Marie's perikelen

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Wat mij het meeste ergerde hier op het forum is dat we in een bepaald stadium blijven zitten en niet verder gaan; waarheidsvinding, ok?, maar waarom gaan we niet verder want voor mij is waarheidsvinding eerder een nieuw begin dan een eindpunt en wat mij interesseert is een nieuw begin van wat? Wat is er allemaal mogelijk indien een groot aantal mensen eindelijk dat stadium bereikt zouden hebben? Wat is er persoonlijk allemaal mogelijk indien ieder voor zich, die hier meespeelt, dat stadium bereikt? Blijf ik gewoon de mens die ik altijd was of wordt ik een ander mens en welke andere mens ligt dan op mij te wachten? De verschuiving zal in het begin wel miniem lijken en zijn; maar is het een steen die aan het rollen gaat en heel vergaande veranderingen zou kunnen meebrengen?

Wat telt er het meest voor jouw Marie? Waar komt het volgens jou op aan om in het innerlijk binnen te gaan? Wat heb je nodig om in dat innerlijk toegang te verkrijgen?

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Wij liepen vanavond door het donker en de mist en stelden ons voor dat we helemaal alleen op de wereld waren.

Ik noemde het altijd mijn transportabele sneeuwhut.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Ik vind normale omgangsvormen een sociaal glijmiddel. Geen verkapte erkenning.

Ik zie het als rekening houden met de weerstand en de behoeftigheid van het in stand houden en erkenning van het ego.
Wanneer je weet dat je het ego niet bent en feitelijk niemand dat ego is waarom zou je dan nog langer z'n dwingelanderij voor lief nemen.
De integerheid te zijn 'wat' ik ben laat me zelfs geen andere keus.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Dit is waarschijnlijk een heel goede omschrijving over wat van de groep uitgaat; maar spijtig genoeg herken ik mij er niet in.

Ik weet dat ik vroeger om erkenning gesmeekt heb, op mijn werk, in mijn openbare leven; die tijd is voorbij; ik weet wat ik aan mijzelf heb, ik ben mijn Eigen vriend en raadgever en als ik erkenning van mijzelf heb weet ik dat ik die verdien en struikel ik niet meer al te erg over het g?mis aan erkenning van de anderen.
Natuurlijk ben ik fier als anderen een paar ideeën van mijzelf de moeite waard vinden om over te nemen; ik ben ten slotte niet van steen.

Iets wat mij altijd gestoord heeft en wat mij, geloof ik, nog diep raakt is wanneer een ander mij zou beschuldigen dat ik te veel eisend zou zijn ten opzichte van hem; dat ik teveel van hem zou vragen; dat ik, cru gezegd, een bedelaar zou zijn, en inderdaad, ik vraag niet graag, maar ik weet niet of dat ook op intellectueel vlak het geval is.

Het intellect heeft bij mij, waarschijnlijk ook door mijn opvoeding, altijd een voorname plaats ingenomen, al hoewel het minder gaat om boekenkennis, maar meer om weten, doorzien, begrijpen...
Dan aangesproken worden alsof ik nog een kleuter zou zijn op innerlijk gebied, op innerlijk onderzoek, wringt inderdaad, want het betekend ook dat er totaal naast elkaar door wordt gesproken. Ik vraag inderdaad niet zozeer erkenning, maar men moet mij ook niet als een onwetende behandelen.

Wat mij het meeste ergerde hier op het forum is dat we in een bepaald stadium blijven zitten en niet verder gaan; waarheidsvinding, ok?, maar waarom gaan we niet verder want voor mij is waarheidsvinding eerder een nieuw begin dan een eindpunt en wat mij interesseert is een nieuw begin van wat? Wat is er allemaal mogelijk indien een groot aantal mensen eindelijk dat stadium bereikt zouden hebben? Wat is er persoonlijk allemaal mogelijk indien ieder voor zich, die hier meespeelt, dat stadium bereikt? Blijf ik gewoon de mens die ik altijd was of wordt ik een ander mens en welke andere mens ligt dan op mij te wachten? De verschuiving zal in het begin wel miniem lijken en zijn; maar is het een steen die aan het rollen gaat en heel vergaande veranderingen zou kunnen meebrengen?

De mens is toch voortdurend in verandering? Of ben jij dezelfde mens als 10 jaar geleden? Of dezelfde mens als gisteren? Of zelfs een uur geleden? niets zo veranderlijk als de mens. We hoeven geen stadium te bereiken en alleen tot inzicht te komen dat we dermate geconditioneerd zijn dat we ons geïdentificeerd hebben met een fragment. En daartoe kunnen we de werkelijkheid van onze ervaring als uitgangspunt nemen. Iets anders staat ons ook niet ter beschikking. En dan is er van alles mogelijk.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Ik weet het niet...het ligt ook aan over welke vorm van omgang je het hebt. Dat kan reiken van elkaar groeten op straat tot tja ik kan zo even niet meer voorbeelden bedenken.

Je bent liefde en vriendelijkheid is daarvan de omgangsvorm daar hoeft niet in berekenende zin (wordt ik nog wel aardig gevonden) over nagedacht te worden.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Ik bedoel dus dat de egomens uit eigenbelang sociale omgangsvormen heeft.
Niks mis mee, want anders zou het een bende worden. Ik pas me daar ook bij aan in ego-land.

Maar met oprechte belangstelling en liefde heeft het niks van doen.

Dat eigenbelang is dat ook niet conform aan erkenning? M.i. zijn er tussen alle regels en omgangsvormen ook die, welke er direct of indirect juist voor zorgen dat je vanuit hunkering naar (ego) erkenning geen dingen doet die bende laten ontstaan. Je zegt zelf ook al dat het met oprechte belangstelling en liefde niets van doen heeft.

Behalve die misschien die voor een bepaalde orde scheppen maar die minder met ego te maken hebben maar wel met overzicht houden in een drukke wereld waar je elkaar anders per ongeluk onder de voet loopt of de organisatie van allerlei zaken spaak loopt. Zoals ik het verkeer. Waarvan sommige in het algemeen dan misschien ook overbodig worden.

Zeker niets mis mee, zolang het een bepaalde orde dient en niet door slaat. Aan de ene kant het prille ontwaken en aan de andere kant het willen verhinderen dat dat doorzet.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Je bent liefde en vriendelijkheid is daarvan de omgangsvorm daar hoeft niet in berekenende zin (wordt ik nog wel aardig gevonden) over nagedacht te worden.

Volgens mij bedoel ik dat ook.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

De crux is dat jij en ieder mens op enig moment die bewustzijnssprong moet maken. Op een bepaalde plek dient de poort naar het Christusbewustzijn te worden opengezet. Zodat het levende water in jou kan stromen. Dan wordt de mens veranderingen gewaar die hij niet zelf in werking zet. Als jij dus ooit veranderingen in je zelf hebt bemerkt die je nadrukkelijk niet zelf in gang hebt gezet, dan weet je ook war je zelf in het proces sta. En heb je geen erkenning van de forumleden hier nodig.

Dus ik ben zogezegd weer, alias Renoir, in de verdedigende rol geplaatst en dat is, ook volgens Renoir en andere, de werking van het 'ego'.

De vraag is misschien dus minder of ik al of niet verlicht zou zijn of het Christusbewustzijn zou hebben bereikt of niet; dat is een innerlijke kwestie; maar de vraag is waarom ik mij blijf en blijf verdedigen en waarom ik niet beter mijn mond zou houden. Iedereen, behalve ikzelf dan, tevreden.

Ik heb vroeger, iemand anders beschreef het als een mystieke ervaring gehad. Wat die persoon niet begreep was dat mijn leven, ondanks die mystieke ervaring, ogenschijnlijk niet veranderd was en gewoon bleef doorgaan zoals het was.

Andere personen zouden op die ervaring gesprongen zijn, voor zichzelf uitgemaakt hebben dat ze het doel, het nut, het belang.... van het leven en het hiernamaals... ingezien zouden hebben en bij mij, niets van dat alles, ik leefde, ogenschijnlijk, gewoon verder, gelukkig met die ervaring, maar niet meer.

Jij zegt en de anderen zeggen het ook dat ik vol van ideeën ben en ideeën zitten in het hoofd, hebben niets met het hart te maken (Maria komt te zeggen dat ze alle gevoel mist in mijn schrijven).
Uit heel het leven van Christus, waar heb je over zijn gevoelens gelezen? Boedha, hetzelfde, niet?
Wat verkondigden die mensen anders dan verstandelijke ideeën, waarheden....
Ok?, ze verwezen ernaar dat het wezenlijken ergens anders lag, ontken ik dat?
Maar dat andere is nu nog niet mee te delen; hoe zou ik het dan kunnen, ik die nog niet ben aangekomen?

Vraag misschien, waarom ben ik nog niet aangekomen?

Omdat wat, volgens mij, mijn taak is hier op aarde nog niet voltooid is, punt.

En één van wat ik als mijn opdracht zie is de mensen diets te maken dat ze moeten ophouden met hun bestaan in handen van derden, God of niet, verlicht of niet, Christusgerealiseerd of niet, te leggen maar dat ze verdomme moeten inzien dat zijzelf actief en niet passief deel zijn van het geheel en dat het geheel eindelijk hun actieve medewerking en inzet verlangt.

Dat is mijn opdracht en dat is niet iets dat met het verstand alleen uitgevonden wordt, om dat te zien moet men weten, geestelijk en gevoelsmatig, en zelfs daarbuiten, wat het geheel is, om dat te zien moet men tot de diepste kern van zichzelf zijn doorgedrongen.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Ik noemde het altijd mijn transportabele sneeuwhut.

Dus jij speelt ook spelletjes in het donker. (op straat)

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Als eerste vroeg ik me af wat dat is dat erkenning behoeft en toen kwam ik op een dwingelandje dat nog wel meer noten op zijn/haar zang heeft. Toen ik het dwingelandje onder de loep nam bleek het te bestaan uit gedachten dat het een bepaalde hoedanigheid heeft en hoe het voor de instandhouding wenste dat het vervolgens door iedereen, als zodanig, gezien zou worden en met dat voor elkaar te krijgen druk doende is.

Waarom dat zo belangrijk is is omdat het maar veranderlijke gedachten zijn waaruit het dwingelandje bestaat, dus moet het alle zeilen bijzetten om die wankelbare gedachten overeind te houden. Om dat voor elkaar te krijgen eist het dwingelandje respect en de voorgeschreven eigen-gedachten-bevestigende omgangsvormen.

Renoir als je het over mij hebt, zou je dan eens willen zeggen waar de veranderlijkheid van mijn gedachten zit?