De allerbelangrijkste vraag

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Tineke, je weet het mooi te verwoorden, en voor wie het begrijpt, aanvaard, ziet dat het klopt is het geen moeilijke of ondoordringbare kost.

Voor iemand met een romantische inslag ziet het er geweldig uit idd.

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Wat is het probleem nou Tineke, ik laat weten wat ik zie, wat ik aan frustratie in je zie zitten. Ik pretendeer helemaal niet je te kennen en natuurlijk is hetgeen ik zie invulling.

Maar wat maakt jou daar zo gepikeerd over ? Of zie ik het verkeerd dat je je nu aan het afreageren bent ?

Wat je spijtig genoeg ni?t ziet, is mijn glimlach... Bij deze dus :

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Tineke, je weet het mooi te verwoorden, en voor wie het begrijpt, aanvaard, ziet dat het klopt is het geen moeilijke of ondoordringbare kost.

Degenen die geen echte honger hebben/voelen, worden niet aangetrokken tot "kost" hé Ulla, zelfs niet als die makkelijk te verteren is WiNk

[Lyme]

Oorspronkelijk geplaatst door tineke

Jouw woorden geven een veronderstelling, een interpretatie, een invulling weer, niet méér, niet minder. Jij kán me (= mijn 'zijn') niet kennen Renoir?

Ik begrijp iets niet:

Als je iemand niet kan kennen, hoe kan het dan dat je de woorden van de ander wel lijkt aan te nemen als een veronderstelling van de ander?

Tenminste; zo lees ik het.

Of bedoelde je dat woorden sowieso altijd een veronderstelling zijn van de lezer, ongeacht wie het schrijft?

[diane]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Een mooie avatar inderdaad, die samen met je handtekening een bibliotheek aan kennis verzameld.
Waar Leila verwijst naar de arabische naam voor donkere nacht, verwijst 'aurora' in aurora borealis naar de godin van de dageraad. Er is dus een voortgaan van 'hier' naar 'daar'.

Jouw kennis mag er ook wezen Looro! Had geen flauw idee over bijv. de Arabische betekenis van Leila.
Gaan van "hier" naar "daar".
Nou ja we komen er wel...

[diane]

Oorspronkelijk geplaatst door Lyme

Dat zijn 'glimpen'. Ik weet niet wat het is, kan het niet verklaren. Maar het gaat voorbij dat wat ik denk dat ik ben, dat vervalt dan helemaal. Alles valt dan samen.
Maar nu op dit moment, is het er wel maar ook weer niet. Meestal beweeg ik me gewoon voort als Lyme. Ik zou niet weten hoe het anders moet.

Ik snap het wel, al valt het niet uit te leggen.
Wat ik ook vaak heb is een soort "dubbel" bewustzijn.
D.w.z. gewoon als Diane maar tegelijkertijd ook dat van de ruimte waarin Diane verschijnt.

Het leven neigt naar mij toe, en ik volg als vanzelf het spoor in de veronderstelling dat ik het leef. Tot dat niet meer gebeurt.

[diane]

Waarheid behoort niemand toe.
Waarheid drukt zich uit als Tineke.
Waarheid drukt zich uit als Renoir.
Waarheid drukt zich uit als alles wat er is.

En deze vind ik altijd zo glashelder:

De zoeker IS het gezochte.
De waarnemer IS het waargenomene

Uiteindelijk blijft er AANWEZIGHEID van afwezigheid OVER.
En AFWEZIGHEID van aanwezigheid.

Er is er maar EEN en alles wat verschijnt als personen, plaatsen, dingen etc. is slechts een objectivering van het Ene Subject.

Het object (de persoon) zoekt naar iets buiten zichzelf.
Het is het Subject wat zichzelf niet kan waarnemen...

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Lyme

Ik begrijp iets niet:

Als je iemand niet kan kennen, hoe kan het dan dat je de woorden van de ander wel lijkt aan te nemen als een veronderstelling van de ander?

Tenminste; zo lees ik het.

Of bedoelde je dat woorden sowieso altijd een veronderstelling zijn van de lezer, ongeacht wie het schrijft?

Woorden vertrekken sowieso vanuit veronderstellingen van de schrijver; de lezer interpreteert deze woorden.
Alles wat van buiten tot mij komt, neem ik als een veronderstelling aan. Het vertrekpunt van die veronderstelling ligt bij de ander en heeft meer met die ander te maken; het aankomstpunt ligt bij mij en de manier waarop ik dit ?aankomen? ervaar, zegt iets over mij. Een ander kan dus niet weten HOE het bij mij aankomt, kan hoogstens iets ?afleiden? uit (= een interpretatie maken van) mijn eventuele reactie maar dat heeft m.i. dan niet veel met weten of met waarheid te maken. Dat ?afleiden uit? doet die persoon immers vanuit eigen kennis (van daar het woord ?zelfkennis?) en zegt dus op zijn beurt weer méér over die persoon dan over mij.

?Komt wat ik lees/hoor/zie uit De Bron of komt het van een bepaalde bron?, is iets wat ieder voor zichzelf dient uit te zoeken. En je eigen 'zelf' is volgens mij daartoe een uitstekend hulpmiddel?
Voor mij voelt de energie die voortkomt uit De Bron niet als dwingend, manipulatief, sturend, controlerend, oordelend of veroordelend aan. Maar dat hoeft niet voor iedereen hetzelfde te zijn omdat niet iedereen hetzelfde ?nodig? heeft.
Ik kan niet weten hoe iemand anders Universeel Bewustzijn in het eigen bewustzijn ervaart (of ?zou moeten? ervaren) omdat Gods wegen (meervoud!) inderdaad ondoorgrondelijk zijn. Ik kan mijn weg (enkelvoud) alleen in mezelf en door mezelf (te zijn) ontdekken, al kan het ?buiten mij? daartoe wel dienstig zijn.

Elke persoon (in dit geval Renoir) die ervan uitgaat dat je als menselijk bewustzijn een (eind)punt kan bereiken waarop er niets meer is dat nog kán gekend worden, dat hij alles al kent en weet (en zelfs IS) wat gekend en geweten kan/zou moeten worden, lijkt mij iemand die zichzelf beperkt. Het is alsof Bewustzijn daardoor een ?beperking? opgelegd krijgt, begrensd wordt en Bewustzijn kan m.i. niet beperkt/begrensd worden. Het is eeuwig stromend, niet statisch onveranderlijk? Het lijkt mij dus natuurlijker om je eigen persoonlijk bewustzijn ook de toelating te geven om uit te deinen en het niet te begrenzen door vast te houden aan eender 'wat' of ?wie??

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door diane

Waarheid behoort niemand toe.
Waarheid drukt zich uit als Tineke.
Waarheid drukt zich uit als Renoir.
Waarheid drukt zich uit als alles wat er is.

Datgene wat jij Waarheid noemt, beschouw ik als De Bron/Bewustzijn. En ik weet niet of Bewustzijn zichzelf "ziet" of ervaart als Waarheid (dat is m.i. ook een veronderstelling). Ik zie het belang dat aan waarheid/Waarheid toegekend wordt eerder als iets menselijk, als een streven naar iets vanuit angst voor het tegengestelde (de leugen, de illusie). Voor mij gaat het blijkbaar om het ware, de echtheid van het moment, en dat beschouw ik als van energetische aard en dus veranderlijk.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door tineke

Wat je spijtig genoeg ni?t ziet, is mijn glimlach... Bij deze dus :

Ok?.. het geziene behoeft niet op waarheid te berusten, de waarheid ervan openbaart zich pas in de aard van de ontvangst.