Bent u klaar voor de dood?

[Esradha]

Ik ken het gevoel dat het kind in je het 'overneemt'.
Wat ik bedoel met dat ik het bange kind in stand houd, is dat de volwassene dan niet de leiding neemt maar zich door de angst van het kind laat leiden.
In de loop der jaren is de volwassene al veel sterker geworden, maar er is nog een dermate grote angst bij dat kind dat ik merk dat dit me als volwassene nog blijft beïnvloeden en het ook in mijn lijf-systeem lijkt te zitten.
Bepaalde overtuigingen kunnen tot zo sterke mechanismen uitgroeien, dat ik verstandelijk wel kan inzien waar dit op gebaseerd is, maar het daarmee nog wel vast zit in mijn lijf.

[Aart]

Oorspronkelijk geplaatst door Naadje

Tsja Aart....stemmen, ontstemd zijn, bestemming, stemming, stemmig....enfin, zo kan ik nog even door gaan. Stemmen maar stemmen? Waar zouden we zijn zonder naar de stem van ons hart te luisteren? Deze woorden zijn voor jou vast niet bestemd. What the fuck?

Naadje, lieverd (ik kan je wel achter het behang plakken, neen hoor), het hart heeft geen stem, meen ik heus hoor, allemaal comfortzone/ego.

Sorry voor mijn 70-mijlslaarzen.

Inderdaad, niet voor mijn oren bestemd.

De bewustzijnstrilling die er bij een mens is bepaald gewoon en simpel het hele gebeuren.

Ik hoef niet te denken, te voelen, af te wegen, te luisteren of wat dan ook, het gaat allemaal vanzelf, gewoon door mijn aanwezigheid, het bewustzijn of iets dergelijks.

Ik snap wel dat mijn onnozele woorden voor vele uitleg vatbaar zijn en in wezen nog onnozeler zijn dan ze al doen overkomen.

Ik ben me er steeds bewuster van wat ik in wezen ben; onnozel.

Het forum der onnozelen.

Ach ik vind het wel klinken.

Naadje, ik heb u lief gelijk mijzelf en wij schrijven/spreken op zijn tijd een andere taal.

Hoedt u voor mijn onnozelheid en ik wentel mij in de uwe.

Ik ben er klaar voor.

19.45 uur.

Wereldkampioenschappen schaatsen voor sprinters.

[Aart]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Ik ken het gevoel dat het kind in je het 'overneemt'.
Wat ik bedoel met dat ik het bange kind in stand houd, is dat de volwassene dan niet de leiding neemt maar zich door de angst van het kind laat leiden.
In de loop der jaren is de volwassene al veel sterker geworden, maar er is nog een dermate grote angst bij dat kind dat ik merk dat dit me als volwassene nog blijft beïnvloeden en het ook in mijn lijf-systeem lijkt te zitten.
Bepaalde overtuigingen kunnen tot zo sterke mechanismen uitgroeien, dat ik verstandelijk wel kan inzien waar dit op gebaseerd is, maar het daarmee nog wel vast zit in mijn lijf.

Ja zo werkt het proces nu eenmaal.

Ik heb zelf veel baat gehad bij het uit-kuchen/foeteren/huilen van oude opgeslagen energie/angst tijdens de QLB (ademhalingstechniek van Clarityproces) want inderdaad er zit een hoop in dat lijf aan oude energie opgeslagen.

De kunst is om als dat kind/de angstgevoelens opkomen, direct je te realiseren, bv te constateren, om je heen te kijken of er werkelijke reden is tot angst.

M.a.w. te kijken of er werkelijke dreiging is in het moment.

Je zult zien dat die er niet is en kan zo het kleine kind/de angstgevoelens gerust stellen dat alles okay is.

Het kleine kind/de angst wordt getriggerd in het moment door iets wat lijkt op TOEN en wat TOEN wel als dreiging gezien werd of echt was of zo voelde.

Maar nu als volwassene zijnde ben je niet meer als TOEN en dat zul je het kleine kind in de praktijk moeten laten zien/vertellen.

De kunst is m.i.; een beetje van jezelf en een beetje van het kleine kind.

Het kleine kind negeren of overrulen werkt in bepaalde fases niet en kan het kleine kind juist versterken.

Ik had zelf het meeste last van een mechanisme (controle, oordeel) dat zei; 'dat het wel lang duurde dat ik als volwassene het nog niet doorhad en van oude dingen afwas en dat het nou eens afgelopen moest zijn'.

Ook niet bevorderlijk voor het simpele logische natuurlijke proces natuurlijk.

Dit schrijven waarschijnlijk ook niet.

Waar zit de stekker.

[Naadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Aart

Naadje, lieverd (ik kan je wel achter het behang plakken, neen hoor), het hart heeft geen stem, meen ik heus hoor, allemaal comfortzone/ego.

Sorry voor mijn 70-mijlslaarzen.

Inderdaad, niet voor mijn oren bestemd.

De bewustzijnstrilling die er bij een mens is bepaald gewoon en simpel het hele gebeuren.

Ik hoef niet te denken, te voelen, af te wegen, te luisteren of wat dan ook, het gaat allemaal vanzelf, gewoon door mijn aanwezigheid, het bewustzijn of iets dergelijks.

Ik snap wel dat mijn onnozele woorden voor vele uitleg vatbaar zijn en in wezen nog onnozeler zijn dan ze al doen overkomen.

Ik ben me er steeds bewuster van wat ik in wezen ben; onnozel.

Het forum der onnozelen.

Ach ik vind het wel klinken.

Naadje, ik heb u lief gelijk mijzelf en wij schrijven/spreken op zijn tijd een andere taal.

Hoedt u voor mijn onnozelheid en ik wentel mij in de uwe.

Ik ben er klaar voor.

19.45 uur.

Wereldkampioenschappen schaatsen voor sprinters.

Welk stemmetje heeft je dat verteld?

[Ogenblik-sem]

Oorspronkelijk geplaatst door Aart

een mechanisme (controle, oordeel) dat zei; 'dat het wel lang duurde dat ik als volwassene het nog niet doorhad en van oude dingen afwas en dat het nou eens afgelopen moest zijn'.

Ook niet bevorderlijk voor het simpele logische natuurlijke proces natuurlijk.

Dát komt me heel bekend voor!

[Esradha]

Laatst is iemand in mijn omgeving overleden door euthanasie. Daar ben ik die week best mee bezig geweest. Leek me zo raar om te weten, over twee dagen ga ik overlijden. Op de ochtend van haar overlijden nog de laatste dingen geregeld en zelf de rouwkaarten in enveloppen zitten steken. Dan gaan liggen en zachtjes gaan slapen om niet meer wakker te worden.

Dat is wel het ultieme je verzoenen met de dood, je eigen moment kiezen, nu ga ik.

Tegelijkertijd een oom met kanker die nog maar een paar maanden heeft. Ook gaat nadenken dus over hoe hij wil gaan, wat hij nog wil doen.

Waarom doen we dat allemaal niet? Waarom is ziekte nodig, voordat we dit proces ingaan?

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Laatst is iemand in mijn omgeving overleden door euthanasie. Daar ben ik die week best mee bezig geweest. Leek me zo raar om te weten, over twee dagen ga ik overlijden. Op de ochtend van haar overlijden nog de laatste dingen geregeld en zelf de rouwkaarten in enveloppen zitten steken. Dan gaan liggen en zachtjes gaan slapen om niet meer wakker te worden.

Dat is wel het ultieme je verzoenen met de dood, je eigen moment kiezen, nu ga ik.

Tegelijkertijd een oom met kanker die nog maar een paar maanden heeft. Ook gaat nadenken dus over hoe hij wil gaan, wat hij nog wil doen.

Waarom doen we dat allemaal niet? Waarom is ziekte nodig, voordat we dit proces ingaan?

Instinct lijkt me. Een dier gaat ook niet eerder liggen en zich terugtrekken,dan dat het voelt dat het zover is. Met het verschil dat het dier niets hoeft en wil regelen van te voren. Zou ik zelf ook geen zin meer in hebben. Behalve wat echt moet, (zoals je kinderen goed achterlaten). Maar uiteindelijk is dat ook instinct.

[Esradha]

Ik bedoel niet enkel de praktische dingen regelen, maar ook het je verzoenen met je doodgaan.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Ik bedoel niet enkel de praktische dingen regelen, maar ook het je verzoenen met je doodgaan.

Nee bedoelde ik ook niet.

Kende genoeg mensen die zich gewoon verzoenden met hun dood, voor zover ze daar de tijd en gelegenheid voor gehad hebben. Op het moment dat je nog springlevend bent, kun je dat al doen. En zelfs de doodsangst te zien als iets wat bij je instinct hoort. Op het moment dat je ergens in nood komt, treedt die eerst in werking, alvorens de overgave komt. En dat je ondanks de verzoening bang kunt zijn kan deel uitmaken van dat verzoeningsproces.

[Ogenblik-sem]

Krishnamurti heeft dat eens mooi gezegd:

'Fear of death is your selfdefence angainst Life.'

('self' met kleine s, 'Life' met hoofdletter)