Een Hagenees aan het woord ...

[moi]

Oorspronkelijk geplaatst door Mars

Dan vraag ik me af wat het is dat dat perspectief ziet.
Niet eens -wat- het is, maar dat er steeds maar iets "achter" zit bij wat er zich afspeelt.
Soms vraag dat afspelen op allerlei wijze weer de aandacht, en lijk "ik" er weer in "verloren" te gaan, maar dan is er nog steeds iets "achter".

Kijk mijnerzijds heeft het geen verdere inzichtelijkheid nodig.
Dat wat ik in het kort neerzette.

Daarentegen geeft Aart een uitgebreide uiteenzetting van in quote #39.

Wellicht dat die uiteenzetting van hem, wat dit betreft meer duidelijkheid geeft.

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door Aart

... Gewoon simpelweg opgaan in het geheel en daardoor de bewustzijnstrilling zijn ding laten doen en geen milliseconde van te voren weten wat er gebeuren gaat en daar niet mee bezig zijn, is dat niet waar het om gaat.

Die totale openheid, grenzeloosheid, spanningloosheid, zorgeloosheid, alles mogelijkheid, is dat niet waar het om gaat.

'Zijn zoals een kind' maar daar dan nu van bewust zijn, is dat niet waar het om gaat.

Je blijft mij verwonderen Aart ... Het heden duurt enkele seconden waardoor het mogelijk is 'verbonden' te zijn van met het detail, de tegenstelling, de dualiteit.
Wat jij hier allemaal opnoemt heft zichzelf op na die enkele seconden omdat het niet-is, er geen onderscheid meer is, geen tegenstelling.
In het geheel opgaan zonder de verbondenheid met het heden is een toestand van onbewustheid.
Zich bewust worden van wat in de aandacht ontstaat, maakt ook de positie mogelijk daarvan afstand te nemen en getuige te zijn van het eigen ontstaan.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Mars

Dan vraag ik me af wat het is dat dat perspectief ziet.
Niet eens -wat- het is, maar dat er steeds maar iets "achter" zit bij wat er zich afspeelt.
Soms vraag dat afspelen op allerlei wijze weer de aandacht, en lijk "ik" er weer in "verloren" te gaan, maar dan is er nog steeds iets "achter".

Bij Moi zie je het eerste stadium dat het haar niet lukt om om de persoon heen te komen. Dat wat je bent is onpersoonlijk, misschien kun je je beter richten op de stilte, die het vertegenwoordigd dan afgaan op het commentaar.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Aart

Ik loop een beetje vast in mijn onderzoek want ik ervaar echt in mijn dagelijkse leven geen dualiteit, verschil en verandering.

Hoe ervaar je de aanslag op je toetsenbord dan Aad, voelt dat niet als weerstand ? En verschijnen er niet ineens letters op het scherm als je op toetsjes op dat plankje voor je neus drukt ? En hoe noem je dat indien er eerst een leeg scherm is en dan ineens is er een letter ? Zou het kunnen dat dat 'verschil' is, of is er ten opzichte van het eerdere lege scherm iets veranderd ? Indien bevestigd dan ervaar jij in je dagelijkse leven dualiteit.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Aart

Jantje zag eens een zinnetje staan en plukte het eruit.

"Waar het om gaat is wat is dat wat toeschouwt ?"

Tot op heden ken ik 2 toestanden van waaruit de wereld bezien/beleeft/ervaren kan worden; vanuit het ego (oude ervaringen, angst, comfortzone, controle, gefilterde waarneming) en de andere is vanuit een toestand waarin er waarneming is van wat er simpelweg is.

Vanuit het ego is er angst voor muizen, is de dood van je kind of geliefde vreselijk en vanuit 'wat er simpelweg is' is er enkel een muis en de dood van je kind of geliefde (al zou ik het al een hele kunst vinden om een keuze te maken wie dat wel of niet is).

Bij 'wat simpelweg is' is er niet meer de gefilterde waarneming van het ego wat een gebeurtenis een betekenis geeft naar eigen belang/voorkeur.

M.a.w. er zal qua waarneming een groot verschil zijn of er een waarneming vanuit het ego is of vanuit een waarneming die niet door iets gefilterd is.

Ik heb het niet zo op de woorden (of hoe mensen het nog kunnen ervaren) toeschouwer, waarnemer en getuige, die laatste vind ik helemaal verschrikkelijk.

Die beleving van een toeschouwer/waarnemer/getuige is mogelijk nog ego of verstandelijkheid (niets mis mee maar niet waar het uiteindelijk om gaat).

Ik kan hier niets ontdekken wat datgene is wat toeschouwt.

Ik durf/kan zelfs niet van toeschouwen spreken.

Toeschouwenheid misschien?

Ik moet de oude geschriften er eens op na slaan.

Ego is het verhaal dat je jezelf hebt laten aanpraten en dat je je nu bij herhaling verteld. Het zijn niet de ervaringen die oud zijn, het is je verhaal dat oud is.

Als je je hebt laten aanpraten of je verteld je zelf angst te hebben voor muizen is er vanwege je geloof in je gedachten angst voor muizen.

Dat is afgelopen als de gedachte niet meer geloofd wordt.

Wanneer je verhaal niet meer wordt geloofd valt het stil er is ook geen toeschouwer. Maar als je op de vraag wie is de toeschouwer een persoon ervaart die toeschouwt moet je op zoek naar de waarheid van die beleving.

Als iets niet op jou van toepassing is waarom ervaar je die behoefte om dat mee te delen. Wie is het die het nodig vindt dat verhaal te vertellen ?

We beginnen dan gewoon weer van voren af aan met je geloof in de 'wie'.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Je geeft aan 'zijnstoestand' abusievelijk de betekenis van onveranderlijkheid.

Bewustzijn, ook wel Zijn genaamd is de voorwaarde voor het kunnen ervaren van welke toestand dan ook en Bewustzijn of Zijn is op zichzelf onveranderlijk. Hoewel wij dat Zijn of Bewustzijn zijn ervaren we binnen die context dualiteit, verschil en verandering.

In de toevoeging 'toestand' aan zijn is die veranderlijkheid vervat. Van toestanden is bekend, ze veranderen om de haverklap. Ook zijnstoestanden zijn aan verandering onderhevig en de onze zijn al niet aan elkaar gelijk. Dus qua zijnstoestanden is er verschil te over.

Dank voor de correctie. Klopt helemaal.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Aart

Nadje, als jij mij in de stad tegen komt en jij ziet dat ik met mijn ogen stijf dicht overal tegenop loop ben je dan niet geneigd naar me toe te lopen en te zeggen; Aart als je je ogen opent dan zul je het leven geheel anders ervaren.

Vanuit openheid, speelsheid, spanningloosheid, het weggevallen zijn van het ego, een mind die niet meer reageert vanuit het verleden, op deze aardkloot de dingen zien/ervaren zoals ze werkelijk zijn, is dat niet waar het om gaat.

Gewoon simpelweg opgaan in het geheel en daardoor de bewustzijnstrilling zijn ding laten doen en geen milliseconde van te voren weten wat er gebeuren gaat en daar niet mee bezig zijn, is dat niet waar het om gaat.

Die totale openheid, grenzeloosheid, spanningloosheid, zorgeloosheid, alles mogelijkheid, is dat niet waar het om gaat.

'Zijn zoals een kind' maar daar dan nu van bewust zijn, is dat niet waar het om gaat.

Ik snap wat je zegt en ben het daar ook mee eens, punt is alleen dat als de dingen gaan zoals ze gaan,simpelweg opgaan in het geheel zoals jij dat zo mooi omschrijft, niet weten van tevoren wat er gebeurt en daar niet mee bezig zijn, maakt ook dat je niet weet waar het om gaat. Het leven leeft zich dan zonder doel. Zoiets. Er dient dan toch eerst weer een persoon te zijn die meent te weten waar het al dan niet om zou moeten gaan. Weten waar het om gaat impliceert namelijk dat er ook zoiets is als waar het niet om gaat. En dan heb je zelf de dualiteit weer geïntroduceerd.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Aart

Renoir, ik ben zo vrij er even een zin uit te plukken.

"Hoewel wij dat Zijn of Bewustzijn zijn ervaren we binnen die context dualiteit, verschil en verandering."

Ik loop een beetje vast in mijn onderzoek want ik ervaar echt in mijn dagelijkse leven geen dualiteit, verschil en verandering.

Ik snap wel wat er met die woorden bedoeld wordt en ook al zou ik kunnen schrijven; voordat ik hier wat letters typte was dit tekstvlak leeg.

Maar zoals ik dat vroeger als dualiteit/verschil of verandering ervaarde, heb ik dat ervaren zien verdwijnen.

Wat doe ik nou niet goed.

Het zelfde met dat hout hakken en water dragen.

Vroeger had ik daar soms de kolere in en als me iemand voor de voeten liep schold ik diegene verrot of als ik mijn duim er per ongeluk half afhakte dan was het bos te klein.

Nu kan er gebeuren wat er gebeurd zoals laatst struikelde ik over een boomwortel en ik viel en het water stroomde uit de 2 emmers.

Ik zag het gebeuren, stond op en liep 4 kilometer terug naar de bron om de emmers weer te vullen en dat zonder enige belevenis.

Nou als dat vroeger gebeurd was dan had ik eerst gevloekt, tegen de lege emmers geschopt en er flink de kolere in gehad dat ik opnieuw water moest halen.

M.a.w. hoe zit dat nou met al die uitspraken.

Als ik zie hoe het hier zijn gang gaat dan is er nu een wezenlijk verschil hoe het leven zich voltrekt dan vroeger.

Vroeger liep ik met de kolere er in en die 2 volle emmers met water richting huis en nu loop ik fluitend enkel met 2 volle emmers water en als ik het voor het kiezen had dan zou ik die toestand van vroeger niet meer terug willen.

Hoe ik ooit heb kunnen vloeken en tieren en tegen emmers heb lopen schoppen is me een raadsel.

Dit verhaal is nu juist een prachtig voorbeeld van dualiteit. Het is immers vergelijking/verschil? Met vroeger en nu.

[Aart]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Je blijft mij verwonderen Aart ... Het heden duurt enkele seconden waardoor het mogelijk is 'verbonden' te zijn van met het detail, de tegenstelling, de dualiteit.
Wat jij hier allemaal opnoemt heft zichzelf op na die enkele seconden omdat het niet-is, er geen onderscheid meer is, geen tegenstelling.
In het geheel opgaan zonder de verbondenheid met het heden is een toestand van onbewustheid.
Zich bewust worden van wat in de aandacht ontstaat, maakt ook de positie mogelijk daarvan afstand te nemen en getuige te zijn van het eigen ontstaan.

Looro, zeg jij met je woorden dat er zoiets bestaat als dualiteit, een getuige zijn?

Ik ken geen dualiteit of getuige, ik snap wel wat er mee bedoelt wordt vanuit de fase dat er de beleving vanuit het denken was maar in het simpele moment nu zijn ze niet te vinden, toch?

Wat mij betreft is er enkel die constante bewustheid en er is geen afstand mogelijk met wat er in ontstaat.

Maar het zou zomaar kunnen zijn dat ik niet begrijp wat je bedoelt.

[Aart]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Hoe ervaar je de aanslag op je toetsenbord dan Aad, voelt dat niet als weerstand ? En verschijnen er niet ineens letters op het scherm als je op toetsjes op dat plankje voor je neus drukt ? En hoe noem je dat indien er eerst een leeg scherm is en dan ineens is er een letter ? Zou het kunnen dat dat 'verschil' is, of is er ten opzichte van het eerdere lege scherm iets veranderd ? Indien bevestigd dan ervaar jij in je dagelijkse leven dualiteit.

Renoir, ik snap wat je bedoelt maar ik ervaar dat letterlijk in het moment niet zo.

Als ik een letter in toets dan is dat wat er op dat moment enkel is, er is op dat moment niet meer de herinnering aan wat daarvoor was.

Ik kan wel in dat geheugen kruipen of dat geheugen klapt automatisch wel open als dat praktisch is maar ik heb dan niet de beleving (die ik wel gehad heb hoor) van dualiteit, verschil, verandering.

Op dat moment is er maar 1 ding, m.a.w. in het moment is er niet 'tegelijkertijd een leeg scherm en de getypte letter' waardoor ik in het moment niet zoiets als verschil kan ervaren.

Dat denken wat gebruik maakte van het geheugen zei dat vroeger wel, die zei dat er eerst een leeg scherm was en toen de letter getypt werd. En zodoende kon het denken daardoor aan komen zetten (de ervaring doen ontstaan van) met verschil/dualiteit/verandering.

Dat laatste werkt bij mij niet zo meer en heb waarschijnlijk daardoor niet de beleving van dualiteit.

Al zie ik zo heus wel dat bv een vriendin naar de kapper is geweest en als zei vraagt of ik het verschil zie dan zie ik dat heus wel, althans als het geheugen meewerkt, wat altijd weer een verrassing is.

MAAR, er is toch iets wezenlijk verandert, al ervaar ik het niet zo.