Het onpersoonlijke leven

[Fer]

(onder)-zoek het zelf, en wie weet!!

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Fer

(onder)-zoek het zelf, en wie weet!!

Daar was ik nog niet opgekomen dat dat de bedoeling was. Bedankt voor de tip!

[Fer]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Daar was ik nog niet opgekomen dat dat de bedoeling was. Bedankt voor de tip!

Moeilijk he, alles overboord gooien en alleen maar dat doen?

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Fer

Moeilijk he, alles overboord gooien en alleen maar dat doen?

Is het nodig iets over boord te gooien? "Mischien" is het zinvoller diegene die denkt alles over boord te moeten gooien te onderzoeken? (Het is maar een vraag)

Zoals Mihaela het zegt, iedereen geeft graag aanwijzingen, of je dit nu doet door zen te verduidelijken, of de beste manier van aanwijzingen te propageren, of iemand aan te sporen het zelf uit te zoeken, of iedereen op zijn verhaaltje te wijzen, ...

Als we dit nu eens niet overboord gooien, want dat lukt hoegenaamd niet, het hele forum is hier het bewijs van, maar als we dit nu juist eens aanwenden om de aanwijzer te onderzoeken?

Wie doet er mee?

Dan volgen we Nowee tenminste op en blijven we niet hangen in de aanwijzer, die aanwijzer die vasthoudt aan ware natuur, gedegenheid, zen, het oorspronkelijke of wat dan ook.

En laat ons dan gewoon hopen dat we niet gewoon vervellen en ons ontpoppen in weer het zoveelste ander begin.

Het ga jullie allen goed, of juist niet, afhankelijk wat nodig is om tot dit onderzoek te komen en te blijven.

Dorje.

[Nowee]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Nowee weer op reis Het zou niets° brengen, maar ach... Het leven gaat gewoon door.

Inderdaad hoe kun je mij zo voorspellen. Ik ben naar de hoofdstad getrokken om er drie dagen onder te duiken in een hotelletje. Tussen mijn veertiende en tweeëntwintigste woonde ik in een klooster. Nu ik niet meer over dezelfde geloofspapieren beschik is een hotel de best mogelijke vervangplaats om voor mijn zelf begrip op te doen. Deze plaatsen zijn als een put waardoor je kunt indalen in je zelf. Ik doe dat om belangrijke zaken in het leven op een rijtje te zetten zoals deze kwestie van het onpersoonlijke leven daar deel vanuit maakt. Het leven gaat alleen door aan de oppervlakte. In mijn put gaat er niets door maar is er een terugkeren naar al die plaatsen en tijden die betekenis hadden en het begrip ervan is vervaagd of uitgewist.
Maar eerlijk gezegd weet ik niet wat ik moet doen om mijn begrip terug te vinden. Ik heb helemaal niets om op terug te vallen dan al de pogingen die ik heb ondernomen. Daarom ben ik in die put gaan zitten om de dingen eerst duidelijk te zien. Want als ik dat niet zou doen zou ik zoals mijn persoon nu is wel eens in de vernieling kunnen gaan. Als ik alleen maar weet en daarvan niets begrijp word ik zo zwak tot aan de dode af. Er is iets verborgen voor mij en ik moet het zien in het licht te brengen, in mijn begrip te ontdekken.

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Alles is teveel, en teveel is te weinig. Wat nu?

De oplossing of een mogelijke oplossing voor dit vraagstuk is begrip ontdekken in wat er is. 'Dit is genoeg, meer is teveel'.
De enige aanwijzing die ik heb om iets te doen is te luisteren naar wat mij ontgaat. Er is een stem, een geluid dat ik kan opvangen maar die ik ontloop en niet kan opmerken.
Dat is een goede raad Guido. Luisteren en de oren gespitst houden voor wat mij ontgaat. Het goede nieuws is dat ik kan begrijpen wat ik niet opneem. Het begrip is er in wat er is maar het ontgaat mij, ik neem het niet op. En hoe zit dat

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Op wat je van nature bent is iets gelegd, ontwikkeld, ontstaan dat daar een afspiegeling van is, het alom geprezen 'ik'. Het werkelijke bestaan van 'ik' onderzoeken en het daarmee afbouwen brengt je weer terug naar deze oorsprong.
Wanneer de tijdelijkheid van het 'ik' ophoudt te bestaan is er weer God, Waarheid, Zelf, Liefde alsof het nooit is weggeweest.

Luisteren is bij Laurens de tijdelijkheid van het ik doen ophouden door onderzoek en afbouwen (inkrimpen, verminderen).
De tijdelijkheid van het ik is niets anders dan het leven dat verloren is gegaan. Het zelfonderzoek is het zoeken van betekenis in waardoor en waarom het leven verloren gaat. Uit deze vragen moet het antwoord komen, het begrip om doorheen alle aannames waaraan ik overgeleverd ben de oorsprong te ontdekken.
Maar kan ik daarin slagen? Kan ik de tijdelijkheid van het ik doen ophouden zonder het onderspit te delven of met mijn kop tegen de muur te lopen? Het gaat hier wel niet om het uitschakelen van lichamelijkheid maar om het doen ophouden van tijdelijkheid. Is dat niet een verschuiven van hetzelfde probleem?
Ik moet wachten op iets en dat iets moet ik zoeken, moet ik zelf zoeken door (zoals Guido zegt) beter te luisteren naar wat mij ontgaat.

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Er worden weer veel meer vragen gesteld dan antwoorden gegeven, boeiend, daar wil ik wel nog aan meedoen. Toch eerst nog één antwoord, gewoon ter informatie: Wie weet?

Goed dat je iets wilt doen. Ga maar in de put zitten en luister naar wat het ik ontgaat.
Het leven is hard voor een ik die alleen verder moet of in de steek is gelaten. Niets is meer wreed dan het ontbreken van hoop. En zou mijn eenzaamheid meer zijn dan een hindernis als ik begrijp dat ik moet wachten op iets. Iets dat mij volkomen is ontgaan.

[Fer]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Is het nodig iets over boord te gooien? "Mischien" is het zinvoller diegene die denkt alles over boord te moeten gooien te onderzoeken? (Het is maar een vraag)

Zoals Mihaela het zegt, iedereen geeft graag aanwijzingen, of je dit nu doet door zen te verduidelijken, of de beste manier van aanwijzingen te propageren, of iemand aan te sporen het zelf uit te zoeken, of iedereen op zijn verhaaltje te wijzen, ...

Als we dit nu eens niet overboord gooien, want dat lukt hoegenaamd niet, het hele forum is hier het bewijs van, maar als we dit nu juist eens aanwenden om de aanwijzer te onderzoeken?

Wie doet er mee?

Dan volgen we Nowee tenminste op en blijven we niet hangen in de aanwijzer, die aanwijzer die vasthoudt aan ware natuur, gedegenheid, zen, het oorspronkelijke of wat dan ook.

En laat ons dan gewoon hopen dat we niet gewoon vervellen en ons ontpoppen in weer het zoveelste ander begin.

Het ga jullie allen goed, of juist niet, afhankelijk wat nodig is om tot dit onderzoek te komen en te blijven.

Dorje.

Om iets te onderzoeken heb je een onderzoeker nodig. Ik vraag je om alles even opzij te zetten en gewoon te zijn, bewust-zijn. Bewust-zijn van zowel de onderzoeker als het onderzochte.

[Fer]

Oorspronkelijk geplaatst door Fer

Om iets te onderzoeken heb je een onderzoeker nodig. Ik vraag je om alles even opzij te zetten en gewoon te zijn, bewust-zijn. Bewust-zijn van zowel de onderzoeker als het onderzochte.

Ik heb op een gegeven moment mijn Jedje McKenna, boeken, filmpjes ..............laten zijn voor wat het is. Iedere dag even op bed gaan liggen, ogen dicht en oordopjes in. Alleen nog maar gedachten gevoelens/sensaties. Zonder verwachtingen, zonder iets te willen veranderen of vernietigen gewoon aanwezig. Die gedachten zijn het probleem niet alleen het verzinken in gedachten wel. Op dat moment stromen de gedachten niet meer door en ben je geïdentificeerd met een verhaal. Nu heb je een gedachte nodig om je los te maken uit het verhaal. Daarna verdwijnt de gedachte je los te moeten maken uit het verhaal alsook het verhaal. Wat gebeurt er met een gedachte die alleen maar wordt opgemerkt? Die verdwijnt razend snel en er komt ruimte tussen de volgende gedachten. Als deze tussenpozen steeds langer worden dan realiseer je steeds meer wat je ware aard of natuur is. Na die realisatie, en dit is een realisatie van het 'niet bestaande ikje' is alles, inclusief dit forum, nog steeds een illusie echter met een groot verschil. Nu WEET je het.

[Dorje]

Mooi Fer, dat lijkt dan sterk op de weg van meditatie. Het heeft misschien wel een nadeel: er is enkel geen verzinken in gedachten tijdens de meditatie. Na de meditatie gaat het verzinken gewoon weer voort, schijnbaar op een hoger niveau getilt, het niveau waarin men verzinkt in de gedachte dat alles illusie is. Je WEET dan misschien wel dat het allemaal illusie, maar toch blijft de iemand die denkt te weten aan het roer en het is deze die aanwijzingen gaat geven en zo zichzelf, zijn eigen bestaan bevestigen. De iemand die denkt te weten blijft getriggerd door de illusie. Interessant, niet? Er blijft trekken en afstoten, er blijft emotionele betrokkenheid in de illusie, hoewel de ware aard in meditatie is gezien?

Daarom je ware aard zien is misschien niet voldoende, het is misschien niet voldoende dat de ik zijn ikheid gaat inruilen voor deze ware natuur: "ik ware natuur die weet dat alles illusie is".

Ook dit ik, als het zich voordoet, zoals hier op een forum, bij jou en bij mij, is misschien wel het onderzoeken waard? Het moet misschien niet weggeillusioneerd worden, gedaan worden alsof het er niet meer is, maar misschien is het deze die nog nader onderzocht kan worden? In dit nader onderzoek kan de onderzoeker misschien wel even verdwijnen en brengt het onderzoeken misschien wel hetzelfde effect als bij het neerliggen met dopjes in de oren, maar dan in volle actie, niet meer afhankelijk van een toestand van rust. De onderzoeker valt dan misschien weg in het onderzoek en verschijnt er ongemerkt misschien ook weer in, ongemerkt, waardoor het misschien niet meer onderzocht wordt, en dus is het onderzoek misschien nog niet afgerond, maar is er wel iemand die denkt te weten dat het afgerond is en aan iedereen gaat aanwijzen dat alles illusie is terwijl de illusionist zelf nog in volle glorie en verzonkenheid op het podium staat te vingerwijzen: "daar is de illusie en daar en daar, laat u niet misleiden door de illusie, ik weet dat het illusie is! Ik, ik, ik... "

Dat ik dat zich blijft voordoen als centraal karakter in de illusie, is het misschien wel waard wat nader te onderzoeken en vooral te blijven onderzoeken tot de onderzoeker definitief wegvalt in het onderzoek?

Daarom, misschien kan je het ook gewoon omkeren? Zolang er een onderzoeker is, of iemand die denkt iets gevonden te hebben, is er beter toch nog onderzoek.

Het is misschien geen kwestie om je te ontdoen van het onderzoek? Misschien zijn die onderzoeken het probleem helemaal niet, maar is het probleem verzonken te zijn in de onderzoeker. Daarom in plaats van te verzinken in de onderzoeker, kunnen we misschien helder de onderzoeker onderzoeken. Wat gebeurt er dan?

Meditatie zonder onderzoek leidt je ware natuur misschien wel om de tuin zonder dat je het doorhebt, terwijl onderzoek zonder meditatie misschien de onderzoeker intellectueel gaat nihiliseren?

Nu ja, kijk hier, ik ben ook weer op dat podium geklommen om te verzinken in vingerwijzen. In plaats van te doen alsof het niet zo is, en dus blind te worden voor dat wat zich hier nu zo helder aandient en nu net misschien wel echt waard is te onderzoeken, kan ik de vinger evengoed ook eens 180 graden draaien. Wie weet... misschien is het dit ook nog waard bij hij die WEET?

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

Het leven is hard voor een ik die alleen verder moet of in de steek is gelaten. Niets is meer wreed dan het ontbreken van hoop. En zou mijn eenzaamheid meer zijn dan een hindernis als ik begrijp dat ik moet wachten op iets. Iets dat mij volkomen is ontgaan.

Het leven lijkt misschien hard voor een "ik" die per definitie altijd alleen is, het leven lijkt misschien hoopvol voor de ware natuur van alle ikken, maar leven zelf, zoals het komt en gaat, is van nature vrij van identificatie, en is er noch hardheid, noch hoop, noch ik, noch ander.

Leven ontstaat en vergaat, beweegt en verandert, springt op en gaat dood, leven blijft nooit hetzelfde, is niet identificeerbaar. Identiteitloos, onpersoonlijk leven is misschien ware natuur van alle schijnbare identiteit, maar ware natuur komt misschien zelf ook op uit iets dat er nog aan voorafgaat, iets dat geen ervaring, geen beweging, geen leven, noch dood is, maar de stilte of leegte waar dit alles in op kan komen en weer in kan wegvallen. Er is daar misschien geen vasthouden meer, noch aan ik, noch aan ware natuur, noch aan leven, noch aan ontkenning van leven, noch aan hardheid, noch aan hoop, noch aan dualiteit, noch aan non-dualiteit, . Misschien kan het ik wel wegvallen in identiteitloos leven, God, ware natuur, maar misschien zolang identiteitloos leven, God, ware natuur ook niet wegvalt in de stilte, de leegte, de niet-ervaring, niet-natuur, de grond van waar het in op kan komen, dat waar alle ervaring en kennen wel uit voort kan komen, maar er zelf vrij van is, blijft er toch nog een vasthouden aan iets, en waar er nog vasthouden is, is er nog onrust.

Misschien gaat het wegvallen van het ik in ware natuur gepaard met heel veel angst, maar in het wegvallen valt deze angst misschien gewoon ook weg en wordt het ingewisseld met hoop, misschien gaat wegvallen van ware natuur gepaard met heel veel vastklampen aan hoop, maar veegt wegvallen van ware natuur uiteindelijk alle hoop ook weg.

Maar wat weg kan vallen kan ook weer verschijnen, en in het weer verschijnen van ware natuur uit deze stilte/leegte is er misschien weer ervaring van leven, maar zonder de hoop, zonder het aantrekken en vasthouden aan die ware natuur, en in het weer verschijnen van ik uit ware natuur is er misschien weer ervaring vanuit een specifiek, persoonlijk perspectief, maar zonder angst, zonder een afstoten van het leven, zonder afkeer van hardheid, zonder een vasthouden aan dat ik?

Misschien, want ik kan dat niet begrijpen en zal dat ook nooit kunnen begrijpen. Maar ik kan wel wegvallen, en de hoop waarin ik wegval kan op zich ook wegvallen, en daaruit kan onpersoonlijk ervaren/kennen dan weer ontstaan, maar zonder vasthouden aan hoop, en kan zelf ik weer verschijnen, maar zonder aan ik vast te houden en ik te hoeven begrijpen.

Misschien.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

Het begrip is er in wat er is maar het ontgaat mij, ik neem het niet op. En hoe zit dat

Het Doen in gedegen zelfonderzoek wordt niet 'gedaan' door iemand!



(...)