Ben je een slachtoffer of schepper.

[Mara]

Het is inderdaad zo dat Blikje op dit forum het sterkst mijn spirituele verleden oproept.
Daar is zij natuurlijk absoluut niet schuldig aan.

Maar wat ik tot nu toe gedaan heb is mijn frustratie, woede, rouw over dat verleden op haar uitwerken.
Geen wonder dat ze me een hufter noemt.

Ik zal later pogen,in de eerste plaats voor mezelf, op te schrijven en te beschrijven wat het dan wel bij me oproept.

Nu moet ik gaan repeteren naar Antwerpen en mijn geliefde Vlaamse Bourg... pardon... Ardennen verlaten.
Het is een dolkomisch stuk van Rossini: "Viaggio a Reims."
Onbekommerd vrolijk sprankelende muziek en knotsgekke amoureuze situaties.
Een zeer fijne humorist onze Rossini, al leed hijzelf de tweede helft van zijn leven aan neurasthenie, zoals men dat toen noemde.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Bewustzijn

Onderstaande link deed mij wel wat afvragen.

http://www.spiritueelmagazine.nl/ben...elijkheid.html

De vraag was, ben je slachtoffer of schepper.
Mijn antwoord: geen van beide.
Beide 'posities' zouden mijn rol in dat wat IS schromelijk overdrijven.

Over mindfucks gesproken ...
... de vraag op zich is al aan de mind ontsproten.

Net zo min als ik het verleden gemaakt heb, maak ik de toekomst.
Ik ben onderdeel van dat wat gebeurt
en dat wat gebeurt, gebeurt niet zonder mij.
Fixatie op welke rol dan ook is onzinnig
en een zoeken naar houvast die er niet is.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

De vraag was, ben je slachtoffer of schepper.
Mijn antwoord: geen van beide.
Beide 'posities' zouden mijn rol in dat wat IS schromelijk overdrijven.

Over mindfucks gesproken ...
... de vraag op zich is al aan de mind ontsproten.

Net zo min als ik het verleden gemaakt heb, maak ik de toekomst.
Ik ben onderdeel van dat wat gebeurt
en dat wat gebeurt, gebeurt niet zonder mij.
Fixatie op welke rol dan ook is onzinnig
en een zoeken naar houvast die er niet is.

Het gaat Bewustzijn dan kennelijk ook over een keuze die er (overigens alleen maar) lijkt te zijn.

Binnen de hersenen wordt voorafgaande aan gedachten daarover al buiten de persoon om keuzen gemaakt op grond van voor en afkeuren uit het verleden.

Je slachtoffer wanen/ervaren is een resultante uit het verleden, dat te weten is voldoende.

Het zonder invloed zijn komt overeen met je 'wat IS' en de rol die je daarin 'meent' te spelen, die is er zoals je correct opmerkt niet. De factoren die de aanleiding zijn geweest heb je niet zelf geschapen.

Je zit alleen maar in de stroom van allerhand gebeurtenissen en bent er de waarnemer van.

[Mara]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Net zo min als ik het verleden gemaakt heb, maak ik de toekomst.
Ik ben onderdeel van dat wat gebeurt
en dat wat gebeurt, gebeurt niet zonder mij.
Fixatie op welke rol dan ook is onzinnig
en een zoeken naar houvast die er niet is.

Er zijn wel fixaties die je geblokkeerd houden en daardoor je vrijheid beperken.
Zelf heb ik vele jaren gevangen gezeten in een narcistische fixatie als gevolg van mijn angst voor de 'boze' wereld en mijn gevoel daar niet goed in te kunnen functioneren.
Ik heb geprobeerd mij terug te trekken in afstandelijk, onaangedaan schouwen zoals ik dat interprteerde vanuit mijn studie van de oosterse mystiek.
Pas in de psychotherapie is mij duidelijk geworden dat dat gevoel van er buiten te staan er al eerder was, en waarschijnlijk het gevols van traumatische ervaringen uit de vroege kindertijd. Daarom dat ik zo aangetrokken werd tot deze doctrines.

Als nu de fixatie doorzien, verwerkt en opgelost wordt - of zoals een forumlid het graffiti-achtig uitdrukt: je gedealed hebt met je mindfuck (go and fuck your own mind, dude!) - raak je als het ware gedeblokkeerd, heb je meer keuze-vrijheid, levensvreugde en cre?er je een andere toekomst voor jezelf.
Je slachtoffer-zijn is dan voorbij!

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Mara

Er zijn wel fixaties die je geblokkeerd houden en daardoor je vrijheid beperken.
Zelf heb ik vele jaren gevangen gezeten in een narcistische fixatie als gevolg van mijn angst voor de 'boze' wereld en mijn gevoel daar niet goed in te kunnen functioneren.
Ik heb geprobeerd mij terug te trekken in afstandelijk, onaangedaan schouwen zoals ik dat interprteerde vanuit mijn studie van de oosterse mystiek.
Pas in de psychotherapie is mij duidelijk geworden dat dat gevoel van er buiten te staan er al eerder was, en waarschijnlijk het gevols van traumatische ervaringen uit de vroege kindertijd. Daarom dat ik zo aangetrokken werd tot deze doctrines.

Als nu de fixatie doorzien, verwerkt en opgelost wordt - of zoals een forumlid het graffiti-achtig uitdrukt: je gedealed hebt met je mindfuck (go and fuck your own mind, dude!) - raak je als het ware gedeblokkeerd, heb je meer keuze-vrijheid, levensvreugde en cre?er je een andere toekomst voor jezelf.
Je slachtoffer-zijn is dan voorbij!

Ik ben het niet met je oneens en godzijdank zijn er vormen van psychotherapie die aanslaan en daarmee hun nut hebben.

Maar met je verhaal bevestig je toch dat fixatie een vorm is van zoeken naar houvast die er niet is (en die ook nog eens weinig functioneel is)?

De vraag ging er om of je slachtoffer bent (dus dat het je allemaal overkomen is) of dat je de schepper bent (en dus het zelf allemaal in scene hebt gezet / gecreeerd hebt).
Hoezo is je slachtoffer-zijn nu voorbij?
Beweer je daarmee dat het je allemaal overkomen is?

Volgens mij is het pas echt voorbij als je niet meer denkt
in termen van slachtoffer-zijn of schepper-zijn.

[Mara]

Nogal wiedes dat het je overkomen is!
Als je vader je als klein kind misbruikt of je zonder reden bont en blauw slaat, overkomt je dat.
Je kan natuurlijk allerlei verklaringen gaan bedenken zoals "karma".
En dat gebeurd ook.
Je hebt dan zogezegd in je vorig leven een moord gepleegd of zelf mensen mishandeld of misbruikt enz. ...
"Het leven overkomt me", is het gevoel dat de meeste mensen - denk ik - hebben.
Maar het leven kan zulk een afzichtelijk lijden veroorzaken dat gevoelige mensen daar allerlei verklaringen gaan voor bedenken.
Voor Schopenhauer was de levenswil een blinde kracht die paradoxaal ook de gevoeligheden geschapen heeft die ons zo doen lijden.
Het leven doet dus zichzelf lijden!

Verder wil ik opmerken dat als bepaalde, zeer pijnlijke trauma's je bespaard gebleven zijn, je niet in een positie bent om te oordelen over mensen die dit wel overkomen is.
Dat is namelijk de arrogantie van de onwetendheid!

Daarom dat ik zeg dat wie het lijden niet kent het leven niet kent.

Door het lijden, waar jezelf doorgegaan bent en dat je kunnen plaatsen hebt, kun je ook begrip hebben voor het lijden van anderen.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Mara

Nogal wiedes dat het je overkomen is!

Hoe zie je dat dan met je uitspraak 'je slachtoffer-zijn is dan voorbij!'?

Oorspronkelijk geplaatst door Mara

Verder wil ik opmerken dat als bepaalde, zeer pijnlijke trauma's je bespaard gebleven zijn, je niet in een positie bent om te oordelen over mensen die dit wel overkomen is.
Dat is namelijk de arrogantie van de onwetendheid!

Daarom dat ik zeg dat wie het lijden niet kent het leven niet kent.

Er is geen mens aan wie het lijden voorbijgaat.
In verschillende gradaties weliswaar,
maar ik neem niet aan dat je er een wedstrijdje van wil maken ...?

[Mara]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Hoe zie je dat dan met je uitspraak 'je slachtoffer-zijn is dan voorbij!'?

Er is geen mens aan wie het lijden voorbijgaat.
In verschillende gradaties weliswaar,
maar ik neem niet aan dat je er een wedstrijdje van wil maken ...?

Hahahahaha... geef mij er maar van langs als ik inconsequent schrijf.

Je kunt er mee leven dat je ooit slachtoffer geweest bent.
De blokkerende invloed, van wat je overkomen is, is opgelost.

Deze traumatische ervaringen veroorzaken doodsangst.
Daarom dat het zo moeilijk is om ermee in het reine te komen.

Hoe kom je erbij! Zo van: mijn lijden is groter dan het jouwe... komaan zeg.
Zoiets als hier op het forum: Ik ben verlichter dan jij.... hahahahahaha

Nee... infantiele trauma's als gevolg van mishandeling en misbruik zijn wel van het ergste wat er is.

[Mara]

Advaita, waar ik mij meer dan veertig jaar mee bezig gehouden heb, heeft mij niet gelukkig gemaakt. Integendeel, ik ben veertig jaar in de war geweest en heb mijn leven voor me uitgeschoven en kon alleen vrolijk zijn als ik een flinke pint pakte.
Dat "uitgetreden" zijn, dat afstand proberen te nemen van een al te pijnlijke realiteit, was er al voor ik in contact kwam met de Yoga-vereniging (klinkt als zang-vereniging... hahaha). Maar wat ik daar leerde was "gefundenes Fressen" voor de persoonlijkheid die ik was.
Dat is hineininterpretieren natuurlijk. Iets waar ik achtergekomen ben tijdens verschillende jaren psychotherapie die ik na 2000 - dus behoorlijk laat in mijn leven: ik was toen al 46 - gevolgd heb.
Alle citaten die ik op dit forum hoor heb ik misschien wel duizend keer gehoord.
Ze voor een duizendeneenste keer te horen heeft niet veel zin.

De laatste drie jaar heeft het leven mij mores geleerd op de meest pijnlijke wijze die ik ooit in mijn bestaan beleefd heb.
Maar dat is nu voorbij en ik heb mijn lesje geleerd. Ik heb de drijvende kracht van de doodsangst onderkend en er mij mee verzoend.

Ik word in februari (ja, ja... ik ben een viske!) 58 en het is zo dat ik eindelijk van mijn leven kan genieten op een creatieve manier, zonder perse een stuk in mijn kraag te moeten drinken.
En... advaita als concept interesseert mij geen fluit meer!

Ik ben eindelijk aan het waarmaken wat de Spaanse filosoof Santayana zo mooi onder woorden gebracht heeft:

"There is no cure for birth and death save to enjoy the interval."

En deze is ook genadeloos waar!

"Happiness is the only sanction in life; where happiness fails, existence remains a mad and lamentable experiment."

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Mara

Hahahahaha... geef mij er maar van langs als ik inconsequent schrijf.

Je kunt er mee leven dat je ooit slachtoffer geweest bent.
De blokkerende invloed, van wat je overkomen is, is opgelost.

Ik wil je nergens op pakken en ik maak er ook geen grap van.
Hoe zit dat dan met dat slachtoffer zijn?

Eerst was je het wel en later niet meer?
Maar dat wat er gebeurt is, is toch niet niet-gebeurt?

Of ben je nog steeds slachtoffer, maar je hebt er geen last meer van?