Vagebond

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Vagebond

Ik mag gewoon reageren, ookal komt er geen respons op, het is gewoon een goede posting met een terechte vraagstelling, niet zo indrukwekkend als een tekst als deze:

Deel ik mezelf eigenlijk automatisch in bij de normaal begaafde mensen, en ik ben ook een normaal begaafd mens. Ondertussen vraag ik mezelf af: vergelijk ik mijn weten aan het weten van anderen? Geen idee eigenlijk, ik zie mezelf als redelijk autonoom, maar dan volgens Dunning-Kruger effect kan het natuurlijk heel goed zijn dat ik minder autonoom ben dan ik van mezelf aanneem, wat mij dan tot een incompetent mens maakt.
En dan vervolgens komen de echt intelligente mensen, wordt het voor mij toch echt een ietwat te wazig allemaal, want die vergelijken hun eigen weten met wat ze niet weten. Daarbij overzien ze ook nog de wolk die ze niet weten die altijd groter is dan wat ze wel weten wat ze dan onzeker maakt. Tje iemand moet wel erg intelligent zijn om zo iets te verzinnen, en oeps weg is Vagebond, want Vagebond snap geen snars van een dergelijke zin. Maar dan komt er vervolgens ook nog een reaktie van iemand die precies lijkt te begrijpen wat er gezegd wordt, waarbij die reaktie mij al helemaal boven de pet gaat. Al twee mega-intelligente mensen. Daar sta ik dan met mijn eenvoudige reaktie die kennelijk niet de moeite waard is eens nader te bekijken.

En tja dat is dan wel pijnlijk te noemen, waarbij, en dat wil ik best eerlijk toegeven mij de tranen achter de ogen prikken. Maar he Vagebond we zijn op een forum voor zelfkennis, dus kom op meid ff de schouders er onder.

Als je niet gezien wordt dan wordt je niet gezien, wat dan nog. Bovendien denk ik ook niet dat het uiteindelijk klopt wat in die meer dan wazige zin staat. Het is gewoon een interessant aandoende zin die mogelijk indrukwekkend moet over komen op de minder begaafden onder ons. Maw het is m.i. gewoon een zin die van een incompetent mens komt, wil ik als nuchter hollandse meid toch even gezegd hebben. Want volgens mij is er voor de echt intelligente mensen niet zoiets als een overzien van een "wolk die ze niet weten", laat staan dat die wolk groter zou zijn dan van wat ze weten wat de echt intelligente mensen onzeker zou maken. Volgens mij bestaat er niet zo iets als twijfel bij de echt intelligente mensen. De meesten van ons zijn niet echt intelligent dus wordt er als de ziekte getwijfeld en aanverwanten of bestaat er zoiets als een zichzelf overschreeuwen op alle mogelijke manieren e.d..

Ik denk dat het dat wel was.

Al dan niet gehoord, gezien of gelezen...het was voor mij de moeite waard. Al heb ik voor mezelf nog niet helemaal helder kunnen verwoorden wat er na die blikverschuiving veranderd is in het beeld, hoewel het in het koppie wel helder is. Wie weet komt het nog...

Vreemde conclusie minder autonoom te zijn en daardoor vervolgens minder competent (incompetent is absurd dit is n.l. niet de enige kwaliteit). Opvallend is wel dat je bij een omissie van dat Dunning-Kruger gedoe het nog steeds als maat blijft hanteren. Ter vergelijk het zou mij worst zijn voor incompetent door te gaan maar dat is dan zeker dat autonome waaronder ik niet gebukt ga en zich hier dan ook niet in zijn eigen staart kan bijten.

Als dat (vergelijken hun eigen weten met wat ze niet weten) de 'maat' is voor echt intelligente mensen en ik doe dat niet, dan ben ik maar niet intelligent. Wat ik er zelf van maak is dat belangstelling voor alles betekend dat je alsmaar meer wilt weten, en naar mate die bezigheid vordert duidelijk wordt dat er nog meer is wat je eigenlijk niet weet en ja dat kan onzeker maken.

Maar dat verhaal doet zich niet in je want je minderwaardigheidsgevoel roept een andere verhaal tevoorschijn dat van niet mee te tellen met de groten. Daarbij kan ik me nog steeds niet aan de indruk onttrekken dat je de belangstelling wilt van slechts een enkele specifieke persoon die je niet krijgt en dat maakt je jaloers omdat mindere goden dan jij die wel krijgen.

Dus de vraag is welke van de twee de meeste pijn veroorzaakt.

Echt intelligent is voor mij natuurlijke intelligentie die iedereen bezit en aan de dag kan leggen wanneer de egobeperkingen ophouden roet in het eten te gooien. Met andere woorden de ijver om gezien te worden maakt je dom.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Vagebond

Hoe dan ook volgens mij zorgt onzekerheid ervoor dat men geneigd is zich afhankelijk te maken van een ander en of dat nou zo gezond is?

In de stilte van de heldere spiegel meen ik te horen dat dat de reden is dat hij stil is. Mijn geneigdheid naar onzekerheid mbt mezelf triggert een zekere mate van afhankelijkheid waardoor we op een ander gaan leunen ipv van een autonoom kanaal voor ZIJN te zijn dat bij wijze van spreken aan de andere kant van de wereld zijn/haar werk te doen. Iets in die geest.

En toch wringt hier iets voor mij persoonlijk. IK was al autonoom waarom moest terug de afhankelijkheid in die ik al had overwonnen?

Want mbt tot afhankelijkheid/onafhankelijkheid kan je als autonoom schepsel ook bij de ander terecht voor ondersteuning als het even nodig is.

Oh oeps, de spiegel is het er niet mee eens, olalala.

Mooie metafoor voor Bewustzijn 'in de stilte van de heldere spiegel meen ik te horen dat dat de reden is dat hij stil is.'.
Omdat hij stil is kan hij jou helder spiegelen en vindt je de antwoorden in jou zelf.

Het antwoord op de vraag waarom je terug moest naar afhankelijkheid is daar ook te vinden. Meestal een noodzaak wens of verlangen om je ergens aan ondergeschikt te maken.

[Vagebond]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Ik kan wel wat redenen bedenken waarom er niet gerageerd is maar interessanter is je respons te menen niet goed genoeg te zijn hoogstwaarschijnlijk aanleiding gevende om nog beter je best te doen. Onderzoek daarnaar valt onder zelfkennis.

Ik kan ook wel wat redenen bedenken maar dat is niet zo zinvol omdat die redenen mogelijk met een aanwezig en zichzelf belangrijk makend ego aan zouden kunnen duiden bij de personage waar ik het hier in elk geval over heb. Mocht dat het geval zijn, maar dat denk ik niet eerlijk gezegd, dan is dat het pakkie aan van het genoemde personage, bladiebla, lijkt me duidelijk en ga ik me verder niet mee bezig houden.

Mbt het tweede, nee dat beter mijn best doen, om deze personage tevreden te stellen, is nu juist wat ik los gelaten heb, want er is geen enkele reden meer om ergens mijn best voor te doen. Toen ik mijn best nog wel deed had dat verder ook geen effect, behalve dat ik niet trouw bleef aan mijzelf, en dat was voor mij een klote gevoel, dus met andere woorden: ik ben blij dat ik daar tenminste van verlost ben.

Het gevoel niet goed genoeg te zijn is iets wat natuurlijk puur en alleen in mezelf leeft en heeft niks met een ander te maken.

Ik vind het de ultieme vraag 'hoe dit kan bijdragen aan je bewustwording' en de beste heb je al gevonden je spiegelt jezelf en verleent je zelf de benodigde hulp je onzekerheid te overwinnen.

Idd ik ben goed in zelfkennis, vooral wanneer mensen mij mijn gang laten gaan want ik heb niet zoveel sturing cq bijsturing nodig. Het enige wat ik nodig heb is stilte. En die krijg ik dus, beter kan het niet worden in een wereld vol lawaai.

[Vagebond]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Vreemde conclusie minder autonoom te zijn en daardoor vervolgens minder competent (incompetent is absurd dit is n.l. niet de enige kwaliteit). Opvallend is wel dat je bij een omissie van dat Dunning-Kruger gedoe het nog steeds als maat blijft hanteren. Ter vergelijk het zou mij worst zijn voor incompetent door te gaan maar dat is dan zeker dat autonome waaronder ik niet gebukt ga en zich hier dan ook niet in zijn eigen staart kan bijten.

Ik ben bezig met zelfkennis dus ik heb geen bezwaar mezelf langs de meetlat van het Dunning-Kruger effect te leggen. Zo'n meetlat kan namelijk veel helder maken m.i.

Ik denk overigens, je zo lezende, dat jij vermoedelijk iets anders verstaat onder autonoom dan ik.

Maar dat verhaal doet zich niet in je want je minderwaardigheidsgevoel roept een andere verhaal tevoorschijn dat van niet mee te tellen met de groten. Daarbij kan ik me nog steeds niet aan de indruk onttrekken dat je de belangstelling wilt van slechts een enkele specifieke persoon die je niet krijgt en dat maakt je jaloers omdat mindere goden dan jij die wel krijgen.

Niet mee tellen is een waanidee dat zich in mezelf beweegt. Verder ben ik bang dat het niet klopt dat ik jaloers ben op de zgn, zoals jij het zegt, minder goden. Ik krijg wat ik nodig heb mbt mijn ontwikkeling en anderen krijgen dat wat zij nodig hebben.

Verder ben ik niet minder groot of klein dan die zgn groten, daar gaat het juist om. Dat is juist wat de heldere spiegel, wat mij betreft, mij wil duidelijk maken. En daar kom ik dan mijn onzekerheid tegen, de twijfel e.d.. Die non-respons dwingt me als het ware terug naar mezelf. Het is niet zo dat de heldere spiegel mij niet moet, maar dat ik daar kom waar ik behoor te zijn. Ik ben namelijk degene die uit de eenheid gevallen is, cq de eenheid de rug heb toegekeerd vanwege o.a. een opspelend dingetje uit het verleden dat nog wat aandacht behoefde. Dit is hoe de hulp waar ik om gevraagd heb zich heeft uitgepakt.

Dus de vraag is welke van de twee de meeste pijn veroorzaakt.

Geen van tweeen dus. Het vallen uit de eenheid- en de herinnering aan de eenheid is wat het meeste pijn veroorzaakt, oftewel daar niet meer zijn, terwijl tgt het ook niet anders kon omdat er nog een dingetje zat/zit waar ik last van heb wat eerst helder cq opgeruimd moet worden (zie sleutel-leven hieronder)

Echt intelligent is voor mij natuurlijke intelligentie die iedereen bezit en aan de dag kan leggen wanneer de egobeperkingen ophouden roet in het eten te gooien. Met andere woorden de ijver om gezien te worden maakt je dom.

Tja sommige mensen hebben nu eenmaal nog wat op te lossen. Of ons dat dom maakt kun je afvragen natuurlijk. Wij noemen het onze verantwoording voor onszelf opnemen, we zouden ook kunnen wegrennen van onszelf, waardoor zaken blijven zoals ze waren en daar is ons inziens niemand bij gebaat. Maw het heeft niks te maken met ijver om gezien te worden maar met het gegeven dat we niet gezien worden.

Om bovenstaande nog duidelijker te maken, we reageren slechts op dat waar wij behoefde voelen om te reageren omdat het onderwerp ons bv interesseert, niet om het naampje cq personage dat het onderwerp geplaatst heeft. Vanwege dat feit kan het dus niet anders dan dat wij onszelf confronteren met waar wij het moeilijk mee hebben, en van daar uit doen wij dan aan zelfkennis WiNk.

[Vagebond]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Het antwoord op de vraag waarom je terug moest naar afhankelijkheid is daar ook te vinden. Meestal een noodzaak wens of verlangen om je ergens aan ondergeschikt te maken.

Niets is minder waar, in mijn geval dan tenminste. Ik ben ooit eens (vorig leven) verkracht.....ect, zoals ik al vaker vermeld heb. Ik vond mezelf terug gebroken en kapot, terug vinden is eigenlijk een groot woord, ik was gebroken en kapot meer dood dan levend, eeuwen heb ik rondgedwaald met dit in mijn onderwustzijn, tot in dit leven, ik sterk genoeg was en e.e.a. onbegrijpelijk en beangstigend terug in mijn bewustzijn kwam voor o.a. verwerking.
Mijn leven was ondergeschikt geraakt cq niks waard voor de jonge verkrachters. Ze konden me nemen zo zij wilde bovendien was er toch ook verder niemand die mijn gekrijs en geschreeuw en aanverwanten hoorde en hen kon het alleen maar opwinden. Ik was slechts een ding waar ze mee konden doen zo zij wensten. Het is niet mijn behoefde me ergens aan ondergeschikt te maken maar om me er aan te ontworstelen, zo niet meer.

[Vagebond]

Oorspronkelijk geplaatst door Freerider

Dus bezint eer ge begint. Hoe oud ben jij eigenlijk as ik vragen mag?

Niks heeft met beginnen te maken, alles is al gebeurd en voorbij of sterker nog het is nooit gebeurd. Wij leven alleen nog vanuit een lineair tijds- en ruimte- besef waarin zoiets als verleden en toekomst cq gebeuren/samen lijkt te zijn. Wij zijn gedwongen hierin te leven tot het kaartenhuis in elkaar dondert en alles uiteindelijk verdwijnt. We hebben het al zien gebeuren en meegemaakt in iets wat we voor/na-schouw/ervaring zullen noemen, het is slechts een kwestie van tijd.
Poeh?

Onze leeftijd doet niet terzake, we zijn allemaal even oud

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Vagebond

Niets is minder waar, in mijn geval dan tenminste. Ik ben ooit eens (vorig leven) verkracht.....ect, zoals ik al vaker vermeld heb. Ik vond mezelf terug gebroken en kapot, terug vinden is eigenlijk een groot woord, ik was gebroken en kapot meer dood dan levend, eeuwen heb ik rondgedwaald met dit in mijn onderwustzijn, tot in dit leven, ik sterk genoeg was en e.e.a. onbegrijpelijk en beangstigend terug in mijn bewustzijn kwam voor o.a. verwerking.
Mijn leven was ondergeschikt geraakt cq niks waard voor de jonge verkrachters. Ze konden me nemen zo zij wilde bovendien was er toch ook verder niemand die mijn gekrijs en geschreeuw en aanverwanten hoorde en hen kon het alleen maar opwinden. Ik was slechts een ding waar ze mee konden doen zo zij wensten. Het is niet mijn behoefde me ergens aan ondergeschikt te maken maar om me er aan te ontworstelen, zo niet meer.

Het is duidelijk dat je geen hulp wenst, c.q. nodig hebt dus die ga ik dan ook niet opdringen. Ik heb wel nog wat dingen die bij mij vragen oproepen al staat het je uiteraard vrij daarop geen antwoord te geven.

Elders gaf je met betrekking tot die verkrachting aan geen behoefte te hebben aan commentaar, dus die heb ik toen niet gegeven. Maar telkens komt het weer terug en dus ligt het voor de hand dat die gedachten over verkrachting de oorzaak zijn van je, laat ik het maar noemen, misserabel voelen.

Het ontworstelen..

Met zulke onuitwisbare gedachten en het daarbijkomend misselijkmakende gevoel gaat toch de rede, als redmiddel om daarvan los te komen, totaal verloren?

Wat er in me opkomt is, je ondergaat momenteel toch geen groepsverkrachting dus wat is het anders dan een verhaal in je hoofd dat je geloofd.

Om die reden ben ik niet voor dat karma gedoe. Een daarvoor ontvankelijke ziel kan kennelijk met dat gezever over vorige levens, karma en dat soort onzin last van gedachten daarover krijgen in het heden.

Je hoeft niet door die ellende heen wanneer je afleert je gedachten te geloven en als dat je niet lukt is professionele hulp een mogelijkheid om je van deze 'denk'beelden af te helpen.

[Vagebond]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Het ontworstelen..

Met zulke onuitwisbare gedachten en het daarbijkomend misselijkmakende gevoel gaat toch de rede, als redmiddel om daarvan los te komen, totaal verloren?

Wat er in me opkomt is, je ondergaat momenteel toch geen groepsverkrachting dus wat is het anders dan een verhaal in je hoofd dat je geloofd.

Om die reden ben ik niet voor dat karma gedoe. Een daarvoor ontvankelijke ziel kan kennelijk met dat gezever over vorige levens, karma en dat soort onzin last van gedachten daarover krijgen in het heden.

Je hoeft niet door die ellende heen wanneer je afleert je gedachten te geloven en als dat je niet lukt is professionele hulp een mogelijkheid om je van deze 'denk'beelden af te helpen.

Tja Renoir, als het eens zo simpel was.....

Ik ben op zichzelf niet zo van het "zeveren" over vorige levens, maar idd binnen het tijd-ruimtelijke aspect waarbinnen wij leven bestaat er dus kennelijk zo iets dergelijks als karma en vorige levens. Ieder mens wordt zelfs dagelijks geconfronteerd met "karma" of anders gezegd: oorzaak en gevolg. Jij leeft zelf in een wereld van oorzaak en gevolg en dus "karma" en vorige of oud leven. Kun je nog zo niet in je gedachten geloven, volgens jou dan want wij gaan aantonen dat je wel degelijk van het geloven in gedachten bent.

Een vb waar ik mee wil aantonen dat jij wel degelijk in je gedachten,- cq verhaal in je hoofd gelooft en dat je als gevolg daarvan e.e.a. wel heel simpel voorsteld....ff de knop om en dan is het klaar terwijl je zelf niet in staat bent die knop om te zetten, dus waar praten we over?

Voorbeeld: Renoir snijd zichzelf met een broodmes in de vinger, dat is al het eerste geloof. Renoir ziet dat zijn vinger bloed, het geloof zet zich door, Renoir plakt vanwege zijn geloof in een bloedende vinger een pleister op de wond. Renoir is dus niet in staat zijn geloof in een bloedende vinger te transformeren naar een vinger waar niks mee aan de hand is omdat hij bv geloofd dat iets dergelijks tot de onmogelijkheden behoort. Vervolgens gaat Renoir s'avonds met de verwonde vinger, bedekt met een pleister, naar bed, we kunnen dat een kleine dood noemen. Hij staat s'morgens weer op en verrek zeg, de pleister zit nog op zijn huid evenals het wondje. Dus Renoir gelooft nog steeds dat hij een verwonde vinger heeft, die wond is niet zomaar s'nachts in het niets verdwenen....

En nu komt het, dan komt Vagebond langs en Vagebond vraagt aan Renoir:" waarom heb je een pleister om je vinger?" Renoir zegt ik heb gister in mijn vinger gesneden met een broodmes. En dan zegt Vagebond:" wat raar, het was toch gister dat je in je vinger sneed, waarom heb je dan vandaag nog steeds die wond aan je vinger? Die wond is toch slechts een verhaal in je hoofd? Je hoeft niet door al die ellende van een wond aan je vinger en een pleister erop wanneer je afleert je gedachten te geloven en als dat je niet lukt is professionele hulp een mogelijkheid om je van deze 'denk'beelden af te helpen."

Je snap het al hé Renoir? Stoppen met geloven dat jij jezelf in de vinger hebt gesneden, laat staan dat je ziet dat het met die vinger, net zo is als met de gevolgen van die verkrachting, slecht gaat om een verhaaltje in je hoofd, is nog niet zo gemakkelijk als je hier wilt doen geloven.
Bovendien wat denk je dat die psycholoog gaat zeggen wanneer je aankomt met een gewonde vinger en zegt:" beste meneer/ mevrouw de psycholoog en of alternatief genezer, help me eens even van het denkbeeld dat ik een gewonde vinger hebt af." Er zijn verschillende mogelijkheden mbt wat ze zullen zeggen en ze zijn allemaal even hillarisch.

Het is dus geen kwestie van voor of tegen dat "karma gedoe" zijn, je leeft "karma op het moment dat je binnen tijd en ruimte, en wat zich daar in voor doet (incl jou), verblijft. En karma blijft bestaan zolang je nog gelooft in verdeelheid oftewel ik en jij/ander.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Vagebond

Voorbeeld: Renoir snijd zichzelf met een broodmes in de vinger, dat is al het eerste geloof. Renoir ziet dat zijn vinger bloed, het geloof zet zich door, Renoir plakt vanwege zijn geloof in een bloedende vinger een pleister op de wond. Renoir is dus niet in staat zijn geloof in een bloedende vinger te transformeren naar een vinger waar niks mee aan de hand is omdat hij bv geloofd dat iets dergelijks tot de onmogelijkheden behoort. Vervolgens gaat Renoir s'avonds met de verwonde vinger, bedekt met een pleister, naar bed, we kunnen dat een kleine dood noemen. Hij staat s'morgens weer op en verrek zeg, de pleister zit nog op zijn huid evenals het wondje. Dus Renoir gelooft nog steeds dat hij een verwonde vinger heeft, die wond is niet zomaar s'nachts in het niets verdwenen....

Interessante casus.
Hoeveel geloof is er voor nodig om vast te stellen dat je in je vinger gesneden hebt?
Wat is de definitie van geloof?

[Vagebond]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Interessante casus.
Hoeveel geloof is er voor nodig om vast te stellen dat je in je vinger gesneden hebt?
Wat is de definitie van geloof?

Idd interessante casus. Je begint ergens in het midden Rob. Het gaat in de eerste instantie om het geloof dat je in je vinger gesneden hebt. Wat daarna volgt is slecht een bekrachtiging van dat geloof.

Het ging om geloven in gedachten ect. Snijden in je vinger komt ook voort uit een gedachte waaraan geloof wordt gehecht. Het is zelfs zo'n krachtig geloof dat we ons niet kunnen voorstellen dat het slechts een gedachte is die we ook alla minuut weer ongedaan gemaakt kan worden, dus lopen we dagenlang met een pleister rond onze vinger omdat we geloven dat het een paar dagen duurt voor zo'n wondje genezen is.