31 January 2014, 11:17 | #511 | |
Missionaris
Geregistreerd: 18 April 2010
Berichten: 275
|
Citaat:
Je voelt kennelijk steeds een noodzaak iedere gedachte omtrent je daad of de afwezigheid daarvan hier neer te zetten, waarom ? Ben jij zo belangrijk dat ik dat zou willen weten?. |
|
31 January 2014, 11:20 | #512 |
Missionaris
Geregistreerd: 18 April 2010
Berichten: 275
|
|
31 January 2014, 12:17 | #513 | |
Asprirant lid
Geregistreerd: 24 March 2013
Berichten: 0
|
Citaat:
En mijn reageren op jou is ook een vorm van compassie. Het is al aardig van mij dat ik überhaupt iets aan jou richt. Ik beperk mij in mijn compassie door je teksten met de meeste onzin er in maar een beetje te negeren ipv jou geheel te negeren. |
|
31 January 2014, 12:51 | #514 | |
Missionaris
Geregistreerd: 18 April 2010
Berichten: 275
|
Citaat:
Zoals vaker gezegd (al is dat aan jou te ontdekken en niet om aan te nemen) wordt het zien overschaduwd door een door het ego ge(mis)vormde perceptie. Je kunt dus niet verondersteld worden met een heldere blik de wereld in te kijken. Dat wat je ziet is daardoor dus eigenlijk jouw ego georiënteerde beleving en alleen voor anderen met een eigen ego beleving belangrijk. Daar moet je jezelf wel belangrijk vinden anders krijg je nergens (ego)ingang. En je ego toehoorder moet ontvankelijk worden gemaakt door je vleierij dan wel toegankelijk door je afkeer waarmee men zich kan identificeren. Dezerzijds is er niets dat compassie van node zou kunnen hebben, het hebben van compassie is geen (goede) daad van jou aan mij, het speelt zich allemaal in jouw hoofd af. Dat je op mij reageert is enkel ten gevolge van je ego gecentreerde driften en heeft evenmin iets met mij te maken. Dat je datgene wat ik zeg onzin vindt komt voort uit de omstandigheid dat je jezelf belangrijker moet vinden dan ik voor jou ben. Dat is zonder die egobeperking allemaal gewoon te doorzien. Ik probeer uiteraard zoals gebruikelijk je alle egohandicaps voor te schotelen met de intentie dat je daar onderzoek naar doet al zul je dat wel weer als wedstrijdje zien. |
|
31 January 2014, 17:01 | #515 | ||||
Kasuaris
Geregistreerd: 8 November 2011
Berichten: 915
|
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Dus in tegenstelling tot jou kan zo'n berichtje in de krant mij niet ontroeren of mijn hart verwarmen, ik zie er slechts armoedigheid in, sorry |
||||
31 January 2014, 20:11 | #516 | ||
Kasuaris
Geregistreerd: 8 November 2011
Berichten: 915
|
Verplaatst uit 'Egotransverwarring'
Wat kan het schelen het topic is door mij geopend om duidelijkheid te verkrijgen over egotransverwarring maar nu dit toch verder uitblijft.....onderstaande en overige na aanleiding hiervan reakties raken mijn zeer op persoonlijk vlak en het is niet leuk of aangenaam het is maar hoe je het bekijkt
Het begon al bij de eerste benoeming van het woord verkrachting om heel eerlijk te zijn...... Citaat:
Citaat:
Wat zal je reaktie zijn wanneer je verkracht bent in bv een vorige leven door een groepjes jongens, ja daar is ze weer, en die jongens staan een paar eeuwen later weer als engelen, jou allang en breed vooruit gesneld qua bewustzijn/wording, voor je neus terwijl je zelf, een zelfde aantal eeuwen later, nog rond moddert in de stront als gevolg van hun daden? Ze komen om je te helpen....ik kan je vanuit mijn persoonlijke ervaring vertellen dat er dan zo'n grote een hoop stront omhoog komt dat je elke vorm van vergeving, en ik was best goed geworden in vergeving inmiddels, onverteerbaar is geworden. Zo totaal onaanvaardbaar dat ik er geen woorden voor heb. Want je mag weer door die zelfde ellende heen, en nog een keer, en nog een keer, en nog een keer omdat je ziet dat zij never nooit zo geleden, zo kapot gegaan zijn al jij en dat ook nooit meer zo zullen ervaren want ze zijn te ver ontwikkeld inmiddels. En toch moet je tot vergeving komen, terwijl elke vezel in je lijf zich daar tegen verzet, want je wilt dat ze net zo kapot gaan als jij kapot gegaan bent, maar dat zal nooit en te nimmer gebeuren. Vergeving een woord dat we zo gemakkelijk in de mond nemen, maar als het het er werkelijk om gaat, zie dan maar eens of je er toe kan komen.....Ik kon en kan het tenminste niet...of nog niet, laat ik positief blijven... Ik heb gezegd, en nee ik heb geen behoefde aan commentaar, want de reacties die mij telkens weer tegemoet treden waren alleen maar bijzonder pijnlijk te noemen. Mijn hart is er vol van en nu kan ik tegen beter weten in weer eens niet mijn waffel houden, want het raakt me te zeer te pijnlijk. Godverdomme... |
||
31 January 2014, 23:44 | #517 |
Asprirant lid
Geregistreerd: 24 March 2013
Berichten: 0
|
Dan zal ik geen commentaar leveren.
|
1 February 2014, 05:41 | #518 | |
Asprirant lid
Geregistreerd: 29 September 2011
Berichten: 0
|
Citaat:
Want waarom zou ik vergeven? Dat was toch het allerlaatste wat de personen in kwestie ?verdienden?? Vergiffenis schenken voelde aan als zeggen dat het allemaal niet zo erg was, terwijl het naar mijn gevoel een regelrechte ramp was omdat de ?daden? die gesteld werden als het ware mijn hele ZIJN hadden verwoest. Tot ik kon erkennen dat dit misschien niet waar was (ik l??fde immers nog); dat mijn zijn misschien wel ?verwond? (= misvormd) werd maar dat dit niet iets onherroepelijks hoefde te zijn. Door de daden van mijn ouders had ik mezelf (als onwetend/onbewust kind) ervan overtuigd dat ik ?slecht? was (en dus allesbehalve beminnenswaard) en dat de ?wereld? zelfs beter af zou zijn ZONDER mij! Het komt er eigenlijk op neer dat ik ben beginnen GELOVEN dat ik geen bestaansrecht had, maar dat ik dat recht wel kon ?verdienen? door mezelf compleet weg te cijferen en anderen (en hun noden/verlangens) belangrijker te maken dan mezelf? Tot ik niet meer kon (leven in functie van anderen) en dus stopte met ?geven?. Als gevolg daarvan schreven 2 van mijn 3 kinderen mij uit hun leven! Hartbrekende maar tegelijk bevrijdende ervaringen? Want na de zo moeilijk te verteren pijn, kwam het inzicht in het waarom (zowel wat betreft mijn ervaringen in mijn jeugd als deze met mijn kinderen) en kon ik oprecht zeggen : ?Vergeef het hen, want ze WETEN NIET wat ze doen!? Na volledige acceptatie van de ?feiten? (wat met vallen en opstaan plaatsvond), kon ik eindelijk ZIEN dat ik niet doelbewust werd gekwetst door mensen zonder mededogen die er op uit waren om mij ?kapot? te maken. Sommige mensen beseffen gewoon niet wat een pijn ze kunnen veroorzaken omdat ze het ?contact? met hun eigen pijn niet (durven) aangaan. Ze trachten zichzelf te verlossen van hun gevoel van machteloosheid (angst) ten opzichte van hun eigen pijn (= het ?lijden? aan een gebrek aan zelfliefde/zelfacceptatie) door te proberen om anderen eenzelfde idee/gevoel omtrent zichzelf te bezorgen? Maar het is aan mij/jou om daarmee ?akkoord? te gaan of niet? Wat iemand ook doet of laat naar jou toe, niemand kan je jouw (eigen-)waarde als mens ontnemen zonder jouw toestemming? |
|
1 February 2014, 06:57 | #519 | |
Asprirant lid
Geregistreerd: 2 January 2014
Berichten: 0
|
Citaat:
|
|
1 February 2014, 09:12 | #520 |
Vicaris
Geregistreerd: 28 April 2010
Berichten: 44
|
|