Onrechtvaardigheid

[Esradha]

Jaren geleden ben ik wakker gemaakt door een inbreker, aangerand en bedreigd. Van alles wat die situatie met me deed, vond ik het ergste dat het niet meer vanzelfsprekend was dat ik veilig ben als ik slaap. Ik heb ervoor gevochten om die veiligheid weer terug te vinden, maar die vanzelfsprekendheid lijkt in de basis nog steeds beschadigd.

Ik had een anti-inbraak-dingetje op mijn voordeur zitten, wat me gisteren voor de tweede keer buiten gesloten heeft. Ik moest iemand, die ik niet ken, vragen om bij me in te breken, zodat ik mijn huis weer in kon. Dat ding heb ik maar van de voordeur geschroefd, en dat confronteert me nu. Ik heb de neiging weer even boos op die inbreker te worden. Maar het confronteert me vooral, omdat ik mijn veiligheid gekoppeld had aan dat ding aan de deur. Nu die veiligheid niet meer vanzelfsprekend is, wordt steeds weer duidelijk dat ik die veiligheid zelf moet maken. En daar kan niemand anders dan ikzelf iets aan veranderen. Wat gebeurd is, is immers gebeurd.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Jaren geleden ben ik wakker gemaakt door een inbreker, aangerand en bedreigd. Van alles wat die situatie met me deed, vond ik het ergste dat het niet meer vanzelfsprekend was dat ik veilig ben als ik slaap. Ik heb ervoor gevochten om die veiligheid weer terug te vinden, maar die vanzelfsprekendheid lijkt in de basis nog steeds beschadigd.

Ik had een anti-inbraak-dingetje op mijn voordeur zitten, wat me gisteren voor de tweede keer buiten gesloten heeft. Ik moest iemand, die ik niet ken, vragen om bij me in te breken, zodat ik mijn huis weer in kon. Dat ding heb ik maar van de voordeur geschroefd, en dat confronteert me nu. Ik heb de neiging weer even boos op die inbreker te worden. Maar het confronteert me vooral, omdat ik mijn veiligheid gekoppeld had aan dat ding aan de deur. Nu die veiligheid niet meer vanzelfsprekend is, wordt steeds weer duidelijk dat ik die veiligheid zelf moet maken. En daar kan niemand anders dan ikzelf iets aan veranderen. Wat gebeurd is, is immers gebeurd.

Is het ergens niet ook een beetje realistisch om je (on)veilig te voelen in je slaap? En ook om de nodige maatregelen te nemen, zodat je je wel veilig kunt voelen? Dat is een vraag die ik mij steeds weer stel na bv het kijken van een of ander opsporing verzocht programma. Of valt het statistisch gezien toch mee? En helpt dat voor je gevoel?

Onze maatschappij tegenwoordig is in feite een beetje vergelijkbaar met
buiten slapen. Ook dan dan mensen maatregelen of het wordt afgeraden om überhaupt te doen. Maar als iemand wil, kan hij/zij gewoon je huis binnendringen en je bedreigen of erger. Deze gedachten moet je natuurlijk niet voeden, anders heb je geen leven meer.

En hoe komt het dat wij ondanks mogelijke risico's toch veilig voelen en gewoon lekker gaan slapen.

[Esradha]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

En hoe komt het dat wij ondanks mogelijke risico's toch veilig voelen en gewoon lekker gaan slapen.

Omdat de mogelijkheid dat er iets gebeurt nog een ver-van-je-bed-show is.
Maar ik denk ook, omdat je uiteindelijk geen keuze hebt. Dreiging bestaat overal. Je kan ook op straat zomaar aangevallen en bedreigd worden. Maar om je nu op straat nooit meer veilig te voelen?

Waar het me om ging is dat onrechtvaardigheid je aangedaan kan worden, maar je vervolgens zelf in de hand hebt, hoeveel het bepaalt. Het gaat overigens in dit soort situaties wel om iets meer dan onrechtvaardigheid. Nu ik dat zo schrijf, is dat eigenlijk niet altijd? Dat de onrechtvaardigheid een aanleiding is voor iets anders wat geraakt wordt? Veiligheid, erbij willen horen, gehoord zijn etc. Grenzen die overtreden worden. Stelt onrechtvaardigheid niet vooral dat we het overtreden van die grenzen niet acceptabel vinden? Maar is hetgeen raakt niet vooral de overtreden grens zelf? Het niet acceptabel vinden maakt het vervolgens moeilijker om ermee om te gaan.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Omdat de mogelijkheid dat er iets gebeurt nog een ver-van-je-bed-show is.
Maar ik denk ook, omdat je uiteindelijk geen keuze hebt. Dreiging bestaat overal. Je kan ook op straat zomaar aangevallen en bedreigd worden. Maar om je nu op straat nooit meer veilig te voelen?

Waar het me om ging is dat onrechtvaardigheid je aangedaan kan worden, maar je vervolgens zelf in de hand hebt, hoeveel het bepaalt. Het gaat overigens in dit soort situaties wel om iets meer dan onrechtvaardigheid. Nu ik dat zo schrijf, is dat eigenlijk niet altijd? Dat de onrechtvaardigheid een aanleiding is voor iets anders wat geraakt wordt? Veiligheid, erbij willen horen, gehoord zijn etc. Grenzen die overtreden worden. Stelt onrechtvaardigheid niet vooral dat we het overtreden van die grenzen niet acceptabel vinden? Maar is hetgeen raakt niet vooral de overtreden grens zelf? Het niet acceptabel vinden maakt het vervolgens moeilijker om ermee om te gaan.

Komt er dus eigenlijk op neer dat het een kwestie is van accepteren dat onrechtvaardigheid voorkomt. En dat wij dat grotendeels eigenlijk ook al doen, anders zouden we ons nooit meer veilig kunnen voelen. Tot op het moment dat het ons zelf overkomt, omdat er dan serieus geraakt wordt.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Grenzen die overtreden worden. Stelt onrechtvaardigheid niet vooral dat we het overtreden van die grenzen niet acceptabel vinden? Maar is hetgeen raakt niet vooral de overtreden grens zelf? Het niet acceptabel vinden maakt het vervolgens moeilijker om ermee om te gaan.

Met dat laatste ben ik het oneens. Of iets als rechtvaardig of onrechtvaardig wordt ervaren is afhankelijk vanuit welke invalshoek je ernaar kijkt. Waarmee duidelijk wordt dat het in feite niet echt bestaat, in theoretische zin. Praktisch gezien hebben we er hier in de maatschappij mee te maken en heb ik er geen probleem mee. Inbrekers, verkrachters, moordenaars, je kan er compassie mee hebben, maar dat hoeft niet te betekenen dat je niet ergens een grens mag stellen. En datzelfde geldt voor hele simpele dagelijkse dingen. Ik vind het prima om iets niet acceptabel te vinden. Het is een paradox, maar het is wel zo (voor mij).

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Jaren geleden ben ik wakker gemaakt door een inbreker, aangerand en bedreigd.

Bedankt voor dit willen delen Esradha.
Ik ben hier simpelweg geschrokken van.
Ik merk dat ik niet veel woorden heb, en niet omdat ik geen gruwel ken, want ik heb zelf genoeg schrokkende dingen mee gemaakt in mijn leven, maar dit komt wel binnen nu.
Ik merk dat ik nu even geen zin heb om even te filosoferen over onrecht of geen onrecht, of wat dan ook..
Dan voel ik echt woede als ik zoiets lees..

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Ik had een anti-inbraak-dingetje op mijn voordeur zitten, wat me gisteren voor de tweede keer buiten gesloten heeft. Ik moest iemand, die ik niet ken, vragen om bij me in te breken, zodat ik mijn huis weer in kon. Dat ding heb ik maar van de voordeur geschroefd, en dat confronteert me nu. Ik heb de neiging weer even boos op die inbreker te worden. Maar het confronteert me vooral, omdat ik mijn veiligheid gekoppeld had aan dat ding aan de deur. Nu die veiligheid niet meer vanzelfsprekend is, wordt steeds weer duidelijk dat ik die veiligheid zelf moet maken. En daar kan niemand anders dan ikzelf iets aan veranderen. Wat gebeurd is, is immers gebeurd.

Ik ken het verhaal natuurlijk, maar het is echt heel mooi hoe je beschrijft hoe dat werkt bij jou. Knap hoor. Mooi om te lezen.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Met dat laatste ben ik het oneens. Of iets als rechtvaardig of onrechtvaardig wordt ervaren is afhankelijk vanuit welke invalshoek je ernaar kijkt. Waarmee duidelijk wordt dat het in feite niet echt bestaat, in theoretische zin. Praktisch gezien hebben we er hier in de maatschappij mee te maken en heb ik er geen probleem mee. Inbrekers, verkrachters, moordenaars, je kan er compassie mee hebben, maar dat hoeft niet te betekenen dat je niet ergens een grens mag stellen. En datzelfde geldt voor hele simpele dagelijkse dingen. Ik vind het prima om iets niet acceptabel te vinden. Het is een paradox, maar het is wel zo (voor mij).

Acceptatie betekent eigenlijk ook alleen maar dat je het feit herkent dat het wel voorkomt. Daarom hoef je het inhoudelijk nog niet acceptabel te vinden.

[Esradha]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Bedankt voor dit willen delen Esradha.
Ik ben hier simpelweg geschrokken van.
Ik merk dat ik niet veel woorden heb, en niet omdat ik geen gruwel ken, want ik heb zelf genoeg schrokkende dingen mee gemaakt in mijn leven, maar dit komt wel binnen nu.
Ik merk dat ik nu even geen zin heb om even te filosoferen over onrecht of geen onrecht, of wat dan ook..
Dan voel ik echt woede als ik zoiets lees..

Ik zet het wel kort in 1 zin neer, maar het is ook gruwelijk. Het is ruim 10 jaar geleden en bepaalt mijn leven niet vaak meer. Anders kon ik er ook niet zo over praten als nu. Ik ben vaak gefascineerd geweest over de oerinstincten die ik dergelijke heftige situaties naar boven komen. Er is me iets heel wezenlijks ten onrechte afgepakte. Dat maakt het juist een heel werkelijke situatie om te kijken wat onrecht doet met een mens, met mij. Daarnaast ben ik heel koppig en weiger ik die inbreker om macht over mijn leven te geven. Dat maakt het mede noodzakelijk om mijn eigen invloed in deze situatie te onderzoeken. Wat gebeurd is, is gebeurd. Hoe zorg ik nu dat ik me veilig voel?

[Esradha]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Ik ken het verhaal natuurlijk, maar het is echt heel mooi hoe je beschrijft hoe dat werkt bij jou. Knap hoor. Mooi om te lezen.

Ik heb mijn leven aardig teruggevonden na die ervaring, maar merk soms wel de invloeden ervan. De eerste keer dat ik mijn woning niet meer in kon, zei mijn buurvrouw al, haal dat ding er toch af. De vermeende veiligheid was me echter meer waard. Na een tweede keer buitengesloten te zijn en iemand bij mij te moeten laten inbreken, ging dat nadeel echter zwaarder wegen. Het is heel apart als je veiligheid niet meer vanzelfsprekend is. Dat brengt heel dicht naar binnen, want alleen daar maar is die veiligheid te vinden. Veiligheid is op veel subtielere manieren ook een issue voor mij, deze situatie nu maakt het echter heel expliciet en dwingt mij te leren mijn veiligheid zelf te maken. Zo gebeuren ook dit soort heftige situaties vermoedelijk niet voor niets.