede relatie met elkaar omgaan en samenleven om wat later van elkaar te vervreemden en elkaar zelfs te haten? Waarom, als het zo eenvoudig is als hier wordt gezegd houden mensen zich daar niet mee bezig?

Het begint m.i al met ik' wil het begrijpen wat de aanzet is tot de moeilijkheid onderling. Ik' wil het begrijpen werkt misschien prima voor dat ik', maar niet voor de 'ander'. Ik' wil" is al de creatie van een afstand , ook al is de intentie goed en begripvol. Ik' wil" is een muur die alleen geslecht kan worden door te ont'dekken wat de grond is van ,ik ben'.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Er is uiteindelijk één zijn, Rob; maar de vraag is of dat uiteindelijke ZIJN veranderlijk is of niet.
Dat heeft niets te maken met dat dat ZIJN in iets anders zou veranderen, maar dat ZIJN kan wel degelijk zelf veranderen, want dat ZIJN is en is dus levend en niet dood.

Als Zijn veranderlijk is (zoals je zegt), dan is er nog Iets dat aan Zijn voorafgaat wat onveranderlijk is.

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door Ben

Het begint m.i al met ik' wil het begrijpen wat de aanzet is tot de moeilijkheid onderling. Ik' wil het begrijpen werkt misschien prima voor dat ik', maar niet voor de 'ander'. Ik' wil" is al de creatie van een afstand , ook al is de intentie goed en begripvol. Ik' wil" is een muur die alleen geslecht kan worden door te ont'dekken wat de grond is van ,ik ben'.

Ik probeer je met belangstelling te 'begrijpen'. Je begint met te zeggen dat het ik de aanzet is van moeilijkheden die, om te eindigen in wat je zegt, enkel kunnen geslecht worden in het ontdekken van de wezensgrond van het ik. Deze redenering kan ik niet plaatsen.

Tussen het ik en de ander zie ik geen muur maar een verschil in waarde, een verschil in niveau. De ander is altijd hoger dan ik en tegen dat verschil bots ik aan. Het is de ander die mij optilt naar de eenheid en gelijkheid van vorm (wat zijn is).
Het verschil in waarde tussen het menselijke niveau en het goddelijke, absolute niveau van de Schepper is oneindig. Het is dan ook tegen oneindigheid dat ik telkenmale aanbots. Het is de Schepper die de schepping optilt naar Zijn niveau en 'wij' gelijke vorm worden (zijn Zijn) met Hem en eenheid uitdrukken.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Ik probeer je met belangstelling te 'begrijpen'. Je begint met te zeggen dat het ik de aanzet is van moeilijkheden die, om te eindigen in wat je zegt, enkel kunnen geslecht worden in het ontdekken van de wezensgrond van het ik. Deze redenering kan ik niet plaatsen.

Anders gezegd, iets anders willen zijn dan 'wat' je bent betekend de ontwikkeling van datgene wat je niet bent ook wel eens een 'wie ik ben' of 'ik' genoemd. Het zijn van dat 'ik' ontwikkelt zich tot een 'ik wil' (oftewel ego) dat afstand schept in de eenheid die je daarvoor was toen je nog in het 'wat' verkeerde. De aanbevolen weg om weer terug te keren naar het zijn van 'wat' is het afpellen van de ui van het ego terug naar het zijn van de oorsprong.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Ben

Naarmate je gesetteld raakt als Wat' te zijn, ken je dat primair als 1e grond van je bestaan, en wordt de altijd vermeende 1e grond van je bestaan(lichaam/denken/voelen) als secundair gekend.


Zolang niet goed duidelijk is Wat' te zijn bij de ervaring/beleving van de werkelijkheid worden concepten, visies en inzichten met ferme zelfovertuiging naar voren gebracht als zijnde 'bewijzen' dat men weet'. Als dan op gegeven moment wezenlijk helder is Wat' te zijn, dan blijkt de zelfovertuiging zoals die was'' een gigantische zelfoverschatting.


Bij het op orde van wenselijkheid krijgen m.b.t wie' je bent kun je aan illusies voorbij gaan, door des-interesse of omdat het niets te maken heeft met de doelen die gesteld zijn. Bij waarheidsvinding of,gedegen zelfonderzoek' daarentegen wordt geen enkele illusie uit de weg gegaan, allemaal gaan ze op het hakblok. Er wordt dan niet meer halfslachtig gekeken naar het ilussoire, maar scherp en direct wordt het illusoire gezien'.
Omdat je dan de 'waan' ziet ontstaan kun je er niet meer mee zijn begaan.
I.p.v meegaan met de gevolgen blijf je eenvoudig bij het oorzakelijke.

Zoals het met mij gaat is het al voldoende als je elementair weet wat/wie je niet bent, dan komt dat wat je wel bent te voorschijn. En alle illusies die er nog zijn zowel de reële geziene ( zoals onze materiële wereld) als die die met het verstand niet te vatten zijn krijgen t.z.t. vanzelf de plaats die ze toebehoren. Dan hoef je niet meer te geloven, dan weet je dat alle
manifestaties, de geziene en de ongeziene bewezen en onbewezen verlengde veranderlijke handvatten en instrumenten/manifestaties whatever van het bewustzijn zijn. Bewezen of onbewezen. Hoef je ook niet meer in details van de verbeelding en de illusie of een of andere waan te verzanden. Alle vliegen op een klap, em hakblok.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Het zijn-zelf is volgens mij 1 stap terug, dát het er is, en niet wát het is. Het zijn-zelf verandert dus ook niet zelf, het is de voor-waarde voor de veranderlijkheid. Zoals de voorwaarde voor een rood vlak is dat er niets omheen is, alleen ruimte, want anders kon het niet als rood vlak gezien worden. Zoals de voorwaarde voor een geluid de stilte is. Zijn-zelf is roerloos, rimpelloos, stil.

Zijn-zelf is roerloos, rimpelloos, stil, maar niet dood en vol leven dus veranderlijk.

[Maria]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Zijn-zelf is roerloos, rimpelloos, stil, maar niet dood en vol leven dus veranderlijk.

Het is dood noch leven, m.i.