Vagebond

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Freerider

En dat terwijl het zo eenvoudig is. Als ik compassie voel met Vaagje, dan voel ik dat. En dan schrijf ik wat aardigs naar haar. Ik geef uiting aan MIJN gevoel.
Meer is er niet. Iedere vorm van geestelijk lijden is verder door Vaagje zelf op te lossen, ik hoef daar niets mee.

Het feit dat je iets aardigs schrijft of meent te moeten schrijven is dat wat je doet. De vraag op een forum over zelfkennis is 'met welke intentie?'.

Je voelt kennelijk steeds een noodzaak iedere gedachte omtrent je daad of de afwezigheid daarvan hier neer te zetten, waarom ? Ben jij zo belangrijk dat ik dat zou willen weten?.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Ik zie het verschil niet, maar dat zal aan mij liggen.

Tja ik kan het niet anders uitleggen, je kunt offensief of defensief zijn, uitdagen of slechts op een uitdaging reageren.

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Het feit dat je iets aardigs schrijft of meent te moeten schrijven is dat wat je doet. De vraag op een forum over zelfkennis is 'met welke intentie?'.

Je voelt kennelijk steeds een noodzaak iedere gedachte omtrent je daad of de afwezigheid daarvan hier neer te zetten, waarom ? Ben jij zo belangrijk dat ik dat zou willen weten?.

Natuurlijk ben ik belangrijk, wat krijgen we nou?

En mijn reageren op jou is ook een vorm van compassie. Het is al aardig van mij dat ik überhaupt iets aan jou richt. Ik beperk mij in mijn compassie door je teksten met de meeste onzin er in maar een beetje te negeren ipv jou geheel te negeren.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Freerider

Natuurlijk ben ik belangrijk, wat krijgen we nou?

En mijn reageren op jou is ook een vorm van compassie. Het is al aardig van mij dat ik überhaupt iets aan jou richt. Ik beperk mij in mijn compassie door je teksten met de meeste onzin er in maar een beetje te negeren ipv jou geheel te negeren.

Belangrijk bevonden moeten (willen) worden is een egokenmerk.
Zoals vaker gezegd (al is dat aan jou te ontdekken en niet om aan te nemen) wordt het zien overschaduwd door een door het ego ge(mis)vormde perceptie. Je kunt dus niet verondersteld worden met een heldere blik de wereld in te kijken.

Dat wat je ziet is daardoor dus eigenlijk jouw ego georiënteerde beleving en alleen voor anderen met een eigen ego beleving belangrijk. Daar moet je jezelf wel belangrijk vinden anders krijg je nergens (ego)ingang.

En je ego toehoorder moet ontvankelijk worden gemaakt door je vleierij dan wel toegankelijk door je afkeer waarmee men zich kan identificeren. Dezerzijds is er niets dat compassie van node zou kunnen hebben, het hebben van compassie is geen (goede) daad van jou aan mij, het speelt zich allemaal in jouw hoofd af.

Dat je op mij reageert is enkel ten gevolge van je ego gecentreerde driften en heeft evenmin iets met mij te maken. Dat je datgene wat ik zeg onzin vindt komt voort uit de omstandigheid dat je jezelf belangrijker moet vinden dan ik voor jou ben.

Dat is zonder die egobeperking allemaal gewoon te doorzien.

Ik probeer uiteraard zoals gebruikelijk je alle egohandicaps voor te schotelen met de intentie dat je daar onderzoek naar doet al zul je dat wel weer als wedstrijdje zien.

[Vagebond]

Oorspronkelijk geplaatst door Sterre

Kun je voor mij het verschil duidelijk maken zoals jij dat ervaart?

Renoir heeft een stukje terug het verschil uitstekend uitgelegd! dus lees dat maar even als je wil.

Dat is werk wat best confronterend is. Het ooit als 18-jarige vakantiewerk gedaan op een gesloten afdeling (schoonmaakwerk), het is een indrukwekkende ervaring geweest.

Dat kan ik me voorstellen als je 18 bent WiNk

Mooi dat je het niet als drama ervaart en het prima vind, ik krijg af en toe het gevoel bij je teksten dat het anders is.

We hebben het toch nog wel over het zelfde? Ik vind het geen drama dat ik verder geen gelijkgestemden om me heen heb. Het zou kunnen, maar dat weet ik niet, is dat jij in mijn omstandigheden, en nee dat bedoel ik dus niet dramatisch, wel de behoefde zou hebben aan......

Heb btw moeten denken door je naam en je verhaal aan een stukje uit de krant wat ik paar maanden terug heb gelezen. Een stukje wat me als net zo hartverwarmend heeft geraakt als jouw ervaring met de zwerver:
http://www.rtvutrecht.nl/nieuws/1086...ecremeerd.html

Even voor de duidelijkheid....die zwerver die zich op mijn pad begaf was in werkelijkheid geen zwerver maar een ........ die speciaal voor mij zich het uiterlijk van een zwerver had aangemeten vanwege het gegeven dat ik nogal nuft was zoals gezegd en het tijd werd dat ik die gedaante van uiterlijke schijn aflegde. Ik kon mezelf alleen maar afleggen door naast hem op de stoeprand, met mijn hooggehakte schoentjes in de goot en dure kleding en andere opsier in het stof te gaan zitten. Toen ik mezelf aflegde zag ik pas zijn ware gedaante en mocht ik even worden/zijn zoals hij. De meeste zwervers zijn gewone mensen zoals jij en ik, niks bijzonders, waarbij sommigen onder ons iets bijzonders mogen ervaren.

Dus in tegenstelling tot jou kan zo'n berichtje in de krant mij niet ontroeren of mijn hart verwarmen, ik zie er slechts armoedigheid in, sorry

[Vagebond]

Wat kan het schelen het topic is door mij geopend om duidelijkheid te verkrijgen over egotransverwarring maar nu dit toch verder uitblijft.....onderstaande en overige na aanleiding hiervan reakties raken mijn zeer op persoonlijk vlak en het is niet leuk of aangenaam het is maar hoe je het bekijkt

Het begon al bij de eerste benoeming van het woord verkrachting om heel eerlijk te zijn......

Oorspronkelijk geplaatst door Freerider

Ik zou niet graag verkracht worden of een been afgerukt. Dan wil ik de dader vergeven, dat is me toch een gedoe. Ik denk dat als ik dat meemaak, dat ik maar tegelijk met de daad begin met vergeven, dat levert tijdswinst op.

Oorspronkelijk geplaatst door tandem

Dat is wat je hier mooi kan schrijven inderdaad, ben je er ook diep van overtuigd dat dat je reactie zal zijn? Weet niet of je kinderen hebt maar zoals ik lees zou je erbij gaan staan terwijl de beul hun handen afhakt. Het maakt toch allemaal niets uit, niet waar?

Idd een goede vraag: ben jer diep van overtuigd dat dat je reaktie zal zijn?

Wat zal je reaktie zijn wanneer je verkracht bent in bv een vorige leven door een groepjes jongens, ja daar is ze weer, en die jongens staan een paar eeuwen later weer als engelen, jou allang en breed vooruit gesneld qua bewustzijn/wording, voor je neus terwijl je zelf, een zelfde aantal eeuwen later, nog rond moddert in de stront als gevolg van hun daden? Ze komen om je te helpen....ik kan je vanuit mijn persoonlijke ervaring vertellen dat er dan zo'n grote een hoop stront omhoog komt dat je elke vorm van vergeving, en ik was best goed geworden in vergeving inmiddels, onverteerbaar is geworden. Zo totaal onaanvaardbaar dat ik er geen woorden voor heb. Want je mag weer door die zelfde ellende heen, en nog een keer, en nog een keer, en nog een keer omdat je ziet dat zij never nooit zo geleden, zo kapot gegaan zijn al jij en dat ook nooit meer zo zullen ervaren want ze zijn te ver ontwikkeld inmiddels. En toch moet je tot vergeving komen, terwijl elke vezel in je lijf zich daar tegen verzet, want je wilt dat ze net zo kapot gaan als jij kapot gegaan bent, maar dat zal nooit en te nimmer gebeuren.

Vergeving een woord dat we zo gemakkelijk in de mond nemen, maar als het het er werkelijk om gaat, zie dan maar eens of je er toe kan komen.....Ik kon en kan het tenminste niet...of nog niet, laat ik positief blijven...

Ik heb gezegd, en nee ik heb geen behoefde aan commentaar, want de reacties die mij telkens weer tegemoet treden waren alleen maar bijzonder pijnlijk te noemen. Mijn hart is er vol van en nu kan ik tegen beter weten in weer eens niet mijn waffel houden, want het raakt me te zeer te pijnlijk. Godverdomme...

[Freerider]

Dan zal ik geen commentaar leveren.

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Vagebond

Wat kan het schelen het topic is door mij geopend om duidelijkheid te verkrijgen over egotransverwarring maar nu dit toch verder uitblijft.....onderstaande en overige na aanleiding hiervan reakties raken mijn zeer op persoonlijk vlak en het is niet leuk of aangenaam het is maar hoe je het bekijkt

Het begon al bij de eerste benoeming van het woord verkrachting om heel eerlijk te zijn......



Idd een goede vraag: ben jer diep van overtuigd dat dat je reaktie zal zijn?

Wat zal je reaktie zijn wanneer je verkracht bent in bv een vorige leven door een groepjes jongens, ja daar is ze weer, en die jongens staan een paar eeuwen later weer als engelen, jou allang en breed vooruit gesneld qua bewustzijn/wording, voor je neus terwijl je zelf, een zelfde aantal eeuwen later, nog rond moddert in de stront als gevolg van hun daden? Ze komen om je te helpen....ik kan je vanuit mijn persoonlijke ervaring vertellen dat er dan zo'n grote een hoop stront omhoog komt dat je elke vorm van vergeving, en ik was best goed geworden in vergeving inmiddels, onverteerbaar is geworden. Zo totaal onaanvaardbaar dat ik er geen woorden voor heb. Want je mag weer door die zelfde ellende heen, en nog een keer, en nog een keer, en nog een keer omdat je ziet dat zij never nooit zo geleden, zo kapot gegaan zijn al jij en dat ook nooit meer zo zullen ervaren want ze zijn te ver ontwikkeld inmiddels. En toch moet je tot vergeving komen, terwijl elke vezel in je lijf zich daar tegen verzet, want je wilt dat ze net zo kapot gaan als jij kapot gegaan bent, maar dat zal nooit en te nimmer gebeuren.

Vergeving een woord dat we zo gemakkelijk in de mond nemen, maar als het het er werkelijk om gaat, zie dan maar eens of je er toe kan komen.....Ik kon en kan het tenminste niet...of nog niet, laat ik positief blijven...

Ik heb gezegd, en nee ik heb geen behoefde aan commentaar, want de reacties die mij telkens weer tegemoet treden waren alleen maar bijzonder pijnlijk te noemen. Mijn hart is er vol van en nu kan ik tegen beter weten in weer eens niet mijn waffel houden, want het raakt me te zeer te pijnlijk. Godverdomme...

Vergiffenis?, voor mij ook een ?beladen? woord. En toch wist ik ergens dat het nu net dát was (= het in staat zijn tot vergeven van wat ik eigenlijk onvergeeflijk achtte) wat ik ?nodig? had om mezelf te bevrijden. Maar oh, wat een intens innerlijk verzet diende ik eerst te ?overwinnen??
Want waarom zou ik vergeven? Dat was toch het allerlaatste wat de personen in kwestie ?verdienden?? Vergiffenis schenken voelde aan als zeggen dat het allemaal niet zo erg was, terwijl het naar mijn gevoel een regelrechte ramp was omdat de ?daden? die gesteld werden als het ware mijn hele ZIJN hadden verwoest.
Tot ik kon erkennen dat dit misschien niet waar was (ik l??fde immers nog); dat mijn zijn misschien wel ?verwond? (= misvormd) werd maar dat dit niet iets onherroepelijks hoefde te zijn. Door de daden van mijn ouders had ik mezelf (als onwetend/onbewust kind) ervan overtuigd dat ik ?slecht? was (en dus allesbehalve beminnenswaard) en dat de ?wereld? zelfs beter af zou zijn ZONDER mij!
Het komt er eigenlijk op neer dat ik ben beginnen GELOVEN dat ik geen bestaansrecht had, maar dat ik dat recht wel kon ?verdienen? door mezelf compleet weg te cijferen en anderen (en hun noden/verlangens) belangrijker te maken dan mezelf? Tot ik niet meer kon (leven in functie van anderen) en dus stopte met ?geven?. Als gevolg daarvan schreven 2 van mijn 3 kinderen mij uit hun leven! Hartbrekende maar tegelijk bevrijdende ervaringen? Want na de zo moeilijk te verteren pijn, kwam het inzicht in het waarom (zowel wat betreft mijn ervaringen in mijn jeugd als deze met mijn kinderen) en kon ik oprecht zeggen : ?Vergeef het hen, want ze WETEN NIET wat ze doen!?


Na volledige acceptatie van de ?feiten? (wat met vallen en opstaan plaatsvond), kon ik eindelijk ZIEN dat ik niet doelbewust werd gekwetst door mensen zonder mededogen die er op uit waren om mij ?kapot? te maken. Sommige mensen beseffen gewoon niet wat een pijn ze kunnen veroorzaken omdat ze het ?contact? met hun eigen pijn niet (durven) aangaan. Ze trachten zichzelf te verlossen van hun gevoel van machteloosheid (angst) ten opzichte van hun eigen pijn (= het ?lijden? aan een gebrek aan zelfliefde/zelfacceptatie) door te proberen om anderen eenzelfde idee/gevoel omtrent zichzelf te bezorgen? Maar het is aan mij/jou om daarmee ?akkoord? te gaan of niet? Wat iemand ook doet of laat naar jou toe, niemand kan je jouw (eigen-)waarde als mens ontnemen zonder jouw toestemming?

[tandem]

Oorspronkelijk geplaatst door tineke

Vergiffenis?, voor mij ook een ?beladen? woord. En toch wist ik ergens dat het nu net dát was (= het in staat zijn tot vergeven van wat ik eigenlijk onvergeeflijk achtte) wat ik ?nodig? had om mezelf te bevrijden. Maar oh, wat een intens innerlijk verzet diende ik eerst te ?overwinnen?? Want waarom zou ik vergeven? Dat was toch het allerlaatste wat de personen in kwestie ?verdienden?? Vergiffenis schenken voelde aan als zeggen dat het allemaal niet zo erg was, terwijl het naar mijn gevoel een regelrechte ramp was omdat de ?daden? die gesteld werden als het ware mijn hele ZIJN hadden verwoest. Tot ik kon erkennen dat dit misschien niet waar was (ik l??fde immers nog); dat mijn zijn misschien wel ?verwond? (= misvormd) werd maar dat dit niet iets onherroepelijks hoefde te zijn. Door de daden van mijn ouders had ik mezelf (als onwetend/onbewust kind) ervan overtuigd dat ik ?slecht? was (en dus allesbehalve beminnenswaard) en dat de ?wereld? zelfs beter af zou zijn ZONDER mij! Het komt er eigenlijk op neer dat ik ben beginnen GELOVEN dat ik geen bestaansrecht had, maar dat ik dat recht wel kon ?verdienen? door mezelf compleet weg te cijferen en anderen (en hun noden/verlangens) belangrijker te maken dan mezelf? Tot ik niet meer kon (leven in functie van anderen) en dus stopte met ?geven?. Als gevolg daarvan schreven 2 van mijn 3 kinderen mij uit hun leven! Hartbrekende maar tegelijk bevrijdende ervaringen? Want na de zo moeilijk te verteren pijn, kwam het inzicht in het waarom (zowel wat betreft mijn ervaringen in mijn jeugd als deze met mijn kinderen) en kon ik oprecht zeggen : ?Vergeef het hen, want ze WETEN NIET wat ze doen!? Na volledige acceptatie van de ?feiten? (wat met vallen en opstaan plaatsvond), kon ik eindelijk ZIEN dat ik niet doelbewust werd gekwetst door mensen zonder mededogen die er op uit waren om mij ?kapot? te maken. Sommige mensen beseffen gewoon niet wat een pijn ze kunnen veroorzaken omdat ze het ?contact? met hun eigen pijn niet (durven) aangaan. Ze trachten zichzelf te verlossen van hun gevoel van machteloosheid (angst) ten opzichte van hun eigen pijn (= het ?lijden? aan een gebrek aan zelfliefde/zelfacceptatie) door te proberen om anderen eenzelfde idee/gevoel omtrent zichzelf te bezorgen? Maar het is aan mij/jou om daarmee ?akkoord? te gaan of niet? Wat iemand ook doet of laat naar jou toe, niemand kan je jouw (eigen-)waarde als mens ontnemen zonder jouw toestemming?

Mooie getuigenis Tineke.

[glans]

Oorspronkelijk geplaatst door Vagebond

ik heb geen behoefde aan commentaar

sterkte!