Marie's perikelen

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Dat vind ik toch wel interessant. Het erkenning van een ander willen hebben.
Ik begrijp dat Marie zich een beetje te kort gedaan voelt door de groep.
Ze voelt zich als minder dan de main stream hier omdat veel leden haar hier telkens terecht wijzen.

(zeg het maar, Marie. Als ik het verkeerd vertolk)

Maar wat is die hang naar erkenning eigenlijk? Ik heb in die paar dagen een beeld gekregen van Marie, maar die bestaat vnl uit geloof. Net zoals 'de groep' hier van mij een beeld heeft wat bestaat uit geloof. In feite wil iemand die erkenning wil van een ander, dat die ander zijn/haar geloof bijstelt.
Maar waarom?

Als ik in mij zelf kijk, dan kan het me niet zo veel schelen wat jullie van mij vinden. Natuurlijk hou ik van een prettige omgang. En daar past bepaald gedrag bij. Maar er zijn net zo veel meningen over mij als er mensen zijn die mij (menen te) kennen.

Is er iemand hier die hunkert naar erkenning, die mij kan uitleggen waarom dat zo belangrijk is? Afgezien dan van normale omgangsvormen.

Dit is waarschijnlijk een heel goede omschrijving over wat van de groep uitgaat; maar spijtig genoeg herken ik mij er niet in.

Ik weet dat ik vroeger om erkenning gesmeekt heb, op mijn werk, in mijn openbare leven; die tijd is voorbij; ik weet wat ik aan mijzelf heb, ik ben mijn Eigen vriend en raadgever en als ik erkenning van mijzelf heb weet ik dat ik die verdien en struikel ik niet meer al te erg over het g?mis aan erkenning van de anderen.
Natuurlijk ben ik fier als anderen een paar ideeën van mijzelf de moeite waard vinden om over te nemen; ik ben ten slotte niet van steen.

Iets wat mij altijd gestoord heeft en wat mij, geloof ik, nog diep raakt is wanneer een ander mij zou beschuldigen dat ik te veel eisend zou zijn ten opzichte van hem; dat ik teveel van hem zou vragen; dat ik, cru gezegd, een bedelaar zou zijn, en inderdaad, ik vraag niet graag, maar ik weet niet of dat ook op intellectueel vlak het geval is.

Het intellect heeft bij mij, waarschijnlijk ook door mijn opvoeding, altijd een voorname plaats ingenomen, al hoewel het minder gaat om boekenkennis, maar meer om weten, doorzien, begrijpen...
Dan aangesproken worden alsof ik nog een kleuter zou zijn op innerlijk gebied, op innerlijk onderzoek, wringt inderdaad, want het betekend ook dat er totaal naast elkaar door wordt gesproken. Ik vraag inderdaad niet zozeer erkenning, maar men moet mij ook niet als een onwetende behandelen.

Wat mij het meeste ergerde hier op het forum is dat we in een bepaald stadium blijven zitten en niet verder gaan; waarheidsvinding, ok?, maar waarom gaan we niet verder want voor mij is waarheidsvinding eerder een nieuw begin dan een eindpunt en wat mij interesseert is een nieuw begin van wat? Wat is er allemaal mogelijk indien een groot aantal mensen eindelijk dat stadium bereikt zouden hebben? Wat is er persoonlijk allemaal mogelijk indien ieder voor zich, die hier meespeelt, dat stadium bereikt? Blijf ik gewoon de mens die ik altijd was of wordt ik een ander mens en welke andere mens ligt dan op mij te wachten? De verschuiving zal in het begin wel miniem lijken en zijn; maar is het een steen die aan het rollen gaat en heel vergaande veranderingen zou kunnen meebrengen?

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Ik heb wel eens de behoefte om te reageren, omdat ik zo duidelijk meen te zien waar het aan scheelt, en dan wil ik dat graag kenbaar maken zodat de ander daar ook gelukkig mee zou kunnen zijn.

Dat is dienstbaarheid en dan krijg je met de defensie van ego te maken.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Dat is dienstbaarheid en dan krijg je met de defensie van ego te maken.

Beter gezegd: dan krijg je in eerste instantie spontaan met de defensie van ego te maken; maar kijk erover heen, want dat wil niet zeggen dat er niets blijft hangen...

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Ze voelt zich als minder dan de main stream hier omdat veel leden haar hier telkens terecht wijzen.

(zeg het maar, Marie. Als ik het verkeerd vertolk)

Als het terecht wijzen is gaat normaliter ieder ego steigeren, maar Marie kan het verschil niet maken tussen terecht wijzen en de dienstbaarheid van het meekijken. Ze lijkt ontvankelijk wanneer er ego respect is zo niet vertoont ze een lichtontvlambaar ego.

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Dit is waarschijnlijk een heel goede omschrijving over wat van de groep uitgaat; maar spijtig genoeg herken ik mij er niet in.

Ik weet dat ik vroeger om erkenning gesmeekt heb, op mijn werk, in mijn openbare leven; die tijd is voorbij; ik weet wat ik aan mijzelf heb, ik ben mijn Eigen vriend en raadgever en als ik erkenning van mijzelf heb weet ik dat ik die verdien en struikel ik niet meer al te erg over het g?mis aan erkenning van de anderen.
Natuurlijk ben ik fier als anderen een paar ideeën van mijzelf de moeite waard vinden om over te nemen; ik ben ten slotte niet van steen.

Iets wat mij altijd gestoord heeft en wat mij, geloof ik, nog diep raakt is wanneer een ander mij zou beschuldigen dat ik te veel eisend zou zijn ten opzichte van hem; dat ik teveel van hem zou vragen; dat ik, cru gezegd, een bedelaar zou zijn, en inderdaad, ik vraag niet graag, maar ik weet niet of dat ook op intellectueel vlak het geval is.

Het intellect heeft bij mij, waarschijnlijk ook door mijn opvoeding, altijd een voorname plaats ingenomen, al hoewel het minder gaat om boekenkennis, maar meer om weten, doorzien, begrijpen...
Dan aangesproken worden alsof ik nog een kleuter zou zijn op innerlijk gebied, op innerlijk onderzoek, wringt inderdaad, want het betekend ook dat er totaal naast elkaar door wordt gesproken. Ik vraag inderdaad niet zozeer erkenning, maar men moet mij ook niet als een onwetende behandelen.

Wat mij het meeste ergerde hier op het forum is dat we in een bepaald stadium blijven zitten en niet verder gaan; waarheidsvinding, ok?, maar waarom gaan we niet verder want voor mij is waarheidsvinding eerder een nieuw begin dan een eindpunt en wat mij interesseert is een nieuw begin van wat? Wat is er allemaal mogelijk indien een groot aantal mensen eindelijk dat stadium bereikt zouden hebben? Wat is er persoonlijk allemaal mogelijk indien ieder voor zich, die hier meespeelt, dat stadium bereikt? Blijf ik gewoon de mens die ik altijd was of wordt ik een ander mens en welke andere mens ligt dan op mij te wachten? De verschuiving zal in het begin wel miniem lijken en zijn; maar is het een steen die aan het rollen gaat en heel vergaande veranderingen zou kunnen meebrengen?

Om met je laatste vragen te beginnen. De mens die het Christusbewustzijn vind (of noem het kosmisch bewustzijn, er is toch maar 1 bewustzijn) die gaat een nieuwe fase in. Er wordt een nieuwe mens geboren.

Waar het hier op dit forum over gaat zijn vnl zaken die zich in het hoofd afspelen. En dat is waar jij erkenning voor vraagt. Maar he?dan vraag je wel erkenning voor de oude mens, de egomens. Ik kan aan jou zien dat je er al een tijd mee bezig bent, maar dat is in de buitenwereld misschien bijzonder. In spirituele kringen is men vaak met andere zaken bezig dan die zich in het hoofd afspelen.

Ooit, ergens in een mensenleven kan een bewustzijnssprong worden gemaakt.
En dat gebeurd nu eenmaal niet zomaar. In het hoofd gebeurd het voorbereidende werk waar jij erkenning voor vraagt, maar het echte werk gebeurd op een andere plek in jouw lichaam.

Of jij een kleuter bent op innerlijk gebied weet ik niet, omdat ik je weinig over het innerlijk zie schrijven. Ik zie je schrijven over alles wat er in je hoofd gebeurd. Als ik iemand aantref zoals Pup die meent dat het allemaal in het hoofd gebeurd, dan ben ik er eigenlijk wel klaar mee. Dan is zo iemand misschien hard aan het werk en denkt heel wat te weten (en hij weet meer dan ik), maar dat is niet waar het om gaat!

De crux is dat jij en ieder mens op enig moment die bewustzijnssprong moet maken. Op een bepaalde plek dient de poort naar het Christusbewustzijn te worden opengezet. Zodat het levende water in jou kan stromen. Dan wordt de mens veranderingen gewaar die hij niet zelf in werking zet. Als jij dus ooit veranderingen in je zelf hebt bemerkt die je nadrukkelijk niet zelf in gang hebt gezet, dan weet je ook war je zelf in het proces sta. En heb je geen erkenning van de forumleden hier nodig.

Mij zal het worst zijn als iemand zegt dat ik poep praat. Ik bemerk de veranderingen in in mijzelf en ik hou genoeg kaarten tegen de borst om hier de fantasten van de wetenden te onderscheiden. Sommige zaken kan je beter niet zeggen omdat het spirituele wereldje een napraat wereldje is.

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Een sociaal glijmiddel...je noemt wel het woordje sociaal.

Ik weet het niet...het ligt ook aan over welke vorm van omgang je het hebt. Dat kan reiken van elkaar groeten op straat tot tja ik kan zo even niet meer voorbeelden bedenken. Je wordt toch vreemd aangekeken als je bepaalde dingen niet doet of laat. Een prettige omgang kan ook nog te maken met overleven en je gezondheid veilig stellen. Vind het wel een interessant en leerzaam onderwerp, ik denk hier vaker over na.

Ik bedoel dus dat de egomens uit eigenbelang sociale omgangsvormen heeft.
Niks mis mee, want anders zou het een bende worden. Ik pas me daar ook bij aan in ego-land.

Maar met oprechte belangstelling en liefde heeft het niks van doen.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Is er iemand hier die hunkert naar erkenning, die mij kan uitleggen waarom dat zo belangrijk is? Afgezien dan van normale omgangsvormen.

Als eerste vroeg ik me af wat dat is dat erkenning behoeft en toen kwam ik op een dwingelandje dat nog wel meer noten op zijn/haar zang heeft. Toen ik het dwingelandje onder de loep nam bleek het te bestaan uit gedachten dat het een bepaalde hoedanigheid heeft en hoe het voor de instandhouding wenste dat het vervolgens door iedereen, als zodanig, gezien zou worden en met dat voor elkaar te krijgen druk doende is.

Waarom dat zo belangrijk is is omdat het maar veranderlijke gedachten zijn waaruit het dwingelandje bestaat, dus moet het alle zeilen bijzetten om die wankelbare gedachten overeind te houden. Om dat voor elkaar te krijgen eist het dwingelandje respect en de voorgeschreven eigen-gedachten-bevestigende omgangsvormen.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Als het terecht wijzen is gaat normaliter ieder ego steigeren, maar Marie kan het verschil niet maken tussen terecht wijzen en de dienstbaarheid van het meekijken. Ze lijkt ontvankelijk wanneer er ego respect is zo niet vertoont ze een lichtontvlambaar ego.

Je leest niet mee, Renoir.

Mijn ego is uitgezuiverd en heropgevoed; het is geen wild ego meer. Ik zou zelfs kunnen zeggen dat het mijn 'ik' geworden is.
Anders gezegd en gecopieerd van hierboven: ik weet wat ik aan mijzelf heb, ik ben mijn Eigen vriend en raadgever en als ik erkenning van mijzelf heb weet ik dat ik die verdien.

In feiten ben ik mij er meer en meer van bewust dat mijn ego, mijn ik, de toestand vertegenwoordigd die jij wil hebben na het uitsluiten van het ego; en jij vraagt mij die toestand waar, volgens jou, iedereen moet naar streven, onderuit te halen.

Maar Renoir, zoals ik hierboven zei, lees je niet mee en blijf je in je Eigen vooroordelen opgesloten zitten. Je hebt een boekje met referentiepunten en daar hou je je strikt, dus doods en niet levend, aan.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Je leest niet mee, Renoir.

Ik ben pas bij #524.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Wat zijn normale omgangsvormen? Is dat niet ook een verkapte vorm van herkenning willen hebben?

Idd.