Noodzaak van het zelf

Oorspronkelijk geplaatst door Anna

Ja ik heb moeite met de onomstreden duidelijkheid van begrippen.
Het zijn maar begrippen.

Maar goed jij bent de forumbaas en hebt het dus voor het zeggen.

Dat ik op mijn strepen kan staan heeft daar niets mee uitstaande.

Als forumbaas is het me inmiddels wel duidelijk dat er onnodig veel heen en weer geschrijf is vanwege simpelweg de dubbele vatbaarheid van de woorden. Ik ben al dat heen en weer geleuter vanwege die onduidelijkheid een beetje zat. Het zou om de essentie moeten gaan.

Dat ik met Bassie en ook jou drie pagina's in conclaaf ben over een onnozel begrip.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Dat klopt, verlichting bestaat zelfs niet. Door wie of wat zou je verlicht moeten worden? Het licht ontsteekt zich vanzelf als er geen zelf meer is.

Wanneer dat het geval is, dat het licht zich vanzelf heeft ontstoken en er geen zelf meer is, noemt men dat ook wel verlichting en waarom ook niet. Het gaat echter soms om een persoon die zegt verlicht te zijn. Het gaat dan om 'ik' die wat dan ook meent te zijn. Een 'ik' kan niet verlicht zijn.

Oorspronkelijk geplaatst door Anna

Een onnozel begrip zeg je zelf. Dan toch twee onnozele begrippen.

Ik zie waarom je zo laconiek doet over begrippen, je interpreteert er op los. Het ontgaat je dat de kwintessens het eindeloos gesoebat over een woord is.

Oorspronkelijk geplaatst door Anna

Ach woorden, concepten, begrippen.....vingers die naar de maan wijzen.

Dan zij het zo.

Je zult de eerste niet zijn die meent het begrepen te hebben om vervolgens tot de ontdekking te komen dat de schrijver het heel anders bedoelt heeft. Aanvankelijk speelt het geschrevene een belangrijke rol tot Waarheid je tegemoet komt en inzicht geeft in zichzelf. Omdat vrijwel iedereen hier nog moet beginnen is het (nog) belangrijk dat er exact begrepen is wat er werd bedoeld.

[Sam]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Als deugd is volbracht dan hecht de wijze er niet aan.
En juist omdat hij er niet aan hecht gaat de deugd niet bij hem weg.
Waarheid heeft geen deugd nodig, het is mijn medemens die soms deugd nodig heeft. Dat is wat ik er over te zeggen heb.

Lieve Bassie, de wijze heeft net zomin als waarheid deugd nodig
Waarheid is, deugd schuwt waarheid niet, en visa versa

Ik denk je wel te begrijpen. In waarheid.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Sam

Lieve Bassie, de wijze heeft net zomin als waarheid deugd nodig
Waarheid is, deugd schuwt waarheid niet, en visa versa

Ik denk je wel te begrijpen. In waarheid.

Waarheid 'is' niet, in Waarheid staat het éne niet tegen over het andere.

We bespreken hier de kwestie van de onderzoeker die het 'ik' voorbij wil steken.
Allereerst: dat kan helemaal niet. Het laatste stukje naar Waarheid is het lastigste, omdat het niet gezegd kan worden. Iedere actie van het 'ik' om het 'ik' voorbij te steken is een actie van datzelfde 'ik. En is dus gedoemd te mislukken. Waarheid is immers geen conceptuele 'substantie' noch is Waarheid als object waar te nemen. Waarheid is zijn/is noch worden.

Er is dus 'iets' nodig wat buiten het zelf staat. Maar wat toch intern aanwezig is. Het 'zelf' dient uit zijn laatste hokje gehaald te worden en dat kan het 'zelf' niet doen.

Wie het zelf heeft onderzocht en weet dat het het zelf is wat tegenover de 'ander' staat weet ook waar de oplossing ligt van deze onmogelijkheid. Deze onderzoeker laat zich aantrekken door de morele kracht van de deugd. Deze onderzoeker beoefent de deugd zonder voorwaarden te stellen, zonder op resultaat uit te zijn.

Hierdoor -maar dat is voor mij een vaststelling achteraf- verschuift het brandpunt van het bewustzijn van 'mijzelf' naar 'de ander'. Door de deugd "te laten geschieden" lost binnen bewustzijn de tegenstelling "ik en de ander" op.

En hier herhaal ik nog maar eens mijn standpunt: wie meent het eigen 'ik' te moeten minachten, veronachtzamen of verketteren heeft iets niet begrepen. In het voorstellingsbeeld van enkelvoudig bewustzijn worden alle zelven (lichamelijke verschijningen) naast elkaar gezien. Inclusief de verschijning welke 'ik' niet-ben. Enkelvoudig bewustzijn stelt niet de ene zelf tegenover de andere zelf. Het is het 'zelf' die dat doet.

Er dient dus kennis tijdens het onderzoek te ontstaan van de gerichtheid (brandpunt) van bewustzijn. De deugd helpt de onderzoeker daarbij. Door verschuiving van het brandpunt van bewustzijn van het 'zelf' naar 'de ander' ontstaat die (interne) kennis.

[Bassie]

Wanneer iets uit ware deugd wordt gedaan, dan ben je er 'zelf' niet bij betrokken. Dat is wat bloot gelegd kan worden. Wie de straat op gaat om oude vrouwtjes te helpen met oversteken (grapje hoor) begrijpt het niet.

Wie de deugd tegenover de ondeugd stelt (ik deug wel en Boni deugt niet) die heeft het ook niet begrepen.

Er valt te achterhalen dat het grootste probleem van het zelf bij de 'ander' ligt.
En daar je de 'ander' niet kunt ver-ander-en kun je alleen jezelf tot 'de ander' maken.

Het is de kern van niet-twee welke we alleen verstandelijk op ontkennende wijze kunnen begrijpen. Door mijzelf als 'goed' te verklaren wordt het ik tegen de ander afgezet. Door het uitspreken: jij deugt niet! Deug je zelf niet meer.

Deugd deugt uit zichzelf zonder dat daar een ander of ik er bij betrokken is.

Oorspronkelijk geplaatst door Darsho

Ik heb het gelezen. Ruimer gequote is het..

Forumtechnisch zijn egogedragen niet aan te pakken maak ik daaruit op, dus kijk ik uit naar wanneer je een live-satsang geeft, om te zien of je dan wel lukt.

Ach zo, ja dan is dat wel een leuke interpretatie. Maar het wil niet zeggen dat het via het forum niet kan maar dat het ontbreekt aan de bereidheid van de leden. Zo zie je maar weer hoe makkelijk het verkeerd kan worden begrepen en zorgvuldig formuleren belangrijk is.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Waarheid 'is' niet, in Waarheid staat het éne niet tegen over het andere.

Vandaar Waarheid IS.

We bespreken hier de kwestie van de onderzoeker die het 'ik' voorbij wil steken.
Allereerst: dat kan helemaal niet. Het laatste stukje naar Waarheid is het lastigste, omdat het niet gezegd kan worden. Iedere actie van het 'ik' om het 'ik' voorbij te steken is een actie van datzelfde 'ik. En is dus gedoemd te mislukken. Waarheid is immers geen conceptuele 'substantie' noch is Waarheid als object waar te nemen. Waarheid is zijn/is noch worden.

Dat bespreken we niet, je lijkt er niks van te willen weten want je gaat er niet op in. Er is bereidwilligheid nodig van het 'ik' het onderzoek aan te vangen. Zodra het echter merkt dat 'gedegen' inhoudt dat het 'ik' aan zichzelf gaat verliezen haakt het af. Vandaar dat Nisargadatta opperde dat er iets moet zijn dat boven dat 'ik' staat en de touwtjes in handen neemt, het super-ik. Daar is iets voor te zeggen al heb ik daar zelf geen praktische toepassing voor gevonden. Ik ben dit forum gestart om behulpzaam te zijn voorbij het 'ik' te komen door de egowerking uit te leggen en te laten zien waar en in welke opzichten ego je alsmaar belemmerd. Helaas spreekt dat nogal wat ego's aan hier de strijd te komen aanbinden. Let wel we zijn dan nog niet eens begonnen met gedegen zelfonderzoek. Het is voorbereidend werk.

Er is dus 'iets' nodig wat buiten het zelf staat. Maar wat toch intern aanwezig is. Het 'zelf' dient uit zijn laatste hokje gehaald te worden en dat kan het 'zelf' niet doen.

Dat wil het 'zelf' niet doen, het gaat zichzelf niet opofferen.

Wie het zelf heeft onderzocht en weet dat het het zelf is wat tegenover de 'ander' staat weet ook waar de oplossing ligt van deze onmogelijkheid. Deze onderzoeker laat zich aantrekken door de morele kracht van de deugd. Deze onderzoeker beoefent de deugd zonder voorwaarden te stellen, zonder op resultaat uit te zijn.

Dat het tegenover de ander staat doet er nog even niet toe. De ander erbij halen is geen optie om voorbij het 'ik' te komen. Ook deugd gaat dat niet doen.

Hierdoor -maar dat is voor mij een vaststelling achteraf- verschuift het brandpunt van het bewustzijn van 'mijzelf' naar 'de ander'. Door de deugd "te laten geschieden" lost binnen bewustzijn de tegenstelling "ik en de ander" op.

Ik ben in mijn onderzoek het 'ik en de ander' niet tegen gekomen. Het is ook geen issue in gedegen zelfonderzoek dat in de eigen beslotenheid plaats vindt.

En hier herhaal ik nog maar eens mijn standpunt: wie meent het eigen 'ik' te moeten minachten, veronachtzamen of verketteren heeft iets niet begrepen. In het voorstellingsbeeld van enkelvoudig bewustzijn worden alle zelven (lichamelijke verschijningen) naast elkaar gezien. Inclusief de verschijning welke 'ik' niet-ben. Enkelvoudig bewustzijn stelt niet de ene zelf tegenover de andere zelf. Het is het 'zelf' die dat doet.

Het 'ik' is een geweldig fenomeen, het heeft je jaren gediend overeind te blijven maar het moet onderwerp zijn van onderzoek om zijn ware aard te ontdekken.

Er dient dus kennis tijdens het onderzoek te ontstaan van de gerichtheid (brandpunt) van bewustzijn. De deugd helpt de onderzoeker daarbij. Door verschuiving van het brandpunt van bewustzijn van het 'zelf' naar 'de ander' ontstaat die (interne) kennis.

Het maakt mij niet uit hoe realisatie bereikt wordt als het maar bereikt wordt, maar ik zie hier (als wijze om het 'ik' te omzeilen) niet zo veel heil in, eigenlijk helemaal geen. Als het lukt moet het onderzoek niettemin dan, in aansluiting daarop, nog gedaan worden.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Wanneer iets uit ware deugd wordt gedaan, dan ben je er 'zelf' niet bij betrokken. Dat is wat bloot gelegd kan worden. Wie de straat op gaat om oude vrouwtjes te helpen met oversteken (grapje hoor) begrijpt het niet.

Wie de deugd tegenover de ondeugd stelt (ik deug wel en Boni deugt niet) die heeft het ook niet begrepen.

Wanneer het 'ik' is verdwenen wordt er simpelweg gedaan, deugd en ondeugd zijn opvattingen in de dualiteit, zonder de een bestaat ook de ander niet.

Er valt te achterhalen dat het grootste probleem van het zelf bij de 'ander' ligt.

Wat een onzin, problemen liggen nooit bij een ander en wel omdat de constatering 'probleem' een subjectieve opvatting c.q. beleving is.

En daar je de 'ander' niet kunt ver-ander-en kun je alleen jezelf tot 'de ander' maken.

Dat iets (zoals een probleem) kan veranderen is het gevolg van de verandering van een mindset. Je zelf tot de ander maken kennen we als 'wat gij niet wilt dat u geschied doe dat ook een ander niet'.

Het is de kern van niet-twee welke we alleen verstandelijk op ontkennende wijze kunnen begrijpen.

Je loopt tijdens gedegen zelfonderzoek normaliter tegen een enorme kloof aan die niet te overbruggen is. Het klappen van één hand.

Door mijzelf als 'goed' te verklaren wordt het ik tegen de ander afgezet. Door het uitspreken: jij deugt niet! Deug je zelf niet meer.

Dit lijkt wel een pleidooi van Dorje waarbij je niet weet wat het moet aantonen.

Deugd deugt uit zichzelf zonder dat daar een ander of ik er bij betrokken is.

Kortom Deugd IS, kent geen alternatief of tegenhanger, geen 'ik' te bekennen.
Vanwaar dan toch dit gedoe met een ander? Ik besta niet en daarmee ook de ander niet.