maries gedachtenwereld

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Iona

Ik denk dat verhaaltjes, dat wat we van de dingen maken om te be-grijpen nooit kloppen.

Inderdaad, maar ze maken dikwijls wel het ongrijpbare, grijpbaar...; het onvatbare, vatbaar... Dus we zouden dwaas zijn om ze niet te gebruiken...
De kunst is eerder om ze achter ons te laten de dag dat ze doorzien zijn...

[Iona]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Inderdaad, maar ze maken dikwijls wel het ongrijpbare, grijpbaar...; het onvatbare, vatbaar... Dus we zouden dwaas zijn om ze niet te gebruiken...
De kunst is eerder om ze achter ons te laten de dag dat ze doorzien zijn...

Ik was misschien wat onduidelijk. Ik had het over "we". Liever praat ik vanuit mezelf.
Ik had het over mijn eigen verhaaltjes en aannames, in die zin heb ik wel wat met doorzien.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Iona

Ik was misschien wat onduidelijk. Ik had het over "we". Liever praat ik vanuit mezelf.
Ik had het over mijn eigen verhaaltjes en aannames, in die zin heb ik wel wat met doorzien.

oké

[Nowee]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Inderdaad, maar ze (de verhalen) maken dikwijls wel het ongrijpbare, grijpbaar...; het onvatbare, vatbaar... Dus we zouden dwaas zijn om ze niet te gebruiken...
De kunst is eerder om ze achter ons te laten de dag dat ze doorzien zijn...

Kan je de uitspraak die je opschreef: "dat Leven nooit zal sterven... eeuwigdurend is, de bron en de bezieler van al wat is..." ook op de wijze als van doorzien, als van een verhaal achter je laten?
Heb je de uitspraak ooit andersom bekeken? Dat tijd eeuwigdurend is en bron en bezieler is van al wat is. Leven en sterven dat zich in de tijd voordoet komt op en verdwijnt. Tijd schept de mogelijkheden voor leven en sterven. Tijd is de ultieme voorwaarde om van leven en sterven te spreken.
Zijn wij de tijd? Ben ik de tijd? Hoe kan ik de tijd, het moment doorzien en achter mij laten?

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

Heb je de uitspraak ooit andersom bekeken? Dat tijd eeuwigdurend is en bron en bezieler is van al wat is. Leven en sterven dat zich in de tijd voordoet komt op en verdwijnt. Tijd schept de mogelijkheden voor leven en sterven. Tijd is de ultieme voorwaarde om van leven en sterven te spreken.
Zijn wij de tijd? Ben ik de tijd? Hoe kan ik de tijd, het moment doorzien en achter mij laten?

Dank je om alles in de onderzoeksfeer te houden...
Wat jij voorstelt, nl. de Tijd zien als bron en bezieler van alles gaat voor mij, instinctief, niet op... en het is nu aan mijn verstand om mij zelf bewust te maken van dat instinctief antwoord, de gevoelens die daarbij meespelen, en de oorzaken van die instinctieve afwijzing...
De tijd is voor mij enkel een conventie, een overeenkomst, als het ware een passieve meespeler die niets regelt, noch voert...
Een zaad in de grond geworpen heeft inderdaad tijd nodig om te kiemen, maar niets zal kiemen, enkel omdat de tijd er is als er geen zaad is...
Het zaad op zich komt van elders; van vroegere vruchten en is dus al als het ware een vertegenwoordiger van het Leven...
De vraag is of, indien er niets is en indien de Tijd wel zou bestaan of de Tijd mettertijd iets anders dan meer tijd als tijd kan voorbrengen zoals het Leven zichzelf uitleeft in de veelvuldigheid, waarvan wij een deel dagelijks kunnen observeren...
Bovendien is tijd niet iets dat mij beroerd en doorleefd... in plots dringende omstandigheden komt het zelfs voor dat men buiten de tijd treedt ipv dat de tijd zich als laatste bewustzijnsverschijnsel opdringt... De tijd is blijve stille staan en het Leven heeft zich in al zijn volheid geopenbaard
Dus laten we tijd enkel zien als iets dat bij de schepping hoort en zeker niet als de leider, de bron, de bezieler van die schepping...
Maar er kan verder over gediscuteerd worden...

Kan je de uitspraak die je opschreef: "dat Leven nooit zal sterven... eeuwigdurend is, de bron en de bezieler van al wat is..." ook op de wijze als van doorzien, als van een verhaal achter je laten?

Denk je niet dat dat nu mijn opdracht is... verder zien wat dat Leven is???
Mijn moeder lag op sterven en ik wist instinctief dat het niet erg was... Ik als kankerpatient, dus met de mogelijkheid om binnen al of niet korte tijd dood te gaan, ik had een grote zekerheid dat dat er niet toe deed... En die zekerheid was zelfs zo groot dat mijn omgeving, die wel die dood vreesde er geschokt van was...

Van waar kwam die zekerheid, die als een levend geheel voor mij stond en die mij bezielde???
Ik was in ieder geval niet bezield van de tijd, dat het nu wel gouw afgelopen zou zijn... De tijd deed er voor mij zelfs niet toe want ik wist dat alles goed was zoals het was en dat wat is, is... met of zonder tijd...

[Nowee]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

De tijd is voor mij enkel een conventie, een overeenkomst, als het ware een passieve meespeler die niets regelt, noch voert...

Tijd regelt niet(s) maar is een mogelijkheid om zaken te regelen in de tijd. Wat zich in de tijd regelt, heeft die tijd nodig om te bestaan. Het zaadje, de aarde, licht en lucht laten de ontwikkeling van het zaadje toe in de tijd. Maar al die zaken die nodig zijn om tot leven te komen en later te vergaan, bestaan alleen in de tijd.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Dus laten we tijd enkel zien als iets dat bij de schepping hoort en zeker niet als de leider, de bron, de bezieler van die schepping...

Zo zie ik het niet. De schepping doet zich voor in de tijd en schepping is bron uit zichzelf. De bezieling van het geschapene heeft een duur tot het geschapene vergaat in zichzelf. Het geschapene ruimt zichzelf op in de schepping. In die zin gaat er niets verloren en ontstaat de idee van oneindigheid, van duurzame continuïteit. Maar in feite is er alleen de mogelijkheid van bestaan voor het geschapene. Tijd echter bestaat niet maar is er als illusie van bestaan.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

De tijd deed er voor mij zelfs niet toe want ik wist dat alles goed was zoals het was en dat wat is, is... met of zonder tijd...

Achteraf wordt veel goed gepraat omdat van de meeste zaken die zich hebben voorgedaan wij onvoldoende weet hadden om ermee om te gaan. Dan is het maar wat het is.
Daaraan voorafgaand is wat het is niet hetzelfde. Wat het is, is nog steeds een mogelijkheid om anders te zijn dan de illusie (de zekerheid) die ervan is aangenomen. Wat bestaat is dan mogelijkheid om zekerheden los te laten.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

Tijd regelt niet(s) maar is een mogelijkheid om zaken te regelen in de tijd. Wat zich in de tijd regelt, heeft die tijd nodig om te bestaan. Het zaadje, de aarde, licht en lucht laten de ontwikkeling van het zaadje toe in de tijd. Maar al die zaken die nodig zijn om tot leven te komen en later te vergaan, bestaan alleen in de tijd.

Zeggen wij, mensen in de tijd... Hebben wij de tijd nodig om te zijn of heeft de tijd ons nodig om te tellen...

Zo zie ik het niet. De schepping doet zich voor in de tijd en schepping is bron uit zichzelf. De bezieling van het geschapene heeft een duur tot het geschapene vergaat in zichzelf. Het geschapene ruimt zichzelf op in de schepping. In die zin gaat er niets verloren en ontstaat de idee van oneindigheid, van duurzame continuïteit. Maar in feite is er alleen de mogelijkheid van bestaan voor het geschapene. Tijd echter bestaat niet maar is er als illusie van bestaan.

Duidelijk tijd is enkel een illusie van het bestaande... We kunnen het zelfs zien als een uitvinding van het verstand...
Voor dieren bestaat de tijd niet, voor dieren bestaat enkel het eeuwige nu en of dat tijd vraagt of niet... zij leven enkel in het nu...

De schepping doet zich voor in de tijd en schepping is bron uit zichzelf. De bezieling van het geschapene heeft een duur tot het geschapene vergaat in zichzelf. Het geschapene ruimt zichzelf op in de schepping. In die zin gaat er niets verloren en ontstaat de idee van oneindigheid, van duurzame continuïteit.

Oké, zo zie ik het niet... Ik zie het zo.
De bezieling van het geschapene is de schepper en overleeft zijn schepping die inderdaad in de tijd vergaat..., terwijl de bezieling, de schepper, het Leven eeuwig is.
Hoe weet ik dat??? Heel eenvoudig, omdat ik het weet...
Waarom??? Misschien omdat we allemaal, in de kern, juist dat Leven zijn...

Achteraf wordt veel goed gepraat omdat van de meeste zaken die zich hebben voorgedaan wij onvoldoende weet hadden om ermee om te gaan. Dan is het maar wat het is.
Daaraan voorafgaand is wat het is niet hetzelfde. Wat het is, is nog steeds een mogelijkheid om anders te zijn dan de illusie (de zekerheid) die ervan is aangenomen. Wat bestaat is dan mogelijkheid om zekerheden los te laten.

Ik spreek niet achteraf... ik spreek op het ogenblik...
Zulke dingen ondergaan geen verandering, geen evolutie in de tijd; zulke dingen blijven levendig bestaan juist zoals op de eerste dag...

[marie]

Nowee, alles wat ik vertel zijn verhaaltjes en dat blijven verhaaltjes en dat moeten verhaaltjes blijven voor jou zo lang jijzelf niet inziet, weet dat er waarheid in zit...
Het leven is een verhaal, maar dat verhaal moet geleefd worden om de kern, de waarheid erin te kunnen ontdekken... Indien je weigert te leven zal je ook niet de waarheid achter of in het leven ontdekken...
Voor mij is die waarheid of wordt die waarheid nu beschreven als het Leven, bron en bezieling van alle bestaan...

[Nowee]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Duidelijk tijd is enkel een illusie van het bestaande... We kunnen het zelfs zien als een uitvinding van het verstand...
Voor dieren bestaat de tijd niet, voor dieren bestaat enkel het eeuwige nu en of dat tijd vraagt of niet... zij leven enkel in het nu...

Het werkt andersom. Met verstand, de werking van het brein, is taal mogelijk en taal is de aanzet tot uitvinden, tot ontdekken en wikken en wegen. Dieren hebben geen of enkel een ontoereikend vermogen (verstand) om taal zelfstandig tot ontwikkeling te brengen. Sommige dieren zijn bevattelijk voor taal en geven blijk een beperkte woordenschat aan te kunnen maar of zij daardoor tot ontdekken in staat zijn is nog de vraag. Van de tijd hebben zij geen notie zoals de mens deze vaststelt. Zij zijn echter in staat tot leren en aanleren van gedrag wat erop wijst dat zij in staat zijn verschillende situaties (momenten) te vergelijken of bepaalde gevolgen van situaties te vermijden.
Ook voor dieren is het bestaan een mogelijkheid om tijdens de tijd van hun bezieling te bestaan.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Ik zie het zo. De bezieling van het geschapene is de schepper en overleeft zijn schepping die inderdaad in de tijd vergaat..., terwijl de bezieling, de schepper, het Leven eeuwig is.
Hoe weet ik dat??? Heel eenvoudig, omdat ik het weet...
Waarom??? Misschien omdat we allemaal, in de kern, juist dat Leven zijn...

Voor mij is het aannemen van een schepper die voor bezieling zorgt, een ongefundeerde gevolgtrekking uit het zogezegd vaststellen van duurzame continuïteit, van oneindigheid. De oneindigheid en het projecteren daarin van een schepper is een illusie omdat bestaan zover in de tijd nog altijd in de tijd is. Bestaan is een mogelijkheid in de tijd. Buiten de tijd is er geen bestaan, geen eeuwigheid en geen eeuwig leven.
De vele vormen van voortplanting leren dat de levensvatbaarheid van een wezen een uiterst complex geheel is dat ontstaat uit bevruchting. Er is dus geen eeuwig leven nodig om een wezen te bezielen daar de bezieling al in de ontwikkeling en celdeling van de vrucht tot stand komt. Het is de aard van het wezen om bezield te zijn zolang het bestaan van dat wezen daartoe toereikend is.
Ik denk niet dat er een kern is in het wezen dat als leven kan beschouwd worden en aangewezen worden. Ik zou eerder geneigd zijn elk wezen als een half te beschouwen. Niet de helft van iets maar het midden van alles.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

Het werkt andersom. Met verstand, de werking van het brein, is taal mogelijk en taal is de aanzet tot uitvinden, tot ontdekken en wikken en wegen. Dieren hebben geen of enkel een ontoereikend vermogen (verstand) om taal zelfstandig tot ontwikkeling te brengen. Sommige dieren zijn bevattelijk voor taal en geven blijk een beperkte woordenschat aan te kunnen maar of zij daardoor tot ontdekken in staat zijn is nog de vraag. Van de tijd hebben zij geen notie zoals de mens deze vaststelt. Zij zijn echter in staat tot leren en aanleren van gedrag wat erop wijst dat zij in staat zijn verschillende situaties (momenten) te vergelijken of bepaalde gevolgen van situaties te vermijden.
Ook voor dieren is het bestaan een mogelijkheid om tijdens de tijd van hun bezieling te bestaan.

Het verstand kan enkel vaststellen wat is, in zoverre dat klaar en duidelijk voor hem uitgestald wordt en hij kan, in wat hij zo ontdekt heeft, lijnen en gevolgen trekken; maar het verstand weet van zichzelf niets...
Het verstand komt altijd achteraf en nooit vooraf; iets wat anders is voor het instinct dat vooraf weet...

Dan kun je je afvragen waarom het instinct vooraf weet, hewel omdat het instinct in het evolutieproces er misschien al vanaf het allereerste begin bij was en aldus over een veel en veel groter 'kennis'gebied beschikt en zo dus ook veel gevoeliger is voor om het even welke prikkel...
Prikkels waar het verstand dikwijls zelfs geen weet van heeft en welke voor het verstand dikwijls gewoon niet bestaan.

Voor mij is het aannemen van een schepper die voor bezieling zorgt, een ongefundeerde gevolgtrekking uit het zogezegd vaststellen van duurzame continuïteit, van oneindigheid. De oneindigheid en het projecteren daarin van een schepper is een illusie omdat bestaan zover in de tijd nog altijd in de tijd is. Bestaan is een mogelijkheid in de tijd. Buiten de tijd is er geen bestaan, geen eeuwigheid en geen eeuwig leven.
De vele vormen van voortplanting leren dat de levensvatbaarheid van een wezen een uiterst complex geheel is dat ontstaat uit bevruchting. Er is dus geen eeuwig leven nodig om een wezen te bezielen daar de bezieling al in de ontwikkeling en celdeling van de vrucht tot stand komt. Het is de aard van het wezen om bezield te zijn zolang het bestaan van dat wezen daartoe toereikend is.
Ik denk niet dat er een kern is in het wezen dat als leven kan beschouwd worden en aangewezen worden. Ik zou eerder geneigd zijn elk wezen als een half te beschouwen. Niet de helft van iets maar het midden van alles.

Buiten bestaan is er evenmin tijd, maar buiten de tijd is er wel nog bestaan... Misschien dat de werking van het verstand buiten de tijd stopt, want het verstand is een uitvinding, een ontwikkeling binnen in de tijd...
En het verstand heeft inderdaad de gewoonte om alles wat buiten zijn bevattingsvermogen ligt als niet bestaande af te doen...
De schepper, één met de schepping, want misschien dat er zonder schepping ook geen schepper is; het Leven staat voor mij aan het begin en aan het einde van alles...
Het kan zijn, voldoende geëvolueerd, dat er een ogenblik komt dat ik verder kan zien dan het Leven, maar op het ogenblik is dat voor mij het alfa en de omega...

Waarom primeert voor mij mijn uitleg en niet de jouwe, want verstandelijk staan ze beiden op gelijk niveau???
Hewel omdat mijn uitleg niet enkel opgebouwd is vanuit het verstand maar juist mijn instinct zoveel mogelijk als leidraad gebruikt en dat instinct, achteraf uitvergroot en gecontroleerd door het verstand heeft mij nog nooit in de steek gelaten... Ook als het op eerste zicht er soms niet toe deed.