De allerbelangrijkste vraag

[Lyme]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Volgens mij moet het ook niet anders, kan het niet anders en hoeft het niet anders.

Ja idd, anders was het wel anders..

[Tine]

Zo lang er geen antwoord komt op de vraag ?wie ben ik? en dat toch gewenst wordt, of als nodig en/of zinvol wordt gezien, kan je natuurlijk niet anders dan blijven zoeken. Maar dat zoeken vanuit de veronderstelling dat er één juist antwoord was dat ik MOEST vinden, veroorzaakte bij mij heel wat onrust die eigenlijk alleen maar groter werd naarmate die zoektocht duurde?

Vele anderen (wiens ?leer? ik onderzocht en bestudeerde) leken immers HET antwoord wél gevonden te hebben maar als ik dat antwoord op mezelf en in mijn eigen leven probeerde toe te passen, voelde het niet aan als 'ik'.
Uiteindelijk kon ik niet anders dan tot de conclusie komen dat ik -zowel als al het andere wat ik rondom mij zag- uit bewustzijn besta(at) maar dat (de beleving van mijn) 'ik' zo veranderlijk als de wind kon zijn en dat die veranderlijkheid afhankelijk was van datgene wat ik in elk gegeven moment dacht te zijn, datgene waarvan ik bereid was om het als ?waar? te erkennen.
De inhoud van mijn denken werd op zijn beurt blijkbaar beïnvloed door wat ik in elk gegeven moment voelde, geloofde, verwachtte, hoopte, probeerde te zijn, wilde zijn of juist NIET wilde zijn.
Dit alles gold trouwens evengoed voor de manier waarop ik ?nderen ?interpreteerde?. Want ook dat had te maken met wat ik dacht te ?zien? in die ander (wat uiteindelijk niets met weten te maken heeft), wat op zijn beurt dan ook beïnvloed werd door MIJN voelen, geloven, hopen, verwachten, willen, wensen?

Alle boodschappers in de wereld buiten mij (gerealiseerden, verlichten, oosterse en westerse leermeesters, ?vinders? van waarheid, Jezus, Boeddha, ?) die ik leerde ?kennen?, bleken dus gewoon een antwoord gevonden te hebben op de vraag ?wie dénk/geloof ik dat ik ben?. De standvastigheid van, het trouw kunnen zijn aan hun 'zijn', bleek gewoon recht evenredig aan de standvastigheid van hun denkbeelden over/hun geloof in zichzelf. Er heerste geen twijfel, er leefde geen verdeeldheid omtrent hun 'zijn' in hun bewustzijn. Hun hele waarnemen, denken, voelen en willen was ?gericht?, gefocust in één en dezelfde richting?

?Je ervaart jezelf dus als degene/datgene wat je dánkt te zijn?, zo simpel blijkt het te zijn. Doch weinigen zijn zich BEWUST van al wat er zoal aan (geloofs)overtuigingen/gedachten in henzelf leeft, omdat een deel van dat ?materiaal? zich in het onderbewuste bevindt en de poort tussen bewuste en onderbewuste ?bewaakt? wordt door Mr. Angst. Maar wanneer men de moeite neemt om het waarheidsgehalte van deze stelling te onderzoeken, en daarbij rekening houdt met de eventuele ONDERbewuste overtuigingen, kan gezien worden dat het ALTIJD klopt, en dat het voor IEDEREEN geldt?

De vrije, pure, echte levenskracht als scheppende energie zetelt m.i. in ieders onbewuste, maar kan niet helder en zuiver tot het bewustzijn doordringen wanneer het zich een weg moet banen door een verstopt, ?vervuild? of afgeknepen kanaal (= het onderbewustzijn). Het pure is daardoor in het persoonlijk bewustzijn niet meer zo helder waarneembaar als het was toen het ?de bron? verliet, en de energieke, scheppende levenskracht blijkt niet meer als dusdanig te kunnen worden ervaren ?

Het bewuste kan gekend worden via het denken (duale kennis omdat er voor elke gedachte evengoed een tegengestelde gedachte bestaat)
Het onderbewuste kan ervaren worden via emoties (duale ervaringen, omdat elke zogenaamd positieve emotie zijn tegenstelling vindt in een negatieve emotie )
Het onbewuste kan tot expressie gebracht worden via de intuïtie (non-duaal weten, geen tegenstrijdigheid, éénheid, leven in-het-moment)

[Danique]

Mooi helder stuk weer.
Dankjewel.

[Rennie]

Erg mooi tot hier, het volgende geeft me aanleiding iets op te merken:

Oorspronkelijk geplaatst door Tineke

Dit alles gold trouwens evengoed voor de manier waarop ik ?nderen ?interpreteerde?. Want ook dat had te maken met wat ik dacht te ?zien? in die ander (wat uiteindelijk niets met weten te maken heeft), wat op zijn beurt dan ook beïnvloed werd door MIJN voelen, geloven, hopen, verwachten, willen, wensen?

Het weten 'wat' je bent neemt je niet weg uit de dualiteit. Het zien van anderen kan een objectieve beleving zijn echter wanneer het onmiskenbaar is ingegeven door iets van 'mij' ben je niet vrij van jezelf.

Anderen zijn je eveneens behulpzaam erop te wijzen dat je niet hen ziet maar jezelf en uiteindelijk 'weet' je dan ook exact wat van jou is (geaardheden blijven) en wat niet.

Alle boodschappers in de wereld buiten mij (gerealiseerden, verlichten, oosterse en westerse leermeesters, ?vinders? van waarheid, Jezus, Boeddha, ?) die ik leerde ?kennen?, bleken dus gewoon een antwoord gevonden te hebben op de vraag ?wie dénk/geloof ik dat ik ben?. De standvastigheid van, het trouw kunnen zijn aan hun 'zijn', bleek gewoon recht evenredig aan de standvastigheid van hun denkbeelden over/hun geloof in zichzelf. Er heerste geen twijfel, er leefde geen verdeeldheid omtrent hun 'zijn' in hun bewustzijn. Hun hele waarnemen, denken, voelen en willen was ?gericht?, gefocust in één en dezelfde richting?

Nee dat is niet zo, het is weten 'wat' je bent waarin ze gevestigd zijn, waarin ik gevestigd ben. Het is geen kwestie van geloof, van standvastigheid en trouw aan het 'ZIJN' zijn. Het is het 'ZIJN' zelf. De 'ik' die je waarneemt is alleen omdat je in de persoon van jezelf vertegenwoordigd bent.

?Je ervaart jezelf dus als degene/datgene wat je dánkt te zijn?, zo simpel blijkt het te zijn. Doch weinigen zijn zich BEWUST van al wat er zoal aan (geloofs)overtuigingen/gedachten in henzelf leeft, omdat een deel van dat ?materiaal? zich in het onderbewuste bevindt en de poort tussen bewuste en onderbewuste ?bewaakt? wordt door Mr. Angst. Maar wanneer men de moeite neemt om het waarheidsgehalte van deze stelling te onderzoeken, en daarbij rekening houdt met de eventuele ONDERbewuste overtuigingen, kan gezien worden dat het ALTIJD klopt, en dat het voor IEDEREEN geldt?

Dit is een conclusie uit teleurstelling niet gevonden te hebben wat je zoekt. En zoals eerder ten aanzien van jou opgemerkt, zoek jij naar het bekende en ontglipt je datgene wat zich aan je wil vertonen.

Je vooropgezetheid verblind jou Tineke.

Belangrijk is dat het onderzoek naar Waarheid is en dat onwaarheid moet worden verworpen c.q. ge?limineerd. Je 'hangt' in het duale en je vind daar zoals dat gebruikelijk is inderdaad datgene wat je er denkt te vinden.

De vrije, pure, echte levenskracht als scheppende energie zetelt m.i. in ieders onbewuste, maar kan niet helder en zuiver tot het bewustzijn doordringen wanneer het zich een weg moet banen door een verstopt, ?vervuild? of afgeknepen kanaal (= het onderbewustzijn). Het pure is daardoor in het persoonlijk bewustzijn niet meer zo helder waarneembaar als het was toen het ?de bron? verliet, en de energieke, scheppende levenskracht blijkt niet meer als dusdanig te kunnen worden ervaren ?

Zou kunnen wat je zegt maar filosofie is geen onderwerp van onderzoek. Er is genoeg te onderzoeken aan waarheidsgehalte om je aanname en geloof omtrent hetgeen je 'denkt' te zijn. Het zou jammer zijn je energie te verkwisten aan wederom opnieuw een aanname.

Het bewuste kan gekend worden via het denken (duale kennis omdat er voor elke gedachte evengoed een tegengestelde gedachte bestaat)
Het onderbewuste kan ervaren worden via emoties (duale ervaringen, omdat elke zogenaamd positieve emotie zijn tegenstelling vindt in een negatieve emotie )
Het onbewuste kan tot expressie gebracht worden via de intuïtie (non-duaal weten, geen tegenstrijdigheid, éénheid, leven in-het-moment)

De ont-dekking dat er voor elke gedachte een andere mogelijk is, is een belangrijke om tot je te laten doordringen dat geen enkele gedachte waarheid bevat. Waar je naar op zoek bent is namelijk die onveranderlijke waarheid en in een gedachte kan die niet worden gevonden.

De emoties bijvoorbeeld kunnen je fantastisch wegwijs maken in de betrokkenheid van jou in je ervaring. Als je beledigd bent prikt dat, het wordt gevoeld in iets dat je ervaart als datgene wat jij vertegenwoordigd.

Het onderzoek vraagt of datgene waar het gevoeld wordt werkelijk van jou is.
Wanneer je jou zelf in het onderzoek ontziet kom je terecht in een vaag schemergebied.

Ik dank je voor je bericht, ik had totaal de lust verloren nog te schrijven.

[Lyme]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Het is geen kwestie van geloof, van standvastigheid en trouw aan het 'ZIJN' zijn. Het is het 'ZIJN' zelf. De 'ik' die je waarneemt is alleen omdat je in de persoon van jezelf vertegenwoordigd bent.


Belangrijk is dat het onderzoek naar Waarheid is en dat onwaarheid moet worden verworpen c.q. ge?limineerd. Je 'hangt' in het duale en je vind daar zoals dat gebruikelijk is inderdaad datgene wat je er denkt te vinden.

De eerste alinea: ja dat is zo. Dat te 'weten' maakt m.i onderzoek overbodig.

De tweede alinea: Hoe kan onderzoek je brengen naar waar 'waarheid' is?
Houd het onderzoek mij sowieso al niet in het duale?

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Lyme

De eerste alinea: ja dat is zo. Dat te 'weten' maakt m.i onderzoek overbodig.

De tweede alinea: Hoe kan onderzoek je brengen naar waar 'waarheid' is?
Houd het onderzoek mij sowieso al niet in het duale?

Dat zou je denken, maar wanneer de weter zich vervolgens gaat uitspreken blijkt hij met van alles en nog wat behept dat niet tot dat terrein van 'weten' behoort. Dat wil dan zeggen in beschrijvende zin want 'weten' laat zich niet eenvoudig als zodanig uitdrukken.

Je zou het kunnen zien als de omtrekkende bewegingen van een planeet die de aanwezigeheid van een zwart gat aantoont. Er kan door de verschijnselen er omheen worden gezien dat wordt geweten.

Inderdaad, het onderzoek voltrekt zich altijd in het duale, Waarheid is datgene wat overblijft, datgene wat er zich aan kan ontrekken.

[Lyme]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Je zou het kunnen zien als de omtrekkende bewegingen van een planeet die de aanwezigeheid van een zwart gat aantoont. Er kan door de verschijnselen er omheen worden gezien dat wordt geweten.

Inderdaad, het onderzoek voltrekt zich altijd in het duale, Waarheid is datgene wat overblijft, datgene wat er zich aan kan ontrekken.

1e alinea: heel mooie aanduiding. Tja..je moet toch wat met die duale bewoordingen. Niets dekt dat wat ik ben, zelfs een woord als 'niets' is al teveel...

2e alinea: Op welke manier ervaar jij die Waarheid Renoir?
Kun je zeggen dat dat in iedere ervaring is? In ieder 'zien', in ieder besef, in ieder '' kennen'' ?

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Dit is een conclusie uit teleurstelling niet gevonden te hebben wat je zoekt. En zoals eerder ten aanzien van jou opgemerkt, zoek jij naar het bekende en ontglipt je datgene wat zich aan je wil vertonen.

Jouw woorden geven een veronderstelling, een interpretatie, een invulling weer, niet méér, niet minder. Jij kán me (= mijn 'zijn') niet kennen Renoir? Wat jouw bewustzijn jou vertelt, wat jouw waarheidsonderzoek jou opgeleverd heeft, heeft geldingskracht voor jou (en misschien ook voor bepaalde anderen die zichzelf daarin ?herkennen?). Hetzelfde geldt voor wat ik beweer, of wat iemand anders hier op dit forum beweert... Waarmee mijn stelling ?je ervaart jezelf als datgene wat je dánkt te zijn? (ongeacht wat dit 'wat' inhoudt) dus onderschreven wordt.

Jouw term ?zoeken naar het bekende? begrijp ik dan weer totaal niet. Iets wat bekend is, daar hoeft toch niet meer naar gezocht te worden?
Ik heb blijkbaar een avontuurlijk ingestelde geest die me al langs de meest vreemde wegen heeft ?geleid? en daar heb ik me vroeger zelfs héél vaak aan geërgerd. Ik wilde immers té graag 'normaal' zijn? Ik vond het nu niet bepaald aangenaam om mezelf te ervaren als zo totaal 'anders' dan mijn mede-aardbewoners omdat sommige van mijn ervaringen zo bizar waren dat er geen herkenning in de buitenwereld te vinden was (althans op dat moment nog niet). Ik heb daardoor geleerd om een kameleon te zijn, ?aanpasbaar? naar behoefte!
Ondertussen maakt het me niets meer uit welk 'etiket' ik opgeplakt krijg. Ik vereenzelvig me nog slechts met energetisch bewustzijn waarin ALLES zich kan aandienen, maar dan wel van binnenuit? Wat mij betreft, is alles dus mogelijk, is alles waar, en is alles echt?, in the eye of the beholder?

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Je vooropgezetheid verblind jou Tineke.

Toen ik 4 jaar oud was, vroeg ik aan mijn blinde vader of hij altijd alles ?zwart? zag (want zo was het immers voor mij als ik mijn ogen sloot). Mijn vader antwoordde toen : ?Tineke, probeer eens te kijken met je handen, datgene wat je dan ziet, is wat ik zie?. Hij bedoelde niet dat ik mijn tastzin moest gebruiken maar wilde uitleggen dat er niets te zien viel voor hem. Hij leefde zintuiglijk in één groot NIETS, geen licht maar ook geen donker! Ik heb jarenlang geprobeerd om mij daar iets bij voor te stellen; het is me nooit gelukt?
Mijn vader kon zich echter wel blindelings een weg banen, met vastberaden tred, zonder ooit tegen iets te stoten. Hij ?voelde? op een energetische manier waar er zich ?hindernissen? bevonden (materie zendt andere energie uit dan leegte). Ik heb daar heel veel van geleerd! Blindheid is dus niet aan mij besteed Renoir!

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Belangrijk is dat het onderzoek naar Waarheid is en dat onwaarheid moet worden verworpen c.q. ge?limineerd.

Om eender welk onderzoek te kunnen starten, moet datgene waarnaar gezocht wordt, eerst worden ?gedefini?erd?. Wie doet dat? Juist, de onderzoeker zélf! Er als onderzoeker dan van overtuigd zijn dat wat je vindt, objectief is terwijl je zélf het subject bent, is m.i. dus gewoon wat het is, namelijk : een overtuiging! Beweren dat je wéét wat Waarheid is (en daardoor dus tegelijk al het onware als dusdanig herkent en kan ?verwerpen?) getuigt m.i. van een grote pretentie. Jij overweegt blijkbaar niet eens meer dat wat jij als Waarheid hebt gedefini?erd misschien gewoon JOUW waarheid is, voortkomend uit jouw bewustzijn (als gevolg van de stelling ?je ervaart jezelf als datgene wat je dánkt te zijn?, in jouw geval dus Waarheid). Tja, dan valt er verder niet veel meer te zeggen h??

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Je 'hangt' in het duale en je vind daar zoals dat gebruikelijk is inderdaad datgene wat je er denkt te vinden.

Ik vrees dat jij daar ook nog altijd in rondhangt Renoir. Op het fysisch vlak valt daar niet eens aan te ontkomen. Hoe graag je ook nog zou willen vliegen, de zwaartekracht zal je altijd terug naar de aarde brengen. De afwisseling tussen licht en donker zal in jouw leven aanwezig blijven, tenzij je continu de aardbol afreist van de ene tijdzone naar de andere. Hoe lang je ook nog zou willen leven, toch ga je dood? Je zal voor de rest van je leven keuzes maken tussen het één OF het ander, omdat beide TEGELIJK ervaren nu eenmaal niet mogelijk is. Je kan niet tegelijk praten en zwijgen, wakker zijn en slapen, denken en niet-denken? In een duale wereld kan je nu eenmaal niet non-duaal l?ven, al kan je jezelf natuurlijk wel als non-duaal ervaren door je met niets wat in je denken 'leeft' te identificeren, ook niet met Waarheid (= datgene wat jij DENKT gevonden te hebben)! Je 'ik' kiest dan uit een hele garderobe dat kleedje dat het beste 'past' voor de gelegenheid? Als een kameleon!

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Het zou jammer zijn je energie te verkwisten aan wederom opnieuw een aanname.

Bestaat er iets anders dan ?aannames?? Waarheid is ook een aanname? Juist omdat alles mogelijk is, neem ik ni?ts meer voor "waarheid" aan, en ?lles als "bestaand"? (by the way, mijn energie kan niet ?verkwist? worden, het spruit immers voort uit een onuitputtelijke bron)

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

De ont-dekking dat er voor elke gedachte een andere mogelijk is, is een belangrijke om tot je te laten doordringen dat geen enkele gedachte waarheid bevat. Waar je naar op zoek bent is namelijk die onveranderlijke waarheid en in een gedachte kan die niet worden gevonden.

Mooi, dit woord ?ont-dekking?? En dat is al een hele tijd geleden tot mij doorgedrongen hoor! Tegelijk echter bevat ?lke gedachte waarheid voor degene die ze denkt! De onveranderlijke waarheid is te vinden in het feit dat alles energie is, en dat dit dus ook geldt voor gedachten. Materie bestaat uit een zwaardere energie dan gedachten en is daardoor dus minder gemakkelijk manipuleerbaar, minder veranderlijk. Toch kan de energie van (gefocuste) gedachten/overtuigingen ijzer doen buigen, water in wijn veranderen, en een lamme doen lopen, zo'n (potentiële) kracht bevatten ze?

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

De emoties bijvoorbeeld kunnen je fantastisch wegwijs maken in de betrokkenheid van jou in je ervaring. Als je beledigd bent prikt dat, het wordt gevoeld in iets dat je ervaart als datgene wat jij vertegenwoordigd.

Emoties zijn een ?antwoord?, een re-actie. Als je je 'ik' als een harnas draagt, omdat je gelooft iets te moeten ?verdedigen?, voelt dit gans anders aan dan als je dit 'ik' als een los gewaad om je schouders drapeert. Mensen mogen op mij reageren zoals ze verkiezen, dat zegt meer over hen dan dat het iets over mij zou zeggen. Persoonlijk hoef ik niets meer te ?vertegenwoordigen? of te betekenen, maar ik laat mijn 'ik' wel zijn zegje doen omdat ik vertrouw op datgene wat mij inspireert om te doen wat ik doe (wat dus soms gewoon ?wegwandelen? is), en te zeggen wat ik zeg. Mijn ik is voor mij een nuttig werkinstrument? Ik beschouw het meestal zelfs als een muziekinstrument dat ?bespeeld? wordt door bewustzijn. De muziek die ik voortbreng klinkt voor sommigen misschien als niet om aan te horen (of bevat eventueel té langdradige, euh ik bedoel langgerekte tonen), maar ja, elk vogeltje zingt zoals het gebekt is nietwaar?
Ergernis of boosheid kunnen weliswaar z??r functioneel zijn maar blijkbaar hanteert mijn bewustzijn bij voorkeur een begripvolle of humorvolle benadering. De energie daarvan past beter bij mijn 'ik' zeker?
En me beledigd voelen? Dat is al héél lang geleden Renoir?

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Wanneer je jou zelf in het onderzoek ontziet kom je terecht in een vaag schemergebied.

Wat zelfonderzoek betreft, ging ik liever te werk met een bulldozer dan met een zandschepje. Ik was té benieuwd naar wat er zich achter de vestingmuren bevond? Ik ben gelukkig geen teer poppetje en kan tegen een stootje?

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Ik dank je voor je bericht, ik had totaal de lust verloren nog te schrijven.

Ik als zijnde ?lustopwekkend?? Mmm, misschien hang ik dit kleedje wel bij in mijn ik-garderobe, het kan nog van pas komen?

[Ulla]

Tineke, je weet het mooi te verwoorden, en voor wie het begrijpt, aanvaard, ziet dat het klopt is het geen moeilijke of ondoordringbare kost.

[Rennie]

Wat is het probleem nou Tineke, ik laat weten wat ik zie, wat ik aan frustratie in je zie zitten. Ik pretendeer helemaal niet je te kennen en natuurlijk is hetgeen ik zie invulling.

Maar wat maakt jou daar zo gepikeerd over ? Of zie ik het verkeerd dat je je nu aan het afreageren bent ? Je argumenten lijken ingegeven door een boosheid over het verschillend interpreteren van jouw zelfbeeld en vervolgens het afvallen van jouw idee, je filosofie. Hier heb je hem eindelijk bij z'n staart, dat ding wat zich krampachtig in stand probeert te houden, en dan richt je je aandacht ervan af, naar buiten.

Bewustzijn vertelt mij geen verhalen, het laat me helder zien, dus ik kijk niet tegen een verhaal aan als ik naar je kijk. Ik wil je stelling wel onderschrijven als je dat gelukkig maakt, als je maar ziet dat het een nieuw geloof is wat je hebt aangenomen. Meer verhalen die verstrooien.

Met 'zoeken naar het bekende' bedoel ik, dat heb ik overigens hiervoor al uitgelegd, dat je uitkijkt naar iets wat je verwacht te vinden, het zoeken van je heeft geen 'open einde', dus vind je alleen hetgeen je zoekt wat je verwacht. Terwijl dat wat het is niet gevonden kan worden omdat het niet aan je verwachting voldoet. Maar vraag gerust als je iets niet begrijpt.

Ik zie je vervolgens 'bijdraaien' naar ongeënteresseerdheid over het opgeplakt krijgen van een etiket. Dat is nog steeds ego dat zich beschermd. Sorry voor het zien, maar dat zie ik.

Inhoudelijk klopt het niet dat alles waar is, maar goed daarnaar heb ik jarenlang onderzoek gedaan om dat te kunnen zeggen en weten. Het verhaal van je vader is een mooi verhaal van overontwikkeling van andere zintuigen wanneer er een uitvalt. Hij kan mogelijk met de echo van z'n voetstappen de afstand hebben kunnen bepalen. Ik zou me niet vastpinnen op energetica.

De weg van onwaarheid naar waarheid is de weg die ik gevolgd heb. Het is allesbehalve de bedoeling dat je een uitgangspunt, waarnaar gezocht wordt, formuleert. Eigenlijk geef je in het onderdeel onderzoek exact het hoe en waarom aan waardoor je miskleunt. Je hangt hier een redenatie aan. Ik weet niet of dat je heeft ingegeven die weg niet te gaan maar die redenatie die klopt niet.

Zolang er nog maar een stukje subjectieve waarheid inzit ben je er gewoon nog niet. Wat er overblijft is Waarheid, die IS, dat is geen definitie waarmee je kunt werken. Omdat je iets aanneemt (je onderzoekt dus niet) door Waarheid te kenmerken als 'JOUW waarheid' (mijn waarheid dus) maak je je stelling 'je ervaart jezelf als datgene wat je denkt te zijn' kloppend. Je denkt het bewezen te hebben maar het berust op een aanname.

Ik hang inderdaad ook rond in het duale, dat kan niet anders. Maar met je 'hangt' bedoelde ik dat je niet verder gekomen bent dan dat. Dus het hele verhaal van vliegen e.d. is niet relevant. De identificatie vind evengoed gewoon weer plaats na realisatie alleen verkoop je zulke onzin niet meer. Zodra je weet 'wat' je bent verdwijnt het geloof in de verhalen die je voor waar aanneemt.

Oei... Tineke 'Waarheid een aanname' ik ga daar niet eens meer over in discussie. Dat alles mogelijk is, is een element van het duale bestaan. Dat verdwijnt niet door realisatie, je kunt daarna lustig blijven grasduinen in je duale leven. Niemand neemt je iets af alleen het idee over jezelf als zou jij degene zijn die het allemaal voor elkaar heeft.

Het volgende stuk gaat ook over waarheid en Waarheid. Het is zo dat er een subjectief beleefde waarheid is, vervolgens kan er een objectief beleefde waarheid zijn, wat aan dat alles nog weer voorbijgaat is waarheid met een hoofdletter, hetgeen ook wel eens Bewustzijn wordt genoemd.
Dat laatste die Waarheid dat Bewustzijn dat ben je en wat je niet bent is je subjectief beleefde waarheid en daar richt zich waarheidvinding op, op het elimineren van onwaarheid. Dat gaat door middel van ont-dekken, inderdaad een mooi woord, hetgeen betekend van zijn bedekking ontdoen zodat de ware aard (betekenis) boven komt drijven.

Het is alleen niet de bedoeling om wéér opnieuw aan het ont-dekken te ontsnappen door zoiets energie te noemen. Wat je denkt moet werkelijk onderzocht worden en geen energie-label krijgen want dan laat je het onderzoek er naar liggen. Wel makkelijk maar niks voor niks h?. Je hebt leuke verhalen en fantasietjes maar je verstrooit je aandacht naar dingen die er niet toe doen. Waarom ben je eigenlijk zo gefascineerd door de verschijnselen (buigen van ijzer door energie, water in wijn veranderen e.d.), ze hebben niks met jou ware aard van doen.

Wat betreft emoties mag je het gelijk van me hebben, ik ben er niet zo mee bezig. Het enige wat er opvalt is dat je er zo 'persoonlijk' mee omgaat terwijl het net zo goed alleen maar energie is die je bezoekt en weer verlaat. Emoties echter vertellen mij de graad van vertegenwoordiging van de gedachte 'ik' in je manifestatie die je niet bent. Emoties zijn niet van jou. Dus het gaat erom dat het beledigd voelen een vertegenwoordiging is van iets onwerkelijks, niet dat jij er nou zo geweldig mee kunt omgaan en je van beledigingen niks aantrekt.

Het zou mijn voorkeur hebben het kleedje op de vloer te leggen en er overheen lopen .