Aankomen

[Maria]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Leven is niet wat we ten diepste zijn. Leven verschijnt (en verdwijnt) in dat wat we ten diepste zijn. Ons wezen is tijdloos en grenzeloos. Dat wat zich wil manifesteren heeft Bewustzijn nodig. Gemanifesteerd Bewustzijn en ongemanifesteerde Bewustzijn ( dat wat je ten diepste bent) vormen samen een geheel. En dat alles dat is wat je bent.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Leven is niet wat we ten diepste zijn. Leven verschijnt (en verdwijnt) in dat wat we ten diepste zijn. Ons wezen is tijdloos en grenzeloos. Dat wat zich wil manifesteren heeft Bewustzijn nodig. Gemanifesteerd Bewustzijn en ongemanifesteerde Bewustzijn ( dat wat je ten diepste bent) vormen samen een geheel. En dat alles dat is wat je bent.

Anders gezegd: wat we ten diepste zijn is ongemanifesteerd bewustzijn; wat we zijn is gemanifesteerd en ongemanifesteerd bewustzijn en dat wat zich wil manifesteren?

Zo gezegd draait alles om het 'ik' en zo gezegd kun je inderdaad zeggen dat 'ik' alles is...

Het spijt mij maar voor mij is niet het 'ik' de grote kracht of macht achter het heelal, want de dag dat ik volledig erin geslaagd ben om ik te zijn, die dag bestaat het ik niet meer en is het 'ik' opgelost in een groter geheel.
Het is niet het groter geheel dat zich zal oplossen in mij.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Anders gezegd: wat we ten diepste zijn is ongemanifesteerd bewustzijn; wat we zijn is gemanifesteerd en ongemanifesteerd bewustzijn en dat wat zich wil manifesteren?

Zo gezegd draait alles om het 'ik' en zo gezegd kun je inderdaad zeggen dat 'ik' alles is...

Het spijt mij maar voor mij is niet het 'ik' de grote kracht of macht achter het heelal, want de dag dat ik volledig erin geslaagd ben om ik te zijn, die dag bestaat het ik niet meer en is het 'ik' opgelost in een groter geheel.
Het is niet het groter geheel dat zich zal oplossen in mij.

Wat we ten diepste zijn is ongemanifesteerd Bewustzijn, maar Bewustzijn heeft vorm nodig om zich te manifesteren (lichaam/geest) en dat is wat we (ook) zijn (al is dat tijdelijk/veranderlijk) en dat samen vormt het geheel en dat alles ben jij.

We zeggen nu ik tegen onze manifestatie (ik Marie of ik Nadje), maar dat is niet (alles) wat we zijn. We zijn (ten diepste) het ongemanifesteerde Bewustzijn waar de manifestatie uit geprojecteerd wordt. En dat geheel zou je eigenlijk kunnen aanduiden met de term ik. Want dat is wat je bent. Wat we zijn.



Er zal geen dag aanbreken waarop je er volledig in geslaagd zult zijn om jezelf (ik) te zijn. Je bent dat namelijk al. Of je je het nu bewust bent of niet. Je kunt nooit jezelf worden, je kunt alleen jezelf ZIJN. En je wezen is tijdloos, dus tijd introduceren heeft geen zin voor wat je ten diepste bent.
Ik zeg dat je het geheel bent en wat wordt bedoeld met het oplossen van het "ik" in het geheel, is dat de identificatie met jezelf als afzonderlijke identiteit, oplost. Dus dat je jezelf niet langer aanziet voor (een) iemand.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Wat we ten diepste zijn is ongemanifesteerd Bewustzijn, maar Bewustzijn heeft vorm nodig om zich te manifesteren (lichaam/geest) en dat is wat we (ook) zijn (al is dat tijdelijk/veranderlijk) en dat samen vormt het geheel en dat alles ben jij.

We zeggen nu ik tegen onze manifestatie (ik Marie of ik Nadje), maar dat is niet (alles) wat we zijn. We zijn (ten diepste) het ongemanifesteerde Bewustzijn waar de manifestatie uit geprojecteerd wordt. En dat geheel zou je eigenlijk kunnen aanduiden met de term ik. Want dat is wat je bent. Wat we zijn.



Er zal geen dag aanbreken waarop je er volledig in geslaagd zult zijn om jezelf (ik) te zijn. Je bent dat namelijk al. Of je je het nu bewust bent of niet. Je kunt nooit jezelf worden, je kunt alleen jezelf ZIJN. En je wezen is tijdloos, dus tijd introduceren heeft geen zin voor wat je ten diepste bent.
Ik zeg dat je het geheel bent en wat wordt bedoeld met het oplossen van het "ik" in het geheel, is dat de identificatie met jezelf als afzonderlijke identiteit, oplost. Dus dat je jezelf niet langer aanziet voor (een) iemand.

Dit is een mooie verstandelijke uitleg: het diepste zijn is ongemanifesteerd bewustzijn, maar om zich te kunnen manifesteren heeft het vorm, materie-tijd nodig, vandaar onze tijdelijke aardse toestand.
Of anders gezegd, het zuivere niets, het licht hunkert naar de materie om zich te kunnen manifesteren...
Op zijn beurt is er een terugwerkende aantrekkingskracht tussen de materie en het licht; de materie hunkert naar het licht...
En de cirkel is rond; en het woord is vlees geworden en heeft onder ons gewoond...

En voor mij het 'ik' daarin is als een oplichtende ster, die eens uitgewerkt terug in de maalstroom van het alles verdwijnt...

[moi]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Wat we ten diepste zijn is ongemanifesteerd Bewustzijn, maar Bewustzijn heeft vorm nodig om zich te manifesteren (lichaam/geest) en dat is wat we (ook) zijn (al is dat tijdelijk/veranderlijk) en dat samen vormt het geheel en dat alles ben jij.

We zeggen nu ik tegen onze manifestatie (ik Marie of ik Nadje), maar dat is niet (alles) wat we zijn. We zijn (ten diepste) het ongemanifesteerde Bewustzijn waar de manifestatie uit geprojecteerd wordt. En dat geheel zou je eigenlijk kunnen aanduiden met de term ik. Want dat is wat je bent. Wat we zijn.



Er zal geen dag aanbreken waarop je er volledig in geslaagd zult zijn om jezelf (ik) te zijn. Je bent dat namelijk al. Of je je het nu bewust bent of niet. Je kunt nooit jezelf worden, je kunt alleen jezelf ZIJN. En je wezen is tijdloos, dus tijd introduceren heeft geen zin voor wat je ten diepste bent.
Ik zeg dat je het geheel bent en wat wordt bedoeld met het oplossen van het "ik" in het geheel, is dat de identificatie met jezelf als afzonderlijke identiteit, oplost. Dus dat je jezelf niet langer aanziet voor (een) iemand.

Mooi hoor Nadje ,je spreekt met een lege tong,

Er blijkt heel wat te gebeuren in jullie boekenwinkeltje achter de coulissen zeker.

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Mooi gezien. Toch ben ik ook benieuwd hoe je reageert als iemand "probeert" je in zijn waan te betrekken. Of je er niet "aan ontkomt" zoals je zegt. De valkuil van spoken doorzien geeft namelijk ook weer een nieuwe, denken dat anderen er in vastzitten en ze daar niet meer uitkomen. De valkuil van denken je weet alles al en daarom laat ik ze maar in hun illusie. Daar zitten namelijk nog volop mogelijkheden voor eigen blinde vlekken. Heb ik kort geleden zelf nog weer ontdekt.

Ik denk dat je uiteindelijk iedereen op zijn eigen niveau zult aanspreken.
Dwz: iets aanreiken wat bij de desbetreffende persoon past.
Doch dat je er voor waakt om het via overtuigingskracht te brengen.


Soms is het een kwestie van even anders benoemen en dan reik je iemand een in-zicht aan.

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Correct. Dat wat ik ten diepste ben, is exact waar het 2 jaar geleden ook al was. En alle jaren daarvoor en daarna. Het was er al voor mijn geboorte en het zal er zijn nadat ik gestorven ben. Daar kun je lang of kort over discussiëren met elkaar of inderdaad de zinloosheid daarvan zien, want discussie is behoefte aan overtuiging en we hoeven elkaar dan nergens meer van te overtuigen. En dan ga je gezellig dansjes met elkaar maken en leuke muziek voor elkaar uitzoeken of een gedicht voordragen, of weet ik het wat.......zoals ik met ons Pupke (hoe zou het zijn met die lieverd?) of je blijft doorgaan zoals jij met interessant doen en de boel serieus nemen en jezelf verheffen tov anderen. Beetje kinderachtig. Kap er toch eens mee. Wordt je vast een leuker mens van. In elk geval voor mij. En ik durf ook wel voor Pup te spreken.

Ja, dat 'wat' je bent, ben je altijd al geweest en je zult nooit anders zijn.
Het wordt een mantra. Je hoeft dus niks te doen. Dat klinkt de 'doener Nadje' als muziek in de oren waar ze dan vervolgens weer op gaat dansen.
Maar dan dans je nog steeds in de maat met de doener...

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Wat we ten diepste zijn is ongemanifesteerd Bewustzijn, maar Bewustzijn heeft vorm nodig om zich te manifesteren (lichaam/geest)

Hoe heb jij ontdekt dat bewustzijn een vorm nodig heeft om zich te manifesteren?

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Leven is niet wat we ten diepste zijn.

Heb jij jezelf ooit anders dan als leven(d) ervaren? Dieper dan het leven(d zijn) ben ik zelf nooit geraakt, zelfs niet toen ik niets liever wilde dan dood zijn.

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Leven verschijnt (en verdwijnt) in dat wat we ten diepste zijn.

Omdat ik het leven nog niet echt heb WETEN verdwijnen in mij (zelfs al lijkt mijn bewustzijn mij elke nacht opnieuw te 'verlaten' om mij elke morgen opnieuw 'te begroeten') zie ik mezelf niet als iets of iemand waarin het leven zou verschijnen en verdwijnen. Ik zou eerder geneigd zijn te zeggen dat IK in het leven verschijn en verdwijn en dat het leven zelf daar ongestoord onder blijft...

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Ons wezen is tijdloos en grenzeloos.

Ik kan inderdaad blijkbaar momenten van tijdloosheid en gevoelens van grenzeloosheid ervaren, ja. Maar ik benoem dat niet als het 'wezenlijke' van of in mij. ALLES wat ik ben/kan zijn en/of ervaren, is wat mij betreft immers even wezenlijk, dus ook het tijdelijke en het begrensde. Bepaalde zijns-aspecten als wezenlijk benoemen, leidt ertoe dat andere aspecten als minder wezenlijk worden beschouwd, wat voor mij een typisch dualistische houding impliceert.

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Dat wat zich wil manifesteren heeft Bewustzijn nodig.

Ik weet niet (en kán dat ook niet weten) of dat wat zich wil manifesteren sowieso bewustzijn NODIG heeft. Wat ik wel weet is dat IK mij bewust kan zijn/worden van allerhande manifestaties (uitingsvormen van leven) in/via/rond mij.

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Gemanifesteerd Bewustzijn en ongemanifesteerde Bewustzijn ( dat wat je ten diepste bent) vormen samen een geheel. En dat alles dat is wat je bent.

On-gemanifesteerd betekent eigenlijk 'dat wat niet zichtbaar/voelbaar/ervaarbaar/kenbaar is'. En dat ervaar ik eerder als onverenigbaar met wat bewust-zijn is. Het is voor mij dan ook moeilijk te vatten dat jij die 2 woorden als een evidentie aan elkaar 'koppelt'.
Zo is bijvoorbeeld het fysieke ademhalingsproces niet echt zichtbaar/voelbaar/ervaarbaar/kenbaar voor een slapend persoon (het is iets wat blijkbaar sowieso gebeurt), toch is het een manifestatie van de levenskracht die heel duidelijk zichtbaar/kenbaar is voor TOESCHOUWERS van de slapende persoon ?n een proces waar de persoon zelf zich ook bewust kan van zijn als hij 'wakker' is. Na elke uitademing en voor de volgende inademing (wanneer er dus geen 'beweging' merkbaar is in-het-moment ) zou je kunnen 'aannemen' dat het ademhalingsproces gestopt is en een soort leven-loos-heid zijn intrede heeft gedaan.
Wat betreft bewustzijn spreken over het bestaan van een ongemanifesteerde vorm ervan, komt voor mij op hetzelfde neer als praten over het bestaan van een ongemanifesteerd ademhalingsproces wat het fysieke niveau betreft. Wanneer dat proces zich niet 'manifesteert', is er geen fysiek leven (meer) en heb je het dus eigenlijk over de fysieke dood...
Aangezien niet kan geweten worden of er wel zoiets als ongemanifesteerd bewustzijn bestaat, kan ik er evenmin van uitgaan dat ik dit ten diepste zou zijn. Hoe zou ik mij ooit bewust kunnen worden van iets wat niet zichtbaar/voelbaar/ervaarbaar/kenbaar is, laat staan dat ik dan ook nog zou zeggen dat ik dat 'wezenlijk' BEN?
Wat zichtbaar/kenbaar is in/via al het zijn (waaronder dus ook mijn eigen zijn), is inderdaad 'slechts' de (uit)werking van de scheppingskracht/levenskracht maar voor mij is die kracht zelf, m?t of zonder een (persoonlijk) bewust-zijn ervan, een manifestatie op zich.

Nadje, de indruk die ik regelmatig krijg (zoals in deze post ook weer) is dat jij vanuit verstandelijke kennis spreekt/schrijft, vanuit zaken die jij eerder WILT aannemen/geloven dan vanuit datgene wat je écht als dusdanig be-leeft of beleefd hebt. Dat is inderdaad MIJN indruk en daar mag je dus mee doen wat je wilt...

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Tine

Heb jij jezelf ooit anders dan als leven(d) ervaren? Dieper dan het leven(d zijn) ben ik zelf nooit geraakt, zelfs niet toen ik niets liever wilde dan dood zijn.



Omdat ik het leven nog niet echt heb WETEN verdwijnen in mij (zelfs al lijkt mijn bewustzijn mij elke nacht opnieuw te 'verlaten' om mij elke morgen opnieuw 'te begroeten') zie ik mezelf niet als iets of iemand waarin het leven zou verschijnen en verdwijnen. Ik zou eerder geneigd zijn te zeggen dat IK in het leven verschijn en verdwijn en dat het leven zelf daar ongestoord onder blijft...



Ik kan inderdaad blijkbaar momenten van tijdloosheid en gevoelens van grenzeloosheid ervaren, ja. Maar ik benoem dat niet als het 'wezenlijke' van of in mij. ALLES wat ik ben/kan zijn en/of ervaren, is wat mij betreft immers even wezenlijk, dus ook het tijdelijke en het begrensde. Bepaalde zijns-aspecten als wezenlijk benoemen, leidt ertoe dat andere aspecten als minder wezenlijk worden beschouwd, wat voor mij een typisch dualistische houding impliceert.



Ik weet niet (en kán dat ook niet weten) of dat wat zich wil manifesteren sowieso bewustzijn NODIG heeft. Wat ik wel weet is dat IK mij bewust kan zijn/worden van allerhande manifestaties (uitingsvormen van leven) in/via/rond mij.



On-gemanifesteerd betekent eigenlijk 'dat wat niet zichtbaar/voelbaar/ervaarbaar/kenbaar is'. En dat ervaar ik eerder als onverenigbaar met wat bewust-zijn is. Het is voor mij dan ook moeilijk te vatten dat jij die 2 woorden als een evidentie aan elkaar 'koppelt'.
Zo is bijvoorbeeld het fysieke ademhalingsproces niet echt zichtbaar/voelbaar/ervaarbaar/kenbaar voor een slapend persoon (het is iets wat blijkbaar sowieso gebeurt), toch is het een manifestatie van de levenskracht die heel duidelijk zichtbaar/kenbaar is voor TOESCHOUWERS van de slapende persoon ?n een proces waar de persoon zelf zich ook bewust kan van zijn als hij 'wakker' is. Na elke uitademing en voor de volgende inademing (wanneer er dus geen 'beweging' merkbaar is in-het-moment ) zou je kunnen 'aannemen' dat het ademhalingsproces gestopt is en een soort leven-loos-heid zijn intrede heeft gedaan.
Wat betreft bewustzijn spreken over het bestaan van een ongemanifesteerde vorm ervan, komt voor mij op hetzelfde neer als praten over het bestaan van een ongemanifesteerd ademhalingsproces wat het fysieke niveau betreft. Wanneer dat proces zich niet 'manifesteert', is er geen fysiek leven (meer) en heb je het dus eigenlijk over de fysieke dood...
Aangezien niet kan geweten worden of er wel zoiets als ongemanifesteerd bewustzijn bestaat, kan ik er evenmin van uitgaan dat ik dit ten diepste zou zijn. Hoe zou ik mij ooit bewust kunnen worden van iets wat niet zichtbaar/voelbaar/ervaarbaar/kenbaar is, laat staan dat ik dan ook nog zou zeggen dat ik dat 'wezenlijk' BEN?
Wat zichtbaar/kenbaar is in/via al het zijn (waaronder dus ook mijn eigen zijn), is inderdaad 'slechts' de (uit)werking van de scheppingskracht/levenskracht maar voor mij is die kracht zelf, m?t of zonder een (persoonlijk) bewust-zijn ervan, een manifestatie op zich.

Nadje, de indruk die ik regelmatig krijg (zoals in deze post ook weer) is dat jij vanuit verstandelijke kennis spreekt/schrijft, vanuit zaken die jij eerder WILT aannemen/geloven dan vanuit datgene wat je écht als dusdanig be-leeft of beleefd hebt. Dat is inderdaad MIJN indruk en daar mag je dus mee doen wat je wilt...

Je zegt het goed Tine. Ik kan nooit weten wat ik ten diepste ben. Maar wie wil dat weten? Die vraag zou jezelf eens moeten stellen. Omdat niet geweten kan worden of ik ongemanifesteerde bewustzijn ben, moet ik er dus van uitgaan. Snap je wel? Ik laat alle opties open. Het geheel sluit niks uit. Mijn indruk van jou is dat ik je bijdrages schaar onder de categogorie new age geneuzel met een hoog zweef teef gehalte. Doe ermee wat je wilt.