Frog's lezerskring

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Tijden waren pedagogisch gezien toch harder. Ging vroeger soms met buikpijn naar het zwemmen en gymmen. Maar gelukkig was ik "bokkig" genoeg om nooit iets te doen, waar ik echt bang voor was. Terwijl ik toch echt wel een waterrat ben en pas later tot de ontdekkking kwam dat ik helemaal niet zo onsportief ben dan ik altijd dacht. Gewoon rustig aan geprobeerd en mezelf van de oude kinder traumas afgeholpen. Ik vind het jammer dat kinderen op die manier eerst een afkeer krijgen van sport terwijl ik het nu gewoon heerlijk vind om te doen. Vind alles wel leuk, maar water trekt mij toch het meest.

Toch zie ik tegenwoordig nog steeds terug, dat men weinig begrip heeft voor kinderen die even wat langer tijd nodig hebben om iets te durven. Uitgelachen worden. Of irritatie te verduren krijgen, omdat ze niet overal even goed in zijn. Zeker bij teamsporten komt dat voor, want daarmee schaden ze de prestaties. Pesten en uitlachen komt ook nog steeds voor.

Ik heb een paar jaar wand-klimmen gedaan.
Ik vond dat heerlijk, ik heb weleens ook heerlijk in de natuur geklommen.
Ik was een keer in de klim-hal, er was een open dag gaande, en ouders konden naar hun kinderen kijken hoe ze les kregen, of zelfs was de mogelijkheid om samen met het kind te klimmen.
Ik was op de boven verdieping, en keek naar beneden, een vrouw kwam naast me en ze begon gespannen tegen mij te praten.
Ze zei dat haar kind aan het klimmen was op dat moment, en dat hij heel erg bang was, zelfs liet ze me zien dat hij verstijfd tegen de muur aan het janken was, op het moment van ons gesprek.
Ze zei dat ze toch ergens zielig vond, en ze liever zou hem willen troosten, maar hij moet ook maar leren door te zetten zei ze. Als had ze allen begriep voor hem, want ze was ook altijd zo bang van alles, maar hield ze zich altijd groot.
Ik keek haar verbaasd aan en zei: Vrouw toch, ga je kind in je armen sluiten, en zeg tegen hem zoals je nu tegen mij zei dat jij ook bang bent, en dat het Ok is om bang te zijn. Doe het Nu! zei ik met een directe houding.
Ze vloog naar beneden, ik zag hoe ze degene aan sprak die haar kind begeleidde, en toen het kindje naar beneden was, zag ik haar zachtjes in zijn oor fluisteren, ze ging hem vast houden, en kuste ze hem zachtjes. Het kindje zag zo opgelucht uit.
Later op de dag zag ik ze samen klimmen, op een rustigere wand, speels en ontspannen. Ik denk dat ze ook echt plezier in hadden.
Ze kwam naar me toe na een tijd, en ze zei glimlachend en ontspannen: Dank je!

Soms ben ik wel blij dat ik mijn grote mond niet kan houden.

[Mara]

één ding heb ik ondervonden: de 'nausea mortis' (dwz: het misselijk makende fysieke gevoel dat je hebt als je beseft dat je gaat sterven), went niet!
Toen mijn dochter veertien jaar was wou zij, op een wandeling in de Oostenrijkse alpen, naar de voet van een gletsjer. Mijn zoontje en vrouw haakten af. Aan de voet van de gletsjer sloeg het weer ineens om. Het werd aardedonker en het begon vreselijk te onweren, te hagelen en de bliksem flitste langs alle hoeken en kanten. Het enige wat wij konden doen was plat gaan neerliggen. We konden nergens schuilen. Toen het ergste voorbij was vatten wij in de gutsende regen de terugtocht aan. Alles was vreselijk glibberig geworden. Ik gleed uit en viel een paar meter lager tussen het gletsjerpuin. Ik dacht dat mijn laatste uur geslagen had. En daar was die ouwe bekende weer: de nausea mortis, in alle hevigheid.
Zoals je merkt: we hebben het overleefd. Er is hulp komen opdagen en we zijn veilig en wel naar het hotel gebracht. Ik bleek een paar ribben gebroken te hebben.
Mijn dochter heeft er nooit meer over willen praten.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Mara

één ding heb ik ondervonden: de 'nausea mortis' (dwz: het misselijk makende fysieke gevoel dat je hebt als je beseft dat je gaat sterven), went niet!

Ik wil er graag iets meer van weten,
maar googelen op 'nausea mortis' geeft geen resultaten.

[Mara]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Ik wil er graag iets meer van weten,
maar googelen op 'nausea mortis' geeft geen resultaten.

Ik doe graag 'geleerd'

Nausea mortis is gewoon latijn voor 'doodsangst'.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Mara

Ik doe graag 'geleerd'

Nausea mortis is gewoon latijn voor 'doodsangst'.

Het heeft mijn interesse. Wil je er iets meer over vertellen?

Niet om te snoeven en misschien hou ik mezelf wel gigantisch voor de gek (kan) maar ik ken het niet zo goed, dat gevoel. Ik kan wel enorm meeleven met mensen die het wel hebben. Heb gisteren nog een mail gekregen van iemand die een ernstige, waarschijnlijk inoperabele, tumor heeft en die worstelt met het gegeven dat hij binnenkort dood zou kunnen gaan. Dat raakt me en bij de gehechtheid aan het leven en bij alle emoties die er bij komen kan ik me van alles voorstellen. En tegelijkertijd ben ik dan verrast dat iemand er blijkbaar moeite mee heeft, in die zin dat ik me afvraag of het nooit eerder (toen het niet aan de orde was) onderwerp was om in te duiken, het geven van de sterfelijkheid / eindigheid van het leven. Het verward me soms ....

Heb ik dan zelf nooit zoiets meegemaakt? Nou ja, ik ben 2 x met een mes bedreigd en 1 x met een pistool, ben bijna verzopen voor de kust van Kreta, heb een acuut hartinfarct gehad, ooit met de auto 2x over de kop geslagen en ben meerder malen in een situatie geweest die zo ernstig uit de hand dreigde te lopen dat iemand onder dwang moest worden platgespoten om zichzelf en de omgeving voor ergere schade te behoeden. Kortom, wel een aantal situaties die het adrenaline peil behoorlijk doen stijgen omdat er hoge alertheid wordt verwacht.

Maar verder betrap ik me zelf vooral op het gegeven dat ik geen behoefte heb om dood te gaan en mocht het wel zo zijn, dan is er de gedachte 'als dit het is, is dit het'. Misschien moet ik wat 'gevaarlijker' gaan leven ...

Aanvulling:
Was je daar in de Alpen vooral bang voor jezelf of voor je dochter.
Of allebei, wat overheerste er (als je het nog terug kunt halen ...)?

[Mara]

Het woord 'nausea' slaat op het onbeschrijfelijk misselijk makend gevoel dat je ervaart als je beseft dat het afgelopen is, dat je echt dood gaat.
Het is een subjectief gevoel dat voor ieder wel anders zal zijn.
Het heeft niets te maken met nadenken of filosoferen over hoe het zal zijn om dood te gaan. Nee het gaat om een onverwacht acuut fenomeen waarbij je leven onmiddellijk bedreigd is en je geen uitkomst meer ziet.
Er over lezen zal je niet dichter bij het ervaren ervan brengen.
Laten we hopen dat het je bespaard blijft.
Dostojevski, Sartre en vele anderen hebben erover geschreven.
Het is een louter fysiek fenomeen dat het gevolg is van blinde overlevingsdrang.
Een van de overtuigingen in India was en is (voor sommigen) dat deze 'doodsangst' ook dieren treft die op het punt staan geslacht te worden, en dat deze 'angst-vibratie' in het vlees opgenomen wordt. Dus, was de redenering, als je vlees eet, eet je ook 'doodsangst'. Een motivatie om vegetarisch te eten.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ik heb een paar jaar wand-klimmen gedaan.
Ik vond dat heerlijk, ik heb weleens ook heerlijk in de natuur geklommen.
Ik was een keer in de klim-hal, er was een open dag gaande, en ouders konden naar hun kinderen kijken hoe ze les kregen, of zelfs was de mogelijkheid om samen met het kind te klimmen.
Ik was op de boven verdieping, en keek naar beneden, een vrouw kwam naast me en ze begon gespannen tegen mij te praten.
Ze zei dat haar kind aan het klimmen was op dat moment, en dat hij heel erg bang was, zelfs liet ze me zien dat hij verstijfd tegen de muur aan het janken was, op het moment van ons gesprek.
Ze zei dat ze toch ergens zielig vond, en ze liever zou hem willen troosten, maar hij moet ook maar leren door te zetten zei ze. Als had ze allen begriep voor hem, want ze was ook altijd zo bang van alles, maar hield ze zich altijd groot.
Ik keek haar verbaasd aan en zei: Vrouw toch, ga je kind in je armen sluiten, en zeg tegen hem zoals je nu tegen mij zei dat jij ook bang bent, en dat het Ok is om bang te zijn. Doe het Nu! zei ik met een directe houding.
Ze vloog naar beneden, ik zag hoe ze degene aan sprak die haar kind begeleidde, en toen het kindje naar beneden was, zag ik haar zachtjes in zijn oor fluisteren, ze ging hem vast houden, en kuste ze hem zachtjes. Het kindje zag zo opgelucht uit.
Later op de dag zag ik ze samen klimmen, op een rustigere wand, speels en ontspannen. Ik denk dat ze ook echt plezier in hadden.
Ze kwam naar me toe na een tijd, en ze zei glimlachend en ontspannen: Dank je!

Soms ben ik wel blij dat ik mijn grote mond niet kan houden.

Ja mooi, dat je dat dan ook niet doet.

Mijn moeder zei later, toen ik al volwassen was, waarom heb je nooit wat gezegd. Nooit bij stilgestaan, loste het altijd zelf op. Of beter gezegd, bleef er mee rondlopen en ontglipte aan die situaties waar ik maar kon. Jammer idd , misschien hadden ze er wel wat aan kunnen doen of had tenminste een aanspreekpunt gehad.

Probleem is als je wat op school zegt, dat dat ook weer averechts uit kan pakken en tegen het kind gebruikt kan worden. En dan wordt je versleten als overbezorgde ouder en dat vind het kind dan ook weer niet leuk. En krijgt daar weer opmerkingen over. Leraren zijn vaak ook niet erg tactisch. Je merkt ook steeds meer onder welke druk ze staan. Heb ik intussen wel begrip voor maar het gaat wel ten koste van je kind. Op latere leeftijd moet je zeker met het kind zelf overleggen voordat je acties gaat ondernemen.

Wij hebben een keer op advies van de HA een acute overplaatsing gedaan, kind ging er aan al dat pesten onderdoor. Leraren zaten onder de plak van directrice en die probeerde ons te intimideren. Maar bekend daar op die school. Binnen 3 dagen zat het op een andere school. En een dikke klacht ingediend tegen de oude school, wat wel goed is opgepakt door de burgemeester. Achteraf heeft het ook heel goed uitgepakt voor het kind.
Maar zou niet hoeven, dat je weg moet van school vanwege zo een wanbeleid.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Mara

Het woord 'nausea' slaat op het onbeschrijfelijk misselijk makend gevoel dat je ervaart als je beseft dat het afgelopen is, dat je echt dood gaat.
Het is een subjectief gevoel dat voor ieder wel anders zal zijn.
Het heeft niets te maken met nadenken of filosoferen over hoe het zal zijn om dood te gaan. Nee het gaat om een onverwacht acuut fenomeen waarbij je leven onmiddellijk bedreigd is en je geen uitkomst meer ziet.
Er over lezen zal je niet dichter bij het ervaren ervan brengen.
Laten we hopen dat het je bespaard blijft.
Dostojevski, Sartre en vele anderen hebben erover geschreven.
Het is een louter fysiek fenomeen dat het gevolg is van blinde overlevingsdrang.

Nee natuurlijk, er over lezen of praten brengt de ervaring niet dichterbij. Maar het grote voordeel (?) van menszijn is dat we (achteraf) kunnen beschouwen. Er zijn ook mensen die de ervaring opzoeken. Wat te denken van wurgseks b.v.? Ik ben benieuwd naar het traumatisch er van of de fascinatie er voor. Dat zal, los van de afkeer of het verlangen naar de ervaring, toch ook onderdeel zijn van het verhaal: de beschouwing?

Mijn toenmalige schoonmoeder is in haar slaap overleden. Na dat gebeuren en in aanloop naar de begrafenis was het, met direct betrokkenen, onderwerp van gesprek. Ik weet nog dat een aantal mensen dat gesprek als zeer bedreigend hebben ervaren. Ze durfden zelf niet meer te gaan slapen, naderhand. Het besef, dat het mogelijk is dat als je gaat slapen dat je dan niet meer wakker wordt, hakt er blijkbaar in. Ook bij mensen die als vele duizenden keren zijn gaan slapen en weer wakker zijn geworden. Ik heb er respect voor als de gedachte blijkbaar zo angstaanjagend is dat mensen het er niet meer over willen hebben. En daarnaast vind ik het moeilijk voor te stellen. Het dient zich aan, duik er dan in. Hoe werkt dat dan, blijkbaar, in onze geest dat het deze gevolgen heeft?

[Mara]

Ikzelf denk dagelijks aan de dood en mediteer er over.
Dat ik dat doe heeft misschien wel vandoen met het ervaren van fysieke doodsangst waarvan ik in wezen niet weet welke sporen dat nagelaten heeft. Het waren ervaringen die misschien een paar minuten geduurd hebben en volgens mij op geen enkele manier te vermijden waren.
Het was een puur fysieke reactie op het gevoel van daadwerkelijk te stikken.
Het is iets dat heel veel mensen wel een keer meemaken. In hoever het traumatiserend werkt... daar heb ik werkelijk geen idee van.
Het langdurig blootgesteld worden aan de onzekerheid of je morgen nog wel leeft, zoals in oorlogssituaties, bij uitzichtloze foltering - zoals vele Amerikaanse soldaten die gevangen waren door de Vietcong hebben meegemaakt - of de gruwelen van de Duitse vernietigingskampen in de tweede wereldoorlog, is van een heel andere orde.
Mensen die dat meegemaakt hebben herstellen hier nooit van.