Aankomen

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Zijn gaat overal aan vooraf; wat is zijn anders dan leven? En waarom zou er een onveranderlijke kern moeten zijn; onveranderlijk voor dit aardse leven misschien, maar wat heb jij tegen veranderlijkheid?

Ik heb net uitgelegd waarom Zijn voor mij niet synoniem is aan leven. Ik zeg niet dat er een onveranderlijke kern zou moeten zijn. Ik zeg dat je die onveranderlijke kern (ten diepste) bent en dat iedereen dat onveranderlijke, tijdloze (her)kent als zichzelf. Zijn/haar thuis. Om er maar woorden aan te geven. Of wou je zeggen dat je dat niet bij jezelf (en als jezelf) herkent? Ik heb helemaal niks tegen veranderlijkheid, dan zou ik mezelf tegen de mensheid keren. Niets zo veranderlijk als de mens, is een bekende uitsp[raak (althans hier) en ik zou me daar wel gek zijn om mijn mens zijn te ontkennen.

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Je haakt af omdat je je iets niet kunt voorstellen. Maar dat komt omdat dat waar ik het over heb het voorstellingsvermogen te boven gaat.

Tja Nadje, volgens mij is het nu eenmaal onmogelijk om het over iets te hebben wat het voorstellingsvermogen te boven gaat. Elke gedachte, elk woord, elk beeld, elk gevoel, elke daad ontspruit immers aan een -hetzij bewuste, hetzij on(der)bewuste- voorstelling van iets? Het voorstellen gaat dus aan het denken, spreken, voelen, handelen VOORAF. Voor mij is het dus ontzettend simpel : zonder voorstellingsvermogen is er niets en kan er ook niets zijn! En dat het menselijk bewustzijn zich niets kan voorstellen bij het niet(s)-zijn, daar kan ik inkomen...
Dat alles uit het niets zou ?tevoorschijn? gekomen zijn, beschouw ik ondertussen eerder als een waanidee? Het is voor mij een vanzelfsprekendheid dat alles wat het voorstellingsvermogen (wat voor mij de universele scheppingskracht is waaraan geen grenzen zijn) zich KAN voorstellen, op een bepaalde manier ook effectief bestaat/leeft/IS, al is het alleen maar als een soort gedachtenenergie die (nog) niet tot vorm gekomen is. De grenzen die iemand legt in het eigen bewustzijn, de ?voorwaarden? die aan het leven gesteld worden, bepalen volgens mij de mate waarin het voorstellingsvermogen en de scheppingskracht zich vrij kunnen bewegen via de persoon in kwestie.

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Voorstelling valt voor mij onder het gemanifesteerde. Gemanifesteerde zelfliefde of bewustzijn of welke term we er maar aan geven, is uiteraard lokaliseerbaar, want manifest. En in alles aanwezig. In de gelukzalige gedachten als ook in de meest beroerde. Maar het blijft gebabbel. Of we het nu innerlijke stem noemen of ego. Het blijft gepriegel in de marge.

Het hangt er natuurlijk van af wat jij onder ?manifestatie? verstaat. Voor mij heeft ALLES (wat mogelijk is) zich al gemanifesteerd, dus ook datgene wat op dit moment het voorstellingsvermogen van het eigen bewustzijn (nog) te boven gaat. Waar iemand zich niet bewust van is, wat niet in het bewustzijn leeft/geleefd heeft of toegelaten wordt, bestaat voor de persoon in kwestie inderdaad niet maar wanneer hij/zij zich van tot dan ongekende/onbewuste dingen bewust wordt, lijkt het inderdaad of er zich iets (nieuw) gemanifesteerd heeft. Terwijl het eigenlijk gewoon om bewustwording gaat?

Ik begrijp trouwens niet goed waarom je hier de woorden ?gebabbel? en ?gepriegel in de marge? gebruikt. Dat heeft toch geen zin? Het lijkt alsof je het 'verwijt' dat Renoir zo vaak jouw richting uitstuurde en waar jij steeds onverstoorbaar aan voorbij ging, ondertussen serieus genomen hebt...

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Je hebt geen stem nodig om je te vertellen wat thuis zijn is. Je BENT thuis. Thuis zijn is je natuur.

Ik ken het verschil tussen thuis-zijn en ni?t thuis-zijn ondertussen heel goed. En neen, ik was niet thuis bij mezelf? Ik had mijn oorspronkelijke natuur, de liefde voor mijn zelf, zo vaak ?verraden? (omdat er -zonder dat ik dit bewust besefte- blijkbaar allerhande angsten de scepter zwaaiden in mijn bewustzijn) dat ik uiteindelijk enkele ogenschijnlijke rampen (een donkere nacht van de ziel) ?nodig? had om mij terug thuis te brengen.

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

We maken onszelf wijs dat we gehoor kunnen geven aan een innerlijke stem of ons ervan kunnen afwenden. Maar dan opereren we nog steeds op het niveau van het manifeste. Om het maar even zo te noemen. Of op het niveau van de doener. Of de illusie. Het doet zich. Er is niemand die iets kan doen. Noch luisteren, noch afwenden.

Tja, dat is dan blijkbaar wat jij voor ?waar en echt? aanneemt, namelijk dat men zichzelf van alles wijsmaakt wanneer men de indruk heeft dat men (iets) doet. Maar voor mij is het vasthouden aan het concept ?alles is illusie?, of het aannemen dat er niemand is die iets kan doen, van hetzelfde laken een pak. Het is ook jezelf iets wijs maken? Het gaat er maar om aan welke 'wijsheid' men de voorkeur geeft h?.
Na het ontnuchterende besef dat ik eigenlijk niet echt iets in de pap te brokken had als het om mijn eigen leven ging, heb ik ook een tijd in het land geleefd waar jij nu van spreekt. Alles gebeurde toch sowieso en er was niet echt een keuzemogelijkheid, dus kon ik me beter gewoon overgeven aan dat wat er plaats vond. En dat was blijkbaar een noodzakelijke stap op mijn weg. Ondertussen weet ik dat er wél keuzevrijheid is, maar op een ander niveau en van een andere orde dan ik altijd heb gedacht. Wanneer de obstakels die deze vrijheid blokkeren of belemmeren (en dat is wat mij betreft alles wat zich in het bewustzijn bevindt dat op angst is gebaseerd), uit de weg zijn geruimd, opgelost of getransformeerd werden, geraakt je hele zijn langzaamaan compleet doordrongen van die vrijheid en dat VOEL je.
Wanneer je erin slaagt het eigen bewustzijn grenzeloos te laten zijn (wat neer komt op open blijven voor alles wat (nog) niet gekend is/ervaren werd), kan je eigenschappen van/in het 'zelf' ontdekken die je in eerste instantie alleen maar met verstomming slaan.
Het ?horen? van die innerlijke stem kan ik misschien nog het beste als volgt verwoorden : ?weten zonder dat je te weten kan komen of het waar is wat je weet? omdat er totaal geen logica of rede aan ten grondslag ligt; het komt als het ware uit het ongekende. Dat weten toch volgen en er de waarheid van ontdekken, geeft het leven iets magisch. Maar dat klinkt voor iemand die dit niet in zichzelf herkent waarschijnlijk als abrakadabra.

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Soms is er luisteren, soms is er afwenden. Maar dat waarmee het gezien wordt, Bewustzijn is er altijd. (Bewust)Zijn is er altijd. Om te kunnen luisteren of je ergens van af te wenden moet je er immers eerst zijn? Zijn gaat overal aan vooraf. Nah ja....zo zie ik dat.......

Dat waarmee alles gezien wordt, is gewoon een aspect van bewustzijn, een toeschouwende aanwezigheid IN, of de ogen VAN bewustzijn. Dat is iets wat er inderdaad altijd is en niets ?doet? (niet ingrijpt, stuurt, controleert, oordeelt? omdat alles altijd ?goed? is zoals het is) maar dat is niet wie/wat je in totaliteit Bént.
Het zijn gaat volgens mij niet aan iets vooraf omdat het overal, altijd en in alles aanwezig is. Maar zonder iets om zich mee te verbinden, is er evenmin zijn?

Het is een langer epistel geworden dan ik dacht, terwijl ik nochtans wéét dat jij een hekel hebt aan ?lappen? tekst. En daarbovenop heb ik ook nog het lef gehad om een keer bold te gebruiken, en hier en daar wat hoofdletters, en zelfs nu en dan onderlijning. Foei Tine, zou Laurens zeggen

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Ik heb net uitgelegd waarom Zijn voor mij niet synoniem is aan leven. Ik zeg niet dat er een onveranderlijke kern zou moeten zijn. Ik zeg dat je die onveranderlijke kern (ten diepste) bent en dat iedereen dat onveranderlijke, tijdloze (her)kent als zichzelf. Zijn/haar thuis. Om er maar woorden aan te geven. Of wou je zeggen dat je dat niet bij jezelf (en als jezelf) herkent? Ik heb helemaal niks tegen veranderlijkheid, dan zou ik mezelf tegen de mensheid keren. Niets zo veranderlijk als de mens, is een bekende uitsp[raak (althans hier) en ik zou me daar wel gek zijn om mijn mens zijn te ontkennen.

Je hebt gezegd dat je er eerst moet ZIJN opdat je überhaupt ook maar iets kunt waarnemen, doen... leven...
Jij hebt gezegd; maar daarom is het nog niet zo en daarom is er nog geen enkel bewijs dat LEVEN en ZIJN geen synoniemen zijn...
Aan de kern van alles staat het NIETS, waarom zou ik dat als mijn thuis moeten zien? Omdat alles voorkomt uit het NIETS? Je zit aardse, menselijke eigenschappen te geven aan dingen die ons verstand te boven gaan.
Je staat niet boven alles, je bent niet boven alles, je bent er enkel een onderdeel van, zoals alles dat leeft.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Tine

Tja Nadje, volgens mij is het nu eenmaal onmogelijk om het over iets te hebben wat het voorstellingsvermogen te boven gaat. Elke gedachte, elk woord, elk beeld, elk gevoel, elke daad ontspruit immers aan een -hetzij bewuste, hetzij on(der)bewuste- voorstelling van iets? Het voorstellen gaat dus aan het denken, spreken, voelen, handelen VOORAF. Voor mij is het dus ontzettend simpel : zonder voorstellingsvermogen is er niets en kan er ook niets zijn! En dat het menselijk bewustzijn zich niets kan voorstellen bij het niet(s)-zijn, daar kan ik inkomen...

Probeer je eens iets voor te stellen zonder denken, voelen, zintuigen. Van alles wat je je voorstelt kun je niets anders zeggen dan: dat denk ik, dat voel ik, dat hoor ik, dat zie ik etc..

Maar misschien bedoel je iets anders?

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Probeer je eens iets voor te stellen zonder denken, voelen, zintuigen. Van alles wat je je voorstelt kun je niets anders zeggen dan: dat denk ik, dat voel ik, dat hoor ik, dat zie ik etc..

Maar misschien bedoel je iets anders?

Je zou je misschien het 'niets' kunnen proberen voor te stellen; want op dat punt falen je denken, voelen, zintuigen; zij kunnen er niet bij...

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Tine

Tja Nadje, volgens mij is het nu eenmaal onmogelijk om het over iets te hebben wat het voorstellingsvermogen te boven gaat. Elke gedachte, elk woord, elk beeld, elk gevoel, elke daad ontspruit immers aan een -hetzij bewuste, hetzij on(der)bewuste- voorstelling van iets? Het voorstellen gaat dus aan het denken, spreken, voelen, handelen VOORAF. Voor mij is het dus ontzettend simpel : zonder voorstellingsvermogen is er niets en kan er ook niets zijn! En dat het menselijk bewustzijn zich niets kan voorstellen bij het niet(s)-zijn, daar kan ik inkomen...
Dat alles uit het niets zou ?tevoorschijn? gekomen zijn, beschouw ik ondertussen eerder als een waanidee? Het is voor mij een vanzelfsprekendheid dat alles wat het voorstellingsvermogen (wat voor mij de universele scheppingskracht is waaraan geen grenzen zijn) zich KAN voorstellen, op een bepaalde manier ook effectief bestaat/leeft/IS, al is het alleen maar als een soort gedachtenenergie die (nog) niet tot vorm gekomen is. De grenzen die iemand legt in het eigen bewustzijn, de ?voorwaarden? die aan het leven gesteld worden, bepalen volgens mij de mate waarin het voorstellingsvermogen en de scheppingskracht zich vrij kunnen bewegen via de persoon in kwestie.

We kunnen het prima over Bewustzijn hebben, ondanks dat we ons daar geen voorstelling van kunnen maken. Wat is een voorstelling van iets, anders dan er een beeld, gedachte, of gevoel over hebben? Beelden, gedachtes, gevoelens ZIJN de voorstelling zelf. En als de voorstelling voorbij is, zoals bijvoorbeeld in (diepe) meditatie of de droomloze slaap, blijft Zijn over. En Zijn is niet niets. Er kunnen geen eigenschappen aan worden toegekend en daarom spreekt men ook wel van Niet-ietsheid. Zonder Bewustzijn is er niets. Bewustzijn is dus de voorwaarde voor alles wat erin verschijnt. Elke gedachte, ieder gevoel wordt voorafgegaan door Bewustzijn dat die gedachte of dat gevoel kan waarnemen.

Oorspronkelijk geplaatst door Tine

Het hangt er natuurlijk van af wat jij onder ?manifestatie? verstaat. Voor mij heeft ALLES (wat mogelijk is) zich al gemanifesteerd, dus ook datgene wat op dit moment het voorstellingsvermogen van het eigen bewustzijn (nog) te boven gaat. Waar iemand zich niet bewust van is, wat niet in het bewustzijn leeft/geleefd heeft of toegelaten wordt, bestaat voor de persoon in kwestie inderdaad niet maar wanneer hij/zij zich van tot dan ongekende/onbewuste dingen bewust wordt, lijkt het inderdaad of er zich iets (nieuw) gemanifesteerd heeft. Terwijl het eigenlijk gewoon om bewustwording gaat?

Ik begrijp trouwens niet goed waarom je hier de woorden ?gebabbel? en ?gepriegel in de marge? gebruikt. Dat heeft toch geen zin? Het lijkt alsof je het 'verwijt' dat Renoir zo vaak jouw richting uitstuurde en waar jij steeds onverstoorbaar aan voorbij ging, ondertussen serieus genomen hebt...

Manifestatie is dat wat is. Jij hebt het over voorstellingsvermogen dat begripsvermogen te boven gaat. Je hebt het over zelfbewustzijn en bewustwording. Ik heb het over Bewustzijn dat overal aan vooraf gaat. Je kunt niet met de ene gedachte helderheid verkrijgen over een andere gedachte. Dat noem ik gepriegel in de marge, daarmee Rennie citerend. Ik kon daar onverstoorbaar aan voorbij gaan omdat ik wel begrijp wat Rennie daarmee bedoelt.

Oorspronkelijk geplaatst door Tine

Ik ken het verschil tussen thuis-zijn en ni?t thuis-zijn ondertussen heel goed. En neen, ik was niet thuis bij mezelf? Ik had mijn oorspronkelijke natuur, de liefde voor mijn zelf, zo vaak ?verraden? (omdat er -zonder dat ik dit bewust besefte- blijkbaar allerhande angsten de scepter zwaaiden in mijn bewustzijn) dat ik uiteindelijk enkele ogenschijnlijke rampen (een donkere nacht van de ziel) ?nodig? had om mij terug thuis te brengen.

Ik snap wel wat je zegt, maar strikt genomen klopt het niet. Je kunt je niet thuis voelen bij jezelf, of het idee hebben ver van huis te zijn afgedwaald. Maar ?thuis? is je oorspronkelijke natuur. Je kunt niet niet ?thuis zijn.

Oorspronkelijk geplaatst door Tine

Tja, dat is dan blijkbaar wat jij voor ?waar en echt? aanneemt, namelijk dat men zichzelf van alles wijsmaakt wanneer men de indruk heeft dat men (iets) doet. Maar voor mij is het vasthouden aan het concept ?alles is illusie?, of het aannemen dat er niemand is die iets kan doen, van hetzelfde laken een pak. Het is ook jezelf iets wijs maken? Het gaat er maar om aan welke 'wijsheid' men de voorkeur geeft h?.
Na het ontnuchterende besef dat ik eigenlijk niet echt iets in de pap te brokken had als het om mijn eigen leven ging, heb ik ook een tijd in het land geleefd waar jij nu van spreekt. Alles gebeurde toch sowieso en er was niet echt een keuzemogelijkheid, dus kon ik me beter gewoon overgeven aan dat wat er plaats vond. En dat was blijkbaar een noodzakelijke stap op mijn weg. Ondertussen weet ik dat er wél keuzevrijheid is, maar op een ander niveau en van een andere orde dan ik altijd heb gedacht. Wanneer de obstakels die deze vrijheid blokkeren of belemmeren (en dat is wat mij betreft alles wat zich in het bewustzijn bevindt dat op angst is gebaseerd), uit de weg zijn geruimd, opgelost of getransformeerd werden, geraakt je hele zijn langzaamaan compleet doordrongen van die vrijheid en dat VOEL je.
Wanneer je erin slaagt het eigen bewustzijn grenzeloos te laten zijn (wat neer komt op open blijven voor alles wat (nog) niet gekend is/ervaren werd), kan je eigenschappen van/in het 'zelf' ontdekken die je in eerste instantie alleen maar met verstomming slaan.
Het ?horen? van die innerlijke stem kan ik misschien nog het beste als volgt verwoorden : ?weten zonder dat je te weten kan komen of het waar is wat je weet? omdat er totaal geen logica of rede aan ten grondslag ligt; het komt als het ware uit het ongekende. Dat weten toch volgen en er de waarheid van ontdekken, geeft het leven iets magisch. Maar dat klinkt voor iemand die dit niet in zichzelf herkent waarschijnlijk als abrakadabra.

Dat wat jij het ongekende noemt (en waar je je dus geen voorstelling van kunt maken) noem ik (ongemanifesteerd) Bewustzijn. Bewustzijn als voorwaarde voor alles. Alles is een illusie, is een concept, maar daarmee wel bestaand. Keuzevrijheid is er op het niveau van de persoon. Op het niveau van denken en voelen. Zoals je zelf al zegt. Je hebt het over eigen bewustzijn/zelfbewustzijn, waar je eigenschappen aan kunt toekennen en wat je grenzeloos kunt laten zijn. Iets wat beperkt is tot het tijdelijke en veranderlijke, kan nooit grenzeloos zijn. Dan maak je jezelf iets wijs. Ik heb het over wat je (ten diepste) bent, dat ongekende, waar geen eigenschappen aan kunnen worden toegekend. Dat IS grenzeloos.

Oorspronkelijk geplaatst door Tine

Dat waarmee alles gezien wordt, is gewoon een aspect van bewustzijn, een toeschouwende aanwezigheid IN, of de ogen VAN bewustzijn. Dat is iets wat er inderdaad altijd is en niets ?doet? (niet ingrijpt, stuurt, controleert, oordeelt? omdat alles altijd ?goed? is zoals het is) maar dat is niet wie/wat je in totaliteit Bént.
Het zijn gaat volgens mij niet aan iets vooraf omdat het overal, altijd en in alles aanwezig is. Maar zonder iets om zich mee te verbinden, is er evenmin zijn?

Dat ben ik dus niet met je eens. Zijn heeft niks nodig om zich mee te verbinden. (Ongemanifesteerd) Bewustzijn is de voorwaarde voor zijn inhoud (gemanifesteerd) Bewustzijn. En dat is het geheel. Want iets kan niet iets anders zijn dan dat waar het uit voortkomt. Het is hetzelfde en dus niet afgescheiden (al denken wij van wel), en is dus nooit niet verbonden.

Oorspronkelijk geplaatst door Tine

Het is een langer epistel geworden dan ik dacht, terwijl ik nochtans wéét dat jij een hekel hebt aan ?lappen? tekst. En daarbovenop heb ik ook nog het lef gehad om een keer bold te gebruiken, en hier en daar wat hoofdletters, en zelfs nu en dan onderlijning. Foei Tine, zou Laurens zeggen

En bedankt.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Je hebt gezegd dat je er eerst moet ZIJN opdat je überhaupt ook maar iets kunt waarnemen, doen... leven...
Jij hebt gezegd; maar daarom is het nog niet zo en daarom is er nog geen enkel bewijs dat LEVEN en ZIJN geen synoniemen zijn...
Aan de kern van alles staat het NIETS, waarom zou ik dat als mijn thuis moeten zien? Omdat alles voorkomt uit het NIETS? Je zit aardse, menselijke eigenschappen te geven aan dingen die ons verstand te boven gaan.
Je staat niet boven alles, je bent niet boven alles, je bent er enkel een onderdeel van, zoals alles dat leeft.

Ik ben de voorwaarde voor alles.

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Probeer je eens iets voor te stellen zonder denken, voelen, zintuigen. Van alles wat je je voorstelt kun je niets anders zeggen dan: dat denk ik, dat voel ik, dat hoor ik, dat zie ik etc..

Maar misschien bedoel je iets anders?

Ik bedoel inderdaad iets anders dan het logische proces wat jij hier omschrijft en dat zich in het ik-bewustzijn afspeelt. Het is blijkbaar moeilijk over te brengen aan sommige mensen omdat men een bepaald idee hanteert omtrent het voorstellingsvermogen, namelijk dat wat men zich zelf, vanuit het 'ik', kán voorstellen.
Waar jij over spreekt, gaat volgens mij over gericht voorstellen, over het sturen van het voorstellingsvermogen in het eigen bewustzijn. Je handelt bijvoorbeeld vanuit een bepaald motief; of je spreekt omdat je iets bepaald wilt zeggen; je voelt als gevolg van iets. Maar dat is niet waar ik het over heb.
Heb je nog nooit kunnen ondervinden dat je iets vertelt terwijl je op voorhand eigenlijk niet weet WAT je juist zal zeggen? Je vertrouwt er gewoon op dat de woordenstroom zichzelf gaandeweg vanzelf 'vormt'. Je praat niet vanuit een (persoonlijke, op voorhand kenbare) voorstelling maar je laat de woorden als het ware gewoon 'geboren' worden, zonder een filter te hanteren, zonder wikken en wegen, zonder dat je een specifiek doel beoogt. Achteraf kan je niet verklaren WAAROM je nu net die woorden gezegd hebt; er is immers geen (bewust) denken mee gemoeid geweest.
Of heb je je bijvoorbeeld al eens 'overgegeven' aan dansen, zonder de bewegingen te willen sturen? De bewuste aandacht wordt dus NIET op het lichaam gericht maar toch 'gebeurt' er van alles met je lichaam (zonder dat je bewustzijn daar mee 'bezig' is).
Er ontstaat blijkbaar wel een herinnering in je bewustzijn, waardoor het gebeuren nadien zichtbaar en kenbaar wordt en -afhankelijk van bepaalde ik-kenmerken- kan beoordeeld worden als zijnde 'belachelijk' of 'bevrijdend' bijvoorbeeld (wat het dansen betreft) of 'verhelderend' of 'confronterend' (wat de woordenstroom aangaat).
Aan zulke zaken gaat wat mij betreft dus een voorstellen vooraf dat niet kenbaar is (je wéét immers niet wat je gaat zeggen of doen) maar dat wel degelijk bestaat, zij het niet op het 'gewone' bewustzijnsniveau.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Ik ben de voorwaarde voor alles.

Jij bent zelfs de voorwaarde niet voor je Eigen miserabele luizenbestaan
(en dat is in het algemeen geldend en zeker niet persoonlijk bedoeld)

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

We kunnen het prima over Bewustzijn hebben, ondanks dat we ons daar geen voorstelling van kunnen maken.

Iemand die zich naar eigen zeggen geen voorstelling kan maken over Bewustzijn (en ik neem aan -omwille van het gebruik van die hoofdletter- dat je het hier hebt over wat ik God of Universele Intelligentie of Creatieve Scheppingskracht noem), kan blijkbaar toch allerhande voorstellingen in woorden vatten, getuige het volgende (onderlijnde) :

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Zonder Bewustzijn is er niets. Bewustzijn is dus de voorwaarde voor alles wat erin verschijnt. Elke gedachte, ieder gevoel wordt voorafgegaan door Bewustzijn dat die gedachte of dat gevoel kan waarnemen.

Je persoonlijk voorstellingsvermogen is dus blijkbaar creatiever dan je je zelf voorstelt
Voor mij spreek jij hier echter over het persoonlijk bewustzijn en de werking/ eigenschappen er van en vind je het blijkbaar vanzelfsprekend om hetzelfde toe te dichten aan Bewustzijn.

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Wat is een voorstelling van iets, anders dan er een beeld, gedachte, of gevoel over hebben? Beelden, gedachtes, gevoelens ZIJN de voorstelling zelf. En als de voorstelling voorbij is, zoals bijvoorbeeld in (diepe) meditatie of de droomloze slaap, blijft Zijn over.

Dat is allemaal waar op het niveau van het ik-bewustzijn. Zoals je zelf waarschijnlijk ook al wel ondervonden hebt, kan iets wat het 'ik' zich op een bepaald moment niet kan voorstellen, op een later tijdstip blijkbaar toch als een evidentie aangenomen worden omdat het persoonlijke voorstellingsvermogen zich verruimd, verdiept heeft.
Beelden, gedachten, gevoelens, daden zijn voor mij echter de uitvoering (de manifestatie) van het voorstellingsvermogen maar dat voorstellen vindt daarom niet altijd op bewust niveau plaats.
En het voorstellen stopt niet tijdens de droomloze slaap, zelfs integendeel. Er is inderdaad geen uitvoering ervan zichtbaar/ervaarbaar door het persoonlijk bewustzijn, maar het voorstellingsvermogen heeft eigenlijk veel meer vrijheid om 'werkzaam' te zijn wanneer het 'ik' afwezig is. En dat uit zich vaak via de energie van inspiratie...

In de droomloze slaap is er inderdaad geen sprake van een ik-bewustzijn maar houdt dit automatisch in dat er dan zijn 'over blijft'? Ik kan (nadat ik wakker geworden ben) wel uitgaan van een logisch lijkende aanname, zoals inderdaad bijvoorbeeld "tijdens mijn slaap was er hoe dan ook 'zijn' want anders zou 'ik' er nu niet meer zijn" Maar ik constateer gewoon dat het leven blijkbaar gewoon in/door/via mij verder gegaan is, zij het zonder mijn bewuste medeweten.

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

En Zijn is niet niets. Er kunnen geen eigenschappen aan worden toegekend en daarom spreekt men ook wel van Niet-ietsheid.

Je zei eerder dat er tijdens de droomloze slaap enkel Zijn over blijft. En hier zeg je dat er aan dat Zijn geen eigenschappen kunnen worden toegekend. Maar blijkbaar heeft dat Zijn zich tijdens jouw slaap toch maar mooi 'bezig gehouden' met het regelen/in stand houden van jouw ademhaling en bloedsomloop bijvoorbeeld. Dat vind ik op zijn minst toch wel 'iets' hoor...

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Manifestatie is dat wat is. Jij hebt het over voorstellingsvermogen dat begripsvermogen te boven gaat. Je hebt het over zelfbewustzijn en bewustwording. Ik heb het over Bewustzijn dat overal aan vooraf gaat.

Jij hebt het inderdaad over iets waar je je eigenlijk, zoals je in het begin van je post aangaf, niets kan bij voorstellen. Ik heb het over dingen waar ik mij van alles kan bij voorstellen. Is het ene waardevoller of zinvoller dan het andere? Volgens mij niet...

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Je kunt niet met de ene gedachte helderheid verkrijgen over een andere gedachte. Dat noem ik gepriegel in de marge, daarmee Rennie citerend.

Waarom zou dat niet kunnen? Sommige gedachten zijn zo duidelijk 'verlichtend', zo intens helder dat ze andere, in de mist of duisternis vertoevende gedachten in één klap kunnen transformeren. Dat is voor mij zelfs het tegendeel van gepriegel in de marge...

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Ik snap wel wat je zegt, maar strikt genomen klopt het niet. Je kunt je niet thuis voelen bij jezelf, of het idee hebben ver van huis te zijn afgedwaald. Maar ?thuis? is je oorspronkelijke natuur. Je kunt niet niet ?thuis zijn.

Voor mij gaat het er niet om of iets strikt genomen klopt of niet. Mijn VOELEN is voor mij de richtingwijzer, niet mijn denken of allerhande veronderstellingen...

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Dat wat jij het ongekende noemt (en waar je je dus geen voorstelling van kunt maken) noem ik (ongemanifesteerd) Bewustzijn. Bewustzijn als voorwaarde voor alles. Alles is een illusie, is een concept, maar daarmee wel bestaand. Keuzevrijheid is er op het niveau van de persoon. Op het niveau van denken en voelen. Zoals je zelf al zegt. Je hebt het over eigen bewustzijn/zelfbewustzijn, waar je eigenschappen aan kunt toekennen en wat je grenzeloos kunt laten zijn. Iets wat beperkt is tot het tijdelijke en veranderlijke, kan nooit grenzeloos zijn. Dan maak je jezelf iets wijs. Ik heb het over wat je (ten diepste) bent, dat ongekende, waar geen eigenschappen aan kunnen worden toegekend. Dat IS grenzeloos.

Hier ga ik niet op reageren omdat het wat mij betreft om allerhande aannames gaat die voor mij niet gelden.

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Dat ben ik dus niet met je eens. Zijn heeft niks nodig om zich mee te verbinden.

Kan er Zijn zijn zonder iets? Een mooie koan, al zeg ik het zelf...

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

(Ongemanifesteerd) Bewustzijn is de voorwaarde voor zijn inhoud (gemanifesteerd) Bewustzijn. En dat is het geheel.

Wat als bewustzijn geen voorwaarde nodig heeft om zich te kunnen manifesteren omdat alles op een bepaalde manier al gemanifesteerd IS (en dus inhoud heeft) maar die inhoud slechts zichtbaar/kenbaar kan zijn voor ONS bewustzijn via allerhande (uitings)vormen?

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Want iets kan niet iets anders zijn dan dat waar het uit voortkomt.

Waarom zou dat niet kunnen? In deze post heb je het blijkbaar vaak over 'niet kunnen'. Vanuit mijn visie dat ALLES KAN is dat een beperkende gedachte.

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Het is hetzelfde en dus niet afgescheiden (al denken wij van wel), en is dus nooit niet verbonden.

Ik koppel geen voorwaarden (zoals hetzelfde zijn of niet afgescheiden zijn) aan het verbonden zijn. Het dánken (willen geloven) dat ik nooit niet-verbonden ben, of die woorden als een mantra hanteren om mezelf te overtuigen, heeft er alleszins niet toe geleid dat ik dit ook effectief als dusdanig kon voelen. Om dat gevoel te kunnen ERVAREN was er blijkbaar een bepaald proces nodig...