|
Alles is bewustzijn De rest is persoonlijke invulling. |
|
Discussietools | Zoek in deze discussie | Weergave |
11 April 2013, 23:53 | #41 | |
Asprirant lid
Geregistreerd: 24 March 2013
Berichten: 0
|
Citaat:
Eigenlijk is het allemaal zo simpel? Als je geen zwaar ego hoeft mee te torsen ziet de wereld er heel anders uit. Welterusten Ulla |
|
12 April 2013, 00:25 | #42 | |
Jubilaris
Geregistreerd: 30 January 2011
Berichten: 178
|
Citaat:
|
|
12 April 2013, 02:30 | #43 | |
Asprirant lid
Geregistreerd: 21 February 2013
Berichten: 0
|
Citaat:
Mij lijkt het onnatuurlijk dat volwassenen hun hart uitstorten bij een kind, en natuurlijk vind een kind dat niet vervelend als het zo gezien word. Ik hoop dat je je kinderen het vertrouwen mee hebt gegeven dat ze geen hulp/aandacht van een kind nodig hebben. Niet dat je perfect of onfeilbaar hoeft te zijn, maar wel "boven" het kind staat. |
|
12 April 2013, 08:47 | #44 | |
Vicaris
Geregistreerd: 28 April 2010
Berichten: 44
|
Citaat:
De denkfout is: 'samen' is een afhankelijk 'kind' gevoel. 'Samen' is voor mij een volwassen manier om te kijken naar de dingen waar je tegen aan loopt in bijvoorbeeld het contact met anderen. (Het lijkt me overbodig om te vermelden dat ik hier zeker weten geen ster in ben. Ik wil het altijd zelf/alleen doen, ben ik zo gewend. En erg goed geworden in anderen buiten de deur houden.) Wijziging aangebracht door glans op 12 April 2013 om 09:45. |
|
12 April 2013, 09:05 | #45 |
Vicaris
Geregistreerd: 15 October 2011
Berichten: 63
|
Het gesprek aangaan kan ook zijn een gehoord en gezien willen worden.
Er was geen openheid in het laatste gesprek en oordelen stonden al vast voordat ik iets gezegd had. Over twee weken zijn deze mensen uit mijn leven. Waarom zouden ze me moeten begrijpen? Wel heb ik erover nagedacht en met andere mensen over gesproken om mezelf beter te begrijpen. Als ze daar openheid hadden gehad, was ik misschien wel nog een nieuw gesprek begonnen. Nu kom ik die laatste twee weken mijn verplichtingen na en zeg ze daarna gedag. Ik ben voor hen de derde werknemer die na drie maanden weggaat. |
12 April 2013, 09:15 | #46 |
Vicaris
Geregistreerd: 28 April 2010
Berichten: 44
|
Dankjewel voor je reactie Esradha :)
Ik begrijp je overwegingen. |
12 April 2013, 09:20 | #47 |
Asprirant lid
Geregistreerd: 26 February 2013
Berichten: 0
|
Wat, waar, welke site van ulla? Die wil ik ook zien!!!! Wat is de url ???
|
12 April 2013, 09:31 | #48 | |
Jubilaris
Geregistreerd: 30 January 2011
Berichten: 178
|
Citaat:
Zo onnatuurlijk was dat in die tijd en omgeving niet, als je zelf als tiener sterk bent en een goede band hebt met de mensen om je heen is dat niet zo raar. Ik ben er zelf alleen maar sterker van geworden. Ik was vrij zelfstandig en heb daar geen verder geen schade van ondervonden. Mijn kinderen zijn dusdanige sterke persoonlijkheden, dat heb je als ouder niet alleen in de hand, als je dat niet mee had kunnen geven. Maar dat is ons zeker gelukt, heel goed zelfs. Die basis en het gevoel dat ze altijd bij ons terecht kunnen. Maar daarom sta ik nog niet boven mijn kinderen of je zou moeten bedoelen grenzen stellen en ingrijpen als het nodig is. En niet onnodig belasten met eigen sores. In ieder geval hadden en hebben zij altijd het vertrouwen dat wij het goed doen en prima redden. En daar gaat het om, om die veiligheid. Die je je kinderen geeft. En die had ik thuis ook wel. Ondanks allerlei omstandigheden. |
|
12 April 2013, 10:47 | #49 |
Asprirant lid
Geregistreerd: 30 December 2012
Berichten: 0
|
Dan zou de vraag kunnen zijn waarom je hardnekkig blijft vasthouden aan een overtuiging waarvan je weet dat die niet waar is? Meestal is dat omdat je dat (nog) iets oplevert. Misschien kun je hier niks mee. Ook goed. Ik wens je hoe dan ook sterkte en succes met dat waar je mee bezig bent nu.
|
12 April 2013, 11:12 | #50 |
Vicaris
Geregistreerd: 15 October 2011
Berichten: 63
|
Omdat ik weet dat het niet waar is, maar het wel geloof en zo voel. Het is zo irre?el als de pest, maar als die pijn wakker is, voelt het waar. Als ik hoop op bevestiging, maar hij komt niet, neem ik mezelf weer weg. Momenteel hik ik ook erg aan tegen de middag werken, die ik voor de boeg heb. Ik krijg het benauwd, maak mezelf klein en voel mijn verdriet groeien. Ik weet ook dat het idioot is, wat kan me helemaal gebeuren? Wat kunnen ze me maken? Welk mens ooit kan bepalen of ik mag zijn? Niemand toch? De ene keer brengt dat een gaatje in de pijn, de andere keer blijft het vast zitten. Dan ga ik maar zingen of dansen, om toch mezelf te prikkelen aanwezig te mogen zijn.
|