Lijden.

[Naadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Madelief

Idd daar zijn we het over eens Nada, ik zie echter ook dat je voorbij gaat aan de diepere grond van waar pijn en lijden ontstaat, maar goed kennelijk komt dat niet over of binnen of vind je dat niet belangrijk genoeg or whatever. Aangezien bovenstaande cruciaal is in wat ik wil zeggen cq wil laten zien, en jij dus liever blijft steken bij het gegeven dat in jou idee pijn en lijden onontkoombaar is en zodoende als vanzelfsprekend bij het leven horend, heeft het verder weinig zin verder te communiceren.

Ik ben het vanuit mijn visie in elk geval volstrekt niet met je eens dat wij ons niet zouden kunnen bevrijden van pijn en lijden en ik ben het ook niet met je eens dat wanneer je de visie aanhangt dat automatisch zou betekenen dat daarmee de weerstand gevoed wordt. Sterker nog het is zelfs volstrekte nonsens om niet te zeggen achterlijk en iets vriendelijker gezegt; getuigd van een beperkte visie, iets dergelijks te beweren wanneer een zeker niveau van ontwikkeling bereikt is.

Ga jij dus lekker voor gemakkelijk en geef je heerlijk over aan lijdzaam ondergaan overdekt met een sausje het is allemaal oké die pijn en dat lijden. Maar ik garandeer je Nada dat je bovenstaande vanzelf een keer zat wordt en er de krankzinnigheid van gaat inzien en daarmee vanzelf een keer gaat inzien dat jou standpunt komt vanuit ontkenning en aanverwanten. Seen that, been there.

Marijke, je bent het levende voorbeeld van iemand die zich niet van pijn en lijden kan bevrijden. Je hebt er het forum van Remon mee volgeschreven. We've seen that, we've been there. Hallelujah.

[Naadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Het kan lijken op prefereren, ik zelf heb ook vaak de indruk dat het een keus is, maar beoefen weer eens wat vaker de 'ik heb geen idee wat de voorzienigheid met deze persoon in petto heeft' modus.

Stel bijvoorbeeld nou eens dat God (Bewustzijn) zichzelf in alle gradaties wil ervaren, zichzelf wil ontmoeten, dan ontmoet ik God niet door zijn manifestatie met mijn voorkeur af te wijzen. Toch ?

Althans, terugkomende op het onderwerp doorloopt het als 'slachtoffer' geziene object een allesbehalve gemakkelijke modus omdat God dat zichzelf middels dualiteit heeft toebedeeld. Maar God is aan het duale ontstegen en is handelende in het onpersoonlijke. Het is onze opdracht dat te doorzien en aan ons mens zijn voorbij te kijken (ik lijk -verdomme- wel een pastoor). Maar beter nog te doorzien dat we die mens niet zijn, in hoeverre zijn mijn gedachten die iemand te zijn die 'ik' denk te zijn waar. Dat is allemaal te betwijfelen, c.q. niet te geloven. Je 'ik' bestaat uit gedachten.

Ergo je wederwaardigheden betreffen niet een jou maar gaan alleen God aan. Dus wanneer je weer even je geloof aanhangt kun je evengoed jezelf proberen los te zien van de wederwaardigheden die je overkomen, waar je mee te handelen hebt. En in helderheid, lees onbezwaard van je denkbeelden en je veronderstelling van dat 'iets' dat je kent als jezelf, maak je een betere kans zicht te krijgen op hetgeen je overkomt (oftewel God je laat overkomen).

Eigenzinnigheid een (eigen beproefde) modus voor te staan beperkt ieder ander de weg te vinden die bedoeld is door die persoon zelf gevonden te worden. Vandaar ook de algemeen ondervonden weerstand op het krijgen van adviezen. Dat was ook mijn weerstand tegen Aad, Arie en Leila om het zoeken naar kindmechanismen te promoten als enige weg. Niet iedereen is daarmee behept, niet voor iedereen is dat de weg, al is het eveneens niet uit te sluiten dat het wel de weg is. Maar niet de enig zaligmakende.

Zo ook is acceptatie niet de enige.

Het gaat er niet om of ik een voorkeur heb, maar om dat wat voor mij (daar heb je 'm weer) het beste (heeft) (ge)werkt en ik derhalve als meest makkelijk heb ervaren. Ik kan alleen maar voor mezelf spreken. Of je er iets in herkent is aan jou (men). Acceptatie is overigens wel de enige weg. En weerstand iets wat onderzocht kan worden. Maar je ontkomt er nu eenmaal niet aan om binnen de taal je van de dualiteit te bedienen, zoals jij daar ook niet aan ontkomt. Wat evengoed zou werken of beter, who knows?

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Naadje

Het gaat er niet om of ik een voorkeur heb, maar om dat wat voor mij (daar heb je 'm weer) het beste (heeft) (ge)werkt en ik derhalve als meest makkelijk heb ervaren. Ik kan alleen maar voor mezelf spreken. Of je er iets in herkent is aan jou (men). Acceptatie is overigens wel de enige weg. En weerstand iets wat onderzocht kan worden. Maar je ontkomt er nu eenmaal niet aan om binnen de taal je van de dualiteit te bedienen, zoals jij daar ook niet aan ontkomt. Wat evengoed zou werken of beter, who knows?

Niet vrij zijn is het anders te willen dan het is, Willen dat het anders is is onvrijheid.
Ik bedoelde in mijn onbeholpenheid tot uitdrukking te brengen dat acceptatie geen vrijheid brengt indien dit als idee aan de hand wordt gedaan. Acceptatie kan in dat geval onderdrukking betekenen van de wil het anders te willen. Onderdrukking van de wil is geen vrijheid.

Het kan zijn dat iemand sterft van verdriet en het niet anders wil, dan is dat toch geen enkel probleem, hij/zij is in volkomen overeenstemming met wat is.

De acceptatie die jij bedoeld is 'voor jou zelf sprekende' geen onderdrukking van de wil en je kunt kennelijk niet zien dat zo' n advies aan een ander om te accepteren dat wel kan zijn.

Het kan je 'gaanderij' zijn om alvorens te accepteren een langdurige zware strijd te voeren voordat acceptatie intreed. Je zou er op kunnen wijzen dat zoiets, in jouw ogen tijdverspilling is, meer niet.

Wat ik er tevens, overigens volstrekt buiten de orde, bijhaalde is dat je ook adviezen kunt verstrekken die weliswaar (eveneens) goed op jezelf te betrekken zijn (zoals kindmechanismen) maar waarmee je anderen nodeloos op een langdurig traject kunt zetten die daar niet eens mee behept zijn.

Het is weliswaar niet vreemd want de meeste mensen beschouwen zichzelf als de maat der dingen maar pas daar mee op. Wat voor jou werkt doet dat niet perse voor een ander en iets ter herkenning meegegeven kan zeer dienstig zijn, maar ik zie iets voorstaan (het is immers de enige weg die er voor je is) niet als zodanig.

[Naadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Niet vrij zijn is het anders te willen dan het is, Willen dat het anders is is onvrijheid.
Ik bedoelde in mijn onbeholpenheid tot uitdrukking te brengen dat acceptatie geen vrijheid brengt indien dit als idee aan de hand wordt gedaan. Acceptatie kan in dat geval onderdrukking betekenen van de wil het anders te willen. Onderdrukking van de wil is geen vrijheid.

Het kan zijn dat iemand sterft van verdriet en het niet anders wil, dan is dat toch geen enkel probleem, hij/zij is in volkomen overeenstemming met wat is.

De acceptatie die jij bedoeld is 'voor jou zelf sprekende' geen onderdrukking van de wil en je kunt kennelijk niet zien dat zo' n advies aan een ander om te accepteren dat wel kan zijn.

Het kan je 'gaanderij' zijn om alvorens te accepteren een langdurige zware strijd te voeren voordat acceptatie intreed. Je zou er op kunnen wijzen dat zoiets, in jouw ogen tijdverspilling is, meer niet.

Wat ik er tevens, overigens volstrekt buiten de orde, bijhaalde is dat je ook adviezen kunt verstrekken die weliswaar (eveneens) goed op jezelf te betrekken zijn (zoals kindmechanismen) maar waarmee je anderen nodeloos op een langdurig traject kunt zetten die daar niet eens mee behept zijn.

Het is weliswaar niet vreemd want de meeste mensen beschouwen zichzelf als de maat der dingen maar pas daar mee op. Wat voor jou werkt doet dat niet perse voor een ander en iets ter herkenning meegegeven kan zeer dienstig zijn, maar ik zie iets voorstaan (het is immers de enige weg die er voor je is) niet als zodanig.

Acceptatie als idee aan de hand doen, werkt niet, dat ben ik met je eens. Daarom hebben theoretische verhandelingen in die zin ook geen enkele (toegevoegde) waarde. De waarde van het idee van acceptatie is gelegen in de overdracht van de persoonlijke ervaring, waarmee/waardoor de ander geraakt kan worden. Ik begrijp verder je (daarop)volgende zin niet zo goed. Als iemand in volledige overeenstemming is met dat wat is, dan lijkt me dat nu een typisch geval van acceptatie.

Ik weet niet waar je op baseert dat ik niet zou kunnen zien dat een ander het als idee zou kunnen overnemen. Integendeel. Ik weet precies wanneer ik wat tegen iemand kan (moet) zeggen. Zoals je weet ben ik therapeut van beroep en met meer dan 30 jaar werk- en levenservaring durf ik rustig te zeggen dat ik feilloos aanvoel wanneer ik iets wel en wanneer niet kan zeggen en dat ik in 99% van de gevallen wel "goed" zit. Waarmee ik bedoel aan te geven dat de boodschap "over" komt. Of die altijd gewaardeerd wordt is vers twee, maar aankomen doet ie.

Misschien dat het voor een "buitenstaander" dan lijkt dat ik de plank volledig missla, of een ander advies geef waar hij of zij niet van gediend is, hetgeen heel goed mogelijk is. Maar dat is ook niet mijn insteek. Of de ander er wel of niet van gediend is. Wel of ie ermee gediend is en dat is net ff iets anders. In de communicatie met jou de afgelopen dagen bemerk ik dat jij communiceert (hetgeen denk ik ook vaak de verwarring veroorzaakt) op een ander level. Zoals ik in mijn bericht eerder ook al heb trachten aan te geven, ik ga ervan uit (en dat is mijn makke) dat we dat allemaal al gehad hebben. Ik loop net een paar stappen vooruit. Dat zal dan wel beroepsdeformatie zijn, dus hierbij wil ik je bedanken dat je me hier even op geattendeerd hebt. Ik ga er duidelijk te vaak en te snel van uit dat de ander op datzelfde level zit en dat is natuurlijk niet zo. En dat mag ik ook niet verwachten.

Het is als de prostituee die al 30 jaar haar vak uitoefent, die dan door een maagd geattendeerd wordt op dat ze mogelijk haar kunstje niet goed doet. Zoiets. Enfin...nogmaals ik dank je voor het wijzen op mijn valkuil in deze. Ik zal het in mijn achterhoofd houden.

[Rennie]

Naad ik bemerk altijd pas achteraf aan de reactie dat ik niet op persoonlijke titel bezig was, ik twijfel er niet aan dat je exact aanvoelt waar de schoen wringt en hoe en wanneer je een advies moet plaatsen voor juist die specifieke persoon onder juist die specifieke omstandigheid.

Maar dat speelt in een rechtstreeks contact waar zoiets door expressie, gebaar en gezichtsuitdrukking is af te lezen. Zoiets op een forum plempen behoeft bij gebreke daarvan meer nauwkeurigheid.

Gelukkig neemt niemand iets op een forum zomaar wat van je aan dus zal het zo' n vaart niet lopen, maar toch.. kan er zo' n indruk komen te bestaan dat iets onder alle omstandigheden goed is en dus niet voor dat specifieke persoonlijke geval. Maar er zijn dingen die gezien, aan gewerkt en verwerkt moeten worden en als acceptatie je daarvan weerhoud kan er iets misgaan.

Wanneer iemand volledig in overeenstemming is met wat is, staat dat op zichzelf 'het is' er hoeft niks te veranderen of bevestigd te worden, dus is er geen behoefte aan acceptatie of bevestiging van die situatie.

[Madelief]

Oorspronkelijk geplaatst door Naadje

Marijke, je bent het levende voorbeeld van iemand die zich niet van pijn en lijden kan bevrijden. Je hebt er het forum van Remon mee volgeschreven. We've seen that, we've been there. Hallelujah.

Nada je verwart het proces met het eindresultaat, waar ik al een voorproef van heb mogen ervaren.

Het doel is niet bevrijding van pijn en lijden in zijn of haar huidige context het doel is de waarheid te accepteren. De waarheid zoals ik hem eerder beschreven heb en die is dat ik de creator ben van dat wat is bladiebla ect.

Ik ga een stukje eigen ervaring ergens vandaan plukken waar dat m.i. heel erg helder en duidelijk wordt.

Ik heb het hele verhaaltje even gekopieerd vanwege de verhaallijn, echter de alinea waar het binnen het onderstaande proces om gaat heb ik even dik gemaakt.

.......
.......
.......

Seks he, het kan zo prettig zijn als er niet allerlei verschrikkelijke
herinneringen aan vast zitten. Helaas is dat bij mij wel het geval heb
ik gemerkt. En verdomme alsof de ervaring al niet genoeg is dan mag je
er nog een keer doorheen als de liefde op je pad komt.
Wat blijft er over van vaste voornemens wraak te nemen als bv de zelfde
personen die je kapot gemaakt hebben, in jou idee, ineens voor je staan
in liefde en je zelf ook niets anders meer kunt dan liefde voelen.
Niets, helemaal niets en het voelt toch als of me iets is afgenomen.

Hij zei:" ik kan alles met je doen wat ik wil, ik kan je wegblazen als
een blaadje in de wind. Wie denk je wel dat je bent. Ik stuur deze
jongens ( het ging om een groepsverkrachting) op je af en geef ze de
opdracht je ziel te breken. Er is niets wat je kan doen." Ik voel me zo
machteloos, want hij heeft alweer gewonnen.

Het is niet die verkrachting maar wel het feit dat ik al die pijn weer
moet ervaren. Ik was verdomme onschuldig, en was dat wel zo eigenlijk.
Ik had gezworen dat ik ze één voor één kapot zou maken als ik de kans
zou krijgen. Ik zou ze neuken tot ze groen en geel zagen en dan zou ik
ze achterlaten zoals ze mij hadden achtergelaten, s'machtend verlangend
naar meer wat ze niet zouden krijgen. Dat krijg je ervan als je vent
bent, ik kotste op ze echt waar, wat een walgelijke wezens.

Ik begreep het nooit dat beeld wat zo vaak aan mijn geestensoog voorbij
zag trekken. Ik kon het nooit plaatsen, niet in de huidige tijd en toch
was het daar jaren achtereen. Jaren achtervolgd door angstdromen over
groepjes jongens die me najaagden in hun zucht tot vernietiging. Bang
voor groepjes jongens die op straat gewoon lol staan te trappen. Jaren
van onvrijheid.
Waarom moet ik het weer voelen en ervaren waarom niet alleen maar zij
die daar voor me staan.


Het antwoord is duidelijk zat, het komt nog binnen de seconde.
Ik was het zelf, er is geen verschil tussen ons, sterker nog het is
helemaal niet gebeurd het was alleen maar fantasie.
De waarheid komt onaanvaardbaar en met verpletterende kracht binnen.

Ik wilde er even alleen mee zijn. Ik voel hem, voel ergens in de verte
dat hij zijn armen om me heen slaat en zachtjes zegt:" ik hou van je,"
om zich daarna met mij weer in de éénheid te begeven.

Als hij daarna, op een ander bewustzijn niveau, weer bij me is bedrijven
we de liefde en ik voel dat ik er klaar voor ben om tot op de bodem te
gaan. Hij vraagt aan mij of ik dat wil. Ik zeg:" je weet dat ik dat wil" dus hij vraagt naar de bekende weg.

Dan is hij weg en ik begin me voor te bereiden op wat nog voor me ligt. Ik voel diepe vreugde over het
komende loslaten. Er is berusting in wat komen gaat ook al weet ik niet
wat of hoe het zal komen.

Ik weet dat het pijn gaat doen of dat is wat ik verwacht, maar ook deze
keer zal ik uiteindelijk in staat zijn liefde te blijven zien. Zo was het altijd en
zo zal het altijd zijn.

Dit laatste stukje wat ik dik en rood gemaakt heb voorspelt feitelijk al de fase waar ik nu momenteel in zit, waarbij ik nog voorzichtig was met betrekking tot hoe moeilijk het zou worden. De parallellen met wat ik heb meegemaakt de afgelopen jaren en nu meemaak zijn wat mij betreft overweldigend te noemen. En natuurlijk mag jij daar best laatdunkend of wat dan ook over doen we leven in vrij land perslot, in elk geval passen en/of pasten jij en anderen, wat mij betreft, perfect in het verhaaltje. So thanks and keep up the good work becouse it will never be better than today .

[Madelief]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Bewust zijn kan nogal pijnlijk zijn idd, soms krijg je veel te behappen en ervaar je al meer pijn dan je kunt verdragen, ben je liever niet al te bewust.

Zeker Renoir. Ik zei een poos terug nog tegen Aart toen ik bij hem was:" Aart lieverd ik wenste mijn hele leven dat ik onbewust zou zijn zodat die ellendige duisternis, die diepe pijn en dat lijden waar ik elke dag tot op mijn enkels in sta en soms zelfs in verzuip me niet meer zo zal raken als het me raakt." Lekker dobberen op de golfjes zoals iemand die mij ooit na aan het hart lag ooit eens zei, iemand die je zo op het oog nog geen spirituele vinger in de pap zou geven maar hij legde wel precies de vinger op de pijnlijke plek. Mensen zien het niet en doen zoals o.a. Nada zegt:" pijn en lijden horen nu eenmaal bij het leven bladiebla ect. en tot op zekere hoogte is die acceptatie met het zgn onvermijdelijke zoals Nada dat zegt wel iets waar ik ook vandaag zelfs nog ongeloofelijk jaloers op kan zijn, al ben ik die fase allang en breed voorbij ik wenste meer dan eens dat ik terug kon naar een paar jaar geleden toen het goed was want voor mij hoefde dat niet zo nodig dat laatste stuk, die laatste stap, maar ik vloog erin als een dolle stier toen Aart eenmaal op mijn pad kwam, geen weg terug......

Hoe dan ook, Aart bekeek mij, toen ik bij hem was, na mijn noodkreet, van opzij met een schuinse blik en een scheve glimlach in zijn ogen en om de mond aan. Fucking hell, gore stinkshit dacht ik:" ik ben al te ver uit de kust geraakt om nog terug te kunnen keren op mijn schreden, al wil ik dat nog zo graag, en ik weet het. Ik ga als Achab tenonder met Moby-Dick en neem de hele donderse bliksem mee naar de kelder zonder mij ergens enige rekenschap van te hoeven of willen geven. Alleen de getuige zal uiteindelijk overblijven om het verhaal, zoals het gegaan is tot in detail, te vertellen......bladiebla ect.

[Naadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Naad ik bemerk altijd pas achteraf aan de reactie dat ik niet op persoonlijke titel bezig was, ik twijfel er niet aan dat je exact aanvoelt waar de schoen wringt en hoe en wanneer je een advies moet plaatsen voor juist die specifieke persoon onder juist die specifieke omstandigheid.

Maar dat speelt in een rechtstreeks contact waar zoiets door expressie, gebaar en gezichtsuitdrukking is af te lezen. Zoiets op een forum plempen behoeft bij gebreke daarvan meer nauwkeurigheid.

Gelukkig neemt niemand iets op een forum zomaar wat van je aan dus zal het zo' n vaart niet lopen, maar toch.. kan er zo' n indruk komen te bestaan dat iets onder alle omstandigheden goed is en dus niet voor dat specifieke persoonlijke geval. Maar er zijn dingen die gezien, aan gewerkt en verwerkt moeten worden en als acceptatie je daarvan weerhoud kan er iets misgaan.

Wanneer iemand volledig in overeenstemming is met wat is, staat dat op zichzelf 'het is' er hoeft niks te veranderen of bevestigd te worden, dus is er geen behoefte aan acceptatie of bevestiging van die situatie.

Hier neemt de spraakverwarring weer toe. Vanuit het gezichtspunt van de ander spreken we in dat laatste geval van acceptatie, voor de persoon in kwestie is dat vanzelfsprekend helemaal geen issue (meer). IRL neemt ook niet iedereen zomaar van alles van me aan (dom natuurlijk ) en IRL is er natuurlijk expressie, gebaar en gezichtsuitdrukking, dat wordt op een forum inderdaad gemist, maar de energie achter de woorden kan wel gevoeld worden. Ik ben het niet met je eens dat alles altijd eerst gezien en verwerkt moet worden. Die stap(pen) kan best worden overgeslagen, bij voorkeur eigenlijk, maar ik begrijp wel wat je (vermoedelijk) bedoelt, het is afhankelijk van waar iemand staat in zijn proces, of er (voldoende) openheid is om de boodschap (van die acceptatie) te doen overkomen.

[Naadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Madelief

Het doel is niet bevrijding van pijn en lijden in zijn of haar huidige context het doel is de waarheid te accepteren. De waarheid zoals ik hem eerder beschreven heb en die is dat ik de creator ben van dat wat is bladiebla ect.

Het antwoord is duidelijk zat, het komt nog binnen de seconde.
Ik was het zelf, er is geen verschil tussen ons, sterker nog het is
helemaal niet gebeurd het was alleen maar fantasie.
De waarheid komt onaanvaardbaar en met verpletterende kracht binnen.

Ik weet dat het pijn gaat doen of dat is wat ik verwacht, maar ook deze
keer zal ik uiteindelijk in staat zijn liefde te blijven zien. So thanks and keep up the good work becouse it will never be better than today .

Om met je laatste zin te beginnen Marijke, als het niet beter wordt dan vandaag, dan is er dus lijden. Kijk maar om je heen (respectievelijk in jezelf). Dan is het hebben van een doel eveneens zinloos, want beter wordt het immers niet? Dat je de creator bent van dat wat is, bestrijd ik niet, maar het is m.i. maar de halve waarheid. Als immers gezien is dat er (in feite) niks gebeurt (is), behalve in je eigen fantasie, dan zou je dat ook gemakkelijk weer kunnen loslaten of er een andere fantasie voor in de plaats kunnen zetten. Een wat vrolijker bijvoorbeeld. Maar zo werkt het dus niet. Anders gezegd, als je weet dat de verwachting altijd de uitkomst bepaalt, waarom verwacht je dan niet eens een keer iets anders? Met hetgeen je schrijft bevestig je nogmaals nadrukkelijk datgene wat ik beweer, namelijk dat pijn (lijden) onontkoombaar is, maar door het zien van hoe het werkt, niet onoverkomelijk.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Naadje

Hier neemt de spraakverwarring weer toe. Vanuit het gezichtspunt van de ander spreken we in dat laatste geval van acceptatie, voor de persoon in kwestie is dat vanzelfsprekend helemaal geen issue (meer). IRL neemt ook niet iedereen zomaar van alles van me aan (dom natuurlijk ) en IRL is er natuurlijk expressie, gebaar en gezichtsuitdrukking, dat wordt op een forum inderdaad gemist, maar de energie achter de woorden kan wel gevoeld worden. Ik ben het niet met je eens dat alles altijd eerst gezien en verwerkt moet worden. Die stap(pen) kan best worden overgeslagen, bij voorkeur eigenlijk, maar ik begrijp wel wat je (vermoedelijk) bedoelt, het is afhankelijk van waar iemand staat in zijn proces, of er (voldoende) openheid is om de boodschap (van die acceptatie) te doen overkomen.

Misschien moet ik je niet eigengereid noemen maar vasthoudend, je heb immers geen blinde maar steekhoudende argumenten in je betoog. Je noemde acceptatie eerder al 'de enige optie' als gezien is dat er geen andere keus is, je loopt daar aan het eind van een proces wanneer alle mogelijkheden zijn uitgeput dus vast en er rest je niks anders meer dan je over te geven. Ik sluit dat ook niet uit.

Wat ik echter begrijp is dat je alsmaar blijft zeggen ' laat het proces want het eindresultaat is toch dat je je moet overgeven, dus accepteer liever meteen' . Daar ben ik het dus niet mee eens, ik heb van nabij gezien dat je dan wel kunt blijven wijzen dat gedachten niet waar zijn maar wanneer het ervaren niet synchroon loopt, de gedachte en de herinnering sterker is, blijft er dat zoeken naar een bevredigend antwoord op innerlijke vragen.

Degene die ik bedoel, voor ogen heb, blijft op gezette tijden oude onlustgevoelens boven krijgen en gaat om deze de baas te blijven iedere dag hardlopen en wanneer het niet meer lukt ze onder de tafel te houden een weekend naar de humaniversity. Acceptatie zit er gewoon niet in.

Ik ben bij hem ook blijven volhouden dat therapie onzin is, dat je beter maar meteen kunt gaan inzien dat je die gedachten niet bent. Allemaal verspilde moeite meende ook ik, maar de een ziet meteen en de ander moet jaren stoethaspelen. Ik heb niks met karma maar misschien is er nog wat te verhappen voor die persoon, wie ben ik om daar over te oordelen.

Maar wat Madelief schrijft 'deze keer zal ik uiteindelijk in staat zijn liefde te blijven zien' dat is de staat die alle pijn kan helen.

De liefde blijven zien. Dat was ook de levensinstelling van Hassan in 'De vliegeraar' van Khaled Hosseini. Liefde overwint alles en wel omdat dat hetgeen is wat uiteindelijk, zelfs nadat de dood er op volgt blijft bestaan.

liefde is.

P.s. Er zijn dingen die gezien en verwerkt moeten worden, ik zei niet dat dat met alles het geval s. En zeker als je er toe in staat bent stappen over te slaan moet je dat zeker doen.