Dogmatiek en tweedeling.

[Sterre]

Oorspronkelijk geplaatst door Ietsepietsje

Ik vraag me eigenlijk af wie die 'we' zijn? Ik kan mij herinneren dat mn vader een feestje maakte van zijn sterfbed. Ja, hij had kanker en de dood grijnsde hem tegemoet. Nou, dat leek hem wel weer een uitdaging. Alleen de laatste dagen waren kut. Pijn en zo, je kent het wel.

De dood is geen hoogte of dieptepunt. De dood is een overgang.

Herkenbaar. Soms is een overlijden een zucht van verlichting. Het einde van een lijdensweg. In onze familie is ook, op verzoek van de overledenen en in naleving van de persoonlijkheid, het glas geheven op het Leven na afloop van de uitvaart. Waarbij vreugde en verdriet elkaar afwisselden en moeiteloos samenvielen in een warm gevoel van samenzijn.

Misschien staat er aan de andere kant ook wel weer een dokter te wachten die je uit de baarmoeder haalt en gaat de illusie van afgescheidenheid gewoon door.

En je astrale lichaam moet ook nog ergens heen, geen idee eigenlijk.

Das het leuke van niet-weten?het is spannend! Niet dat ik naar mn dood uitkijk, maar het voelt toch wel zoals het gevoel wat je als kind had dat er iets spannends ging gebeuren rond sinterklaas. Sinterklaas bleek ook een illusie, maar dat maakte het juist zo leuk.

Mooi omschreven!

.... bijpassende song...

Let The Mystery Be - Iris DeMent H.Q.
http://www.youtube.com/watch?v=nlaoR5m4L80

Everybody's wonderin' what and where they all came from.
Everybody's worryin' 'bout where they're gonna go when the whole thing's done.
But no one knows for certain and so it's all the same to me.
I think I'll just let the mystery be.

Some say once you're gone you're gone forever, and some say you're gonna come back.
Some say you rest in the arms of the Saviour if in sinful ways you lack.
Some say that they're comin' back in a garden, bunch of carrots and little sweet peas.
I think I'll just let the mystery be.

Everybody's wonderin' what and where they all came from.
Everybody's worryin' 'bout where they're gonna go when the whole thing's done.
But no one knows for certain and so it's all the same to me.
I think I'll just let the mystery be.

Instrumental break.

Some say they're goin' to a place called Glory and I ain't saying it ain't a fact.
But I've heard that I'm on the road to purgatory and I don't like the sound of that.
Well, I believe in love and I live my life accordingly.
But I choose to let the mystery be.

Everybody's wonderin' what and where they all came from.
Everybody's worryin' 'bout where they're gonna go when the whole thing's done.
But no one knows for certain and so it's all the same to me.
I think I'll just let the mystery be.
I think I'll just let the mystery be.

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door Sterre

Herkenbaar. Soms is een overlijden een zucht van verlichting. Het einde van een lijdensweg. In onze familie is ook, op verzoek van de overledenen en in naleving van de persoonlijkheid, het glas geheven op het Leven na afloop van de uitvaart. Waarbij vreugde en verdriet elkaar afwisselden en moeiteloos samenvielen in een warm gevoel van samenzijn.

Daarom is het ook niet te omschrijven als hoogte of dieptepunt. De dood is onbeschrijfelijk mooi en intens verdrietig tegelijk. Het is een overgang die gevierd en beweend mag worden. Mijn persoonlijke, fysieke dood is iets waar ik naar uit kijk en wat tegelijkertijd geen haast heeft. Ongeveer zoals een vakantie die je geboekt hebt naar een spannend oord, maar je wilt zo lang mogelijk genieten van de voorpret. Hmmm?stomme vergelijking. Nah ja, ik heb er wel zin an.

[Mars]

Oorspronkelijk geplaatst door Sterre

Maar misschien kun/wil je uitleggen wat je bedoelt?

Ik ben soms nogal lui:

http://www.milestree.com/notion/foun...murti-calamity

Wel heb ik nog de energie om te tikken dat na zn calamiteit mensen om m heen beweerden dat ie r steeds jonger uit ging zien. Tot op gegeven moment.

[Sterre]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Met de 'we' bedoel ik natuurlijk de hele wereld, behalve Sterre en Ietsepietsje ...

Yep, Sterre is een beetje (wereld)vreemd, maar dat voelt wel lekker ;)

Nee, ik bedoel natuurlijk 'over het algemeen', 'grosso modo het merendeel der mensheid', dat wat algemeen gangbaar is.

Ach wat is nu eigenlijk algemeen gangbaar? Tegenwoordig kunnen mensen gelukkig een uitvaart net zo invullen als ze zelf willen. Daardoor ervaar ik een begrafenis of crematie (en de dood) niet als een dieptepunt. Het krijgt juist eerder diepgang, doordat het geen standaardriedel meer hoeft te zijn.

Bij een geboorte feliciteren we en bij een begrafenis condoleren we nu eenmaal, doorgaans. Je kunt het doen, de verse vader en moeder condoleren met de geboorte van een gezonde zuigeling en de nabestaande feliciteren met de plotse dood van een geliefde, maar doorgaans zul je wat vreemd worden aangekeken als je dat doet.

Toch gebeurt het wel, dat mensen van de pure stress feliciteren tijdens een condoleance.
Gecondoleerd vind ik trouwens sowieso een nietszeggend woord. Persoonlijk probeer ik bij een condoleance van mensen die dichterbij staan, er meer een persoonlijke toon aan te geven. dat doet imo meer recht aan persoonlijk verdriet van de achterblijvers, dan een 'gecondoleerd' voor de vorm. Maar das ook een kwestie van het zelf ervaren hebben bij het verlies van dierbaren.
Een gefeliciteerd voor de vorm heb ik dan weer minder moeite mee.

[Sterre]

Oorspronkelijk geplaatst door Ietsepietsje

Daarom is het ook niet te omschrijven als hoogte of dieptepunt. De dood is onbeschrijfelijk mooi en intens verdrietig tegelijk. Het is een overgang die gevierd en beweend mag worden.

Zo zie ik het dus ook. Vaak is het besef dat wat je ervaart als je grootste verdriet, juist voortkomt uit dat wat je het meest intens liefde en vreugde heeft geschonken.
Liever liefgehad en verloren, dan nimmer liefgehad te hebben.

Mijn persoonlijke, fysieke dood is iets waar ik naar uit kijk en wat tegelijkertijd geen haast heeft. Ongeveer zoals een vakantie die je geboekt hebt naar een spannend oord, maar je wilt zo lang mogelijk genieten van de voorpret. Hmmm?stomme vergelijking. Nah ja, ik heb er wel zin an.

Ach, stomme vergelijking? Waarom? Als het voor jou zo voelt dan is dat toch zo?
Zelf zie ik niet uit naar de dood, maar ik ben er evenmin bang voor. Je vergelijking met Sinterklaas vond ik wel leuk: het is een mysterie wat wacht en best wel een beetje spannend.

[Sterre]

Oorspronkelijk geplaatst door Mars

Ik ben soms nogal lui:

http://www.milestree.com/notion/foun...murti-calamity

Wel heb ik nog de energie om te tikken dat na zn calamiteit mensen om m heen beweerden dat ie r steeds jonger uit ging zien. Tot op gegeven moment.

Nix mis met lui zijn, ik was te lui om het uit te zoeken ;)

En tnx, je energie is goed besteed! Nu is mij duidelijk wat het verband is met "achterstevoren leven".

Rationeel is er wel een verklaring te geven dat UG er na zijn 'calamiteit' jonger uit ging zien. Als mensen zorgen hebben zien ze er vaak getekend (en dus ouder) uit. Als dat weer voorbij is, zullen ze ook weer meer gaan ontspannen en er daardoor ook weer ontspannener ogen en er dus weer jonger uit gaan zien.

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door Sterre

Zelf zie ik niet uit naar de dood, maar ik ben er evenmin bang voor.

Als je geen ego zou hebben, heb je het helemaal gemakkelijk. Dan is er niets meer om dood te gaan. Dan kan je zelfs niet niet-bang meer zijn.

[Sterre]

Nee, d'r hoeven dan alleen nog maar 6 plankjes omheen als het ademen is gestopt en het hart niet meer klopt....

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Sterre

Yep, Sterre is een beetje (wereld)vreemd, maar dat voelt wel lekker ;)

Ach wat is nu eigenlijk algemeen gangbaar? Tegenwoordig kunnen mensen gelukkig een uitvaart net zo invullen als ze zelf willen. Daardoor ervaar ik een begrafenis of crematie (en de dood) niet als een dieptepunt. Het krijgt juist eerder diepgang, doordat het geen standaardriedel meer hoeft te zijn.

Toch gebeurt het wel, dat mensen van de pure stress feliciteren tijdens een condoleance.
Gecondoleerd vind ik trouwens sowieso een nietszeggend woord. Persoonlijk probeer ik bij een condoleance van mensen die dichterbij staan, er meer een persoonlijke toon aan te geven. dat doet imo meer recht aan persoonlijk verdriet van de achterblijvers, dan een 'gecondoleerd' voor de vorm. Maar das ook een kwestie van het zelf ervaren hebben bij het verlies van dierbaren.
Een gefeliciteerd voor de vorm heb ik dan weer minder moeite mee.

Hoe kijk je aan tegen je eigen dood? Wie weet ben jij vandaag aan de beurt ....

[Sterre]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Hoe kijk je aan tegen je eigen dood? Wie weet ben jij vandaag aan de beurt ....

Mijn eigen dood komt ook vroeg of laat. Ik ben niet bang zoals ik al eerder zei: de dood en ik zijn al heel lang vriendjes. Ik heb vele mensen zien (en laten) gaan, zowel jong als oud, zowel plotseling als langzaam.

En vwb vandaag: de dag is bijna ten einde en ik ben er nog: weer een kadootje van het universum :)

Morgen weer een nieuwe dag met nieuwe kansen...