Ben je een slachtoffer of schepper.

[Von]

Oorspronkelijk geplaatst door Mara

"There is no cure for birth and death save to enjoy the interval."

En deze is ook genadeloos waar!

"Happiness is the only sanction in life; where happiness fails, existence remains a mad and lamentable experiment."

En deze ook:

zonder verlangens zijn is het hoogste geluk.

En deze:

Je vindt geen vrede door de omstandigheden van je leven te veranderen,
maar door te beseffen wie je ten diepste bent.

[Mara]

Oorspronkelijk geplaatst door Von

En deze ook:

zonder verlangens zijn is het hoogste geluk.

En deze:

Je vindt geen vrede door de omstandigheden van je leven te veranderen,
maar door te beseffen wie je ten diepste bent.

Oh... Hallo Boeddha.... hahahahahaha!

Er zijn hoofdzakelijk twee dingen die kunnen gebeuren als je innerlijk geblokkeerd bent.

Je komt in contact met dat wat de blokkade veroorzaakt heeft en komt daarmee in het reine. En dat kan een uiterst pijnlijk proces zijn: "een nederdaling ter helle".
Maar als dat lukt stroomt het leven vrij in je en is er vreugde! (En is er geen behoefte aan steriele discussies of er nu vrije wil is of niet).

Het tweede is dat je de blokkade 'inkapselt' bij middel van je intellect - gebruikmakend van dogma's en doctrines - zodat je de pijn niet meer voelt. (Zoals er een betonmantel rond de gesmolten kern van de centrale van Tsjernobyl gelegd is).

Als ik lees wat mensen hier schrijven kijk ik naar welke van de twee oplossingen ze gekozen hebben.
En, het spijt me: de kiezers van de tweede oplossing zijn hier in de meerderheid.

[Von]

Oorspronkelijk geplaatst door Mara

Er zijn hoofdzakelijk twee dingen die kunnen gebeuren als je innerlijk geblokkeerd bent.


Als ik lees wat mensen hier schrijven kijk ik naar welke van de twee oplossingen ze gekozen hebben.
En, het spijt me: de kiezers van de tweede oplossing zijn hier in de meerderheid.

Wat maakt het uit welke oplossing een ander kiest?, m.i. begint spiritualiteit niet bij wat alle anderen doen, maar wat doe ik.

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door Mara

Ken jij de boergondische vlaamse aard dan?

En heb jij soelaas voor dolende zielen?

Ik probeer zo helder mogelijk te schrijven, maar het heeft geen zin... geen enkele zin... de mensen zien enkel wat ze willen zien, ook al staat er iets helemaal anders.

Het is zo bevreemdend... net of je met aliens te doen hebt.

Beste Mara,

Ik denk nu reeds enkele dagen na over je vraag en zie de kruistocht die je onderneemt van verre aan. ...
Alles wat ik heb, raakt maar heel terloops aan wat hier beschreven wordt. De onderwerpen die hier verkend worden, raken mij en wekken mijn aandacht voor het irrationele, de pseudo-werkelijkheid die wij elkaar aandoen. Zoals jij schrijft over het bevreemdende, zo herken ik er de pogingen in om uit misleiding weg te raken.

De troost die ik ervaar wordt uitgedeeld aan hen die zich terug trekken uit de strijd, uit de bekeringsdrift van het weten en geloof. Mijn geloof en mijn weten is achtergebleven, heeft zich losgemaakt van het willen weten of het willen geloven en is als troost teruggekeerd.
Dat is mijn soelaas, het weten en geloof dat mij verlichting geeft zoals in psalm één wordt gezongen : "Gelukkig de mens die vreugde beleeft aan de wet van de HEER, ja, dag en nacht daaruit zacht reciteert".

Looro

[Maria]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Zijn het de woorden die je zoekt, woorden die jouw naam doen zinderen en sidderen voor de aanschijn van je diepste zelf?
Zijn het de strelingen over je hartenpijn, die zacht schuren langs de littekens van het voorbije leven?

Uit die diepte van je zelf is de tijd gekomen, het verleden en de toekomst, jouw tijd. Uit diezelfde diepte zijn ook jouw dromen geboren, een hemels verlangen naar vervulling.

Hier sta je dan tussen tijd en dromen ... met alleen maar hoop en levenslust. Hier, ergens voorbij het halfweg van de jaren ...

Wat een juweel van een tekst KiSs

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Zijn het de strelingen over je hartenpijn, die zacht schuren langs de littekens van het voorbije leven?

"Strelingen"...
Ik ben blijkbaar (nog) niet in staat om het als dusdanig te beschouwen...

Mijn hart aarzelt om zich te nestelen in de handen van de liefde, omdat het die liefde nog niet (voldoende) vertrouwt... Het is dus de angst die ervoor zorgt dat het zachte schuren eerder als "pijnlijk knellend" wordt ervaren.

Mijn hart dankt je echter voor je helende woorden Looro, zoals het Mara dankt voor zijn helend begrip en zijn steun. Mede dankzij dit forum heb ik "ontdekt" dat ik inderdaad het vermogen heb om het onderscheid te zien/voelen tussen hard en hart, en dat ik over de bekwaamheid beschik mijn handelen "af te stemmen" op mijn weten. Daardoor ben ik in staat mezelf (mijn hart) meer te vertrouwen dan voordien.

Ik wil de hardheid (= de betonnen muur rond het hart zoals Mara schreef) niet veroordelen, omdat het blijkbaar iets is wat menselijk is. Ik had echter wél "nood" aan kracht en moed om het als iets bestaand te kunnen accepteren. Nu kan mijn intense angst voor hardheid (ongevoeligheid/onbewust zijn) transformeren in vertrouwen op mijn vermogen om het als dusdanig te "herkennen" en er het gepaste "antwoord" op te geven. Meer dan wat ook, wil ik immers met een open hart kunnen blijven leven, en ik ben dus dankbaar voor de lessen die ik hieromtrent leerde... Ik weet dat ik op weg ben naar huis en dat verheugt me, ondánks de angst... Ik weet ook dat thuis (het hart) de plaats is waar we elkaar allemaal opnieuw zullen ontmoeten...

[Mara]

Beste Looro,

Had je deze gelezen?

Wel beste vriend?
Wat wilt ge daar eigenlijk mee zeggen?
Zijn mensen in een stamcaf? minderwaardig misschien?
Ze hebben in ieder geval niet zo'n dikke nek als gij.
Als ik kolder bedrijf is dat misschien caf?praat, maar dat is dan ook zo, bedoeld!
Als ik ernstig filosofeer doe ik mijn uiterste best om zo nauwkeurig mogelijk te formuleren... Als dat in uw ogen caf?praat is beschouw ik u niet langer als gesprekspartner.
En als gij soelaas hebt voor dolende zielen moogt ge die hier gerust komen geven.
Anders moet ge uw stom bakkes houden!

Ik hoop dat ge er kunt mee lachen!
Ge had er om gevraagd.

Dat was dus een antwoord in onvervalste Vlaamse Caf?stijl... hahaha

By the way... ben jij P?retotal?

[Mara]

Laten wij het eens heel eenvoudig houden.

Als je in je kindertijd geen vreselijke dingen zijn aangedaan, heb je in die kindertijd zeker en vast momenten gekend van totaal onbekommerd zijn, je volkomen veilig voelen, met een natuurlijke nieuwsgierigheid op een natuurlijke manier in 'flow' zijn.
Er was geen aanwezigheid in je geest van dogma's en concepten.
Toen je opgroeide in deze wereld met zijn ingewikkelde structuren en al die dingen die je te verwerken en te leren kreeg, ben je misschien dat contact met je natuurlijk gevoel van onbekommerdheid en veiligheid kwijt geraakt.

Gelukkig kan het hersteld worden. En ook dan is er geen behoefte meer aan dogma's en concepten.

"Als gij niet wordt als kleine kinderen kunt gij het koninkrijk der hemelen niet binnen gaan."

Samengevat:

Ooit was je volkomen onbekommerd op een spontane onbewuste manier.
Je raakt dat kwijt.
Je leert weer volkomen onbekommerd te zijn, maar nu op een bewuste manier.

[Aart]

Oorspronkelijk geplaatst door Mara

Samengevat:

Ooit was je volkomen onbekommerd op een spontane onbewuste manier.
Je raakt dat kwijt.
Je leert weer volkomen onbekommerd te zijn, maar nu op een bewuste manier.

Ach Mara, dat is toch weer een concept.

Het IS toch gewoon zoals het IS.

Wat kan ik er nu aan DOEN.

Waarom zou ik onbekommerd moeten zijn wat is er mis met dat niet te zijn.

Net of bekommerd en niet spontaan zijn niet goed zou zijn, laat mij toch lekker onspontaan en zorgelijk en verdrietig zijn, gun mij dat toch.

Volgens mij is die fase als kind juist niet goed dat is onbewustheid, het nog niet volledig mens zijn. Pas als je volwassen wordt dan leef je pas echt dan voel je tenminste verdriet en pijn en nog eens verdriet en af en toe vreugde als iemand eens wat aardigs tegen je zegt en dan weer pijn, etc, etc, that`s life.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door tineke

"Strelingen"...
Ik ben blijkbaar (nog) niet in staat om het als dusdanig te beschouwen...

Mijn hart aarzelt om zich te nestelen in de handen van de liefde, omdat het die liefde nog niet (voldoende) vertrouwt... Het is dus de angst die ervoor zorgt dat het zachte schuren eerder als "pijnlijk knellend" wordt ervaren.

Mijn hart dankt je echter voor je helende woorden Looro, zoals het Mara dankt voor zijn helend begrip en zijn steun. Mede dankzij dit forum heb ik "ontdekt" dat ik inderdaad het vermogen heb om het onderscheid te zien/voelen tussen hard en hart, en dat ik over de bekwaamheid beschik mijn handelen "af te stemmen" op mijn weten. Daardoor ben ik in staat mezelf (mijn hart) meer te vertrouwen dan voordien.

Ik wil de hardheid (= de betonnen muur rond het hart zoals Mara schreef) niet veroordelen, omdat het blijkbaar iets is wat menselijk is. Ik had echter wél "nood" aan kracht en moed om het als iets bestaand te kunnen accepteren. Nu kan mijn intense angst voor hardheid (ongevoeligheid/onbewust zijn) transformeren in vertrouwen op mijn vermogen om het als dusdanig te "herkennen" en er het gepaste "antwoord" op te geven. Meer dan wat ook, wil ik immers met een open hart kunnen blijven leven, en ik ben dus dankbaar voor de lessen die ik hieromtrent leerde... Ik weet dat ik op weg ben naar huis en dat verheugt me, ondánks de angst... Ik weet ook dat thuis (het hart) de plaats is waar we elkaar allemaal opnieuw zullen ontmoeten...

Doorgaans is vertrouwen dermate geschonden dat het niet meer terug komt toch kan het aan belang verliezen door aan het 'verhaal' minder belang toe te kennen.
Liefde is overal en het is alleen maar zaak deze te leren zien. Soms gaat dat met behulp van anderen die je er op kunnen wijzen waar die Liefde kan worden gezien.

Liefde vertrouwen gaat niet lukken als het geschonden is en die schending al verankerd ligt. Het schuren dat als pijnlijk knellend wordt ervaren is de emotie verbonden aan een verhaal, de angst is daar ook mee verbonden. Het verhaal heeft niets van doen met wat je bent, je familie kiest er kennelijk al voor het verhaal te laten en het verleden als afgesloten te beschouwen.

Het is dus zaak je niet in het verhaal te wentelen maar te onderzoeken.

Het is daarbij niet de bedoeling te ontkennen maar de ware aard er van te leren doorzien, die ontelbaar veel dieper gaat dan je (oppervlakkige) op emoties gestoelde verhaal.

Het is ook 'verhaal' dat je begrip en steun nodig zou hebben, het is 'verhaal' dat je levendig wil houden en moet verweren tegen hardheid.

Met non dualiteit heb je allesbehave de goede richting gekozen om van je wonden te helen, het gaat hier niet om 'harde' mensen maar de weg van zelfonderzoek is nou eenmaal niet zachtzinnig.

Ik zie je echter ook alweer aan een nieuw verhaal breien. Nu over de door je voorgestane wensen aangaande een nieuwe wereld. Het gaat niet gebeuren, de wereld is wat die is.