Jed over ego

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Aart

Renoir, een ieder is afhankelijk geboren, bij een ieder ontstaan 'kindmechanismes'.

Enkel niet iedereen herkent ze vanuit 'onbewustheid/kindmechanisme'.

'Kindmechanisme' is geen big deal, het kan enkel een herkenning zijn hoe dingen ontstaan zijn.

Als bv 'mijn koelkastvriendinnetje' reageert vanuit een trigger en die triggerenergie blijft hangen en als ze dat niet door heeft dan zegt ik enkel; 'kindmechanisme' en pats ze lacht en beziet de werkelijkheid weer.

Bedoel ik mee; er is een tijd van bewust worden wat een kindmechanisme is, een tijd van er mee kloten/stoeien en een tijd van opmerken en er verder niets mee doen en weer de werkelijkheid beleven i.p.v. door de ogen van het kindmechanisme de wereld bezien en daaruit reageren.

'Kindmechanisme' is niets anders dan; zit er hondenpoep onder je schoen dan zul je in de hondenpoep gestaan moeten hebben.

M.a.w. iets komt ergens vandaan en niet zomaar uit de lucht.

Al die kindmechanismes bij elkaar zou je ego kunnen noemen, een verouderd, niet op het heden gebaseerd beschermingssysteem.

Met uitzondering van de eerste en de laatste zin kan ik me er wel in vinden, maar dat is maar een gedachte die zich gevormd heeft, en over alles daartussen is mijn kindmechanisme onderhevig aan twijfel.

Maar alle gekheid op een stokje Aad, voor mij is het aandacht schenken aan kindmechanismen roeren in de (psychologische) verschijnselen. Het is ontegenzeggelijk waar dat mensen van 'oud zeer' last kunnen ondervinden en daarvan verlost willen worden. Maar ik blijf van mening dat het de voorkeur verdient om alle aandacht te geven aan datgene 'wat' je bent en te elimineren wat je ontdekt hebt niet te zijn.

Datgene wat aandacht krijgt groeit en zo kun je al het zoeken en je hele leven verkwanselen aan iets wat ergens in een ver verleden een keer is misgegaan en waarvan de verschijnselen zich op volwassen leeftijd nog kunnen voordoen of openbaren (kindmechanisme). Ik kan me wel in therapie vinden als je je kindmechanisme als last ervaart en aan niets anders meer kunt denken. Maar ik heb iets tegen nodeloos gegrasduin in de psyche.

[Freerider]

Wie van de geachte reageerders kan mij in heldere bewoordingen uitleggen wat er hier met kindmechanismen wordt bedoeld?

[Aart]

Oorspronkelijk geplaatst door Niets

Wie van de geachte reageerders kan mij in heldere bewoordingen uitleggen wat er hier met kindmechanismen wordt bedoeld?

Niets, als de navelstreng wordt doorgeknipt dan merkt het hulpeloze wezentje dat het anders is dan met een niet doorgeknipte navelstreng.

Met navelstreng was er rust, vrede, voldoening (eten, drinken, warmte), etc en zonder navelstreng komen er lichamelijke signalen (die wij honger, kou, etc genoemd hebben) die er eerst niet waren.

Het hulpeloze wezentje krijgt de ervaring dat wat de lichamelijke prikkels tot rust brengt; eten, drinken, etc van buiten komt.

Het merkt dat het niet zelfvoorzienend is en afhankelijk van de buitenwereld is te overleving (even kort samengevat).

Een 'kindmechanisme' is niets anders dan hoe het hulpeloze kind zijn bestaan ervaren heeft en de daaruit ontstane mechanismes/conclusies/oude herinneringen/ervaringen die daar vanuit het overlevingsgevoel van het lichaam uit, ontstaan zijn.

Voorbeeld van mechanismes/ervaringen;

Het eten komt van buiten.

Ik ben afhankelijk van iets buiten me.

Ik kan niet voor mezelf zorgen.

Ik moet de ander pleasen om iets te krijgen.

Als ik glimlach dan is het goed/veilig.

Ik moet doen wat de ander zegt anders ben ik ongewenst en krijg ik niet te vreten/de borst.

Het leven is gevaarlijk/onveilig.

Het leven is moeizaam.

Ik ben het niet waard (de ervaring van even geen eten gehad te hebben/honger gevoel en voor een lichaam wat nog geen reserves heeft is dat zo`n impact dat het gevoel niet ervaren wil/kan worden en 'afgedaan wordt/zijn plek krijgt' door een 'ik ben het niet waard'.

Etc, etc, etc.

Je zou kunnen stellen dat letterlijk ieder gevoel van wrijving met het leven enkel kan ontstaan vanuit 'kindmechanisme'.

Of er moet directe dreiging zijn.

Maar Sem is hier de expert m.b.t. kindmechanismes, zij kan het veel beter verwoorden dan ik.

[Freerider]

Thanks Aart, ik zie herkenningspunten met het artikel over geluk wat ik laatst heb geplaatst.En ik wacht op Sem die nadere uitleg verschaft. Of niet.

[Ogenblik-sem]

Aardige Niets,

Als er 1 ding is dat je nog moet leren dat is dat dat Aart onnoemelijk uit z'n nek kan kletsen!
Niet dat ie onzin verkoopt maar hij verkoopt wat ie uit z'n nek kletst.
Ik zelf vind al dat geanalyseer van gedachten en gevoelens veeeeeeeeeeel te ingewikkeld want je denkt je te blubber.
Ik heb 't voor mezelf zo, lui als ik ben, zo 1-voudig mogelijk gehouden:

[Hans]

Oorspronkelijk geplaatst door Aart

Niets, als de navelstreng wordt doorgeknipt dan merkt het hulpeloze wezentje dat het anders is dan met een niet doorgeknipte navelstreng.

Met navelstreng was er rust, vrede, voldoening (eten, drinken, warmte), etc en zonder navelstreng komen er lichamelijke signalen (die wij honger, kou, etc genoemd hebben) die er eerst niet waren.

Het hulpeloze wezentje krijgt de ervaring dat wat de lichamelijke prikkels tot rust brengt; eten, drinken, etc van buiten komt.

Het merkt dat het niet zelfvoorzienend is en afhankelijk van de buitenwereld is te overleving (even kort samengevat).

Een 'kindmechanisme' is niets anders dan hoe het hulpeloze kind zijn bestaan ervaren heeft en de daaruit ontstane mechanismes/conclusies/oude herinneringen/ervaringen die daar vanuit het overlevingsgevoel van het lichaam uit, ontstaan zijn.

Voorbeeld van mechanismes/ervaringen;

Het eten komt van buiten.

Ik ben afhankelijk van iets buiten me.

Ik kan niet voor mezelf zorgen.

Ik moet de ander pleasen om iets te krijgen.

Als ik glimlach dan is het goed/veilig.

Ik moet doen wat de ander zegt anders ben ik ongewenst en krijg ik niet te vreten/de borst.

Het leven is gevaarlijk/onveilig.

Het leven is moeizaam.

Ik ben het niet waard (de ervaring van even geen eten gehad te hebben/honger gevoel en voor een lichaam wat nog geen reserves heeft is dat zo`n impact dat het gevoel niet ervaren wil/kan worden en 'afgedaan wordt/zijn plek krijgt' door een 'ik ben het niet waard'.

Etc, etc, etc.

Je zou kunnen stellen dat letterlijk ieder gevoel van wrijving met het leven enkel kan ontstaan vanuit 'kindmechanisme'.

Of er moet directe dreiging zijn.

Maar Sem is hier de expert m.b.t. kindmechanismes, zij kan het veel beter verwoorden dan ik.

Kan me er helemaal in vinden, waarbij ik nog iets wil toevoegen.
Van "nature" weet een beest en ook een mens precies wat "nodig" is om te overleven.
Een mens heeft echter de fijne mogelijkheid om te denken, en als een ouder een "niet natuurlijke" opvoeding heeft gehad, dan zal die dat met het denken proberen te compenseren ofwel ontkennen of goedpraten.
Dat overbrengend op het jonge kind, wat nog weinig ratio heeft, zal het kind laten denken dat het niet "aan de ouder ligt" maar aan het kind zelf, want ouders zijn gewoonweg perfect,....in de ogen van het kind, dat moet wel,.....

Zo kan je dus een situatie krijgen dat als pappa en mamma keihard werken, om het toch een "beetje goed" te hebben, het kind kan vragen om een beetje "echte" aandacht, en dan voor ondankbaar of zeur word uit gemaakt.
Die ouders kunnen dan niet door hun eigen "ding" heen kijken om het "gezeur" van het kind juist te interpreteren.
Ipv rationeel te kunnen zien dat zijn ouders ook hun "ding" hebben, maakt het kind het plaatje "kloppend" door zichzelf idd die zeur of ondankbaar te vinden.
Dat kind kan bv iemand worden die "lekker opzichzelf is" of "weinig eisend" "snel tevree"......totdat je 40 bent en erachter komt dat het geen karaktertrek is, maar een, noodgedwongen aangeleerd mechanisme om het toen te "begrijpen", maar helaas meegenomen in het verdere leven, waar het meer kwaad doet dan goed.

Ik heb iemand heel erg verdrietig/boos gemaakt door haar één keer een zeur te noemen,.......ze schrok er zelf van,....maar zag toen dat het iets van vroeger was.
En nog steeds deed ze veel moeite om niet moeilijk gevonden te worden, meegaand te zijn,....maar helaas werkt dat niet, je blijft erin getriggerd worden.
Of je moet het helemaal weg rationaliseren, maar daar geloof ik niet in.

Hoe vaak vind/vond je bij jezelf geen(achteraf gezien) onredelijke reacties, of reacties die er snel moesten zijn, ongeduld, iets moeten,.....voor mij allemaal vanuit die kindmechanismes.

Dus de natuurlijke aanname van het kind dat alles perfect zal gaan, en de uitleg dat het aan het kind zelf ligt als dat zelf niet zo word ervaren, maakt dat we moeilijk doen.
Dat "levensbedreigende" gevoel van toen, inzien of toelaten word vaak niet gedurfd en kan overgaan in allerlei extremiteiten zoals verslavingen, mishandeling, tot zelfs uitroeien van hele volkeren.

Daarom zeg ik wel eens met een knipoog, "die is vast nooit geknuffeld vroeger" als ik het bv over Hitler heb,....of mijn eigen ouders,...of ik,....

http://www.pastrealityintegration.com/



.

[Ogenblik-sem]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans

http://www.pastrealityintegration.com/
.

Jah! Ook al geprobeerd!...

Wil je m'n boekje hebben?
Man, man, man wat héb ik toch allemaal al geprobeerd...pfffff...

[Hans]

Oorspronkelijk geplaatst door Ogenblik-sem

Jah! Ook al geprobeerd!...

Wil je m'n boekje hebben?
Man, man, man wat héb ik toch allemaal al geprobeerd...pfffff...

Soms moet je net wat verder gaan dan proberen,.....maar dan stort er ook wel veel in elkaar

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door Ogenblik-sem

Aardige Niets,

Als er 1 ding is dat je nog moet leren dat is dat dat Aart onnoemelijk uit z'n nek kan kletsen!
Niet dat ie onzin verkoopt maar hij verkoopt wat ie uit z'n nek kletst.
Ik zelf vind al dat geanalyseer van gedachten en gevoelens veeeeeeeeeeel te ingewikkeld want je denkt je te blubber.
Ik heb 't voor mezelf zo, lui als ik ben, zo 1-voudig mogelijk gehouden:

Aart uit zn nek kletsen? Dat voelt als een persoonlijke aanval, want ik hou van hem. Mijn geprojecteerde ego protesteert.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Ogenblik-sem

Ik zelf vind al dat geanalyseer van gedachten en gevoelens veeeeeeeeeeel te ingewikkeld want je denkt je te blubber.
Ik heb 't voor mezelf zo, lui als ik ben, zo 1-voudig mogelijk gehouden:

Daar moet ik nog eens rustig over nadenken ....